அதிகாரப் பரவலாக்கலும் வெளிநாட்டுத் தலையீடும்

இலங்கையில் அதிகாரப் பகிர்வை மேற்கொள்வது தொடர்பில் வெளிநாடுகளின் எந்தவொரு ஆலோசனைகளும் தமக்குத் தேவையில்லை எனவும் தமது நாட்டுப் பிரச்சினைகளை தாமே பேசித் தீர்மானித்துக்கொள்ளப்போவதாகவும் பிரதமர் டி.எம்.ஜயரட்ண அறிவித்திருக்கின்றார். அவசரகாலச் சட்டத்தை மேலும் ஒரு மாத காலத்துக்கு நீடிப்பதற்கான பிரேரணையை பாராளுமன்றத்தில் சமர்ப்பித்து உரையாற்றிய போதே பிரதமர் இதனைத் தெரிவித்திருந்தார். இலங்கையின் இனநெருக்கடி ஒரு உள்நாட்டுப் பிரச்சினை எனவும் வெளிநாடுகள் இவ்விடயத்தில் தலையிட வேண்டிய அவசியம் இல்லை எனவும் அரசாங்கத்தின் முக்கிய தலைவர்களில் ஒருவர் சொல்வதென்பது இதுதான் முதல் முறையல்ல. முன்னாள் ஜனாதிபதி ஜே.ஆர்.ஜயவர்தன முதல் அதிகாரத்திற்கு வந்த அனைத்துத் தலைவர்களும் இதனைத்தான் கூறிக்கொண்டாலும் உள்நாட்டு, வெளிநாட்டு அழுத்தங்களினால் சர்வதேச உதவிகளை நாடிச் செல்ல வேண்டியவர்களாகவே இவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் பின்னர் இருந்துள்ளார்கள் என்பதுதான் சரித்திரம்.

இன நெருக்கடிக்குத் தீர்வைக் காண்பதற்காக வெளிநாட்டு உதவியைக் கோருவதென்பது உள்நாட்டு விடயங்களில் இடம்பெறும் ஒரு தலையீடாகக் கருதப்படும் ஒரு நிலைதான் இலங்கை அரசியலில் காணப்படுகின்றது. இது நாட்டின் இறைமையைப் பாதிக்கும் ஒரு செயற்பாடாகவே காட்டப்படுவதுடன், இதற்கெதிராகக் குரல் கொடுப்பவர்கள் தான் தேசப்பற்றாளர்களாகக் காட்டப்படும் ஒரு நிலையும் உருவாக்கப்பட்டிருக்கின்றது. இதனால் தான் இனவாதக் கட்சிகள் சர்வதேச அழுத்தங்கள், தலையீடுகளுக்கு எதிராக உரத்துக் குரல் கொடுப்பவையாகவுள்ளதுடன், அதற்கெதிரான போராட்டங்களையும் முன்னெடுத்து வருகின்றனர். அதேவேளையில் பிரச்சினையைத் தீர்ப்பதற்கு வெளிநாட்டு அனுசரணையைப் பெற வேண்டும் என வாதிடுபவர்கள் (காட்டிக்கொடுப்பவர்கள்) என முத்திரை குத்தப்பட்டு அரசியலில் ஓரங்கட்டப்படுகின்றனர். இதனால் உள்நாட்டு அரசியல் சக்திகள் சர்வதேச அனுசரணை பற்றி பேசுவதற்கே அஞ்சும் ஒரு சூழ்நிலைதான் தற்போது காணப்படுகின்றது.

இன நெருக்கடியைப் பொறுத்தவரையில் வெளிநாட்டுத் தலையீட்டுக்கு எதிராக அரச தரப்பும் இனவாத அமைப்புகளும் கடுமையான நிலைப்பாட்டை வெளிப்படுத்துவதற்கு பிரதான காரணம் ஒன்றுள்ளது. அதாவது வெளிநாட்டுத் தலையீடுகள் அல்லது அனுசரணை காரணமாக உருவாக்கப்படும் தீர்வொன்று சர்வதேச நியமங்களுக்கு உட்பட்டதாகவும் சிறுபான்மையினருடைய நியாயமான அபிலாஷைகளையும் சட்டபூர்வமான உரிமைகளையும் ஏற்றுக்கொண்டதாகவும் அமைந்துவிடும் என்பதால்தான் அவ்வாறான தலையீடு ஒன்றுக்கு எதிராக அரச தரப்பும் இனவாத அமைப்புகளும் கிளர்ந்தெழுகின்றன. சிறுபான்மையினருடைய சட்டபூர்வமான உரிமைகளை ஏற்றுக்கொள்வதற்கோ, அவற்றை வழங்குவதற்கோ இவர்கள் தயாராக இல்லை என்பதைத் தான் இதன் மூலம் புரிந்துகொள்ளக்கூடியதாக இருக்கின்றது.

