ரட்ணஜீவன் கூலும், தோல்வியில் முடிவடைந்த அவரது கனவும்  (பகுதி 1)

(ரகுமான் ஜான்)

ஒவ்வொரு கலாச்சாரமும், அது எந்த சூழலில் உருப்பெற்றதோ, எப்படிப்பட்ட சூழலில் கடைப்பிடிக்கப்படுகிறதோ, அந்த சமூகச் சூழலில் வைத்துத்தான் புரிந்துகொள்ளப்பட வேண்டியதாகும். வேற்று ஒரு சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள், தமது சமூகத்தில் காணப்படும் கலாச்சார பெறுமானங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு, வேறொரு சமூகத்தின் கலாச்சாரத்தை மதிப்பிடுவது, அந்த மதிப்பீட்டின் அடிப்படையில் பல்வேறு சமூகங்களின் கலாச்சாரங்களுக்கிடையில் ஏற்றத்தாழ்வுகளை கற்பிப்பது அபத்தமானது. இந்த விதமான மதிப்பீடுகள் வேறுபட்ட சமூகங்களுக்கிடையில் ‘அதிகாரப்படிநிலைவரிசையை’ (Hierarchial Order) கற்பிப்பதற்கும், அந்த கற்பிதங்களின் அடிப்படையில் குறிப்பிட்ட சமூகத்தை இன்னொரு சமூகம் ஒடுக்குவதற்குமே வழிவகுக்கும்.

பதினேழாம், பதினெட்டாம் நூற்றாண்டுகளில் ஐரோப்பியர்கள் தமது காலத்தில் தாம் அடைந்திருந்த அறிவியல், கலாச்சார, தொழிற்துறை, பொருளாதார வெற்றிகளை வரலாற்றில் மற்றெவரும் கண்டிராத மகத்தான சாதனைகளாக கருதத் தலைப்பட்டனர். இந்த அளவுகோள்களை அடிப்படையாக வைத்து ஏனைய சமூகங்களை மதிப்பீடு செய்தனர். தமது “தரத்தை” இந்த துறைகளில் அடைந்திராத சமூகங்களை “பின்தங்கியவை”, “பிற்போக்கானவை” என்று கருதத் தலைப்பட்டனர். அந்த சமூகங்களை தமது உயர்ந்த கலாச்சாரத்தை கொண்டு செல்வது தமது கடமை எனவும், அதன் பொருட்டு அந்தந்த நாடுகளை வெற்றி கொள்வதும், அதனூடாக அந்த குறிப்பிட்ட நாடுகளைச் சேர்ந்த மக்களை தமது கலாச்சாரத்துடன் இணைத்துக்கொள்வதும் தமது கடமை என்று வாதிட்டனர். இதனை ‘ஐரோப்பியமையவாதம்’ (Eurocentrism) என்று இன்றைய சமூக விஞ்ஞானிகள் குறிப்பிடுவர். உண்மையில் இந்த கண்ணோட்டமானது ஐரோப்பிய நாடுகளது கொலனித்துவ ஆதிக்கத்திற்கே துணைபோனது. இதனால் தற்போது எந்தவோரு சமூக அறிஞரும் ஐரோப்பியமையவாதத்தை கண்டிக்கவே செய்வர். இதற்கு மாறாக ‘கலாச்சார சார்புவாதத்தையே’ (Cultural Relativism) முன்மொழிவர். நவீன மானுடவியலாளர்களைப் (Anthropologists) பொருத்தவரையில் ஆடைகளையே அணியாத அமேசன் காட்டு பூர்வகுடிகளாக இருந்தாலென்ன, மனித நாகரீகத்தின் உச்சியல் திகழ்வதாக பறைசாற்றும் மேற்கு, தொழில்மயமான நாடுகளின் தலைநகரத்தில் வாழும் மக்களாக இருந்தாலென்ன இரண்டு தரப்பினருமே ஒத்தவர்கள்தாம். இந்த இரண்டு தரப்பினரும் தாம் வாழும் சமூக சூழ்நிலையில் இருந்து பிறந்த, தமது அன்றாட வாழ்வை நடத்திச் செல்வதற்கு அவசியமான கலாச்சார பெறுமானங்களைக் கொண்டுள்ளார்கள்

