’நீ யார் செல்லம்?’ என பெரியவர்கள் முதன்முதலில் கேட்டபோது, குழந்தை தனக்குப் பிடித்தவர்களைச் சொன்னது. பல்வேறு காரணங்களால் அந்த பதிலில் நிறைவடையாத பெரியவர்கள் ‘உண்மையைச் சொல். உனக்கு யாரைப் பிடிக்கும்?” எனக் கேட்டனர். அதிலிருந்து குழந்தை, ‘உண்மை வேறு, மனதில் தோன்றுவதைப் பேசுவது வேறு’ எனக் கற்றுக் கொண்டது.
இரண்டாம் முறையாக, ‘நீ யார்செல்லம்?’ எனக் கேட்கப்பட்டபோது, அக்கேள்வியைக் கேட்பவர்கள் பெயர்களையே சொன்னது குழந்தை. இப்போது அருகே இருந்த மற்றவர்கள், தங்கள் முகங்களை முன்னிறுத்தி அதே கேள்வியைக் கேட்டார்கள். குழந்தை முன்னிறுத்தப்பட்ட முகங்களின் பெயர்களைச் சொன்னது. எல்லோருமாகச் சேர்ந்து, ‘கெட்டிக்காரப் பிள்ளை’ எனப் பாராட்டினார்கள். மனதில் உள்ளதைச் சொல்லாமல் எதிரே இருப்பவர்களின் பாராட்டுதல்களுக்காகப் பேசுவது கெட்டிக்காரத்தனம் என்பதைக் கற்றுக் கொண்டது குழந்தை.
பின்னர், அதே கேள்வி பலரால் கேட்கப்பட்டது. குழந்தை பலவாறாகப் பதில் சொல்லி, பாராட்டுகளையும் கண்டிப்புகளையும் சுமந்து வளர்ந்தது. ஒவ்வொரு முறையும் ஒவ்வொரு பாடம் கற்றுக் கொடுக்கப்பட்டது அக்குழந்தைக்கு.
எல்லாப் பாடங்களும் உண்மை எனும் வார்த்தையின் வெவ்வேறு விளக்கங்களாக இருந்தன.
சற்றே வளர்ந்த பின்னர் அக்குழந்தையிடம் ‘உண்மையைச் சொல்’ என்று யாரேனும் கேட்டால் கேட்பவரின் மனம் நிறையும் விதமாக பேசத் துவங்கியது. மேலும் சற்று வளர்ந்த பின்னர் ‘உண்மையில் என்ன நடந்தது?’ எனக் கேட்கப்படும்போது, தனக்கு பாதிப்பு நேராத வகையில் பேசத் துவங்கியது. ஒவ்வொரு முறை அக்குழந்தை ‘உண்மை’ எனும் சொல்லை எதிர்கொள்ள நேரிட்டபோதும் உண்மையைத் தவிர மற்ற அனைத்தையும் பேசியது.
குழந்தை வீட்டிலிருந்த பணத்தை எடுத்து செலவழித்தபோது, ‘உண்மையிலேயே நான் எடுக்கவில்லை’ என்றது. மேலும் அழுத்திக் கேட்டபோது, ‘சத்தியமாக நான் எடுக்கவில்லை’ என்றது. சத்தியம் எனும் வார்த்தையின் பேரால் பொய்யை அழுத்தமாகக் கூற இயலும் என்பதை ஏற்கெனவே பெரியவர்கள் கற்றுத் தந்திருந்தார்கள்.
குழந்தை ஏன் பொய் சொல்கிறது என்ற கேள்வியுடன் பெற்றோரும் குடும்பத்துப் பெரியோரும் அலையத் துவங்கினர். ஜாதக அடிப்படையில் அந்தக் குழந்தை பொய் வாக்கு கூறும் என ஒரு விளக்கம் கிடைத்தது. மரபணுக்களின் பதிவுகளில் அக்குழந்தையின் இயல்புகளில் பொய் நிறைந்துள்ளது என மற்றோர் விளக்கம் கிடைத்தது. உளவியல் காரணங்களும் குழந்தையின் பொய்களுக்கு அடிப்படையாகக் கூறப்பட்டன.
பெரியவர்கள் காரணம் தேடிக்கொண்டே இருந்தார்கள். குழந்தை பொய் பேசிக்கொண்டே இருந்தது.
அக்குழந்தை பூமிக்கு வந்த புதிதில் உண்மை என்பதன் விளக்கம் அதற்குத் தெரியாது. ஏனெனில் உண்மை என்பது விளக்கமே தேவைப்படாத இயல்பு. எது உள்ளதோ அதை அப்படியே புரிந்துகொள்வதும், எது தோன்றுகிறதோ அதை அப்படியே வெளிப்படுத்துவதுமே அக்குழந்தையின் உள்ளே பொதித்து அனுப்பப்பட்ட இயல்புகள்.
இந்தக் குழந்தை வளர்ந்த பின்னர் பல தெய்வங்களை வழிபட்டது. ஒரு அறிவாளி இந்தக் குழந்தையிடம், ‘உண்மையிலேயே தெய்வம் உள்ளதா?’ எனக் கேட்டார். உண்டு என்றால் அறிவாளி தர்க்கம் செய்வார். இல்லை என்றால் அறிவாளி கேலி செய்வார்.
குழந்தை தனது வழக்கமான முறையில், ‘அது எனது நம்பிக்கை. அவ்வளவுதான்’ என்றது. குழந்தை கேள்வியில் இருந்து தப்பிவிட்டது. அறிவாளியோ தனது அறிவுச் செருக்கிற்கு சேதாரம் நேராமல் தப்பிவிட்டார்.
