கடற்புலிகளின் தளபதி சூசையின் மனைவி சத்தியதேவி மனம் திறந்து பேசுகிறார் – பகுதி 1

(டி.பி.எஸ்.ஜெயராஜ்)

நண்பர்களே!

சூசை என்றழைக்கப்படுபவரான தில்லையம்பலம் சிவநேசன் முன்னாள் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் தளபதி மற்றும் கடற்புலிகள் என்றழைக்கப்படும் அதன் அதன் கடற்படைப் பிரிவின் விசேட தளபதி ஆகிய பதவிகளை வகித்து வந்தார் .வடமராட்சியில் உள்ள பொலிகண்டி என்கிற பிரதேசத்தை தன் சொந்த இடமாகக் கொண்டிருந்த இவர்,யுத்தத்தின் இறுதிவரை போரிட்டு முல்லைத்தீவு மாவட்டத்தில் உள்ள முள்ளிவாய்க்கால் என்கிற இடத்தில் 2009 மே 17 – 18 ல் மரணமடைந்தார்.

சூசை 1963 ஒக்டோபர் 16ல் பிறந்தவர், இவர் வட இந்தியாவில் பயிற்சி பெற்ற புலிகளின் முதல் தொகுதி ஆட்சேர்ப்பாளர்களில் ஒருவர். கடந்த நூற்றாண்டின் எண்பதுகளில் வடமராட்சி பிரதேசத்தின் எல்.ரீ.ரீ.ஈ  யின் தலைவராக கிட்டு என்றழைக்கப்படும் சதாசிவம் கிருஷ்ணகுமாரின் கீழ் பணியாற்றி வந்தார்.

சூசை 1991 முதலே கடற்புலிகள் பிரிவிற்கு பொறுப்பாக இருந்தார், முதலில் ஒரு தளபதியாகவும் பின்னர் விசேட தளபதியாகப் பொறுப்பு வகித்தார் .தொடர்பாடல்களுக்காக பயன்படுத்தப்படும் சூசையின் சங்கேதக் குறியீடு “சீ ஒஸ்கார்” என்பதாகும்.

சூசை படிப்படியாக கடற்புலிகள் பிரிவில் ஏறக்குறைய தனது ஆளுமையை நிலை நிறுத்திக் கொண்டார். கடற்புலிகளை, “நான் வளர்த்த புலிகள்” என்று சொல்லிக் கொள்வதில் சூசை அதிக விருப்பமுள்ளவராக இருந்தார். எல்.ரீ.ரீ.ஈயின் பழைய காலத்தவர்களில் ஒருவரான சூசை, யுத்தத்தின் இறுதிவரை போரிட்டு எல்.ரீ.ரீ.ஈ யின் வலிமைமிக்க கோபுரங்களில் ஒன்றாகத் தன்னை நிரூபித்துக் காட்டியவர்.

மீன்பிடித் தொழிலை நம்பி வாழும் கரையோர சமூகத்தவர்கள், அது ஒரு நுட்பமான தொழில் என்பதால் கடற்புலிகளுக்குள் நன்கு கலந்திருந்தனர். யாழ்ப்பாணக் குடாநாட்டின் கரையோரக் கிராமமான பொலிகண்டியிலிருந்து  வந்தவரான சூசை, இந்த மக்களின் பொதுவான பாரம்பரியம் மற்றும் பச்சாத்தாபம் என்பனவற்றை அவர்களோடு பகிர்ந்து கொண்டார். அவர் சாதாரண மக்களோடு நெருக்கமான தொடர்பு கொண்டிருந்ததோடு, சாதாரண மக்கள் உண்மையாக விரும்பும் ஒரு சில புலித் தலைவர்களில் ஒருவராகவும் இருந்தார். முன்னாள் தமிழ் நாட்டு முதலமைச்சர் எம்ஜி ராமச்சந்திரனை அழைப்பது போல மக்களிடையே பிரபலமான சூசையையும் “மக்கள் திலகம்” என்றே அழைத்தனர்.