இலங்கையின் இனநெருக்கடி கடந்த ஆறு தசாப்த காலத்தில் பல்வேறு பரிமாணங்களைப் பெற்று வந்துள்ள போதிலும் சிறுபான்மையினரது அடிப்படைப் பிரச்சினைகளைப் புரிந்துகொண்டு அதற்கான நிரந்தரமான தீர்வு ஒன்றை முன்வைப்பதில் தமது உறுதிப்பாட்டை எந்தவொரு அரசுகளும் காட்டியதில்லை. அகிம்சைப் போராட்டம் இடம்பெற்ற காலங்களில் அரசாங்கத்தினால் முன்வைக்கப்பட்ட தீர்வுகள் அல்லது ஏற்படுத்தப்பட்ட உடன்படிக்கைகள் உள்நாட்டு அரசியல் நிர்ப்பந்தங்களின் அடிப்படையிலானவையாகவே இருந்தன. அதனால் தான் அரச தரப்பினரால் அவற்றை இலகுவான முறையில் மீறக்கூடியதாக இருந்துள்ளது.

பின்னர் ஆயுதப் போராட்டம் தீவிரமடைந்த பின்னர் முன்வைக்கப்பட்ட தீர்வுகளுக்கு இந்தியாவின் அழுத்தம் அல்லது சர்வதேச அழுத்தம் காரணமாக இருந்துள்ளது. அத்துடன் தமிழ்ப் போராளிகளின் ஆயுதப் பலமும் இந்த அழுத்தத்துக்கு மேலும் வலுச்சேர்த்தது. இன நெருக்கடித் தீர்வுக்கான அடிப்படையாக இன்றுவரை பேசப்படும் அரசியலமைப்புக்கான 13 ஆவது திருத்தச் சட்டமூலம் கூட இந்தியாவின் அழுத்தங்களினால் தயாரிக்கப்பட்ட ஒன்றுதான். அதன் பின்னர் ஒஸ்லோவில் விடுதலைப் புலிகள் அமைப்புக்கும் ரணில் விக்கிரமசிங்க அரசுக்கும் இடையில் சமஷ்டி அடிப்படையிலான தீர்வு எனக் காணப்பட்ட இணக்கத்துக்கும் சர்வதேச அழுத்தங்களே காரணமாக அமைந்துள்ளன. ஆக, இந்தியாவினதோ அல்லது வெளிநாடுகளினதோ அழுத்தங்கள் இல்லாமல் நியாயமான தீர்வு யோசனை ஒன்றை முன்வைக்க எந்த அரசாங்கமும் முன்வந்ததில்லை.

2009 மே யில் விடுதலைப் புலிகள் அமைப்பை போரில் தோற்கடித்த பின்னர் அரசியல் தீர்வு என்ற தேவையையும் கூட குழிதோண்டிப் புதைத்துவிட்டதாகக் கருதியே அரசு செயற்பட்டு வருகின்றது. பலமான மக்களுடைய ஆதரவைப் பெற்ற தமிழ்த் தலைமை ஒன்றும் இல்லாதது அரசுக்கு வாய்ப்பாகிவிட்டது. இந்த நிலையில்தான் கடந்த இரண்டு வருட காலமாக அரசியல் தீர்வு பற்றிய சிந்தனையே இல்லாமல் அரசாங்கத்தினால் காலத்தைக் கடத்த முடிந்தது. இப்போது இம்மாத இறுதிப் பகுதியில் நடைபெறவுள்ள தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புக்கும் அரசுக்கும் இடையிலான பேச்சுகளின் போது அரசியல் தீர்வு தொடர்பில் முதன் முறையாகப் பேசப்படவுள்ளது. தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு அரசியல் தீர்வு ஒன்றை முன்வைக்கவில்லை எனக் குற்றஞ்சாட்டியிருந்த ஜனாதிபதி காணி, பொலிஸ் அதிகாரங்களை வழங்க முடியாது எனவும் கூறியிருக்கின்றார்.
இந்த நிலையில்தான் அதிகாரப் பரவலாக்கல் தொடர்பில் வெளிநாடுகள் தலையிடத் தேவையில்லை என பிரதமர் அடித்துக் கூறியிருக்கின்றார். நியாயமான முறையில் அதிகாரப் பரவலாக்கலை மேற்கொள்வதற்கு அரசாங்கம் தயாராகவுள்ளதென்றால் வெளிநாடுகளின் தலையீடுகளுக்கு எதிராகக் கிளர்ந்தெழ வேண்டிய அவசியமில்லை. அத்துடன் அவ்வாறு நியாயமான அதிகாரப் பரவலாக்கல் திட்டம் ஒன்றை அரசு முன்வைக்குமாயின் வெளிநாடுகளுக்கு தலையிட வேண்டிய அவசியமும் இல்லாமல் போய்விடும்.