இலங்கைத் தமிழர் பிரச்னை - ஓர் ஆய்வு (பகுதி 19)

(அ.ஆனந்தன்)

பெரும்பான்மை இலங்கைத் தமிழரின் விருப்பம்

இன்று 30 ஆண்டுகால கடுமையான போர் அதன் விளைவான உயிர்ச்சேதம் பொருட்சேதம் ஆகியவற்றுக்கு பின் இலங்கையில் வாழும் தமிழ் மக்கள் ஒன்றுபட்ட இலங்கையில் சுயாட்சி அதிகாரத்துடன் சேர்ந்து வாழ்ந்தால்கூட பரவாயில்லை என்ற பழைய நிலைக்கு-அதாவது தமிழர் விடுதலை முன்னணி போன்றவை மனதிற்கொண்டிருந்த அந்த பழைய நிலைக்கு- திரும்பியிருக்கின்றனர் என்பது போன்ற ஒரு சித்திரமே நம் கண்முன் எழுந்து நிற்கிறது. இத்தனை பின்னடைவுகள் எல்.டி.டி.ஈக்கு ஏற்பட்டுள்ள நிலையிலும் எல்.டி.டி.ஈ இலங்கை இராணுவத்துடன் நடத்திக் கொண்டுள்ள போருக்கு வலுசேர்த்து உதவும் வண்ணம் யாழ்ப்பாணம் போன்ற பெரும்பான்மை தமிழர்கள் வசிக்கும் பகுதிகளில் கிளர்ச்சியும் எழுச்சியும் ஏற்படாதிருப்பதற்கும் அம்மக்களின் இந்த மனநிலைதான் காரணமாக இருக்க முடியும்.

போரும் அரசியலும்

மேலும் இதுபோன்ற அரசியல் முன் முயற்சியை எடுப்பதற்கு இருந்த வெகுஜன அமைப்புகள் பலவற்றை விடுதலைப்புலிகள் முடமாக்கியும் விட்டனர். அத்துடன் தாங்களே அத்தகைய ஒரு அமைப்பை அதாவது மக்கள் இயக்கத்தை நடத்தும் ஒரு அரசியல் அமைப்பை உருவாக்கவும் தவறிவிட்டனர். அவர்கள் அவ்வாறு உருவாக்காமல் போனதற்கு காரணம் இல்லாமலும் இல்லை.

எடுத்த எடுப்பிலேயே ஆயுதம் தாங்கிய அமைப்பாக அரசியல் அரங்குக்குள் நுழைந்த அவர்களுக்கு மக்களிடம் பிரச்னைகளை விளக்கிச் சொல்லும் பொறுமையோ, பக்குவமோ, சகிப்புத்தன்மையோ அதிகம் இல்லை. அதாவது அரசியல் என்பது ஆயுதம் தரிக்காத போர் என்பதையும் போர் என்பது ஆயுதம் தரித்த அரசியலென்பதையும் அவர்கள் மறந்துவிட்டனர். ஒரு சரியான கண்ணோட்டம் ஒரு அமைப்பை வழிநடத்தவில்லை என்றால் எந்த ஒரு கண்ணோட்டமும் அதனை வழிநடத்தாது என்பதல்ல. நிச்சயமாக ஒரு தவறான கண்ணோட்டம் அப்போது அதனை வழிநடத்தவே செய்யும். இலங்கைத் தமிழர் பிரச்னையிலும் விடுதலைப் புலிகளை ஒரு தவறான கண்ணோட்டம் வழிநடத்தவே செய்தது.

அந்த பாசிஸ கண்ணோட்டம் வழிநடத்தியதின் விளைவாகத்தான் அவர்களுடைய திட்டமிடுதல் எல்லாமே தங்களது இராணுவ ரீதியான செயல்பாடுகளுக்கு தேவையானவற்றை செய்வது குறித்ததாகவே ஆகிவிட்டது. அதனால்தான் தாங்கள் அதிகாரத்தில் இருந்த பகுதிகளைவிட்டு இலங்கை இராணுவத்தின் தாக்குதலை தாக்குபிடிக்க முடியாமல் வெளியேறும் வேளைகளிலும் மக்கள் அனைவரையும் கூடவே அழைத்துச் செல்லும் வரலாற்றில் முன் எப்போதும் கண்டிராத ஒரு நிகழ்வினை அப்பட்டமான செயற்கைத் தன்மையுடன் விடுதலைப்புலிகள் நிகழ்த்துகின்றனர்.

