குமரி மாவட்டத்தின் ஆரல்வாய்மொழி பகுதியில் ஒரு ஆதிக்க சாதியைச் சேர்ந்த பரம்பரைப் பணக்காரக் குடும்பம். அந்த வீட்டுப் பெண்ணுக்குத் திருமணம் நிச்சயமாகி தடபுடலாக ஏற்பாடுகள் நடந்துகொண்டிருக்கிற நிலையில், அவள் தன் காதலனோடு ஊரைவிட்டு ஓடுகிறாள். அவர்களைப் பிடிக்க ஒரு கும்பல் விரட்டுகிறது. குடும்ப கவுரவக் கொந்தளிப்போடு இருக்கிற அந்த வீட்டுக்குள் நண்பர்கள் வந்து சேர்கிற பின்னணி கதைக்கு சுவை கூட்டி கூடுதல் எதிர்பார்ப்பை ஏற்படுத்துகிறது. அதை வளர்த்துச் செல்வதில் சந்திரன், ஆனந்தி, வின்சென்ட் உள்ளிட்ட நடிகர்கள் நன்றாகவே பங்களித்திருக்கிறார்கள்.

காதலர்கள் ஓடிப்போகத் துணை செய்தவர்கள் என்று இவர்களை நினைத்து உதைத்துத் துவைக்கிறவர்களைப் பார்த்து ஆரோன், இவர்கள் 1950களையும் 60களையும் சேர்ந்த கடைசித் தலைமுறைகள், இவர்கள் செத்துப்போனால் இவர்களோடு சாதியும் ஒழிந்துபோகும், என்கிறான். சாதியின் பெயரால் கட்டப்பட்ட வெற்றுப் பெருமிதங்கள் நுட்பமாக நையாண்டிக்கு உட்படுத்தப்படுவது ரசிக்கத்தக்கது. ஆனால், இன்றைய அரசியல்-பொருளாதார-சமூகக் கட்டத்தில், 2010களைச சேர்ந்த இளம் குருத்துகளின் மனங்களில் கூட பாகுபாடுகளும் வன்மங்களும் ஆழமாக ஊன்றப்பட்டு, சாதியம் வெறியாட்டம் போட்டுக்கொண்டிருப்பதை ஆரோனோ, அவனை உருவாக்கிய இயக்குநரோ புரிந்துகொண்டதாகத் தெரியவில்லை. நண்பர்களிடமிருந்து உண்மையை வரவழைப்பதற்காக அனுப்பிவைக்கப்படுகிற வேலைக்காரப் பெண்தான் கயல். அவளைப் பார்த்ததும், உனக்கொரு வெளிச்சம் கிடைக்கும் என்று தன் தந்தை எழுதிய கடித வரிகளுக்கு உரியவள் அவள்தான் என்று கதாநாயகன் முடிவு செய்கிறான். அந்த நொடியிலிருந்து படம் காதல் பற்றிய வெறும் கற்பனாவாத கதையாடலுக்குத் தடம் மாறுகிறது.

பெயர் மட்டுமே தெரிந்த, ஒரே ஒரு நாளில் குறுகிய நேரம் மட்டுமே அறிமுகமான ஒருவன் என் உசுரு உன்கிட்டயேதான் இருக்கும் என்று சொன்னதை நம்பி ஒரு பெண் அவனைத் தேடி முன்பின் தெரியாத நகரத்திற்குப் புறப்பட்டுவிடுவாளா? இப்படியெல்லாம் யோசிப்பதை விட, அப்படிப் புறப்பட்ட ஒரு பெண்ணின் கதை இது என்பதாக எடுத்துக்கொள்ளலாம்தான்.
அந்தக் கற்பனாவாதம் கடைசியில் அந்த சுனாமியின் தாக்குதல் வரையில் தொடர்கிறது. அதைக்கூட, சுனாமியில் இப்படியெல்லாம் தப்பித்துவிட முடியுமா என்று கேட்பதற்கு மாறாக, அப்படித் தப்பியவர்களின் கதை இது என்பதாக ஏற்கலாம்தான். ஆயினும் எளிய ஆரம்பக் காட்சிகளில் ஏற்பட்ட மனப்பதிவுகள் வலிய இறுதிக்காட்சிகளில் ஏற்படவில்லையே... காதலுக்குத் தடையாகும் வேலிகளைத் தகர்ப்பதற்கான போராட்டங்கள் வலுவாகச் சொல்லப்படுவது எவ்வளவு தேவையோ, அதே அளவுக்கு காதல் பற்றிய உள்ளீடற்ற கற்பனைகளை வளர்த்துவிடக்கூடாது என்ற கவனமும் தேவை.

கன்னியாகுமரி கடற்கரையைத் தாக்கும் சுனாமி அனைத்தையும் உருக்குலைத்துப் போடுகிறது. ஒரு இயற்கைச் சீற்றத்தை இவ்வளவு நேர்த்த்தியாகப் பதிவு செய்த படம் தமிழில் இதற்கு முன் வந்ததாக நினைவில்லை. அந்த அதிர்ச்சி, பதைப்பு, அவலம், பரபரப்பு ஆகியவை உண்மையிலேயே அன்று சுனாமியின் பிடியில் சிக்கியவர்கள் நேரில் எவ்வளவு துன்பப்பட்டிருப்பார்கள் என்ற துடிப்பை ஏற்படுத்துகின்றன. காட்சி சிறப்பாக அமைத்த இயக்குநர் பிரபு சாலமன், ஒளிப்பதிவாளர் வெற்றிவேல் மகேந்திரன் உள்ளிட்ட கலைஞர்கள், தொழில்நுட்ப வல்லுநர்கள் அனைவரும் பாராட்டுக்குரியவர்கள்.

சுனாமிகளும் புயல்களும் பூகம்பங்களும் இன்ன பிற இயற்கைப் பேரிடர்களும் திரும்பத் திரும்ப மனிதர்களுக்குச் சொல்வது ஒரு சேதிதான். காலுக்கு அடியில் சிக்கிய சிறு பூச்சிகளாய் உங்களை நசுக்கி விடுவோம். இப்படியொரு அற்ப வாழ்க்கையை வைத்துக்கொண்டு உங்களுக்கு அப்படி என்னடா சாதி, மதம், பணம், பதவி, எல்லை என்று வேற்றுமைகளும் பகைமைகளும் வேண்டிக்கிடக்கிறது? எல்லோரும் சமமென்று உணருங்களடா, என்பதே அந்தச் சேதி. சுனாமி அலைகளை விடவும் பெரிதாக மானுடப் பேரலைகள் எழுவதில்தான் வாழ்க்கையின் பொருள் பொதிந்திருக்கிறது என்ற கருத்தை ஆரோன்கள், கயல்கள், சாக்ரடீஸ்கள் மூலம் சொல்லியிருக்க முடியும்.. அந்த இலக்கைத் தவறவிட்டுவிட்டது படம்.
(தீக்கதிர் நாளேடின் ஜனவரி 11 இதழ்வண்ணக்கதிர் இணைப்பில் வெளியாக உள்ள எனது விமர்சனம்)

(Kumaresan Asak)

அமைதி சமாதானம் ஜனநாயகம்

www.sooddram.com