இந்திய இராணுவத்தினரோடு போரிட்டபோது சூசை காயமடைய நேர்ந்தது. குணமடையாமல் இருந்து வந்த காயங்கள் தொடர்ந்தும் அவருக்கு தொல்லை கொடுத்து வந்தது. பின்னர் ஒஸ்லோவின் அனுசரணையுடன் மேற்கொள்ளப்பட்ட சமாதான ஒப்பந்தம் இடம்பெற்ற காலத்தின்போது சூசை இதற்காக சிங்கப்பூரில் சிகிச்சை பெற்றார். 2004 ஒக்டோபரில் சூசை, தில்லையம்பலம் சிவநேசன் என்கிற பெயரில் உள்ள, என் 13565685 என்கிற கடவுச் சீட்டைக் கொண்டு, எயார்பஸ் 330 ரக ஸ்ரீலங்கா விமானசேவைக்குச் சொந்தமான யுஎல் 316 விமான இலக்கத்தைக் கொண்ட விமானத்தில் சிங்கப்பூருக்குப் பறந்தார். அவருடன் வன்னியில் இருந்த மருத்துவரான ஞானசேகரம் கமிலஸ் தர்மேந்திரா என்பவரும், குயின்ரஸ் சகாயரத்னராஜா, மற்றும் கோபாலப்பிள்ளை சத்திய முகுந்தன் என்கிற இரண்டு மெயப்பாதுகாவலர்களும் துணையாகச் சென்றனர். சிங்கப்பூரில் ஐந்து நாட்கள் இருந்த பின் அவர் கிளிநொச்சிக்கு திரும்பி வந்தார்.

நான் த ஹிந்து மற்றும் புரொண்ட் லைன் ஆகிய பத்திரிகைகளின் கொழும்புச் செய்தியாளராக பணியாற்றிய சமயத்தில் 1986ல் சூசையைச் சந்தித்துள்ளேன். அப்போது தொண்டமானாறு, செல்வச்சந்நிதி, முருகன் கோவில் சுற்றாடலில் புலிகளுக்கும் இராணுவத்துக்கும் இடையே ஒரு மோதல் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. ஒரு உண்மையான போராட்டத்தைக் காணவேண்டும் என்று நான் எனது ஆவலை வெளிப்படுத்தியபோது, எல்.ரீ.ரீ.ஈ  யின் யாழ்ப்பாணத் தளபதியாக இருந்த சதாசிவம்பிள்ளை கிருஷ்ணகுமார் என்கிற கேணல் கிட்டு, ‘சுக்லா’ என்கிற ஒருவரை அழைத்து - எனது எண்ணப்படி அவர் மரியநேசன் என்பவராக இருக்க வேண்டும் - சண்டை நடைபெறும் இடத்துக்கு என்னை அழைத்துச் செல்லும்படி  கேட்டுக் கொண்டார்.

திடீரென தனது எண்ணத்தை மாற்றிக் கொண்ட கிட்டு சூசையை அழைத்தார். பின்னர் கிட்டு சூசையை எனக்கு அறிமுகம் செய்து விட்டு சூசையைப் பற்றிச் சொன்னது, ”இவர் அவதானமாகவும், பொறுமை மற்றும் பொறுப்புடனும் நடப்பவர், இவர் உங்களை பத்திரமாக அழைத்துச் சென்று திரும்பக் கொண்டுவந்து விடுவார்” என்று. பின்னர் எங்களுக்கு நல்வாழ்த்து கூறி விடை பெற்ற அவர் சூசையிடம் கூறிய ஒரே வார்த்தை “கவனம்” என்பது மட்டும்தான். பின்னர் சூசை எனது இளமஞ்சள் நிறத்திலான எனது மேல்சட்டையை அகற்றும்படி கூறியதையும் டெனிம் கால்சட்டையுடன் போரைக் காண்பதற்காக புலிகளின் வௌ;வேறு நிலைகளை நோக்கி  அவருக்கு பின்னால் ஊர்ந்து சென்றதையும் நான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். அந்த அனுபவத்தின் பின்னர் கிட்டுவும் சூசையும் என்னை பத்திரமாகத் திரும்பக் கொண்டுவந்து சேர்த்தனர்.