மேலும் உலக அரங்கில் இலங்கைத் தமிழர்களின் தனிநாடு கோரிக்கையை நியாயப்படுத்தி பல்வேறு அரசியல் ரீதியான விவாதங்களை மேற்கோள்கள் காட்டி தெளிவாக விளக்கி வந்த ஆண்டன்பாலசிங்கம் போன்றவர்களும் முழுக்க முழுக்க போராளிகளைக் கொண்ட அந்த அமைப்பில் மனிதமுகம் இருக்கிறது என்று காட்டுவதற்கு இப்போது இல்லை.

மேலும் விடுதலைப் புலிகள் அமைப்பு பிரதானமாக யாருடைய நலனுக்காக இருக்கிறது என்றால் இலங்கை தமிழ் உடைமை வர்க்கத்தின் நலனுக்காகத்தான். ஆனால் எந்த நாட்டின் எந்த உடமைவர்க்கமும் அதன் நலனுக்கு எந்த அமைப்புகள் எதுவரை பயன்படுமோ அந்த அமைப்புகளை அதுவரை பயன்படுத்தவே விரும்பும். அந்த அடிப்படையில் இலங்கையின் தமிழ் உடமை வர்க்கத்தின் பார்வை தற்போது ஒன்றுபட்ட இலங்கையில் கூடுதல் அதிகாரங்கள் கொண்ட ஒரு பிராந்தியம் என்பதாக மாறிவிட்ட சூழ்நிலையில் விடுதலைப்புலிகள் விடாப்பிடியாக தமிழ் ஈழம் கோரிக்கையை முன்வைத்துக் கொண்டிருப்பது தமிழ் உடமை வர்க்கத்திற்கு உடன்பாடு இல்லாததாக ஆகிவிட்டது.

போர் ஏற்படுத்தியுள்ள மாறாத வடுக்கள்

இருப்பினும் இன அடிப்படையில் இத்தனை காலம் நீடித்த இப்போர் ஏராளமான மறக்க முடியாத வடுக்களை ஏற்படுத்தியுள்ளது. யாழ்ப்பாணம் பல்கலைகழக நூலகம் எரிக்கப்பட்டது போன்ற சம்பவங்கள், அதனை பெருமையுடன் பாதுகாத்து வந்த தமிழ் மக்கள் மனதில் எத்தனை ஆழமான கீறலை ஏற்படுத்தியிருக்கும் என்பது யாரும் புரிந்துகொள்ள முடியாததல்ல. இந்நிலையில் இந்த இனப்பிரச்னைக்கு உடனடியான தீர்வுகாண வேண்டுமென்றால் இன்றைய நிலையில் அதற்குள்ள ஒரே வழி பொது வாக்கெடுப்பு ஒன்றேயாகும். தமிழர் பகுதிகளில் தனி ஈழம் தேவையா? இல்லையா? என்ற ஒற்றைக் கோரிக்கையை முன்வைத்து ஐ.நா.சபையின் மேற்பார்வையில் அதனை நடத்துவதே ஆகும்.

அதற்கு முன்பு தற்போது நடந்து வரும் அப்பாவி மக்களின் உயிர்க் கொலைகளை தவிர்க்க ஐ.நா.வின் இராணுவம் அங்கு கொண்டுவரப்பட்டு விடுதலை புலிகள் மற்றும் இலங்கை இராணுவத்தின் துருப்புகளை அவற்றின் அரண்களுக்குள் செல்லவைத்து இப்பிரச்னை குறித்தபேச்சுவார்த்தையை இலங்கை அரசும் விடுதலை புலிகள் உட்பட பிற தமிழ் அமைப்புகளின் பிரதிநிதிகளும் நடத்துவதே சரியானதாக இருக்கும்.

(தொடரும்......)