ஜெயலலிதா என்கிற ஆச்சரியக்குறி!

(புருஜோத்தமன்)

ஜெயலலிதா என்ற பெயரைக் கேட்டவுடனேயே எனக்கு ஞாபகம் வருவது குங்குமம்- செம்மஞ்சம்- சிவப்பு போன்ற கண்ணைக்குத்துகின்ற நிறத்திலான ஆடைகளில் எம்.ஜி.ஆருடன் ஆடிப்பாடும் காதல் பாடல்கள். அதுவும், கேபிள் தொலைக்காட்சிகளின் வரவுக்குப் பின்னர் எம்.ஜி.ஆர்- ஜெயலலிதா, சிவாஜி- சரோஜாதேவி பாடல்கள் இல்லாமல் இரவு நேரங்கள் அநேகருக்கு போவதேயில்லை. சில பாடல்கள் எனக்கும் பிடிக்கும்.

பெண்கள் என்றாலே நளினமானவர்கள்- மென்மையானவர்கள் என்கிற மேம்போக்கான பார்வையை ஆணாதிக்க சமூகம் வேண்டுமென்றே திணித்து வந்திருக்கிறது. அதுவும், அவர்களுக்கான உரிமையை எந்தக்காலத்திலும் வழங்குவதை தவிர்த்து வந்திருக்கிறது. ஆனால், உண்மையிலேயே பெண்களிடமிருக்கிற துணிச்சலும், வேகமும் பல தருணங்களில் ஆண்களிடம் இருப்பதில்லை.

சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்க, இந்திரா காந்தி, மார்க்கிரட் தட்சர் என்கிற பெயர்களைக் கேட்டாலே பலருக்கு பிரமிப்பே மிஞ்சி நிற்கிறது. அதுவும், இவர்களின் அதிரடியான முடிவுகள் சில தருணங்களில் பயங்கரமானது. சிறிமாவின் ஆட்சிக்கால இலங்கையை சிறிமாவே பிற்காலத்தில் விரும்பியிருக்கமாட்டார். அதுபோல, இந்திரா காந்தியின் அசட்டுத்துணிச்சலும், இங்கிலாந்தின் இரும்புப் பெண்மணி என்று அழைக்குமளவுக்கு பெயரெடுத்த மார்க்கிரட் தட்சரும் மறக்கப்பட முடியாதவர்கள்.

அதுபோல, நடிகையாகவிருந்து தமிழக அரசியலில் மறக்கமுடியாதளவுக்கு வளர்ந்த ஜெயலலிதாவும் துணிச்சலான பெண்தான். ‘மறக்கமுடியாத' என்ற சொல்லுக்குள் அவரின் ஆரம்ப கால திரைப்பட வாழ்க்கை, எம்.ஜி.ஆருடனான நெருக்கம், சவால்களை முறியடித்து முதல்வரானமை, முதல்வராகி செய்த ஆடம்பரங்களும்-ஊழல்களும், சட்டசபைக்குள் அவர் தி.மு.க.வினால் அசிங்கப்படுத்தப்பட்டது, கலைஞரை நடுராத்தியில் குண்டுக்கட்டாக கைது செய்தது, விடுதலைப் புலிகளை கடைசி வரை எதிர்த்தது, ஒரேயிரவில் இலட்சக்கணக்கான ஏழைத்தொழிலாளர்களின் தொழிலைப் பறித்தது. ‘போரென்றால் மக்கள் கொல்லப்படுவார்கள்' என்ற தத்துவத்தை சொன்னது. இப்படி பலதும் இருக்கின்றன.

அண்மைய நாட்களில் ஜெயலலிதாவின் ஈழ அக்கறையை(?) ஆதரித்தும், எதிர்த்தும் பல பதிவுகள் வந்திருக்கின்றன. அது, பலரது எண்ணங்களைச் சொன்னது. ஜெயலலிதாவின் ஈழத்தமிழர்களின் மீதான அக்கறையை நான், 1994களில் இலங்கையின் முன்னாள் ஜனாதிபதி சந்திரிகா குமரதுங்கவின் தமிழர்கள் மீதான அக்கறையுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கிறேன். இதுபலருக்கு பிழையாகக் கூட படலாம். ஆனாலும், அவர்களின் மனநிலையில் அப்படியொரு ஒற்றுமையிருப்பதாகவே எனக்குப்படுகிறது.

1990களின் ஆரம்பத்தில் இலங்கையின் சமாதான தேவதையாக வலம் வந்தவர் சந்திரிகா குமரதுங்க. சுமார் 20 வருடங்களுக்குப் பிறகு ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சி தலைமையிலான பொதுஜன மக்கள் முன்னணியை ஆட்சியைப்பிடிக்க வைத்தவர். ஜனாதிபதியானவர். சிங்கள மக்களின் ஆதரவு மட்டுமல்ல தமிழ்- முஸ்லிம் மக்களின் குறிப்பிட்டளவான ஆதரவையும் பெற்று ஆட்சிக்கு வந்தவர்.

ஆனாலும், அதற்குப் பின்னராக வரலாறுகள் தமிழர்களுக்கு பல படிப்பினைகளைக் கொடுத்தது. 1994களில் இடம்பெற்ற பேச்சுக்கள் முறிவுக்குப் பின்னர் யாழ்ப்பாணத்தின் மீதான இராணுவ படையெடுப்பும், அதனைத்தொடர்ந்து ஆயிரக்கணக்கான இளைஞர்- யுவதிகளின் காணாமல் போனமையும் குறிப்பிடக்கூடியன. (தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் முடிவு முள்ளிவாய்க்காலுக்குள் எழுதப்படுவதற்கான முதலாவது அத்தியாயம் 1994ஆம் ஆண்டு சமதானப் பேச்சுக்களின் போது எழுதப்பட்டது.)