அமெரிக்க கண்டத்தை “கண்டுபிடித்த” ஐரோப்பியர்கள் அங்கு வாழ்ந்து வந்த பழங்குடியினரை பின்தங்கியவர்களாகவும், கலாச்சாரம் அற்றவர்களாகவுமே கண்டனர். அவர்களை சரியான வழிக்கு வழிகாட்டுவது தமது மதக்கடமை என்றும் கூறத்தலைப்பட்டனர். உதாரணமாக, அமெரிக்காவை ஆக்கிரமித்த ஐரோப்பிய வெள்ளையினத்தவரது அன்றைய கலாச்சாரத்தை அமெரிக்க பூர்வ குடிகளது கலாச்சாரத்துடன் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால் இந்த வேறுபாட்டை நாம் தெளிவாக காணமுடியும். இந்த பூர்வ குடியினர் தமது பரம்பரை வழியாக வந்த அறிவின் காரணமாக இயற்கையுடன் இசைந்துவாழ பழகிக்கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் இயற்கையை தெய்வமாகவே பார்த்தார்கள். இயற்கையில் இருந்து எதனை எடுத்தாலுங்கூட, அதனை தமது அத்தியாவசிய தேவைக்காக மாத்திரம் எடுத்துக் கொண்டார்கள். அப்படி எடுத்ததற்கு முறைப்படி உரிய ஈட்டையும் இயன்றவரை வழங்குவதை வழமையாகக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் தேவைக்கு அதிகமாக எதனையும் இயற்கையில் இருந்து எடுத்துக்கொள்வதோ, அல்லது இருப்பவற்றை பதுக்குவதோ கிடையாது. மரம் ஒன்றை வெட்டினால் இயன்றவரையில் இன்னொரு கன்றை நட்டிவிட முயல்வார்கள். ஒரு மிருகத்தை வேட்டையாடினால் அதன் மாசிசத்தை புசித்தபின்பு அதன் எலும்புகளை கண்டபடி நிலத்தில் வீசியெறியாமல், மரத்தில் உயரமாக ஒரு பரணை அமைத்து அதில் பாதுகாப்பாக வைத்திருப்பார்கள். இவர்களுக்கு கலாச்சாரத்தைக் கற்றுக் கொடுக்க சென்றாதாக கூறிக்கொண்டு ஐரோப்பியர்களோ, தங்கத்தை தேடுவதிலேயே குறியாக இருந்தார்கள். இதற்காக இவர்கள் எந்தவொரு நாட்டின்மீதும் படையெடுக்கவோ, இனப்படுகொலைகளை கட்டவிழ்த்துவிடவோ தயங்கியது கிடையாது. இவர்களால் பூர்வகுடிகளது கலாச்சார பெறுமானங்களை புரிந்துகொள்ளவே முடியவில்லை. தங்களது அறியாமையை அவர்கள் பூர்வகுடிகள் மீது சுமத்தினார்கள். அவர்களுக்கு கலாச்சாரமே கிடையாது என்று சாதித்தார்கள். அமரிக்க கண்டத்தின் மக்களையும், இயற்கை வழங்களையும் கொள்ளையடித்ததுடன், அவர்களை இனப்படுகொலையும் (Genocide) செய்தனர். மிஞ்சியிருந்தவர்களை ஆன்மீகரீதியாக தமக்கு அடிமைப்படுத்துவதற்காக கீறீஸ்துவ மதத்தை பரப்பினார்கள். இப்படியாக செய்வது “வெள்ளையினத்தவரது சுமை” (‘Burden of Whiteman’) என்று குறிப்பிட்டனர்.  ஒரு ஆபிரிக்க கவிஞன் குறிப்பிட்டது போல, “அவர்கள் வரும்போது அவர்களது கரங்களில் பைபிளும், எமது கரங்களில் நிலங்களும் இருந்தன. இப்போது எமது கரங்களில் பைபிலும், அவர்களது கரங்களில் நிலங்களும் இருக்கின்றன”, என்ற வாசகங்கள் கொலனித்துவத்தின் சர்வ்வியாபகமான விதியாகவே அமைந்துவிட்டுள்ளது. உண்மையில் இதுவோர் அப்பட்டமான நிறவெறி பிடித்த கொள்கையே அன்றி வேறெதுவுமல்ல என்பது நிரூபணமான வரலாற்று உண்மையாகும். இதன் மிக அண்மைக்கால உதாரணம்தான், உலகத்திற்கே நாகரீகத்தை கற்றுக்கொடுத்த ஈராக்கிய மக்களுக்கு, நாகரீகத்தை கொண்டு செல்வதற்கா ஈராக் மீது படையெடுப்பதாக ஜோர்ஜ் புஸ் கூறிய அபத்தமான கூற்றாகும். இன்றும் கூட வாரத்தில் சில மணிநேரங்களே வேட்டையாடுவதன் மூலமாக தமது தேவையை பூர்த்தி செய்தபின்பு, மீதமாக உள்ள நேரத்தை ஓய்வாக, தமது குடும்பத்தவருடனும், குலத்தவருடனும் பொழுதுபோக்கில் ஈடுபடும் பல பூர்வகுடியினரது வாழ்க்கை முறையானது, தம்மைச் சுற்றி நுகர்பண்டங்களை வாங்கிக் குவித்துவிட்டு, அவற்றை அனுபவிப்பதற்குக்கூட நேரம் இல்லாது வாரம் அறுபது தொடக்கம் எண்பது மணித்தியாளங்கள் உழைக்க நேரும் அபிவிருத்தியடைந்த நாட்டவரைச் சேர்ந்தவர்களைவிட உயர்வானதாவே மானுடவியலாளர்களால் கருதப்படுகிறது.

