|
||||
|
Blessed
are the resilient for they shall protect this land and our children by
Malinda Seneviratne The days following the elimination of the LTTE
leadership were justifiably joyous for a nation that had been plagued and held
hostage by terrorism for three decades.
Joy, however, is relative to place and person. I am thinking about the three hundred
thousand plus who were in IDP facilities at the time. True, they were no longer being held hostage by a
ruthless terrorist outfit that did not think twice about axing limbs of 5-year
olds trying to flee or opening fire on the elderly, the pregnant and the sick
as thousand (including LTTE cadres) saw perhaps for the first time the true
face of the ‘liberator’ and crafted upon that terrible countenance megalomania,
revenge-intent and self-preservation.
They had left a diet of one glass of rice gruel a day. Their children would not be taken from
them. Even if what they arrived at did
not have ‘Paradise’ written all over it, they knew they had escaped from hell
and hopelessness. Still, life ‘after’, did not seem rosy in the
least. In the early days, facilities and
resources did not match will. The
massive influx proved hard to deal with.
Feeding three hundred thousand people, caring for the sick, bringing
together families that had got split in the mad rush out of Prabhakaran’s
hell was not an easy task. The
Government and the security forces had to make sure that water and sanitation
met minimum standards, even while being hampered by the reality that many among
these people were LTTE cadres or sympathetic to their cause and ever conscious
of a trigger-happy international community ready to fire accusation mortars
their way. It was easy, back then, for bleeding heart I/NGO
personalities who had bet on the LTTE prevailing over the security forces, to
complain about the situation, accuse the Government of running open air
prisons, wail about freedom of moment being curtailed etc. They were lucky. Un-elected and answerable to no one except
those who pumped dollars into their bank accounts, they did not have to deal
with logistics associated with the above reality. I visited the Menik Farm
IDP facility in Cheddikulam in July 2009. I realized that had it not been for the
discipline and structured authority of the Army, things would have been far
worse. The authorities were in constant
communication with the I/NGOs and UN agencies that had
offered to help but naturally on their terms and not those of these agencies
whose track record in helping the LTTE was common knowledge. By that time, there was order. The day-to-day was streamlined. Conditions in these facilities were not
ideal, but still better than in some other parts of the country. I was impressed by the untiring efforts by the
security forces to make sure that everyone had food to eat, that the sick were
taken care of, that families were reunited etc.
I was impressed by the volume of relief items that were pouring into the
area. I was impressed by the fact that
there were dozens of doctors who had volunteered to work round the clock
attending to the sick. I remember being horrified by some of the stories
these unfortunate people related. I was
impressed that despite all the trials they had been put through, most of them
retained their dignity, self-respect and humanity. Thinking back, I believe that nothing impressed
or inspired me more than how these people asserted their will to live and
prosper. I visited all the relief facilities. In each unit,
regardless of size and population, I encountered ‘education’. There were hundreds of teachers among the
IDPs and many principals as well.
Naturally, there were thousands of children. Each and every one of them
had ‘returned’ to school, so to speak, almost all of them after many
months. The authorities facilitated it
all. The largess of their
fellow-citizens and well-meaning non-governmental organization had ensured they
would not lack in stationary. The people
themselves, despite all the trauma they had been
through and indeed had not yet overcome, had decided that the children must
learn, even under the harshest of conditions.
There were ‘classes’ under the trees and inside
tents. They were organized according to
age. The children were being taught
English, Tamil, Mathematics and Science.
Some of the instructors were teachers attached to the Education
Department. Some were older students or adults who had been trained in other professions. I was impressed by the enthusiasm of the
teachers and the students. I remember
thinking, ‘this country has reason to hope’.
That was resilience.
Resilience is what our nation is all about. We’ve suffered enough but
have always made sure that the foundation of our civilization has remained
intact. Five hundred years of colonial
rule which included the killing of thousands, burning of libraries and
destroying of temples, had not succeeded in destroying the faith of the people
and their sense of identity. A tsunami
did not demoralize a people into mass suicide. Two insurrections did not see
the consecration of anarchy. A thirty
year long war against terrorism had not made embrace among communities
impossible. No, we are not a people ready to roll over and die, whatever the odds.
