வெளுக்கும் சாய முகங்கள்  (பகுதி 1)

"பொங்கு தமிழர்க் கின்னல் விளைந்தால் சங்காரம் நிசம் என்று சங்கே முழங்கு' என்ற ரீதியில், தமிழகத்தில், சில வருடங்களாக, "நான் தமிழன்; தமிழினத்திற்கு எதிரான துரோகம் இது; என் இனம் அழிகிறது; இதை எதிர்ப்பவன் தமிழனேயல்ல...' என, "தமிழன்' என்ற வார்த்தை, பரவலாக முன் நிறுத்தப்படுகிறது. இந்த வார்த்தைகள் எல்லாம், "தமிழ் இனத் தலைவர்'களாக, தங்களை அடையாளப்படுத்திக் கொள்ளும் சிலரது வாயிலிருந்து உதிரும் முத்துகள். நரம்புகள் புடைக்க, உணர்ச்சிப் பீறிட, இவர்கள் வாயிலிருந்து வார்த்தைகள் கொந்தளிப்பதைப் பார்த்தால், இவர்களைத் தவிர, மற்றவர்கள் யாருமே தமிழர்கள் இல்லையா என்று சந்தேகம் வருவதில் வியப்பில்லை; கையைக் கிள்ளிப் பார்த்து, சந்தேகம் தீர்ந்து, தமிழன் தான் என்பதை உறுதி செய்த பின், எப்படித் தான் இருக்கின்றனர் நம் தொப்புள்கொடி உறவுகள் என்று கண்டறிய, நாம் சென்ற இடம், கும்மிடிப்பூண்டி இலங்கைத் தமிழர்கள் முகாம்...

அங்கு சென்ற பின்தான் தெரிந்தது, எம் இனமானத் தலைவர்கள் அனைவருமே, "வெறுங்கையில் முழம்' போட்டுக் கொண்டிருப்பது! தங்கள் "இனத்தைக்' காக்கவே அவதரித்த அவதார புருஷர்கள் போலவும், தியாகிகள் போலவும், மாயையை ஏற்படுத்தியுள்ள இவர்கள், நம்மிடம் அடைக்கலம் புகுந்துள்ள, நம்மை நம்பி வந்துள்ள புலம்பெயர்ந்த தமிழர்களுக்காக, ஒரு செங்கல்லைக் கூட நகற்றி வைக்காமல், வாய்ஜாலத்திலேயே தங்கள் அரசியல் வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருக்கும் குட்டு வெளிப்பட்டது.

திறந்தவெளி முகாமிற்குள் நுழைந்ததுமே, ஏதோ, சேரி ஒன்றுக்குள் சென்றது போன்ற உணர்வு. இப்ப விழுமோ... எப்ப விழுமோ... என்ற ரீதியில், இது வீடல்ல; வீடு மாதிரி என எண்ணும் வகையில், தோற்றமளிக்கும் வீடுகளும், வீட்டிற்கு வெளியே, ஆறு போல் ஆங்காங்கே ஓடிக் கொண்டிருக்கும் கழிவுநீரும், தார் சாலையையோ, சிமென்ட் சாலையையோ, இதுவரை நாங்கள் கண்டதேயில்லை என, சத்தியம் செய்யும் மண் தரையும், பொதுக் கழிப்பிடம் போன்று காட்சியளிக்கும் கழிவறைகளும்... சொந்த மண்ணில், விவசாயமும், மீன்பிடிப்பும், வர்த்தகமும் செய்து, வளமாக வாழ்ந்தவர்கள் தான், இங்கே, இப்படிப்பட்ட சூழலில்! அந்தோ பரிதாபம்! 

அங்கே நின்று கொண்டிருந்த சிலருக்கு மத்தியில் சென்று, கேள்விக் கணைகள் தொடுத்ததை வைத்தே, பத்திரிகை சம்பந்தப்பட்டவர் என்பதை புரிந்த கொண்ட சிலர் " பிரச்னைகள் பல இருக்கு; சொல்றோம்... தயவு செய்து, பேரை மட்டும் எழுதிராதீங்க... அப்புறம் எங்க கதி அதோ கதிதான்... பிரச்னையை சொல்லக் கூட உரிமையில்லை... ' என, யாராவது தங்களை கவனிக்கின்றனரா என்ற பயத்துடனேயே, தங்கள் ஆதங்கங்களை கொட்டித் தீர்த்தனர்.

புலம் பெயர்ந்து, பல ஆண்டுகள் ஆகியிருந்தாலும், தாயக மண்ணை பிரிந்து நிற்பதால் ஏற்பட்டுள்ள வலியை, ஒவ்வொருவரின் முகத்திலும், பேச்சிலும் காண முடிந்தது.

"சல்லடை போல வீடுகள்... அரசாங்கம் ஏதும் உதவி செய்யவில்லையா?' எனக் கேட்டதற்கு, ""இலங்கை முள்வேலி முகாம்களுக்குள், எம் மக்கள் சந்தித்த துயரங்களைச் சொல்ல வார்த்தைகளில்லை; அதை ஒப்பிட்டுப் பார்க்கையில், இது பரவாயில்லை; குறை சொல்ல ஒன்றுமில்லை,'' என்று, அந்த 60 வயது நபர் கண்கலங்க, தழுதழுத்தார்.

அவர் மனைவியோ, "மளமள' வென கொட்டித் தீர்த்தார்."" 20 வருஷத்துக்கு, 200 ரூபாய் வீட்டு பராமரிப்புக்காக கொடுத்திருக்காங்க... அத வச்சு நாங்க என்ன செய்றது? எங்களால கட்ட முடிஞ்ச அளவுக்கு கட்டலாம்னு பார்த்தா... இருக்கிறத இடிச்சிட்டு புதுசா கட்டப்போறதா சொல்லிக்கிட்டேயிருக்காங்க... அங்க இங்க காசு புரட்டி, இத சீர் செய்த பிறகு, அப்புறம் இடிச்சுட்டாங்கன்னா, வீடும் இல்லாம, காசும் வீணாகி வெறுங்கையாகிடுவோமேங்கிற பயத்திலதான் சும்மா இருக்கோம்...'' என்று, அவரது மனைவி சொன்னார்.

அருகில் நின்றிருந்த மற்றொரு பெண்,""அதுமட்டுமில்லங்க... 1992ம் ஆண்டு, எங்களை கட்டாயப்படுத்தி, இலங்கைக்கு அனுப்பி வைச்சாங்க. அதப் போல, எப்ப வேணும்னாலும் திரும்ப நடக்கலாம்ங்கிற பயம் உள்ளூர இருந்துகிட்டே இருக்கு... இங்க நாங்க இருக்கிறது நிலையில்ல... நாடோடி மாதிரித்தான் வாழ்ந்துட்டு இருக்கிறோம். இப்படி இருக்கிறதே நிலையில்லாமைங்கிற சூழல்ல, வீடு என்ன வீடு? ஏதோ இருக்கிறதை, "அட்ஜஸ்ட்' செய்துட்டு வாழ வேண்டியதுதான். அதான், கட்டாம, பயத்தோடயே வாழ்ந்துட்டிருக்கோம்,'' என்றார்.

(தொடரும்....)