இந்தியாவைப் போல பாகிஸ்தானில் ஜனநாயகக் கட்டமைப்பு வளரவில்லை

ஆயுதங்கள் அருங்காட்சியகத்தில் கூட வைக்கப்பட்டிருக்கூடாது என்பது என் பேராசை. போர்களும் ஆயுதங்களால் அழிப்பதும் நடக்கக்கூடாது என்ற அந்த ஆசை என் காலத்தில் நடக்குமா என்பது தெரியவில்லை. எம் பிள்ளைகள், பேரப்பிள்ளைகள் காலத்திலாவது அது நடைபெறுமா?

ஒப்பீட்டளவில், இந்தியாவைப் போல பாகிஸ்தானில் ஜனநாயகக் கட்டமைப்பு வளரவில்லை, அரசமைப்பு சாசனத்திற்கு உட்பட்ட அரசு, அரசியல் கட்சிகள், ராணுவம் உள்ளிட்ட செயல்பாடுகள் அங்கே வேரூன்றவில்லை. குறிப்பாக, ராணுவம் - அதிலும் குறிப்பாக ராணுவத்தின் உளவுத்துறையாகிய ஐஎஸ்ஐ - மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அரசுக்குக் கட்டுப்பட்டதாக இல்லை எனபதே பாகிஸ்தானின் சோகம்.

இதைப் புரிந்துகொண்டுதான் அந்நாட்டையும் மக்களையும் அணுக வேண்டும். பாகிஸ்தானில் ஜனநாயக இயக்கம் வலுப்பெறவும் நிலைபெறவும் இந்தியா ஒத்துழைக்க வேண்டும்.

எல்லையில் அந்நாட்டு ராணுவத்தின் ஒரு கும்பல் வேண்டுமென்றே ஆத்திரமூட்டல் நடவடிக்கைகளில் இறங்குகிறது. அதற்கு இந்தியா இரையாகிவிடக்கூடாது. அந்நாட்டு அரசுடன் தொடர்ந்து பேச்சு நடத்துவதும், இப்படிப்பட்ட எல்லைப்புற அத்துமீறல்களைக் கட்டுப்படுத்த அரசியல் உறுதியுடன் நடவடிக்கை எடுக்க வலியுறுத்துவதுமே சிக்கலைத் தீர்க்கும் வழி. அது எப்படி முடியும் என்றால், அத்தகைய கொள்கை இந்திய அரசுக்கு இருக்குமானால் அதற்கான வழிமுறையையும் உருவாக்கிவிட முடியும்.

ஆனால், உள்நாட்டில் பாகிஸ்தான் எதிர்ப்பு உணர்வுகளைக் கிளறிவிட்டு அரசியல் ஆதாயமாக மாற்றுகிற வேலைதான் நடக்கிறது. எல்லையில் பாக். ராணுவத்தினரின் போக்கிரித்தனங்களை இந்திய ராணுவத்தினர் உடனுக்குடன் எதிர்கொண்டு, எதிர் நடவடிக்கைகள் எடுப்பது என்பது வேறு. மாறாக, பாகிஸ்தான் எதிர்ப்பும், அதைச் சார்ந்து உள்நாட்டில் சிறுபான்மை மக்களுக்கு எதிரான பெரும்பான்மை மக்களின் பகை வளர்ப்பும்தான் இங்கே நோக்கமாக இருக்கிறது.

இதே போல்தான் பாகிஸ்தானிலும் இந்திய எதிர்ப்பு உணர்வைக் கிளறிவிட்டு அரசியல் ஆதாயம் தேட அங்கேயுள்ள ஆளுங்கட்சி, எதிர்க்கட்சி எல்லோருமே முயல்வதைப் பார்க்க முடிகிறது. சொல்லப்போனால், இந்தியாவுக்கு ஆத்திரமூட்டுவதன் மூலம் பதிலடி கொடுக்கத் தூண்டுவதும், அப்படி இந்தியா பெரிய அளவுக்குப் பதிலடி கொடுக்கும்போது, அதைக் காரணம் காட்டி அங்கே தேர்தல் அரசியல் நடத்தவும் உதவும் வகையில்தான் பாகிஸ்தான் ராணுவத்தில் இருக்கிற ஒரு பிரிவினர் இப்படிச் செய்கிறார்கள்.

இதற்கு பலியாகிறவர்கள், ராணுவத்தினரை விட அதிகமாக, இரு நாட்டுப் பொதுமக்கள்தான்.

சொல்லப்போனால், இந்தியாவைப் பதிலடி கொடுக்க வைப்பதன் மூலம், அதைச் சாக்கிட்டு பாகிஸ்தானில் ஜனநாயக அரசைக் கவிழ்த்துவிட்டு ராணுவ ஆட்சியை மறுபடியும் ஏற்படுத்துகிற சதித்திட்டமும் இதில் இருக்கக்கூடும்.
இதையெல்லாம் புரிந்துகொள்ளாமல், அல்லது புரிந்தாலும் அதை மறைத்துவிட்டு, “பாகிஸ்தான் தன் அத்துமீறலை நிறுத்திக்கொள்ள வேண்டும்” என்று ஏதோ பாகிஸ்தான் அரசுதான் திட்டமிட்டு இந்தத் தாக்குதல்களை நடத்துகிறது என்பது போன்ற தோற்றத்தை ஏற்படுத்த இந்திய ஆட்சியில் உள்ளவர்கள் முயல்வது ஆரோக்கியமல்ல. செயலர்கள் மட்டத்திலான பேச்சுவார்த்தையை நிறுத்திக்கொண்டது சரியல்ல.

எல்லைப்புற ஆத்திரமூட்டல்களைக் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் பாகிஸ்தான் அரசு திணறுகிறது என்றாலும், அதைக் கட்டுப்படுத்தும் விருப்பம் இருக்கிறது என்ற அறிகுறியையாவது அந்நாட்டு அரசு வெளிப்படுத்த வேண்டும்.

இந்தியா, பாகிஸ்தான் இரு நாடுகளுக்கும் இடையே பதற்றம் நீடிப்பது தனது தலையீட்டுக்கும் நாட்டாமைக்கும் உதவும் உலக அளவில் ஆதிக்கம் செலுத்த விரும்பும் ஒரு வல்லூறு உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறது என்ற எச்சரிக்கையும் தேவை.

(‘வின்’ தொலைக்காட்சியில் அக்டோபர் 9 வியாழனன்று மாலை நடைபெற்ற விவாதத்தில் நான் கூறிய கருத்துகளின் சாரம். உடன் பங்கேற்றோர் பாஜக ஆதரவாளர் ராமசுப்பிரமணியன், பத்திரிகையாளர் அப்துல் ஜபார். ஒருங்கிணைப்பு: நிஜந்தன்)

(Kumaresan Asak)(ஆசிரியர்: தீக்கதிர்)