கம்பர்மலையைச் சேர்ந்த சத்யநாதன் என்கிற சங்கரின் தங்கையான சத்யதேவி என்பவரைத்தான் சூசை திருமணம் செய்திருந்தார். சங்கர்தான் மோதலின்போது மரணமடைந்த முதல் எல்.ரீ.ரீ.ஈ போராளி. அவர் 27 நவம்பர் 1982ல் மரணமடைந்தார், மேலும் அந்த நாளைத்தான் எல்.ரீ.ரீ.ஈ வருடந்தோறும் மாவீரர் நாளாக அனுஷ்டித்து வருகிறது. அவருடைய தங்கையான சத்யதேவியின் மேல் காதல் கொண்ட சூசை அவரை மணந்து கொண்டார். அந்த திருமணம் ஒரே சாதியைச் சேர்ந்தவர்களின் இணைப்பாக இருந்தது.

அவர்களுக்கு மூன்று பிள்ளைகள் இருந்தனர். கடைசிப் பையனுக்கு அவனது தாய்மாமனின் நினைவாக சங்கர் எனப் பெயர் சூட்டப்பட்டது .சங்கர் 2007ம் ஆண்டு தனது ஐந்தாவது வயதில் கடலில் நடந்த ஒரு விபத்தில் காலமானான். 2007ஜூலை 18ல் நான்கு புதிய படகுகள் கடற்புலிகளுக்கு கிடைத்தன .வட்டவாகல் கடற்கரையில் வைத்து அவை ஒட்டிப் பரீட்சித்துப் பார்க்கப்பட்டன. சூசை தனது கடைசி மகனுடன் அந்தப் புதிய படகுகள் ஒன்றினுள் பயணித்துக் கொண்டிருந்தார். விபத்து நடைபெற்ற அந்த துரதிருஷ்டமான நாளில் சங்கர் தனது தந்தையுடன் அந்தப் படகில்தான் அமர்ந்திருந்தான். ஒரு வேகப் படகு வேகமாகத் திரும்பி மற்றொரு படகுடன் மோதியது. அத்தோடு ஒரு பெரிய வெடிப்பும் ஏற்பட்டது.

சங்கர் கொல்லப்பட்டான். அதேபோல சூசையின் மெய்ப்பாதுகாவலரில் ஒருவரும் கொல்லப்பட்டார். மற்ற மூன்று அங்கத்தவர்களுக்கு பலத்த காயங்கள் ஏற்பட்டன. மற்றவர்களுக்கு சிறு காயங்களே ஏற்பட்டன.  சூசைக்கு கழுத்து, முதுகு மற்றும் தலையின் பின்பகுதி என்பனவற்றில் கடும் காயங்கள் ஏற்பட்டன அவர் நினைவு தப்பிய ஒரு கோமா நிலையில் இருப்பதாக கூறப்பட்டது. புதுக்குடியிருப்பில் உள்ள பொன்னம்பலம் தனியார் சிகிச்சை நிலையத்துக்கு சூசை கொண்டு செல்லப்பட்டார். அதன்பின்னர் ஒரு பெயர் வெளியிடப்படாத ஒரு இடத்துக்கு எல்.ரீ.ரீ.ஈ யின் மருத்துவப் பிரிவினர் சிகிச்சையளிப்பதற்காக அவர் வேகமாக கொண்டு செல்லப்படடார்.செப்டம்பர் 26, 2007 லிலேயே சூசை திரும்பவும் பகிரங்கமாகத் தோன்றினார்.

