Contact us at: sooddram@gmail.com

 

Socialism: the Goal, the Paths and the Compas

[Presentation of “El Socialismo no Cae del Cielo: Un Neuvo Comienzo” at the 2010 Havana Book Fair, 18 February 2010.]

(Michael A. Lebowitz)

There's an old saying that if you don't know where you want to go, any road will take you there. As I've said on many occasions, this saying is mistaken. If you don’t know where you want to go, no road will take you there. In other words, you need an understanding of the goal. You need a vision for the future.

Marx had a very clear vision. It was a vision of a society which would permit the full development of human beings – a society which allowed everyone to develop their potential. And, that would occur not because of gifts from above but, rather, as a result of the activity of human beings. This was his concept of revolutionary practice – the simultaneous changing of circumstances and human activity or self change. Human development and practice – this “key link” in Marx reminds us that there are always two products as the result of our activity, the change in circumstances and the change in people themselves. It reminds us that what Marx called rich human beings, socialist human beings, produce themselves only through their own activity.

The Goal

Elementary triangle of socialism

Elementary triangle of socialism.

The Bolivarian Constitution of Venezuela incorporates this concept. It stresses that the goal of society must be the full development of every human being and that participation and protagonism is “the necessary way of achieving the involvement to ensure their complete development, both individual and collective.” In 2007, President Chavez of Venezuela reinforced this vision by introducing what he called “the elementary triangle of socialism.” Social ownership of the means of production, social production organized by workers and production for social needs and purposes make up this triangle.

Firstly, social ownership of the means of production is the way to ensure that our communal, social productivity is directed to the free development of all rather than used to satisfy the private goals of capitalists, groups of producers, or state bureaucrats. Secondly, social production organized by workers permits workers to develop their capacities by combining thinking and doing in the workplace and, thus, to produce not only things but also themselves as self-conscious collective producers. Thirdly, satisfaction of social needs and purposes is the necessary goal of productive activity in the new society because it substitutes for the focus upon self-interest and selfishness an orientation to the needs of others and relations based upon solidarity.

The Paths

This is the vision of the society we want to build. This is where we want to go. And if we don’t know that, no road will take us there. However, knowing where you want to go is not enough. It’s not true that if you do know where you want to go, any road will take you there. Isn’t there a relationship between the goal, and the road you take to get there? Are these independent of each other? For example, can you get to the goal by going in the opposite direction? Do you build social ownership by relying upon capitalist ownership of the means of production and the capitalist monopoly of our social heritage and of the products of our labour? Do you build a society of associated producers and social production by preventing decision-making by workers and retaining the gap between thinking and doing? Do you build a society based upon solidarity, where production is for social needs, by stressing selfishness? In other words, do you go forward by going backwards?

Maybe. Maybe sometimes it is necessary. Socialism does not fall from the sky. It is necessarily rooted in particular societies. We all start from different places – in our development, in our histories. Therefore, there cannot be one single path. All paths will be different. Some will be longer than others. Some will be relatively straight, while others will require switchbacks because of the obstacles along the road. As we have learned, the biggest mistake is thinking that there is one road and one model.

The Compass

But there is a problem. When you are not going directly toward the goal, how do you avoid getting lost? How you avoid the problem of the growth of capital and capitalist interests, the alienation of workers in the process of production and thus an emphasis upon possessing things and consumerism, the growth of self-interest at the expense of solidarity? Some would say that there is no problem as long as we have a compass, as long as we have a directional finder. And that the party is that compass; the party can point in the direction of the goal when obstacles have temporarily forced you to go in the opposite direction.

I agree with that in principle. But I also believe that we need to learn from historical experience that the party is not itself immune, that it does not stand outside society and thus does not always point to the true North. This was certainly the case, for example, in Hungary, Yugoslavia and China. And, not only there. I have just returned from an intense month in Vietnam. There is no question in my mind that under the conditions facing Vietnam in the 1980s, it was essential for them to make a significant change in the path they were on.

The Example of Vietnam

By developing an economy which they describe as a market economy with a socialist orientation, they have succeeded in lifting their people from significant poverty. Whereas previously people were facing starvation, now Vietnam exports food. This is a very important achievement. They have also begun a process of industrialization.

However, there are serious problems. Young people are overwhelmingly oriented toward capitalism. They say openly that Vietnam needs more foreign investment, and they credit that foreign investment with ending poverty. They want capitalism, and they look upon Marxism as having no relevance to their lives. I stress this point because the students we met were not selected randomly. They came largely from the young communists.

And the dominant views increasingly are in fact no different from those in other countries in Southeast Asia: Thailand, Malaysia, and other nearby countries relying upon foreign investment and export oriented industrialization are the basis of constant comparison in Vietnam. In other words, capitalism is winning in Vietnam. There is growing inequality, there is the emergence of millionaires (not as many as in China so far) and there is a significant process of privatization of state-owned industry (which is called equitisation).

