நிலைத்த வடு நீங்க வழியேற்படுமா...?

ஆறாத வடுவை ஏற்படுத்திய அந்த நாட்கள் வரலாற்றில் பதியப்படுமா....? (பாகம் 1)

(சிவா ஈஸ்வரமூர்த்தி)

இரண்டு தசாப்தம் கடந்து போயாகி விட்டது. பல தசாப்தம்; கூடிக் குலாவி, இணைந்து பிணைந்து வாழ்ந்த மக்களை வலுக் கட்டாயமாக விரட்டியடித்த வடு இன்னும் நீங்கவில்லை. இவ் வடுவை எற்படுத்தியவர்களும் அழிந்து போய்விட்டனர். ஆனால் வடுகள்தான் இன்னமும் நீங்கவில்லை. இந்த மக்களின் வாழ்விற்கு இன்னும் விடையும் கிடைக்கவில்லை, விடிவும் கிடைக்கவில்லை. இந்த மக்களின் வாழ்வு செழுமையடைய எதிர்காலத்தில் வாய்ப்புக்கள் எற்படுமா...?

1990ம் அன்டு ஒக்ரோபர் மாதம் கடைசிக் கிழமை வட புலத்தில் பாரம்பரியமாக வாழ்ந்து வந்த மக்களின் ஒரு காலைப் பொழுது அபாயச் சங்கு ஊதியது போன்ற அறிவுப்புடன்தான் விடிந்தது. '48 மணி நேர அவகாசம் வழங்குகின்றோம் வட புலத்தை விட்டு வெளியேற வேண்டும். வெறும் 2000 ரூபாய், 1 சவரன் நகை. 5 பெட்டிகளில் உடு துணிமணிகள் மட்டும் குடும்பம் ஒன்றிற்கு எடுத்தச் செல்லாம்,  வெளியேற முன்பு எங்கள் முகாம்களில் நீங்கள் பதிவு செய்தல் வேண்டும்.' இது தான் அந்த அபாயச் சங்கொலி ஊதிய செய்தி. யாழ்பாணத்தில் வாழ்ந்த முஸ்லீம் மக்கள் யாழ் ஒஸ்மானியா கல்லூரிக்கு அழைக்கப்பட்டு வெறும் 2 மணி நேர அவகாசத்தில் வெறியேறுமாறு கட்டளையிடப்பட்டனர். இச் செய்திகள் வட புலத்தில் வாழ்ந்த முஸ்லீம் சகோதரர்களை மட்டும் அல்ல அவர்களுடன் சகோரத்துவத்துடன் வாழ்ந்து வந்த தமிழ் மக்களுக்கும் பேரிடிச் செய்தியாகவே ஒலித்தது. இந்த துரத்தியடித்தல் செயற்பாட்டில் எந்த தமிழ் பொது மக்களும் தம்மை ஈடுபடுத்திக் கொள்ளவில்லை.

துரத்திய அடித்தலின் போது வட புலத்தின் இறுதி சோதனைச் சாவடியில் மேலதிகமாக? முஸ்லீம் மக்களால் எடுத்துச் செல்லப்பட்ட தங்களது நகைகள் பெண்களின் கழுத்திலிருந்து கழட்டி எடுக்கப்பட்டன. பொருட்கள் பறித்தெடுகப்பட்டன. கூடவே நீங்கள் சம்பாதித்த சொத்துக்கள் எங்களுடையது என்ற வசை வேறு பாடி அனுப்பப்பட்டனர். பெரும்பாலும் கால் நடையாக உணவு, உறக்கம், ஓய்வின்றி துரத்தபபட்ட வரலாற்றைக் கொண்டதே இந்த வடு நிகழ்வு ஆகும்.

அன்று இலங்கையில் பதவியில் இருந்த அரசும் இச்செயற்பாட்டை கட்டுப்படுத்தும் பொறி முறைகளை அப்போது கொண்டிருக்கவில்லை. இன்னொரு வகையில் இதனை ஒருவகையில் தனக்கு சாதமாக பயன்படுத்தலாம் என்ற கணக்குகளையும் போட்டுக் கொண்டு இருந்தது.

