சமஸ்கிருத இலக்கியங்கள்  ஒரு பார்வை

(ஆயிஷா இரா. நடராசன் )

வடமொழி என நாம் அழைக்கும் புராதன மொழி சமஸ்கிருதம். இந்தோ - இரானிய மொழி வரிசையில் முதன்மையானதாகவும் இந்தோ- அய்ரோப்பிய மொழி வகையில் ஒரு உட்பிரிவாகவும் சமஸ்கிருதம் உள்ளது. இன்று பேச்சு மற்றும் எழுத்தில் உபயோகப்படுத்தப்படாத (இவ்வகை மொழிகளை மொழி வல்லுனர்கள் நூலக மொழிகளென அழைப்பர்) வெறும் வழிபாட்டு மொழியாக சமஸ்கிருதம் சுருக்கப்பட்டு விட்டது. புரோகிதர்கள் மற்றும் கோவில் அர்ச்சகர்கள், சாதுக்கள் என இந்துமத அடையாள புருஷர்களே அதிகம் உபயோகிக்கும் பக்தி மொழி அது. சுலோக வடிவிலான கவிதைகள் முதல் புராண அந்தஸ்து கொண்ட கதைகள் என விரிந்து, இன்று சிறுகதைகள், நாவல்கள் என நவீன வடிவத்தையும் அம்மொழி அடைந்துள்ளது.

சமஸ்கிருத இலக்கியம் இரண்டு காலக்கட்ட இலக்கியங்களாகப் பிரிக்கப்படுகின்றது. முதலாவது, வேதமொழிக் காலம். இது கி.மு. 1500 முதல் கி.மு. 200 வரை என்கிறார்கள். அதன்பிறகு அதாவது கி.மு. 200 முதல் கி.பி. 1100 வரையிலான காலம் சமஸ்கிருதக் காலம் என்றே வர லாற்று மொழியியலாளர்களால் வழங்கப் பெறுகிறது. ரிக், யஜுர், சாம, அதர்வண வேதங்கள், பிராமணியம் என்றழைக்கப்படும் தனித்திரட்டு மற்றும் உபநிடதங்கள் வேத மொழிக் காலத்தவை.

இதிகாசங்களாகவும் புராணங்களாகவும் சமஸ்கிருதக் கவிதைகள் புனையப்பட்டன. மிக நீண்ட கவிதை எனும் அந்தஸ்தை மகாபாரதம் அடைந்துள்ளது. இது சமஸ்கிருதத்தில் கி.மு. 300க்கும் 100க்கும் இடையே புனையப்பட்டிருக்கலாம். இராமாயணம் சமஸ்கிருதத்தில் வால்மீகியால் எழுதப்பட்ட மற்றொரு புராணம். இது கி.மு. 240 இல் எழுதப்பட்டதாகக் கூறுகிறார்கள். இதையும் சேர்த்து சமஸ்கிருதத்தில் 18 புராணங்கள் உள்ளன.

காளிதாஸர் காலமான கி. பி. 5 ஆம் நூற்றாண்டு முதல், காவியங்களும், சமஸ்கிருதத்தில் புனையப்பட்டன. மேகதூதம் மற்றும் குமார சம்பவம் ஆகியவை அவரது முக்கிய நூல்கள். அவரது மற்றொரு பெரிய காவியம் ரிதுசம்ஹாரம்.

காளிதாஸருக்கு அடுத்தபடியாக சமஸ்கிருதத்தின் மாபெரும் கவிஞர் பார்த்ரிஹரி. அவரது பழமொழிகளையொத்த சுருங்கிய சமஸ்கிருத செய்யுள்கள் அற்புதமானவை. அவரது அடிச்சுவட்டில் வந்த மற்றொரு கவிஞர் அமரு. இவரது கவிதை தொகுதி ‘ அமருஸடக்கா’

நாடகம் எனும் சொல் சமஸ்கிருத சொல்லான நடனத்தைக் குறிக்கும் நட (நீர்ட்) எனும் சொல்லாட்சியிலிருந்து தோன்றி இருக்க வேண்டும். சமஸ்கிருத இலக்கியத்தின் ஆர்வத்தைக் கிளப்பும் அற்புத வடிவம் நாடகம் ஆகும். சிவதாண்டவம், ஸ்ரீகிருஷ்ணபுராணம் ஆகியவையும், மகாவிஷ்ணுவின் பத்து அவதாரக் கதைகளும் நாடக வடிவிலேயே எழுதப்பட்டுள்ளன. இவை வங்காளத்தின் பங்களிப்பாக இருக்கலா மென்று வரலாற்றியலாளர்களில் ஒருசாரார் கருதுகின்றனர்.

