(ம.செந்தமிழன்)

மனித சாதனைகளைப் பெரிதாகப் பீற்றுவதும் படைப்பின் அற்புதங்களை ‘இவையெல்லாம் தற்செயலாக நடப்பவை’ எனத் தூற்றுவதும் இப்போதைய வழக்கங்கள். பரிணாமக் கொள்கை எனும் பேரில் நவீன மனிதர்கள் இந்தச் செயலை மிகத் தெளிவாகச் செய்துகொண்டிருக்கிறார்கள். ஆமைகள் எப்படித் தோன்றின? நிலம் எவ்வாறு வளம் கூட்டுகிறது? மனிதர்கள் எப்படி வளர்ச்சியடைந்தனர்? என்றெல்லாம் கேட்டால், பரிணாமக் கொள்கை அழகான விடை ஒன்றை முன்வைக்கிறது. ‘இயற்கையின் விருப்பத் தேர்வுதான்’ (Natural selection) எல்லாவற்றுக்கும் காரணம் என்கிறது அது. இந்த விளக்கத்தைக் கேட்கும் போதெல்லாம் நான் ஓர் எதிர்க் கேள்வியைக் கேட்பதுண்டு. ‘இயற்கையின் விருப்பத் தேர்வு என்கிறீர்களே, இயற்கைக்கு விரும்பத் தெரியுமா என்ன? அப்படி அது விரும்பினால் அதுதான் எல்லா உயிரினங்களையும் தேர்ந்தெடுக்கிறது என்பதை ஒப்புக் கொள்கிறீர்களா?’ என்பதே அக்கேள்வி.

இலைகள் பச்சையாக இருக்க வேண்டும் என்பதைத் தீர்மானிப்பது, இயற்கையின் விருப்பம் என்றால் அந்த இயற்கைக்கு வல்லமையும் முடிவெடுக்கும் அதிகாரமும் உள்ளது என்றுதானே பொருள். மனிதர்களால் தங்கள் மயிரின் நிறத்தைக் கூட கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. இயற்கையோ எல்லா உயிரினங்களின் தோற்றத்தையும் இயக்கத்தையும் முடிவெடுக்கிறது. இவர்களது பரிணாமக் கொள்கை புறத் தோற்றத்தைக் கண்டு அதற்கு விளக்கம் கொடுக்கிறது. அதற்குப் பின்னால் இருக்கும் படைப்பின் மறைபொருளை நிராகரிக்கிறது.
 

நவீன பரிணாமக் கொள்கை ஒரு சேதியை மறைமுகமாக அறிவித்துவிட்டது.’நம்மைக் கேட்பதற்குக் கடவுள் இல்லை; ஆகவே நாம் எந்தப் பாவமும் செய்யலாம்’.
நாத்திகம் ஆத்திகம் என்பவை வெறும் பெயர்கள். இவற்றுக்குப் பின்னால் இருக்கும் மனிதர்களின் மனம்தான் உண்மையைப் பொதித்து வைத்துள்ள ஆலயம். ஒரு நாத்திகரால் இயற்கையின் அங்கங்கள் மீது உண்மையான அன்பு செலுத்த முடிந்தால், அவர் இறையை உணர்ந்தவர்தான். பேராற்றல் மனிதர்களின் சடங்குகளைப் பார்ப்பதில்லை, மனங்களைப் பார்க்கிறது.

இருபது ரூபாய் கூடுதலாகக் கொடுத்தால் கடவுளின் காட்சியை எளிதாக்கும் கோயில்கள் பாவச் சின்னங்களாக மாற்றப்பட்டவைதான். நிச்சயமாக நம் கடவுள் அங்கே இல்லை.
கடவுளின் அன்பைப் புரிந்துகொள்ளாமல் பிறப்பின் அடிப்படையிலும் அதிகாரத்தின் அளவுகோலைக் கொண்டும் வழிபாட்டுத் தலங்களை மாற்றி அமைத்துள்ள எல்லா மனிதர்களும் நாத்திகர்களே. தங்களது இந்தப் பாவச் செயலை நியாயப்படுத்துவதற்காக அவர்கள் காட்டும் எல்லா நூல்களும் பாவச் சின்னங்களே. கடவுள் இருக்கிறார் நம்மைத் தண்டிப்பார் எனும் அச்சம் இவர்களுக்கு இல்லை. ஏன் இல்லை என்றால், இவர்களுக்குக் கடவுள் நம்பிக்கையே இல்லை.

இவர்கள் கடவுளின் சிலைக்கு அருகே நிற்கிறார்கள், கடவுளின் மனதிலிருந்து தொலைவில் இருக்கிறார்கள். பல மனிதர்கள் வழிபாட்டுத் தலங்களுக்குச் செல்வதே, கடவுளைப் பயன்படுத்திக் கொள்வதற்காகத்தான். ’செருப்பின் பயன்பாடு ஆலயத்தின் வாசல்வரைக்கும், கடவுளின் பயன்பாடு காரியம் முடியும் வரைக்கும்’ என்பதே இவர்கள் ஓதும் உண்மையான மந்திரம். இன்றைய சமூகத்தின் எல்லாத் தீவினைகளுக்கும் பொறுப்பான மனிதர்களில் பெரும்பாலானோர் ஆத்திகர்கள்தான்.
மனிதர்கள் அணுஉலையையும் ஆயுதத் தொழிற்சாலைகளையும் அவரவர் கடவுள்களை வணங்கிவிட்டுத்தான் அமைக்கிறார்கள். சாராயக் கடைகளின் கருவூலத்திலும் கடவுள் படங்கள் தொங்கிக் கொண்டுதான் உள்ளன. ’பணம் வாங்கியவர் தற்கொலை செய்தாலும் மோசமில்லை, அவரை இழிவு செய்து பிடுங்க வேண்டும் எனச் செயலாற்றும்’ வட்டிக்காரர்களும் பக்திமான்கள்தான்.

