இனப்பிரச்சினையில் வெளியார் தலையீடு

இனப்பிரச்சினைக்குத் தீர்வுகாணும் விடயத்தில் வெளிநாடுகள் தலையிடக்கூடாது என்று பிரதம மந்திரி தி.மு.ஜயரட்ண கூறியதொன்றும் புதிய விடயமல்ல. இதற்கு முன்னரும் பலர் இப்படிக் கூறியிருக்கின்றார்கள். பேரினவாதிகளும் கூறியிருக்கின்றார்கள். ஆட்சியாளர்களும் கூறியிருக்கின்றார்கள். ஆனால், தலையீடு இருக்கவே செய்கின்றது. கறுப்பு ஜூலை இன சங்காரத்துக்குப் பின் இலங்கையின் இனப்பிரச்சினை பற்றி இந்தியா பேசத் தொடங்கிய ஆரம்ப நாட்களில் வைத்தியர் தனது நோயை முதலில் குணப்படுத்தட்டும் என்று கூறிய ஜே.ஆர்.ஜயவர்த்தன இறுதியில் பிரச்சினையின் தீர்வுக்காக இந்தியப் பிரதமருடன் ஒப்பந்தம் செய்ய நேர்ந்தது. இதுதான் இன்றைய வரலாற்றுப் போக்கு.

முப்பது வருடங்களாகத் தோற்கடிக்க முடியாதிருந்த பயங்கரவாதத்தைத் தோற்கடிப்பதற்காக வெளிநாடுகளின் உதவியையும் ஆலோசனையையும் இலங்கை அரசாங்கம் பெற்றது. இது அரசாங்கம் பகிரங்கமாக ஒத்துக்கொண்ட உண்மை. அறுபது வருடங்களுக்கு மேலாகத் தீர்க்கப்படாதிருக்கம் இனப்பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காண்பதற்கு வெளிநாடுகள் உதவியும் ஆலோசனையும் வழங்க முன்வரும்போது ஏன் பதற்றம்?
இனப்பிரச்சினையென்று ஒரு பிரச்சினை இலங்கையில் இருப்பதை ஏற்றுக்கொள்வதே பல தலைவர்களுக்கு இப்போது சங்கடமாக இருக்கின்றது. பேரினவாதிகளைப் பற்றிச் சொல்லத் தேவையில்லை. அவர்கள் இ னப்பிரச்சினை இல்லையென்று அடித்துக் கூறுபவர்கள். மற்றைய தலைவர்களில் பலர் வடக்கு,கிழக்குப் பிரச்சினையென்றும் தமிழ் மக்களின் பிரச்சினையென்றும் மழுப்பலாகப் பேசுகின்றார்கள். கிழக்கு மாகா ணம் புலிகளின் பிடியிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்ட பின் இனப்பிரச்சினையை வடக்குப் பிரச்சினையென்று குறுக்கும் முயற்சியும் சிலரால் மேற்கொள்ளப்பட்டது. காலங்காலமாக இனப்பிரச்சினை பற்றிப் பேசிய சில இடதுசாரித் தலைவர்களும் இப்போது மௌனவிரதம் அனுஷ்டிக்கின்றார்கள்.

ஒரு இனத்தின் தனித்துவத்துக்கு அச்சுறுத்தல் உணரப்படும் வரை இனப்பிரச்சினை இருக்கவே செய்யும்.  தங்கள் தனித்துவம் பாதிப்புக்குள்ளாகாதிருக்க வேண்டுமென்பதில் இலங்கையின் சிறுபான்மை மக்களுக்குக் கூடுதலான அக்கறை. சந்ததி சந்ததியாகத் தாங்கள் செறிந்து வாழும் பிரதேசங்களில் தங்கள் இன விகிதாசாரம் பாதகமான முறையில் மாற்றமடைவது இனத் தனித்துவத்துக்கு அச்சுறுத்தலானது என்று அவர்கள் கருதுகின்றார்கள். இதனாலேயே தமிழ்,முஸ்லிம் தலைவர்கள் அரசாங்கம் மேற்கொள்ளும் குடியேற்றங்கள் பற்றி அடிக்கடி பேசுகின்றனர்.

இலங்கையில் எல்லா மக்களும் சமமானவர்கள் என்பதும் அவர்கள் விரும்பும் இடங்களில் குடியேறலாம் என்பதும் கேட்பதற்கு உயர்வானதாகத் தோன்றும் கருத்து.  சிறுபான்மையினரின் வரலாற்று ரீதியான வாழ்புலங்களில் அவர்களுக்குப் பாதகமான வகையில் இன விகிதாசாரம் மாற்றமடையாதிருக்கும் வரை மாத்திரமே இக்கருத்து உயர்வானது.

வடக்கு,கிழக்கு மாகாணங்களில் தமிழ் பேசும் மக்களின் இன விகிதாசாரத்தில் பாரிய மாற்றம் ஏற்படுத்தும் வகையில் குடியேற்றத் திட்டங்களை மேற்கொள்வதில்லையென்ற எழுதப்படாத உடன்பாடு பிரதமர் எஸ்.டபிள்யூ.ஆர்.டீ.பண்டாரநாயகவுக்கும் தமிழரசுக் கட்சிக்குமிடையே இருந்தது என்பதையும் அவரது ஆட்சிக் காலத்தில் அது பேணப்பட்டது என்பதையும் இங்கு குறிப்பிட்டாக வேண்டும்.

அபிவிருத்தித் திட்டங்களும் பொருளாதார வாய்ப்புகளும் மாத்திரம் இனப்பிரச்சினைக்கான தீர்வல்ல. அவை அவசியமானவை என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை. ஆனால், மக்களின் அபிலாஷை அதற்கு மேலானது. ஐக்கிய இலங்கையில் இனத் தனித்துவத்தைப் பேணக் கூடியதான அரசியல் அதிகாரப் பகிர்வையே அவர்கள் எதிர்பார்க்கின்றார்கள்.

வெளியாரின் தலையீடு இல்லாமல் இனப்பிரச்சினைக்கு உள்நாட்டிலேயே தீர்வு காண்பது தான் வரவேற்கத்தக்கது.  அதுவே கௌரவமான தீர்வு. அது சாத்தியமில்லாத நிலையிலேயே வெளிநாடுகள் தலையிடுகின்ற நிலை தோன்றுகின்றது.  நியாயமான அரசியல் தீர்வை நோக்கிய நம்பிக்கையூட்டும் நகர்வு இடம்பெறும் பட்சத்தில் எந்த வெளிநாடும் எதுவும் பேச முடியாது. அதைச் செய்யாமல் வெளிநாடுகளின் தலையீடு வேண்டாமென்று அறிக்கை விடுவதிலும் கணவன் மனைவிக் கதை பேசுவதிலும் அர்த்தமில்லை.