In Cheddikulam, the teachers were not unlike
teachers elsewhere, teaching under different and far more hospitable
circumstances. They were dedicated, disciplined and strict. Worthy of utmost veneration
and admiration. I have no idea what their ideological preferences
are. I don’t know if they identified with the LTTE or with the idea of Eelam. It does not matter. What counts is that they
exemplified something beautiful about the human condition: the will to live, to
do one’s best, to think and live ‘community’ and ‘solidarity’. To me, these are the same qualities that
those who contributed in whatever way to rid the country of the terrorist
menace were endowed with.
I know we have our identity-preferences, but we also
have all that it takes to be a single people.
|
உனக்கு
நாடு இல்லை என்றவனைவிட
நமக்கு நாடே இல்லை
என்றவனால்தான்
நான் எனது நாட்டை
விட்டு விரட்டப்பட்டேன்.......
ராஜினி
திரணகம MBBS(Srilanka) Phd(Liverpool,
UK) 'அதிர்ச்சி
ஏற்படுத்தும்
சாமர்த்தியம்
விடுதலைப்புலிகளின்
வலிமை மிகுந்த
ஆயுதமாகும்.’ விடுதலைப்புலிகளுடன்
நட்பு பூணுவது
என்பது வினோதமான
சுய தம்பட்டம்
அடிக்கும் விவகாரமே.
விடுதலைப்புலிகளின்
அழைப்பிற்கு உடனே
செவிமடுத்து, மாதக்கணக்கில்
அவர்களின் குழுக்களில்
இருந்து ஆலோசனை
வழங்கி, கடிதங்கள்
வரைந்து, கூட்டங்களில்
பேசித்திரிந்து,
அவர்களுக்கு அடிவருடிகளாக
இருந்தவர்கள்மீது
கூட சூசகமான எச்சரிக்கைகள்,
காலப்போக்கில்
அவர்கள்மீது சந்தேகம்
கொண்டு விடப்பட்டன.........' (முறிந்த
பனை நூலில் இருந்து) (இந்
நூலை எழுதிய ராஜினி
திரணகம விடுதலைப்
புலிகளின் புலனாய்வுப்
பிரிவின் முக்கிய
உறுப்பினரான பொஸ்கோ
என்பவரால் 21-9-1989 அன்று
யாழ் பல்கலைக்கழக
வாசலில் வைத்து
சுட்டு கொல்லப்பட்டார்) Its
capacity to shock was one of the L.T.T.E. smost potent weapons. Friendship with
the L.T.T.E. was a strange and
self-flattering affair.In the course of the coming days dire hints were dropped
for the benefit of several old friends who had for months sat on committees,
given advice, drafted latters, addressed meetings and had placed themselves at
the L.T.T.E.’s beck and call. From: Broken Palmyra வடபுலத்
தலமையின் வடஅமெரிக்க
விஜயம் (சாகரன்) புலிகளின்
முக்கிய புள்ளி
ஒருவரின் வாக்கு
மூலம் பிரபாகரனுடன் இறுதி வரை இருந்து முள்ளிவாய்கால் இறுதி சங்காரத்தில் தப்பியவரின் வாக்குமூலம் திமுக, அதிமுக, தமிழக மக்கள் இவர்களில் வெல்லப் போவது யார்? (சாகரன்) தங்கி நிற்க தனி மரம் தேவை! தோப்பு அல்ல!! (சாகரன்) (சாகரன்) வெல்லப்போவது
யார்.....? பாராளுமன்றத்
தேர்தல் 2010 (சாகரன்) பாராளுமன்றத்
தேர்தல் 2010 தேர்தல்
விஞ்ஞாபனம் - பத்மநாபா
ஈழமக்கள் புரட்சிகர
விடுதலை முன்னணி 1990
முதல் 2009 வரை அட்டைகளின்
(புலிகளின்) ஆட்சியில்...... (fpNwrpad;> ehthe;Jiw) சமரனின்
ஒரு கைதியின் வரலாறு 'ஆயுதங்கள்
மேல் காதல் கொண்ட
மனநோயாளிகள்.'