மருத்துவக் கல்விக்காக கையூட்டுக் கொடுத்து, அத்தொகையை மீட்டெடுக்க ஊழல் புரிந்துகொண்டிருக்கும் மருத்துவர்கள் பலரும் கடவுளைத் தங்கள் அலமாரிகளில் பதுக்கி வைப்பவர்கள்தான். கொலையும் கொள்ளையும் இணைந்து நிகழ்த்தப்படும் இடங்களாக உள்ள பல மருத்துவமனைகளின் பெயர்களிலேயே கடவுள் பயன்படுத்தப்படுகிறார்.
’கடவுள் என்றால் திடீரென வருகை தந்து அநீதிகளை அழிக்க வேண்டும்’ என இவர்கள் நினைக்கிறார்கள். தாங்கள் உருவாக்கி வைத்துள்ள போலித்தனமான நாயகர்களைப் போலவே கடவுளையும் கற்பனை செய்துகொண்டிருக்கின்றனர் நவீன மனிதர்கள். ஒருவேளை கடவுள் வருகை தந்தாலும் இவ்வாறான கற்பனைகளை உருவாக்கி வைத்துள்ளவர்களைத்தான் முதலில் அழிக்க வேண்டும். ஏனெனில் இவர்கள்தான் இறையாற்றலை மனிதர்களின் மனதிலிருந்து அந்நியப்படுத்தும் பாவச் செயலை மேற்கொண்டவர்கள்.

”சாத்திரங்கள் ஓதுகின்ற சட்டநாத பட்டரே
வேர்த்து இரைப்பு வந்தபோது வேதம் வந்து உதவுமோ
மாத்திரைப்போ தும்முள்ளே யறிந்துதொக்க வல்லீரேல்
சாத்திரப்பை நோய்கள் ஏது? சத்திமுத்தி சித்தியே
நாலுவேதம் ஓதுவீர் ஞானபாதம் அறிகிலீர்
பாலுள்நெய் கலந்தவாறு பாவிகாள் அறிகிலீர்
ஆலம்உண்ட கண்டனார் அகத்துள்ளே இருக்கவே
காலன் என்று சொல்லுவீர் கனவிலும் அஃதில்லையே
கோயிலாவது ஏதடா குளங்களாவது ஏதடா
கோயிலும் குளங்களும் கும்பிடும் குலாமரே
கோயிலும் மனத்துள்ளே குளங்களும் மனத்துள்ளே
ஆவதும் அழிவதும் இல்லை இல்லை இல்லையே
- என்றார் சிவவாக்கியச் சித்தர்.

இறைவன் நம் அகத்தில் உறைகிறார் எனும் உண்மையை உணராமல், புறத்தே தேடிக் கொண்டுள்ள சமூகம் தனது பாவங்களை எல்லாம் நேர்த்திக் கடன்களால் சரிகட்ட முற்படுகிறது. ஆலயங்களில் கொட்டப்படும் பண மூட்டைகளும் நகைகளும் மனிதர்கள் செய்த பாவங்களைக் கண்டுகொள்ளாமலிருப்பதற்காக கடவுளுக்கு வழங்கப்படும் கையூட்டு. அதனால்தான் கூறினேன், மனிதர்கள் கடவுளைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள நினைக்கிறார்கள்.
நவீன மனிதர்கள் எல்லாவற்றையும் ’பயன்படுத்திக்’ கொள்பவர்கள்.

மரங்கள் இருப்பது எதற்காக எனக் கேட்டால், ‘நமக்கு ஆக்சிஜன் அளிப்பதற்காக’ என்பார்கள். ’மரங்களும் இப்புவியில் வாழும் உயிர்கள்தானே, அவற்றின் இருத்தலை ஏன் கேள்வி கேட்க வேண்டும். என்ற சிந்தனை உள்ளவர்கள் இங்கே குறைவு. 'மனிதர்கள் ஏன் இருக்கிறார்கள்?’ என்ற கேள்வியைப் பிற உயிர்கள் கேட்டால் அதற்கான் விடை மிக மோசமானதாக அல்லவா இருக்கும்.  நிலத்தில் வாழும் புழுக்கள் இவ்வாறு விடை தரலாம், ‘அவர்கள் இறந்த பின்னர் அழுகும் உறுப்புகளை நாங்கள் உண்டு வாழ்கிறோம்.ஆகவே, மனிதர்கள் வாழ்வது எங்களுக்கான உணவாக மாறுவதற்காகத்தான்’

எதற்கெடுத்தாலும் பயன்பாட்டுக் காரணங்களைக் கேட்பதுதான் இம்மக்களின் வழக்கம். கடவுளையும் இவ்வாறுதான் அணுகிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
கடவுளைத் தங்களது தேவைகளுக்குப் பயன்படுத்திக் கொண்டு, பாவங்களுக்குக் கையூட்டு தந்து, ஆபத்துக் காலத்தில் அறைகூவி அழைத்து ஏவல் பணிகளைச் செய்யச் சொல்வதுதான் நவீன மனிதர்களின் இறைக் கொள்கை.

செம்மை வெளியீட்டகம் நூல்கள் பெற:
திரு.விஜயன் கதிர்வேல்
7358887896

அமைதி சமாதானம் ஜனநாயகம்

www.sooddram.com