தனது குழந்தைகள்மேல் அளவற்ற பாசம் கொண்ட ஒருவர் சூசை. நெல்லியடிவாசிகள் அவரது மூத்த மகனான கடலரசனின் முதலாவது பிறந்தநாள் கொண்டாட்டத்தை நினைவு கூர்கிறார்கள். சிவநேசன் குடும்பத்தினர் எல்.ரீ.ரீ.ஈ யினருக்கு சொந்தமாகவிருந்த முதல் கப்பலான “கடல்புறாவின்” வடிவத்தில் ஒரு பிரமாண்டமான கேக்கினை உருவாக்கினார்கள். நெல்லியடியில் உள்ள சுபாஷ் பேக்கரியில் தயாரிக்கப்பட்ட கேக்குகளிலேயே அது நீளம், அகலம் மற்றும் உயரங்களில் மிகவும் பிரமாண்டமான ஒன்றாக இருந்தது, அதை ஒரு பிக் - அப் வாகனத்தில் வைத்தே பிறந்தநாள் வைபவம் நடைபெறும் இடத்துக்கு கொண்டு செல்லவேண்டி இருந்தது.

எனவே முடிவு அருகே நெருங்கி வந்தபோது, சூசை தனது மனைவியினதும் குழந்தைகளினதும் உயிர்களைக் காப்பாற்றுவதற்காக, அவர்கள் தப்பித்துச் செல்வதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்தார். சூசையின் மனைவி சத்தியதேவி ,மற்றும் அவர்களது இரண்டு பிள்ளைகள் மற்றும் சூசையின் மைத்துனியும் குழந்தைகளும் உட்பட்ட உறவினர்கள் சிலருடன் மே 12,2009ல் காரைத்துறைப்பற்றிலிருந்து  ஒரு படகு மூலம் தப்பிச் செல்ல முயற்சி மேற்கொள்ளப்பட்டது. ஆனால் அவர்கள் இலங்கை கடற்படையினரால் சுற்றி வளைக்கப்பட்டு கைது செய்யப் பட்டார்கள். சத்யதேவி சூசையின் மனைவி என அடையாளம் காணப்பட்டார். அவரும் குழந்தைகளும் தனியாக வைக்கப்பட்டு விசாரணைக்கு உட்படுத்தப்பட்டார்கள்.

அதன்பின்னர் அவரும் பிள்ளைகளும் திருகோணமலையிலுள்ள கடற்படை முகாம் வளாகத்தினுள் தடுத்து வைக்கப்பட்டனர். அதேபோல எல்.ரீ.ரீ.ஈ அரசியற்பிரிவு தலைவர்  சுப்பையா பரமு தமிழ்ச்செல்வனின் விதவையான மனைவியும் பிள்ளைகளும் பனாகொடவிலுள்ள இராணுவ முகாமில் தடுத்து வைக்கப் பட்டிருந்தனர்.

அதைத்தொடர்ந்து தமிழ்செல்வனின் குடும்பத்தினருக்கு கட்டுப்பாடுடன் கூடிய விடுதலை வழங்கப்பட்டு சில நிபந்தனைகளுடன் அந்தக் குடும்பம் இப்போது கொழும்பு புறநகர் பகுதியில் வசித்து வருகிறது. அதேபோல சூசையின் குடும்பத்தினருக்கும் கட்டுப்பாடுடன் கூடிய விடுதலை வழங்கப்பட்டு சில நிபந்தனைகளுடன் அந்தக் குடும்பம் இப்போது திருகோணமலையில் வசித்து வருகிறது.