And then there is the party, “the socialist orientation.” It is my sense that a growing portion of the party is looking to Sweden and social democracy as the appropriate model. (In fact, this was openly advocated at the conference I attended at the Ho Chi Minh National Political Academy, the Party school.) In other words, an emerging goal is not the socialist vision but, rather, capitalism plus social policies which reduce inequality – a capitalist welfare state.

There is an infection in Vietnam, and the party is not immune to that infection. I suspect that the next Party Congress will involve a struggle over this direction. Some party leaders are very worried about these tendencies. Certainly, the direction of change in the party in recent congresses has been to strengthen capitalist tendencies – for example, they have removed the prohibition on membership in the party by capitalists.

Something has been missing in Vietnam. Missing so far has been a sufficient emphasis upon that participation and protagonism that is “the necessary way” to ensure the complete development of human beings, “both individually and collectively.” While there has been some focus upon grassroots democracy (for example, in Ho Chi Minh City), there has been very little decision-making by workers in workplaces (outside of annual congresses in state-owned industry), and there has been little emphasis upon conscious production for social needs. And, the results are predictable. In the absence of social production organized by workers and production for social needs, the third side of the socialist triangle, social ownership, is withering away. And, increasingly, the human product is people who embrace the logic of capital.

I think that Vietnam reinforces the lesson that every step to the market must be accompanied by two steps in the direction of building a socialist society: building worker decision-making in workplaces and building institutions based upon solidarity. If we recognize that people produce themselves through their activity, then their activity should unleash their potential rather than be left to an orientation to the market and self-interest. This is what I was stressing in Vietnam – that the party needs to create the conditions in which people can develop their capacities as protagonists within their workplaces and their communities, institutions such as the communal councils and workers councils being developed in Venezuela.

I suggest that through such a process of producing rich human beings with confidence and dignity, both the people and the party will be inoculated against the infection that can prevent us from reaching the socialist goal. That won’t be achieved, however, by a one-sided focus upon developing productive forces. In short, we should never forget the essential insight of Che Guevara – the necessity simultaneously to build productive forces and socialist human beings

 

உனக்கு நாடு இல்லை என்றவனைவிட நமக்கு நாடே இல்லை என்றவனால்தான் நான் எனது நாட்டை விட்டு விரட்டப்பட்டேன்....... 

 


rajaniThiranagama_1.jpg

ராஜினி திரணகம

MBBS(Srilanka)

Phd(Liverpool, UK)

'அதிர்ச்சி ஏற்படுத்தும் சாமர்த்தியம் விடுதலைப்புலிகளின் வலிமை மிகுந்த ஆயுதமாகும்.’ விடுதலைப்புலிகளுடன் நட்பு பூணுவது என்பது வினோதமான சுய தம்பட்டம் அடிக்கும் விவகாரமே. விடுதலைப்புலிகளின் அழைப்பிற்கு உடனே செவிமடுத்து, மாதக்கணக்கில் அவர்களின் குழுக்களில் இருந்து ஆலோசனை வழங்கி, கடிதங்கள் வரைந்து, கூட்டங்களில் பேசித்திரிந்து, அவர்களுக்கு அடிவருடிகளாக இருந்தவர்கள்மீது கூட சூசகமான எச்சரிக்கைகள், காலப்போக்கில் அவர்கள்மீது சந்தேகம் கொண்டு விடப்பட்டன.........'

(முறிந்த பனை நூலில் இருந்து)

(இந் நூலை எழுதிய ராஜினி திரணகம விடுதலைப் புலிகளின் புலனாய்வுப் பிரிவின் முக்கிய உறுப்பினரான பொஸ்கோ என்பவரால் 21-9-1989 அன்று யாழ் பல்கலைக்கழக வாசலில் வைத்து சுட்டு கொல்லப்பட்டார்)

Its capacity to shock was one of the L.T.T.E. smost potent weapons. Friendship with the L.T.T.E.  was a strange and self-flattering affair.In the course of the coming days dire hints were dropped for the benefit of several old friends who had for months sat on committees, given advice, drafted latters, addressed meetings and had placed themselves at the L.T.T.E.’s  beck  and call.

From:  Broken Palmyra

வடபுலத் தலமையின் வடஅமெரிக்க விஜயம்

(சாகரன்)

புலிகளின் முக்கிய புள்ளி ஒருவரின் வாக்கு மூலம்

பிரபாகரனுடன் இறுதி வரை இருந்து முள்ளிவாய்கால் இறுதி சங்காரத்தில் தப்பியவரின் வாக்குமூலம்

 

தமிழகத் தேர்தல் 2011

திமுக, அதிமுக, தமிழக மக்கள் இவர்களில் வெல்லப் போவது யார்?

(சாகரன்)

என் இனிய தாய் நிலமே!

தங்கி நிற்க தனி மரம் தேவை! தோப்பு அல்ல!!

(சாகரன்)

இலங்கையின் 7 வது பாராளுமன்றத் தேர்தல்! நடக்கும் என்றார் நடந்து விட்டது! நடக்காது என்றார் இனி நடந்துவிடுமா?