சூத்ரகா மன்னர் எழுதிய மிருஷகதிக்கா தான் சமஸ்கிருதத்தில் குறிப்பிடத்தகுந்த முதல் நாடகம் ஆகும். பிறகு காளிதாஸரின் நாடகங்கள் பிரபலமானவை. அதே அரச சபையை அலங்கரித்த பாண்டின் ஒரு நாடக வித்தகர். அவர்களுக்கு அடுத்தபடியாக மாமன்னர் ஹர்ஷவர்த்த னர் மூன்று சமஸ்கிருத நாடகங்களை எழுதியுள்ளார். கி. பி. எட்டாம் நூற்றாண்டில் சமஸ்கிருத நாடகச் சிற்பியாகத் திகழ்ந்தவர் பவபுத்தி.

பலரும் நினைப்பதைப் போல சமஸ்கிருத மொழி இந்து மத மொழி மட்டுமே அல்ல. புத்தமதத்தின் பல அறநூல்கள் சமஸ்கிருதத்தில் தான் எழுதப்பட்டன. புத்தமத பெரியோர்களே சமஸ்கிருத உரைநடையை வளர்த்தெடுத்தார்கள் என்றால் அது மிகையாகாது.

நாடோடிக் கதைகள், குட்டிப்புராணக் கதைகள், ஊர் ராஜாக்கள், வீரதீரர் கதைகள் என ஏராளமான புதையல் உரைநடையில் உண்டு, பேச்சு வழக்கு, கதையாடல் குறைவு, சமஸ்கிருதம் பேச்சு விரைவில் வழக்கொழிந்தது என்பதனால் இருக்கலாம். சமஸ்கிருதத்தின் ஆரம்பகால அற்புத உரைநடைச் சித்திரங்கள் இரண்டு. ஒன்று பஞ்சதந் திர கலைத்திரட்டு, மற்றது ஹித்தோபாதேசம் இரண்டுமே பஞ்சதந்திர கதைத்திரட்டு. மற்றும் ஹித்தோபாதேசம் . இரண்டுமே பௌத்த நூல்கள். இதைத்தவிர கி. மு. நாலாம் நூற்றாண்டிலிருந்தே பௌத்த மதநூல்கள் உரைநடைகளாக சமஸ்கிருதத்தில் எழுதப்பட்டன. புத்தர் பேசியவை சமஸ்கிருதத்தின் துணை மொழியான பாலி மொழியில் உள்ளது. அவை ஜடக்காக்கர் என்று வழங்கப் பெறுகின்றன.

மற்றொரு சமஸ்கிருத மொழித் தொகுதி கதாஸரித் சாகரம். காஷ்மீரத்துக் கவியான சாமதேவர் இதை கி.பி. 1070 இல் தொகுத்தார். ஹித்தோபாதேசத்தை நாராயணகவி தொகுத்தார்.

பதஞ்சலியின் யோகசாஸ்திரம் மிகவும் ஆரம்பகால சமஸ்கிருத சாஸ்திர நூல்களில் ஒன்று. ஆனால் பதஞ்சலி முனிவர் தமிழகத்தில் அதிலும் குறிப்பாக தென் ஆற்காட்டைச் சேர்ந்தவர் என்பதற்குச் சான்றுகள் உள்ளன. அதை அடியொற்றியே சமஸ்கிருதத்தில் பல சாஸ்திர நூல்கள் தோன்றின.

(வரலாற்றில் மொழிகள் நூலிலிருந்து)