இவ்வளவும் பேசுவது ஏன் என்ற வாசகர்கள் கேட்பது புரிகிறது. ‘தேசம்நெற்றில்’ கிறீஸ்தவ விரோதமாகவும், இஸ்லாமிய விரோதமாகவும், பலரும் அண்மைக் காலத்தில் கருத்துக்களை சற்றும் தயக்கமின்றி வெளிப்படுத்தி வந்துள்ளதை பலநாட்காளாக அவதானித்து வந்திருந்த போதிலும், நான் இவற்றைப்பற்றி அதிகம் அலட்டிக் கொண்டது கிடையாது. அவரவரது அறியாமையை அவர்கள் தமது கருத்துக்கள் மூலமாக பறைசாற்றிக் கொண்டிருக்கும் போது நாம் அதிகம் அலட்டிக் கொள்ள முடியாதுதானே என்பது எனது கருத்தாக இருந்த்து. ஆனால் ‘தேசம்நெற்’ பத்திகளில் தமிழ் சமுதாயத்தின் மீட்பராகவும், மகத்தான புத்திஜீவியாகவும் சித்தரிக்கப்பட்ட ரட்ணஜீவன் கூல் உடைய எழுத்துக்ளில் வெளிப்பட்ட அவரது அறியாமையை கண்டபின்பு, சில வார்த்தைகள் பேசமல் இருப்பது தவறாக அமைந்துவிடும் என்பதனால் இதனை எழுதுகிறேன். அதனைவிட, இவரது யாழ் பல்கலைக்கழக உபவேந்தர் நியமனத்திற்காக தனியாக கையெழுத்து இயக்கம் நடத்தியவர்கள் என்றவகையில் ‘தேசம்நெற்’ இனர், இவரது தவறான கருத்துக்களை முறையாக பரிசீலனைக்கு எடுத்துக் கொள்வதுடன், இப்படிப்பட்ட இயக்கத்தை நடத்தியதன் அரசியலையும் மதிப்பீடு செய்பது அவசியம் என்றவகையில் இந்த எழுத்து அவசியமானதாக ஆகிறது.