இந்த பல்லாயிரம் மக்களை அன்புக் கரம் நீட்டி அரவணைத்து ஆறுதலாகவும் உறுதுணையாகவும் செயற்பட்டது புத்தளம் வாழ் மக்களே. புத்தளம் வாழ் முஸ்லீம் சமூக மக்களே பாரியளவில் இச் செயற்பாட்டடை செய்தாலும் புத்தளத்தில் வாழும் மூவின மக்களும் ஏதோ ஒரு வகையில் நேரடியாகவோ மறைமுகமாகவோ இந்த அகதி மக்களை 22 வருடங்களாக ஆதரவளித்து வருகின்றனர் என்பதுதான் வரலாற்று உண்மை.

இந்த மக்களில் பலர் அகதி முகாம் வாழ்விற்குள் வாழ்ந்தாலும் இந்த 22 வருடங்களில் தங்களின் பாரம்பரிய வாழ்விடங்களின் வாழ்வுச் சுடர்களை மனத்தில் நிலை நிறுத்திக் கொண்டு புலம் பெயர்ந்து வாழ்ந்த இடத்தில் தமக்கான வாழ்வுகளை உறுத்திப்படுத்துவதற்கான தேடல்களில் ஈடபட்டனர் என்பதே உண்மை நிலை.

இம் மக்களே இலங்கை வரலாற்றில் பாரியளவில் உள்ளுரில் அகதிகளாக அடித்து விரட்டப்பட்ட மக்கள் என்று கூறலாம். ஓரே மொழியை பேசும் இன்னொரு சிறுபான்மை மக்களின் விடிவிற்கான போராடப் புறப்பட்டவர்களினால் துரத்தியடிக்கப்பட்ட இந்த மக்களுக்கு ஆதரவாக வட புலத்து தமிழ் சிவில் சமூகம் வீதியில் இறங்கி போராட முடியவில்லை. தடுத்து நிறுத்த முடியவில்லை. பலர் தங்கள் மனதிற்குள் அழுது கொண்டே இருந்தனர். பரம்பரை பரம்பரையாக சகோதரர்களாக வாழ்ந்த இந்த மக்களை வலுக் கட்டாயமாக பிரித்தெடுத்த பெருமைக்கு தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் இன்று வரை உள சுத்தியுடன் வருந்தியதாக அறிய முடிவில்லை. கூடவே இது நியாயமானது என்று பிரச்சாரப்படுத்தப்பட்டதினால் ஏற்பட்ட தவறுதலான புரிதலின் அடிப்படையில் இவர்களின் ஆதரவாளர்கள் இன்றுவரை தம்மை உள்ளபடுத்தியிருப்பது இன்று வரை வருந்தத் தக்கது, கண்டிக்க தக்கது.

இவ் வடு நிகழ்வை எற்படுத்திய போது பயத்தின் காரணமாக வாய் மூடி மௌனித்து இருந்தவர்களும் இதற்கான பொறுப்பை ஏற்கும் நிலைக்கு தள்ளப்பட்டனர். இருதரப்பு பாராளுமன்ற அரசியல்வாதிகளும் இந்த பிரித்தாளும் செயற்பாட்டில் குளிர்காய்ந்து பிளவுகளை மேலும் உறுதிப்படுத்தவே முயன்று தமது வாக்கு வங்கிகளை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டனர். இது அண்மைய தேர்தல் உள்பட பல தேர்தல்களிலும் வெளிப்பட்டது. ஆனால் சாதாரண தமிழ், முஸ்லீம் மக்களிடையே என்றும், இன்றும் சகோரத்துவமும், பாசமும், ஐக்கியமும் நிலவியே வருகின்றது. பேரினவாதமும் சிறுபான்மை இனங்களிடையேயான இந்த பிளவை எண்ணை ஊத்தி வளர்த்தனர். புனிதமான மக்களின் மத உணர்வுகளை வெறியாக்கி 'ஜிகாத்' என்றும் 'தூய்மை' என்றும் பாகம் போட்டு மனித உணர்களை பள்ளிவாசலிலும்,; பான்சாலையிலும், ஏன் இந்து மதக் கோவில்களிலும், தேவாலயங்களிலும் பங்கு போட்ட சோக நிகழ்வுகளே அதிகம் நிகழ்ந்தன.