யாருக்கும் வளைந்து கொடுக்காத மனநிலையுடனேயே சந்திரிகா தன்னுடைய ஆட்சிக்காலம் முழுவதும் செயற்பட்டார். லஷ்மன் கதிர்காமரை இலண்டனிலிருந்து அழைத்துவந்து வெளிநாட்டு அமைச்சராக்கியதன் மூலம் சர்வதேச ரீதியிலும் விடுதலைப் புலிகளைத் தோற்கடித்த பெருமையை சந்திரிகா கொண்டிருக்கிறார். அவருடைய ஆட்சிக்காலத்தில் மக்கள் மீதான வன்முறையும்- தாக்குதல்களும்கூட குறைவின்றி நடைபெற்றன. ஆனாலும், அவரின் அண்மைக்கால மனநிலை மாற்றங்கள் சிந்திக்க வைப்பதற்குப் பதில் சிரிக்க வைக்கின்றன. அதிகாரத்திலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டவுடன், தமிழர்கள் மீதான பழைய பாசம் பற்றிக் கொண்டிருக்கிறது.

அதுபோலவே, ராஜிவ் காந்தியின் கொலையுடன் விடுதலைப் புலிகள் மற்றும் ஈழத் தமிழர்களுக்கு எதிராக முடிவுகளை எந்தவித சமரசமுமின்றி எடுத்து வந்தவர் ஜெயலலிதா. ‘முள்ளிவாய்க்கால் இறுதிக்கணம் வரை' ஈழத் தமிழர்களின் மீது அக்கறையின்றியிருந்த ஜெயலலிதாவுக்கு எப்படி, 2009 மே 19க்குப் பின்னர் அப்படியொரு பாசமும்- அக்கறையும் ஒட்டிக்கொண்டது. விடுதலைப் புலிகளை அவர் எதிர்த்தமை தொடர்பில் எனக்கு பெரிய கருத்துக்கள் எதுவுமில்லை. ஆனால், ஈழத்தமிழர்களை ஜெயலலிதா ஓரக்கண்ணால்கூட பார்க்கத் தயாராக இருக்கவில்லை. அது என்றைக்குமே உறுத்தலான விடயம்.

அப்படியிருந்த ஜெயலலிதாவின் மனநிலை மாற்றத்துக்கு யார் காரணம்?. அதன் பின்னணி என்ன? என்றெல்லாம் பல ஈழத்தமிழர்கள் அதுவும் புலம்பெயர் சமூகம் யோசிப்பதேயில்லை. ஏனெனில், அவர்களுக்கு தங்களை நட்டாற்றில் விட்டவர்களை ஏதாவது ரூபத்தில் சீண்டிப்பார்க்க வேண்டும். அதுவும், உடனடியாக நடந்துவிட வேண்டும். அதற்காக தங்களின் மீது அளவுகடந்த அக்கிரமங்களை செய்தவர்களைக்கூட மறந்து மன்னிக்கத் தயாராக இருக்கிறார்கள். சரத் பொன்சேகாவை ஜனாதிபதி வேட்பாளராக ஆதரித்தது முதல், அண்மைக்கால சந்திரிகாவை கொண்டாடுவது வரை அது தொடர்கிறது.

அதுபோலதான், இறுதி மோதல்களின் போது தமிழக முதல்வர் கலைஞர் அதனை நிறுத்துவதற்கு ஒன்றுமே செய்யாமல் தங்களை தோற்கடித்துவிட்டார். எனவே, கலைஞரின் தோல்வியைக் கொண்டாடுவோம். அத்துடன், கலைஞர் மீதான கோபம் கலைந்து விட்டது. அதுபோல, கலைஞரைத் தோற்கடிக்க ஜெயலலிதாவால் முடிந்தது. அதனால், ஒருநாளில் ஜெயலலிதாவை ஈழத்தமிழர்கள் பலரும் கொண்டாடத் தயாரானார்கள்.

இந்தக் கொண்டாட்ட மனநிலையை உணர்ந்து கொண்ட ஜெயலலிதாவும் ஈழத்தமிழர்கள் மீதான திடீர் பாசத்தை அற்புதமாக வெளிப்படுத்துகிறார். மஹிந்த சகோதரர்களுக்கு எதிராக செயற்படுவதுபோல காட்டிக்கொள்கிறார். அறிக்கை விடுகிறார். பொருளாதாரத் தடையை விதிக்க கோருகிறார். இதன்மூலம், தமிழக மக்களின் ஆதரவை தக்க வைக்க முடியும் என்று நம்புகிறார். அதுவே, தொடர்கிறது.

ஈழத்தமிழர்களில் அநேகர் அற்ப சலுகைகளுக்காக துணைபோனவர்கள் இல்லைத்தான். ஆனாலும், போலி வார்த்தைகளை நம்பி மோசம் போனவர்கள் என்பதை மறுக்கவே முடியாது. ஏனெனில்,ச் அதற்கு நூற்றாண்டுகளைத் தாண்டிய வரலாறு எங்களிடத்தில் உண்டு. ஆகவே, மீண்டுமொரு முறை பாசாங்கு வார்த்தைகளை நம்பி நட்டாற்றில் நிற்க தயாராகிறார்கள்.

தனிப்பட்ட ரீதியில் ஜெயலலிதா ஜெயராமின் துணிச்சல் எனக்கு என்றைக்குமே பிடித்தமானது. ஆனால், ஈழத்தமிழர்களின் மீதான திடீர் பாசத்தை என்னால் நம்பவும், ஏற்றுக்கொள்ளவும் முடியாது. ஜெயலலிதா என்றைக்குமே எனக்கு ஆச்சரியக்குறியாகவே இருக்கிறார்!!