பிறிதொரு நாளில் குழந்தை ஒரு முட்டாளைச் சந்தித்தது. அந்த முட்டாளுக்குப் பல பெயர்கள் இருந்தன. பித்தன், பைத்தியம், அரைவேக்காடு, திமிர் பிடித்தவன் போன்ற பெயர்கள் அவை எல்லாம். அவன் குழந்தையிடம் கேட்டான், ‘உண்மையிலேயே கடவுள் உண்டா?’ குழந்தை சிறிது நேரம் இங்குமங்கும் வெறித்துக் கொண்டிருந்தது. பின்னர் கண்ணீர் மல்கக் கூறியது, ‘சத்தியமாக எனக்குத் தெரியாது’
முட்டாள் அந்தக் குழந்தையை வாரியணைத்தான். அதன் உச்சந்தலையில் முத்தமிட்டான். பின்னர் கூறினான், ‘உண்மையிலேயே கடவுள் உண்டு’
குழந்தை வியப்பு மேலிட அவனைப் பார்த்தது. முட்டாள் தொடர்ந்தான், ‘உனக்கு உள்ளே இருப்பதை உணர்ந்து கொள்ளுதலும், உனக்கு வெளியே இருப்பவர்களுக்காக அந்த உணர்தலை மறைக்காமல் இருத்தலும்தான் உண்மை எனப்படும். அந்த உண்மைக்கு இந்த உலகத்து அறிவாளிகள் இட்ட பெயர்களில் கடவுள் என்பதும் ஒன்று. இவர்கள் தமது மனதின் குரலை உணர்வதும் இல்லை. எப்போதாவது உணர்ந்தால் அதை அப்படியே வெளிப்படுத்துவதும் இல்லை. ஆகவே இவர்களுக்கு உண்மையையும் பிடிக்காது கடவுளையும் பிடிக்காது’
குழந்தை வீடு திரும்பியபோது பெரியவர்கள் கேட்டார்கள், ‘எங்கே போயிருந்தாய்?’ குழந்தை சிறிதும் சிந்திக்காமல் கூறியது, ‘கடவுளைப் பார்க்கப் போயிருந்தேன்’.
(இணைப்புப் படம்: அருவி. படப்பதிவு: நிகரன்)
986 ஈழத் தமிழர் போராட்ட வரலாற்றில் ஓர் கரிய ஆண்டு. ஒன்றன் பின் ஒன்றாக ஒவ்வொரு விடுதலை அமைப்புகளும் புலிகளால் தடை செய்யப்பட்டு வேட்டையாடப்பட்ட ஆண்டு.
தமிழீழ விடுதலையை இலட்சியமாக கொண்ட இளைஞர்கள் படுத்த படுக்கையில் படுகொலை செய்யப்பட்டார்கள். நடு வீதியில் போட்டு எரிக்கப்பட்டார்கள். வெளி நாடுகளில் விசேட பயிற்சி பெற்ற போராளிகள் தரம் பிரிக்கப்பட்டு இரகசியமாக படுகொலை செய்யப்பட்டார்கள்.
ஏனைய போராளிகள் தரம் பிரிப்புக்கென பல்வேறு வீடுகளில் சிறை வைக்கப்பட்டார்கள். அப்படி சிறை வைக்கப்பட்ட ஒரு வீட்டின் பெயர் "கந்தன் கருணை" - இது யாழ்ப்பாணம் Brown Road இல் அமைந்திருந்தது.
இவ் வீட்டில் 60 போராளிகள் சிறை வைக்கப்பட்டிருந்தனர். இவர்களில் அதிகமானவர்கள் EPRLF போராளிகள். காரணம் இவர்கள் தான் புலிகளால் இறுதியாக தடை செய்யப்பட்ட போராட்ட அமைப்பு.
March 30, 1987 புலிகளின் ,உள்முரண்பாட்டின் உச்ச கட்டம், புலிகளின் யாழ் மாவட்ட தளபதியாக இருந்த கிட்டு என்பர் மீது குண்டு தாக்குதல் நடாத்தப்பட்டது, இதற்கான பழியை EPRLFஅமைப்பின் மீது போட்டு புலிகளின் முக்கிய உறுப்பினரான அருணா என்பவனால் இந்த 60 போராளிகளும் கோரமாக கொலை செய்யப்படுகிறார்கள்.
தமிழ் மக்களின் ஏகபோக பிரதிநிதிகள் நாமே என அடம் பிடித்து அதை தட்டி பறித்து கொண்டவர்களும் அவர்களின் ஆதரவு அமைப்புகளும் இப்படுகொலை நடந்து 28 ஆண்டுகள் கழிந்தும் இதுவரை இதற்கு எந்தவிதமான மன்னிப்போ வருத்தமோ தெரிவிக்கவில்லை.
குறைந்தது அந்தந்த போராளிகளை பெற்றெடுத்த பெற்றோர்களிடமாவது இவர்கள் மன்னிப்பு கேட்டிருக்க வேண்டும். ஆனால் இவை எதுவுமே இன்றுவரை நடக்கவில்லை.
இவ்வாறான மன்னிப்புக்களை தவிர்த்து நீங்கள் வருடா வருடம் கொண்டாடும் மாவீரர் நிகழ்வுகளுக்கு ஏதாவது அர்த்தம் உண்டா எனவும் சற்று சிந்தித்து பாருங்கள்.

அமைதி சமாதானம் ஜனநாயகம்

www.sooddram.com