சமீபத்தில் கொழும்பிலிருந்து வெளியாகும் “த நேசன்”; என்கிற ஆங்கில வார இதழுக்காக சாமரா லக்ஷன் குமார சத்யதேவிடம் ஒரு நேர்காணல் நடத்தினார். அந்த நேர்காணலில் சத்யதேவி தனது சில அனுபவங்களை பதில்களாக நினைவு கூர்ந்திருந்தார்.
த நேசனின் பூரண அனுமதியோடு அவரது நேர்காணலை எனது தளத்தில் மறு பிரசுரம் செய்கிறேன்

உங்கள் நண்பன் - டி.பி.எஸ். ஜெயராஜ்

Soosai’s wife recalls drama in the high seas

By Chamara Lakshan Kumara

The LTTE boss Velupillai Prabhakaran once bragged that the next Eelam war would be fought on the high seas. His braggadocio emanated from the fact that the so-called Sea Tigers with their varied vessels and craft had become a menace to the Navy in the north and east. The Sea Tiger leader Soosai was killed in the final battle against the LTTE and his wife Sathyadevi with her two children were leaving the Nandikadal area with some kinsfolk in a boat her husband had provided for them to flee. In an exclusive interview with The Nation she relives those challenging days and her present life in protective custody

Q: Tell us how you met your husband Soosai for the first time?

Soosai was a friend of my older brother Shanker who worked with the LTTE. He used to visit our home at that time. He was the first cadre to sacrifice his life for the LTTE in 1982. Even after my brother’s death, Soosai used to visit our home. I began to like him. He was very helpful to the needy and did not hesitate to help those in need. His good qualities impressed me and we became intimate. When we decided to get married my parents did not agree to it as he was working for the LTTE. At that time he was a local leader of the Vadmarachchi area. Anyhow we got married and soon after that he was made the leader of the Sea Tigers.

Q: Had you also joined the LTTE by then?

No

Q: Even after marriage to Soosai did that position change?

Not even then.

Q: Why?

I did not consider it necessary and Soosai never forced me to join the LTTE.

Q: Didn’t Soosai discuss LTTE matters at home?

He never discussed any such thing. We discussed only our personal and family affairs at home.

Q: What did he discuss when he came home?

He had very little leisure. When he came home it was mainly to sleep.

Q: Where was your home?

We lived at Jaffna at the beginning but when the army launched the operation Riviresa we shifted out of the town. We lived in Devapuram, Mullaiveli, Vallikulam and finally in 2007 to Pudukudirippu.

Q: Soosai who was known to be a strong minded man, though was a good father to his children, many have written or said. Was that correct?

True. He loved his children very much. On the first birthday of our son he brought our son a cake made in the shape of the first sea tiger vessel of the LTTE. It was baked at the Subhash bakery Nelliady. Yet his duties did not permit him to spend much time with the children but he had entrusted me with looking after them carefully.

Q: In 2004 Soosai visited Singapore. What have you got to say about that visit of his?

Soosai had sustained injuries in an attack on an Indian Navy vessel by Sea Tigers. The LTTE police chief Nadesan and revenue chief Thamilanadin were also injured in that skirmish. Though temporary dressings for the wounds were done after that some injuries became very bad later and it was necessary to send Soosai abroad for intensive treatment.

Q: How did he get the opportunity to go to Singapore?

I was not aware of how it was done. He told me he had to go to Singapore for medical treatment. The LTTE had informed the government to give permission for Soosai to go to Singapore and the government had made it possible. He was accompanied by a doctor and two bodyguards when he left. An LTTE person gave me a telephone to talk to Soosai. He spoke to me from Singapore over the telephone twice.

Q: How was the relationship between Prabhakaran and Soosai?

Soosai had great trust in Prabhakaran and Prabhakaran too had great trust in Soosai.

Q: What kind of relationship did your family have with Prabhakaran’s family?

When our children were born all members of Prabhakran’s family paid us visits but there were no other visits. But of course we used to see one another during LTTE functions or events. Then we speak about various things that were of concern to us. Both Prabhakaran and Madivadini used to ask how our children’s education was progressing.

Q: Though you were given protection by the LTTE did you begin to feel fear when the war was entering a dangerous phase?

Why not, who will not feel fear?

Q: Didn’t you feel like asking him to leave the LTTE even then?

Even if I asked him I knew he would never quit the LTTE. He always used to say his death would come to him while working for the LTTE and in no other way.

Q: The year 2007 was a bad one for you. Your younger son Shanker died and Soosai himself was badly injured?

