Contact us at: sooddram@gmail.com

 

Blessed are the resilient for they shall protect this land and our children

by Malinda Seneviratne

The days following the elimination of the LTTE leadership were justifiably joyous for a nation that had been plagued and held hostage by terrorism for three decades.  Joy, however, is relative to place and person.  I am thinking about the three hundred thousand plus who were in IDP facilities at the time. 

True, they were no longer being held hostage by a ruthless terrorist outfit that did not think twice about axing limbs of 5-year olds trying to flee or opening fire on the elderly, the pregnant and the sick as thousand (including LTTE cadres) saw perhaps for the first time the true face of the ‘liberator’ and crafted upon that terrible countenance megalomania, revenge-intent and self-preservation.  They had left a diet of one glass of rice gruel a day.  Their children would not be taken from them.  Even if what they arrived at did not have ‘Paradise’ written all over it, they knew they had escaped from hell and hopelessness.

Still, life ‘after’, did not seem rosy in the least.  In the early days, facilities and resources did not match will.  The massive influx proved hard to deal with.  Feeding three hundred thousand people, caring for the sick, bringing together families that had got split in the mad rush out of Prabhakaran’s hell was not an easy task.  The Government and the security forces had to make sure that water and sanitation met minimum standards, even while being hampered by the reality that many among these people were LTTE cadres or sympathetic to their cause and ever conscious of a trigger-happy international community ready to fire accusation mortars their way. 

It was easy, back then, for bleeding heart I/NGO personalities who had bet on the LTTE prevailing over the security forces, to complain about the situation, accuse the Government of running open air prisons, wail about freedom of moment being curtailed etc.  They were lucky.  Un-elected and answerable to no one except those who pumped dollars into their bank accounts, they did not have to deal with logistics associated with the above reality. 

I visited the Menik Farm IDP facility in Cheddikulam in July 2009.  I realized that had it not been for the discipline and structured authority of the Army, things would have been far worse.  The authorities were in constant communication with the I/NGOs and UN agencies that had offered to help but naturally on their terms and not those of these agencies whose track record in helping the LTTE was common knowledge.  By that time, there was order.  The day-to-day was streamlined.  Conditions in these facilities were not ideal, but still better than in some other parts of the country. 

I was impressed by the untiring efforts by the security forces to make sure that everyone had food to eat, that the sick were taken care of, that families were reunited etc.  I was impressed by the volume of relief items that were pouring into the area.  I was impressed by the fact that there were dozens of doctors who had volunteered to work round the clock attending to the sick. 

I remember being horrified by some of the stories these unfortunate people related.  I was impressed that despite all the trials they had been put through, most of them retained their dignity, self-respect and humanity.  Thinking back, I believe that nothing impressed or inspired me more than how these people asserted their will to live and prosper.

I visited all the relief facilities. In each unit, regardless of size and population, I encountered ‘education’.  There were hundreds of teachers among the IDPs and many principals as well.  Naturally, there were thousands of children. Each and every one of them had ‘returned’ to school, so to speak, almost all of them after many months.  The authorities facilitated it all.  The largess of their fellow-citizens and well-meaning non-governmental organization had ensured they would not lack in stationary.  The people themselves, despite all the trauma they had been through and indeed had not yet overcome, had decided that the children must learn, even under the harshest of conditions. 

There were ‘classes’ under the trees and inside tents.  They were organized according to age.  The children were being taught English, Tamil, Mathematics and Science.  Some of the instructors were teachers attached to the Education Department. Some were older students or adults who had been trained in other professions.  I was impressed by the enthusiasm of the teachers and the students.  I remember thinking, ‘this country has reason to hope’. 

That was resilience.  Resilience is what our nation is all about. We’ve suffered enough but have always made sure that the foundation of our civilization has remained intact.  Five hundred years of colonial rule which included the killing of thousands, burning of libraries and destroying of temples, had not succeeded in destroying the faith of the people and their sense of identity.  A tsunami did not demoralize a people into mass suicide. Two insurrections did not see the consecration of anarchy.  A thirty year long war against terrorism had not made embrace among communities impossible. 

No, we are not a people ready to roll over and die, whatever the odds.  In Cheddikulam, the teachers were not unlike teachers elsewhere, teaching under different and far more hospitable circumstances. They were dedicated, disciplined and strict.  Worthy of utmost veneration and admiration.