இவற்றை தடுத்து நிறுத்தும் பலமான தலைமைகள் எங்கும் அன்று இருக்கவில்லை. மனித குலத்திற்கு விரோதமான வெட்கித் தலைகுனியும் இச் செயற்பாட்டை கண்டித்து போராட்டங்களில் ஈடுபட்ட அமைப்புக்கள் இல்லாமல் இல்லை. தனி நபர்களும் இல்லாமல் இல்லை. புத்தி ஜீவிகளும் இல்லாமல் இல்லை. இவர்களின் குரல் எல்லாம் குறும் தேசியவாதத்தின் பெயராலும், தனிநாடு, தனி ஈழம் என்ற பெயராலும் துரோகங்கள் ஆக்கப்பட்டதே வரலாறு. ஆனாலும் இவர்கள் என்றும் ஓய்து விடவில்லை

ஆனால் 22 வருடங்களாக சுமார் முக்கால் இலட்சத்திற்கு மேற்பட்டோர் தமது சொந்த வீடுகளில் இருந்து விரட்டப்பட்ட நிலையில் அகதி வாழ்வில் இரண்டு தசாப்தம் கடந்த நிலையில் இன்னும் பெருகி ஒரு இலட்சத்தை தாண்டியிருக்கின்றது. இதில் அகதி முகாமில் பிறந்து அகதிகளாகவே வாழும் அவலம் பல குழந்தைகளுக்கு. இவர்களுக்கு தமது தந்தையர் பூமியின் பெருமை தெரிய வாய்ப்புக்கள் இல்லாமலே போய்விட்டது. ஆனால் எந்தையும் தாயும் கூடி மகிழ்ந்த நன் நாடு என்று அல்லாவை நினைந்து 5 வேளை தொழுகையில் ஈடுபடும் அந்த அகதி முதியவர்களின் கனவுகள், இளமைக்கால நினைவுகள் அவர்களைக் கொல்லாமல் கொன்று கொண்டே இருக்கின்றன. 2009 ம் ஆண்டு போர் முடிவிற்குப் பின்னரான இந்த மக்களின் உணர்வலைகள் பல பத்திரிகை செய்திகளாக, கட்டுரைகளாக இதனையே பறைசாற்றி நிற்கின்றன.

புலம் பெயர் தேசங்களில் எங்களில் பலர் எமது இளமைக்கால இனிமைகளை அசை மீட்டவண்ணம் நடைப்பிணங்களாக பஞ்சம் பிழைக்கும் தொழிலில் ஈடுபடுவது போன்ற உணர்வுகளுடன் இதனை நிச்சயம் ஒப்பிட்டு பார்க்க முடியும். வெயிலிலும், பனியிலும் நிமிர முடியாத இயந்திர ஓட்டங்களிடையே நாமும் இயந்திரமாக சாகும் அவலங்களுக்கு புத்தளத்தில் 20 வருடங்களுக்கு மேலாக வாழும் மக்களின் வாழ்வு எந்த வகையிலும் துன்பியல் குறைந்ததது அல்ல. இதை அனுபவித்து பார்த்தால் தெரியும், இது தமிழ் நாட்டு அகதிகள் முகாம்களிலும் தொடர்கின்றன. 'எமக்கு நாடு இல்லை' என்று தனி நாடு கோரிப்புறப்பட்டவர்கள் செய்த வடுக்கள் இவை. 'உனக்கு நாடு இல்லை' என்று கூறியவர்கள் செய்த வடுகள் தமிழ் நாட்டு அகதிகளும், புலம்பெயர் தேசத்து அகதிகள் பலரும். இதில் சிலர் முதல் வகையைச் சேர்ந்தவர்களும் அடக்கம்.

(தொடரும்....)

(இக் கட்டுரை கனடாவிலிருந்து வெளிவரும் பூபாளம் வார செய்திப் பத்திரிகையில் கார்த்திகை 02, 2012 வெளிவந்தது)