I remember the date. It was July 18. I was leaving for a function at Kilinohchi in a vehicle. Our younger son loves to go about in vehicles and he loved the sea. But Soosai never took our son to sea. He leaves his son in a boat on the coast and leaves for the high seas. Shanker plays with others in the boat. On this day too Soosai had done the same but somehow or other he had asked his men to bring the boat with my son to the deep sea. At that time the vessels were engaged in some exercises in the sea and one of the LTTE vessels in the exercise had collided with Soosai’s boat and the boat of our son. I lost my son in the accident.

Q: We heard that was a preplanned accident?

There was a rumour like that but I believe it was only an accident.

Q: What happened to Soosai in that accident?

His stomach was cut right across although I don’t know what exactly happened and he was in a critical condition for three weeks after that.

Q: The rumour was that Pottu Amman had arranged the boat accident, especially it gave credence to the rumour as the LTTE observed a strict silence on the accident?

But I don’t think that he arranged the accident.

Q: Did Pottu Amman speak to you after the accident?

Yes he spoke to me. Not only Pottu Amman all other LTTE leaders spoke to me. All the LTTE leaders attended the funeral of our son.

Q: After recovering from the injury what did Soosai say about the accident?

He was deeply shocked over the loss of our son. It was with him over a long time. I asked him to be out of LTTE activities for some time but help them if necessary. But he did not listen to my advice.

Q: It was said you did not help the LTTE. What did you do at home?

I looked after my children and saw to their needs at home. I also cultivated crops we needed for our use. I also joined to watch the TV with my children.

Q: Although the LTTE did not provide you with domestic help all LTTE leaders’ families were given vehicles and provided security to them?

We were given a van and a three wheeler with a driver and a security person.

Q: Did you have access to information of things that were happening outside the north like in Colombo?

We watched the TV and came to know those things. Sometimes when Soosai came home he used to bring a newspaper printed in the south.

Q: When did you learn that the war was entering a dangerous phase?

From the beginning we were living in fear. At the final stages we knew that if we leave the bunkers we would invariably be injured. Things had become so bad.

Q: When there were cricket matches between India and Sri Lanka whom did you support?

We supported India. We liked Sachin Tendulkar.

Q: What about Muralidharan?

We liked Muralidharan but we liked Tendulkar even more than that.

Q: At the final phase of the war you decided to leave Pudukudirippu. Why?

We decided to leave the place on May 12. At that time a large number of people were packed in a small area of land and LTTE’s defeat was clearly evident then. We decided to send our daughter Sindumani, son Kadalarasan, Soosai’s older brother’s wife and child in a boat out of the place. But I had not decided to leave the others as Soosai did not wish to do so. But finally I decided to leave with my children. Still Soosai didn’t agree to it. Soosai said he would fight to the last for the LTTE but later he agreed to give us a boat to leave.

Q: Where did you wish to flee in the boat?

We had two objectives. One was to flee to India if possible but we would have to face the Sri Lanka Navy vessels on high seas. But we did not think about getting caught to the Navy but our minds were on our children’s safety. Although we decided to leave on May 12 the fighting became severe forcing us to remain in the bunkers. So we finally left on May 14.

Q: On May 12 did you see Prabhakaran and his family at Pudukudirippu?

Yes they were there. They were all safe till we left the place.

Q: Did you speak to them before you were left the place?

I did not speak to them. Sometimes Soosai may have told them we were leaving.

Q: Was Prabhakaran separated from the others or was he also with the others who were confined to the place?

At the final phase there was no separate place left for them but they were provided with high security.

Q: What did Soosai say before you left him?

The last time I saw him was on May 12. But on May 14 when we quit the place I did not see him. He didn’t know we were quitting as on that day we did not have a separate bunker but were sharing a bunker with others.

Q: You did not try to find out where Soosai was before you left?

In the situation we were facing there was no possibility to do that. The war was almost at hand. We told an LTTE cadre we knew to tell Soosai we were leaving. We left around 9.00 in the night. There were 12 of us in the boat but we were able to sail only for 4 minutes when the boat was attacked.