I have no idea what their ideological preferences are. I don’t know if they identified with the LTTE or with the idea of Eelam. It does not matter. What counts is that they exemplified something beautiful about the human condition: the will to live, to do one’s best, to think and live ‘community’ and ‘solidarity’.  To me, these are the same qualities that those who contributed in whatever way to rid the country of the terrorist menace were endowed with. 

I know we have our identity-preferences, but we also have all that it takes to be a single people. 

 

உனக்கு நாடு இல்லை என்றவனைவிட நமக்கு நாடே இல்லை என்றவனால்தான் நான் எனது நாட்டை விட்டு விரட்டப்பட்டேன்....... 

 


rajaniThiranagama_1.jpg

ராஜினி திரணகம

MBBS(Srilanka)

Phd(Liverpool, UK)

'அதிர்ச்சி ஏற்படுத்தும் சாமர்த்தியம் விடுதலைப்புலிகளின் வலிமை மிகுந்த ஆயுதமாகும்.’ விடுதலைப்புலிகளுடன் நட்பு பூணுவது என்பது வினோதமான சுய தம்பட்டம் அடிக்கும் விவகாரமே. விடுதலைப்புலிகளின் அழைப்பிற்கு உடனே செவிமடுத்து, மாதக்கணக்கில் அவர்களின் குழுக்களில் இருந்து ஆலோசனை வழங்கி, கடிதங்கள் வரைந்து, கூட்டங்களில் பேசித்திரிந்து, அவர்களுக்கு அடிவருடிகளாக இருந்தவர்கள்மீது கூட சூசகமான எச்சரிக்கைகள், காலப்போக்கில் அவர்கள்மீது சந்தேகம் கொண்டு விடப்பட்டன.........'

(முறிந்த பனை நூலில் இருந்து)

(இந் நூலை எழுதிய ராஜினி திரணகம விடுதலைப் புலிகளின் புலனாய்வுப் பிரிவின் முக்கிய உறுப்பினரான பொஸ்கோ என்பவரால் 21-9-1989 அன்று யாழ் பல்கலைக்கழக வாசலில் வைத்து சுட்டு கொல்லப்பட்டார்)

Its capacity to shock was one of the L.T.T.E. smost potent weapons. Friendship with the L.T.T.E.  was a strange and self-flattering affair.In the course of the coming days dire hints were dropped for the benefit of several old friends who had for months sat on committees, given advice, drafted latters, addressed meetings and had placed themselves at the L.T.T.E.’s  beck  and call.

From:  Broken Palmyra

வடபுலத் தலமையின் வடஅமெரிக்க விஜயம்

(சாகரன்)

புலிகளின் முக்கிய புள்ளி ஒருவரின் வாக்கு மூலம்

பிரபாகரனுடன் இறுதி வரை இருந்து முள்ளிவாய்கால் இறுதி சங்காரத்தில் தப்பியவரின் வாக்குமூலம்

 

தமிழகத் தேர்தல் 2011

திமுக, அதிமுக, தமிழக மக்கள் இவர்களில் வெல்லப் போவது யார்?

(சாகரன்)

என் இனிய தாய் நிலமே!

தங்கி நிற்க தனி மரம் தேவை! தோப்பு அல்ல!!

(சாகரன்)

இலங்கையின் 7 வது பாராளுமன்றத் தேர்தல்! நடக்கும் என்றார் நடந்து விட்டது! நடக்காது என்றார் இனி நடந்துவிடுமா?

(சாகரன்)

வெல்லப்போவது யார்.....? பாராளுமன்றத் தேர்தல் 2010

(சாகரன்)

பாராளுமன்றத் தேர்தல் 2010

தேர்தல் விஞ்ஞாபனம்  - பத்மநாபா ஈழமக்கள் புரட்சிகர விடுதலை முன்னணி

1990 முதல் 2009 வரை அட்டைகளின் (புலிகளின்) ஆட்சியில்......

நடந்த வன்கொடுமைகள்!

 (fpNwrpad;> ehthe;Jiw)

சமரனின் ஒரு கைதியின் வரலாறு

'ஆயுதங்கள் மேல் காதல் கொண்ட மனநோயாளிகள்.' வெகு விரைவில்...

