ஓர் அபலைக்கான மனித இதயம்...!

(எஸ்.ஹமீத்)

அந்த இளம் பெண்ணின் மரணம் எல்லோரையும் போலவே என்னையும் நிலைகுலைய வைத்திருக்கிறது; உணவில் பிடிப்பின்மையையும் உறக்கத்தில் நிம்மதியின்மையையும் தந்து விட்டிருக்கிறது; நடையின் வேகத்தையும் செய்கின்ற வேலைகளில் இயல்பாகவே இருக்கும் அக்கறையையும் வெட்டி வீசியிருக்கிறது; எப்போதாவது கிடைக்கும் சந்தோஷத்தின் மீதும் அபூர்வமாக உதிக்கும்  புன்னகையின் மீதும் கவலைகளையும் விரக்திகளையும் போர்த்தி விட்டிருக்கிறது. சிந்தனைகளின் விஸ்தாரங்களைச் சுருக்கி மீண்டும் மீண்டும் அவளின் மரணமென்ற அந்த ஒரு புள்ளியில் மட்டுமே மனத்தைக் கொண்டு வந்து நிறுத்தியிருக்கிறது.

சொந்த வாழ்க்கையின் துயரங்களுக்கு மேலாக அவள் மீதான துக்கமும் அனுதாபமும் படிந்து கிடக்கிறது. மழையைச் சமாளிக்க ஒரு குடையும், குளிரிலிருந்து காத்துக் கொள்ள ஒரு போர்வையும் வாங்குவதற்கான தீவிர முயற்சிகளை அவளின் மீதான பரிதாபம் முடக்கிப் போட்டிருக்கிறது. பட்ட கடன்களைத் தீர்க்க முடியாமல் இரவுகளிலெழுந்து கொட்டக் கொட்ட விழித்திருக்கும் தற்காலத்தின் நெருப்பு நிமிடங்களின் மீது, அவளின் மீதான பச்சாதாபம் எண்ணெய்யை வார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது. 

முன்னம் எப்பொழுதும் அவள் எனக்கு அறிமுகமானவள் அல்ல. உலகின் மிகச் சிறந்த ஆடலரசி போல-தனது  வசீகரக் குரலால் கோடிக்கணக்கானோரைக் கொள்ளை கொண்ட இசைராணி போல-காண்போர் விழிமடல்களை விரியச் செய்யுமளவிற்கு அழகுடைய ஆரணங்கு போல-இலக்கியங்களால் புகழின் உச்சத்தைத் தொட்ட எழுத்தாளர் போல-அற்புதமான அரசியல்வாதி போல-மருத்துவர் போல-வழக்கறிஞர் போல-பெண் சாமியார் போல-அவள் எனக்கு எதுவுமே இல்லை. ஆயினும், அவளின் அந்த மரணம் எனக்குள் ஒரு புயலை உற்பத்தி செய்து விட்டிருக்கிறது.

அவள் விடுதலைப் புலியாக இருக்கலாம்;அதைப்பற்றி எனக்கு அக்கறை இல்லை.சமய வழிபாடுகளில் எனக்கும் அவளுக்கும் வித்தியாசங்கள் இருக்கலாம்; அதைப்பற்றியும் நான் அலட்டிக்கொள்ளவில்லை. அப்படியானால், அவள் பேசிய தமிழ் மொழிதான் அவள் மீதான எனது கரிசனைக்குக் காரணமோவென்று பார்த்தால், அதுவுமில்லை. ஒரு சிங்களப் பெண்ணுக்கு அவளின் கதி ஏற்பட்டிருந்தால் கூட நான் இவ்வாறுதான் வேதனைப்பட்டிருப்பேன். அவள் ஒரு தாயின் குழந்தை; ஒரு குழந்தைக்கும் தாயெனத் தெரிந்த போது, இதயத்தில் இன்னும் பாரம் அதிகமாகிவிட்டது.

ஆயிரக் கணக்கில் ஆண்களும் பெண்களும் சிறுவர்களும் சிறுமிகளும் குழந்தைகளும் அந்த இரத்த மண்ணில் அநியாயமாகச் செத்துப் போயிருக்கிறார்கள்தான். அவர்கள் எல்லோரின் மரணங்களிலும் இதயம் வலியால் துடித்திருக்கிறதுதான். ஆனால், இவளின் மரணத்தில் வலியின் உக்கிரம் தாங்க முடியாது இதயம் வெடித்தே போய்விட்டிருக்கிறது.

அவளின் இறப்பு புதிதாக நிகழ்ந்ததல்ல; பல வருடங்கள் கழிந்து விட்டன. அன்று, அரைகுறையாகப் போர்த்தப்பட்ட வெள்ளைத் துணியுடன், அரை நிர்வாண கோலத்தில் அவளது இறப்பைப் பார்த்து  கண்களிலிருந்து கண்ணீரைக் கொட்டியுமாகிவிட்டது. ஆனால், அவளின் சாவு இப்படித்தான் நிகழ்ந்திருக்கிறதென்பதை இப்போது பார்க்கையில்,உணர்கையில் அன்று வழிந்ததைப்  போலல்லாது இன்று அருவியாய் உதித்து ஆறாய் ஓடுகிறது கண்ணீர்!

கால் மடக்கிச் சேற்றுக்குள் அவள் அமர்ந்திருக்கும் அந்தக் கோலம்; மேலாடையின்றிய அவளைத் தொட்டு அவர்கள் தூக்கும்போது, அச்சத்தாலும் வெட்கத்தாலும் அவள் துவண்டு துடிக்கும் அந்தக் கோரம்; அவளை அவர்கள் இழுத்துச் செல்லும் போது, அவளது கால்கள் பின்னி, நடக்க முடியாது அவள் நடக்கும் சோகம்;இத்தனைக்கும் மேலாக, ''ஐயோ..அது நானில்லை..!'' என்ற அவளின் உயிரைப் பிழியும் அந்த அவல ஓலம்...! பின்னர்...அதன்பின்னர்...அப்புறம்...???

இங்கேதான் மனசாட்சிகள் குலுங்கத் தொடங்குகின்றன; குலுங்கிப் பெருந்துயரில் அமிழத் தொடங்குகின்றன...அமிழ்ந்து பின்னர் அரற்ற ஆரம்பிக்கின்றன...

அவளின் மரணத்தில் வேதனையடைகின்ற ஓர் இதயம், விடுதலைப் புலியின் இதயமாக இருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை; யாழ்ப்பாண இதயமாக இருக்க வேண்டியதில்லை; இந்து இதயமாகவோ, தமிழ் இதயமாகவோ இருக்க வேண்டியதில்லை; அது ஒரு பெண் இதயமாகவும் இருக்க வேண்டியதில்லை; தான் ஒரு மனித இதயம் என்ற ஞாபகம் அந்த இதயத்திற்கிருந்தால், அதுவே போதும்!