Q: What happened then?

When they attacked the person who was steering it he got shot and fell inside the boat. There were holes in many places of the boat and it began taking in water. When we were throwing out the water a small Navy boat approached us about 20 minutes later. I heard someone shouting ‘Kotiya, Kotiya’ and we feared they would shoot at us. Just then a bigger boat came towards us and put on a strong light. Soosai’s brother’s wife lifted the infant child of Ruben. The men in the small boat came closer to us and spoke to us in Tamil. They said “Don’t fear. We will rescue you. Then they took us to their boat and brought us to the shore.

Q: Did they recognise you as Soosai’s wife?

Not at once. I told that my two children were those of Soosai’s brother’s and I said I was a distant relation of Ruben who had left alone of my own accord. Before we left we had planned to say so in case we were caught by the navy. However, when Soosai’s brother had to go for a dressing of a wound on her leg to the medical centre with me after first security check, one of the LTTE cadres that had surrendered to the Navy pointed at me and said I was Soosai’s wife. At once a large number of Navy men surrounded me and I was separated from the others for the second time. They asked me whether I had a telephone. They asked me why I had left the LTTE area and where I had intended to go. I said I wanted to go to India if the Navy had not intercepted. Once in India I would make a telephone call to my brother in London and get something arranged, I told the Navy.

Q: Didn’t the Navy question you about Soosai?

They asked me whether I knew Soosai’s telephone number and I said I did not know but I gave them the telephone number of my brother.

Q: Are you saying that Soosai did not use a telephone?

He used one but on May 12 when I saw him for the last time he did not have a telephone with him.

Q: On May 12 did you know that Soosai had known the LTTE would be defeated in the war?

We had no time to ask him whether we will win or lose. It was such a short meeting. He merely wanted to see whether we were there and we were taken to see him by a LTTE cadre. By that time the army was so close that we could not remain in the place.

Q: After the Navy recognised you what happened?

We were taken into their camp. When our boat sprang leaks we jettisoned all our bags to make the boat lighter and we were left with only the clothes we had on at the time. Navy provided us with clothing.

Q: What is your opinion of the present life of yours?

When we were taken in by the Navy I was deeply fearful believing that my children and myself will be detained separated from one another. But when I look back we are all right.

Q: What do you mean you are all right?

It’s like this. We have got more facilities and things than what we believed will be our lot. Our children are allowed to go to school and to the park and I can accompany them. But I am sad that we are not allowed to visit our kinsfolk or go to other places.

Q: Do your kinsfolk speak to you?

My brother and father are living in London. They speak to me over the telephone. They once came to see me.

Q: What are your future plans?

If I can get my two children educated that is all I want and facilities have been provided for them to study.

Q: Don’t you agree it would have been much better if we did not have to go through a war?

Certainly yes.

Q: What is your daily routine like?

I wake up at 4.30 a.m. and prepare my children’s meals and send them to school. After that I do the washing and arrange the things in the house. I go out to the Kovil or park and at night when I am free I watch TV.

A water spout, which Tamils claim was probably caused by artillery or airstrikes in the last territory held by Liberation Tigers of Tamil Eelam in northern Sri Lanka- more pics-Guardian.uk-Apr 28, 2009

Q: I forgot to ask you something important. It was reported when you were intercepted by the Navy vessels you had in your possession 2 kilogrammes of gold and Rs. 600,000 in cash. Why did you carry gold and cash to that extent?

I did not have so much cash but only 200,000 and Ruben’s wife had another Rs. 200,000, one other person among us had Rs. 175,000. All the gold was not mine but owned by all three of us. The gold that was mine were from the presents that were given to me and my children as gifts.

Q: How did you manage to hold on to so much of gold while the war was raging round you and why did you take it away when you were fleeing?

I had put the gold in a suitcase I carried with me when we were leaving to be used for the future of my children and myself.