மீசை வைச்ச சிங்களவனும் ஆசை வைச்ச தமிழனும்

(சாகரன்)

இலங்கையில்

'இராணுவ' ஆட்சி வேண்டி நிற்கும் மேற்குலகம்,  துணை செய்யக் காத்திருக்கும்; சரத் பொன்சேகா கூட்டம்

(சாகரன்)

ஜனாதிபதி தேர்தல்

எமது தெரிவு எவ்வாறு அமைய வேண்டும்?

பத்மநாபா ஈபிஆர்எல்எவ்

ஜனாதிபதித் தேர்தல்

ஆணை இட்ட அதிபர் 'கை', வேட்டு வைத்த ஜெனரல் 'துப்பாக்கி'  ..... யார் வெல்வார்கள்?

(சாகரன்)

சம்பந்தரே! உங்களிடம் சில சந்தேகங்கள்

(சேகர்)

அனைத்து இலங்கைத் தமிழர்களும் ஒற்றுமையான இலங்கை தமது தாயகம் என மனப்பூர்வமாக உரிமையோடு உணரும் நிலை ஏற்பட வேண்டும்.

(m. tujuh[g;ngUkhs;)

தொடரும் 60 வருடகால காட்டிக் கொடுப்பு

ஜனாதிபதித் தேர்தலில் தமிழ் மக்கள் பாடம் புகட்டுவார்களா?

 (சாகரன்)

 ஜனவரி இருபத்தாறு!

விரும்பியோ விரும்பாமலோ இரு கட்சிகளுக்குள் ஒன்றை தமிழ் பேசும் மக்கள் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும்.....?

(மோகன்)

2009 விடைபெறுகின்றது! 2010 வரவேற்கின்றது!!

'ஈழத் தமிழ் பேசும் மக்கள் மத்தியில் பாசிசத்தின் உதிர்வும், ஜனநாயகத்தின் எழுச்சியும்'

 (சாகரன்)

சபாஷ் சரியான போட்டி.

மகிந்த  ராஜபக்ஷ & சரத் பொன்சேகா.

(யஹியா வாஸித்)

கூத்தமைப்பு கூத்தாடிகளும் மாற்று தமிழ் அரசியல் தலைமைகளும்!

(சதா. ஜீ.)

தமிழ் பேசும் மக்களின் புதிய அரசியல் தலைமை

மீண்டும் திரும்பும் 35 வருடகால அரசியல் சுழற்சி! தமிழ் பேசும் மக்களுக்கு விடிவு கிட்டுமா?

(சாகரன்)

கப்பலோட்டிய தமிழனும், அகதி (கப்பல்) தமிழனும்

(சாகரன்)

சூரிச் மகாநாடு

(பூட்டிய) இருட்டு அறையில் கறுப்பு பூனையை தேடும் முயற்சி

 (சாகரன்)

பிரிவோம்! சந்திப்போம்!! மீண்டும் சந்திப்போம்! பிரிவோம்!!

(மோகன்)

தமிழ் தேசிய கூட்டமைப்புடன் உறவு

பாம்புக்கு பால் வார்க்கும் பழிச் செயல்

(சாகரன்)

இலங்கை அரசின் முதல் கோணல் முற்றும் கோணலாக மாறும் அபாயம்

(சாகரன்)

ஈழ விடுலைப் போராட்டமும், ஊடகத்துறை தர்மமும்

(சாகரன்)

அடுத்த கட்டமான அதிகாரப்பகிர்வு முன்னேற்றமானது 13வது திருத்தத்திலிருந்து முன்னோக்கி உந்திப் பாயும் ஒரு விடயமே

(அ.வரதராஜப்பெருமாள்)

மலையகம் தந்த பாடம்

வடக்கு கிழக்கு மக்கள் கற்றுக்கொள்வார்களா?  

 (சாகரன்)

ஒரு பிரளயம் கடந்து ஒரு யுகம் முடிந்தது போல் சம்பவங்கள் நடந்து முடிந்துள்ளன.!

(அ.வரதராஜப்பெருமாள்)

 

 

அமைதி சமாதானம் ஜனநாயகம்

www.sooddram.com