வெகு விரைவில்... மீசை
வைச்ச சிங்களவனும்
ஆசை வைச்ச தமிழனும் (சாகரன்) இலங்கையில் 'இராணுவ'
ஆட்சி வேண்டி நிற்கும்
மேற்குலகம், துணை செய்யக்
காத்திருக்கும்;
சரத் பொன்சேகா
கூட்டம் (சாகரன்) எமது தெரிவு
எவ்வாறு அமைய வேண்டும்? பத்மநாபா
ஈபிஆர்எல்எவ் ஜனாதிபதித்
தேர்தல் ஆணை இட்ட
அதிபர் 'கை', வேட்டு
வைத்த ஜெனரல்
'துப்பாக்கி' ..... யார் வெல்வார்கள்?
(சாகரன்) சம்பந்தரே!
உங்களிடம் சில
சந்தேகங்கள் (சேகர்) (m. tujuh[g;ngUkhs;) தொடரும்
60 வருடகால காட்டிக்
கொடுப்பு ஜனாதிபதித்
தேர்தலில் தமிழ்
மக்கள் பாடம் புகட்டுவார்களா? (சாகரன்) ஜனவரி இருபத்தாறு! விரும்பியோ
விரும்பாமலோ இரு
கட்சிகளுக்குள்
ஒன்றை தமிழ் பேசும்
மக்கள் தேர்ந்தெடுக்க
வேண்டும்.....? (மோகன்) 2009 விடைபெறுகின்றது!
2010 வரவேற்கின்றது!! 'ஈழத் தமிழ்
பேசும் மக்கள்
மத்தியில் பாசிசத்தின்
உதிர்வும், ஜனநாயகத்தின்
எழுச்சியும்' (சாகரன்) மகிந்த ராஜபக்ஷ
& சரத் பொன்சேகா. (யஹியா
வாஸித்) கூத்தமைப்பு
கூத்தாடிகளும்
மாற்று தமிழ் அரசியல்
தலைமைகளும்! (சதா. ஜீ.) தமிழ்
பேசும் மக்களின்
புதிய அரசியல்
தலைமை மீண்டும்
திரும்பும் 35 வருடகால
அரசியல் சுழற்சி!
தமிழ் பேசும் மக்களுக்கு
விடிவு கிட்டுமா? (சாகரன்) கப்பலோட்டிய
தமிழனும், அகதி
(கப்பல்) தமிழனும் (சாகரன்) சூரிச்
மகாநாடு (பூட்டிய)
இருட்டு அறையில்
கறுப்பு பூனையை
தேடும் முயற்சி (சாகரன்) பிரிவோம்!
சந்திப்போம்!!
மீண்டும் சந்திப்போம்!
பிரிவோம்!! (மோகன்) தமிழ்
தேசிய கூட்டமைப்புடன்
உறவு பாம்புக்கு
பால் வார்க்கும்
பழிச் செயல் (சாகரன்) இலங்கை
அரசின் முதல் கோணல்
முற்றும் கோணலாக
மாறும் அபாயம் (சாகரன்) ஈழ விடுலைப்
போராட்டமும், ஊடகத்துறை
தர்மமும் (சாகரன்) (அ.வரதராஜப்பெருமாள்) மலையகம்
தந்த பாடம் வடக்கு
கிழக்கு மக்கள்
கற்றுக்கொள்வார்களா? (சாகரன்) ஒரு பிரளயம்
கடந்து ஒரு யுகம்
முடிந்தது போல்
சம்பவங்கள் நடந்து
முடிந்துள்ளன.! (அ.வரதராஜப்பெருமாள்)
|
||
அமைதி சமாதானம் ஜனநாயகம் www.sooddram.com |