(சாகரன்)

வெல்லப்போவது யார்.....? பாராளுமன்றத் தேர்தல் 2010

(சாகரன்)

பாராளுமன்றத் தேர்தல் 2010

தேர்தல் விஞ்ஞாபனம்  - பத்மநாபா ஈழமக்கள் புரட்சிகர விடுதலை முன்னணி

1990 முதல் 2009 வரை அட்டைகளின் (புலிகளின்) ஆட்சியில்......

நடந்த வன்கொடுமைகள்!

 (fpNwrpad;> ehthe;Jiw)

சமரனின் ஒரு கைதியின் வரலாறு

'ஆயுதங்கள் மேல் காதல் கொண்ட மனநோயாளிகள்.' வெகு விரைவில்...

மீசை வைச்ச சிங்களவனும் ஆசை வைச்ச தமிழனும்

(சாகரன்)

இலங்கையில்

'இராணுவ' ஆட்சி வேண்டி நிற்கும் மேற்குலகம்,  துணை செய்யக் காத்திருக்கும்; சரத் பொன்சேகா கூட்டம்

(சாகரன்)

ஜனாதிபதி தேர்தல்

எமது தெரிவு எவ்வாறு அமைய வேண்டும்?

பத்மநாபா ஈபிஆர்எல்எவ்

ஜனாதிபதித் தேர்தல்

ஆணை இட்ட அதிபர் 'கை', வேட்டு வைத்த ஜெனரல் 'துப்பாக்கி'  ..... யார் வெல்வார்கள்?

(சாகரன்)

சம்பந்தரே! உங்களிடம் சில சந்தேகங்கள்

(சேகர்)

அனைத்து இலங்கைத் தமிழர்களும் ஒற்றுமையான இலங்கை தமது தாயகம் என மனப்பூர்வமாக உரிமையோடு உணரும் நிலை ஏற்பட வேண்டும்.

(m. tujuh[g;ngUkhs;)

தொடரும் 60 வருடகால காட்டிக் கொடுப்பு

ஜனாதிபதித் தேர்தலில் தமிழ் மக்கள் பாடம் புகட்டுவார்களா?

 (சாகரன்)

 ஜனவரி இருபத்தாறு!

விரும்பியோ விரும்பாமலோ இரு கட்சிகளுக்குள் ஒன்றை தமிழ் பேசும் மக்கள் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும்.....?

(மோகன்)

2009 விடைபெறுகின்றது! 2010 வரவேற்கின்றது!!

'ஈழத் தமிழ் பேசும் மக்கள் மத்தியில் பாசிசத்தின் உதிர்வும், ஜனநாயகத்தின் எழுச்சியும்'

 (சாகரன்)

சபாஷ் சரியான போட்டி.

மகிந்த  ராஜபக்ஷ & சரத் பொன்சேகா.

(யஹியா வாஸித்)

கூத்தமைப்பு கூத்தாடிகளும் மாற்று தமிழ் அரசியல் தலைமைகளும்!

(சதா. ஜீ.)

தமிழ் பேசும் மக்களின் புதிய அரசியல் தலைமை

மீண்டும் திரும்பும் 35 வருடகால அரசியல் சுழற்சி! தமிழ் பேசும் மக்களுக்கு விடிவு கிட்டுமா?

(சாகரன்)

கப்பலோட்டிய தமிழனும், அகதி (கப்பல்) தமிழனும்

(சாகரன்)

சூரிச் மகாநாடு

(பூட்டிய) இருட்டு அறையில் கறுப்பு பூனையை தேடும் முயற்சி

 (சாகரன்)

பிரிவோம்! சந்திப்போம்!! மீண்டும் சந்திப்போம்! பிரிவோம்!!

(மோகன்)

தமிழ் தேசிய கூட்டமைப்புடன் உறவு

பாம்புக்கு பால் வார்க்கும் பழிச் செயல்

(சாகரன்)

இலங்கை அரசின் முதல் கோணல் முற்றும் கோணலாக மாறும் அபாயம்

(சாகரன்)

ஈழ விடுலைப் போராட்டமும், ஊடகத்துறை தர்மமும்

(சாகரன்)

அடுத்த கட்டமான அதிகாரப்பகிர்வு முன்னேற்றமானது 13வது திருத்தத்திலிருந்து முன்னோக்கி உந்திப் பாயும் ஒரு விடயமே

(அ.வரதராஜப்பெருமாள்)

மலையகம் தந்த பாடம்

வடக்கு கிழக்கு மக்கள் கற்றுக்கொள்வார்களா?  

 (சாகரன்)

ஒரு பிரளயம் கடந்து ஒரு யுகம் முடிந்தது போல் சம்பவங்கள் நடந்து முடிந்துள்ளன.!

(அ.வரதராஜப்பெருமாள்)

 

 

அமைதி சமாதானம் ஜனநாயகம்

www.sooddram.com