அரசியல் தீர்வை அடைவதில் தென்னிலங்கை நட்பு சக்திகள் பிரதான பங்காளிகள்

(ஜீவகன்)

இனப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காண்பதற்காகவே ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் ஐக்கியம் ஏற்பட்டது. ஆனால் அந்த நோக்கத்தை அடையக்கூடியதாக ஐக்கியத்தின் செயல்முறை இல்லாததாலே ஐக்கியங்கள் சரிவராமற் போயின. ஒன்பது தமிழ்க் கட்சிகளை உள்ளடக்கிய ‘தமிழ்க் கட்சிகள் அரங்கம்’ கடந்த புதன் கிழமையும் கூடிக் கூட்டுச் செயற்பாடு பற்றி விவாதித்தது. தமிழ்க் கட்சிகளின் ஐக்கியத்தை மேலும் வலுவூட்டும் வகையில் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பையும் இணைத்துக் கொள்வதற்கான நடவடிக்கைகளை எடுப்பது எனவும் இக் கூட்டத்தில் முடிவு செய்யப்பட்டுள்ளது.

தமிழ்க் கட்சிகள் மத்தியில் ஐக்கியம் ஏற்பட வேண்டியது அவசியம் தான். தமிழ்க் கட்சிகள் எதிரும் புதிருமாகச் செயற்பட்டால் எதையும் சாதிக்க முடியாது. தமிழ்க் கட்சிகளின் எதிரும் புதிருமான செயற்பாட்டுக்கு நீண்ட வரலாறு உண்டு. தமிழ்க் கட்சிகள் என்ற வகையில் தமிழரசுக் கட்சியும் தமிழ்க் காங்கிரஸ் கட்சியும் மாத்திரம் வடக்கு, கிழக்கில் செயற்பட்ட காலத்தில் ஒரு கட்சி கூறுவதற்கு எதிரான கருத்தையே மற்றக் கட்சி கூறியது. சுதந்திர தினத்தன்று ஹர்த்தால் அனுஷ்டித்துக் கடைகளைப் பூட்ட வேண்டும் என்று ஒரு கட்சி சொன்னால் கடைகளைத் திறந்து வைத்து வர்த்தக விடுமுறையை மீற வேண்டும் என்று மற்றக் கட்சி சொல்லும். பண்டா - செல்வா ஒப்பந்தத்தில் ஒரு கட்சி கையொப்பம் இட்டால் அது துரோகச் செயல் என்று மற்றக் கட்சி சொல்லும்.

இந்தப் பாரம்பரியத்தில் வளர்ந்ததாலோ என்னவோ தமிழ்க் கட்சிகளிடையே ஐக்கியம் என்பது நின்று நிலைக்காததாக இருக்கின்றது. தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியின் ஐக்கியமும் நிலைக்கவில்லை. தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் ஐக்கியமும் நிலைக்கவில்லை. இப்போது ஐக்கியத்துக்கான முயற்சி மேற்கொள்ளப்படும் போது கடந்த கால ஐக்கியங்கள் சரிவராமற் போனமை பற்றியும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். இனப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காண்பதற்காகவே ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் ஐக்கியம் ஏற்பட்டது. ஆனால் அந்த நோக்கத்தை அடையக்கூடியதாக ஐக்கியத்தின் செயல்முறை இல்லாததாலே ஐக்கியங்கள் சரிவராமற் போயின.

தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி இனப் பிரச்சினையின் தீர்வுக்காகவே அரங்குக்கு வந்தது. கூட்டணியை ஆரம்பித்த நேரத்தில் கொள்கை உடன்பாடு இருக்கவில்லை. அதாவது கொள்கை பற்றி விவாதித்து உடன்பாடு ஏற்பட்ட நிலையில் கூட்டணி ஆரம்பிக்கப்படவில்லை. எனவே அது அத்திவாரமற்ற ஐக்கியம். அந்த ஐக்கியம் ஏற்பட்ட பின்னரே கொள்கை பற்றிப் பேசி வட்டுக்கோட்டையில் தனிநாட்டுத் தீர்மானத்தை நிறைவேற்றினார்கள். இதை ஒரு சமரச ஏற்பாடு என்றுதான் கூற வேண்டும். தமிழரசுக் கட்சியே தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியில் பெரிய கட்சி. அதன் அடிப்படைக் கொள்கை சமஷ்டி. அந்தக் கொள்ளையுடன் உடன்பாடு இல்லாதவர்களும் கூட்டணியில் இணைந்திருந்ததால் சமரச ஏற்பாடாகத் தனிநாடு என்று தீர்மானம் நிறைவேற்றினார்கள்.

தனிநாட்டுத் தீர்மானத்தை நிறைவேற்றிய வேளையில் அது நடைமுறைச் சாத்தியமானதா என்பது பற்றியோ அதனால் ஏற்படக்கூடிய விளைவுகள் பற்றியோ தலைவர்கள் சிந்திக்கவில்லை. ஐக்கியமாகத் தேர்தலுக்கு முகங்கொடுத்து வெற்றியீட்ட வேண்டும் என்பதிலேயே அவர்களின் முழுக் கவனமும் இருந்தது. பிற்காலத்தில் பல பின்னடைவுகளும் இழப்புகளும் ஏற்படுவதற்கு இதுவே காரணமாகியது.

தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் கதையும் இது தான். சந்திரிகாவின் அதிகாரப் பகிர்வுத் தீர்வுத் திட்டம் நடைமுறைக்கு வராமல் தடுக்க வேண்டிய தேவை புலிகளுக்கு இருந்தது. அதற்காகத் தமிழ்ப் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களை ஒரு அணியில் சேர்த்தார்கள். அதிலிருந்து பிறந்தது தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு. புலிகளின் தேவைக்காகத் தீர்வுத் திட்டத்தை எதிர்த்தவர்கள் புலிகளின் தனிநாட்டு நிகழ்ச்சி நிரலின் கீழ் செயற்படத் தொடங்கினார்கள். இந்த ஐக்கியமும் கொள்கையின் அடிப்படையில் ஏற்பட்டதல்ல. சந்தர்ப்பவாத ஐக்கியம். கொள்கை ரீதியாக ஏற்படாத ஐக்கியம் என்பதால் அதனால் எதையும் பெற்றுத் தர முடியவில்லை - அழிவுகளைத் தவிர.

கடந்த காலத் தவறுகளிலிருந்து கற்றுக்கொண்ட படிப்பினை இன்றைய ஐக்கிய முயற்சிக்கு வழிகாட்டுவதாக அமைய வேண்டும்.

இரண்டு அணுகுமுறைகள்

அறுபது வருடங்களுக்கு மேலாகத் தீர்வின்றி இழுபடுகின்ற பிரச்சினைக்கு எடுத்த எடுப்பில் தீர்வு காண முடியாது. இரண்டு விதமான அணுகுமுறைகள் தேவை. ஒன்று நீண்ட கால இலக்கை நோக்கிய அணுகுமுறை. மற்றது உடனடி இலக்கை நோக்கிய அணுகுமுறை. முழுமையான பிரதேச சுயாட்சி நீண்டகால இலக்காக இருக்கலாம். உடனடியாகப் பெறக்கூடிய தீர்வு உடனடி இலக்கு.

இப்போது என்ன தீர்வு சாத்தியமோ அதைப் பெற்று மக்களின் நாளாந்த பிரச்சினைகளில் கணிசமானவற்றைத் தீர்ப்பதும் கிடைத்த தீர்வை அடிப்படையாகக் கொண்டு இறுதித் தீர்வை நோக்கி நகர்வதுமான அணுகுமுறையே பலனளிக்கக் கூடியது.

உடனடியாகச் சாத்தியமான தீர்வை ஏற்க வேண்டும் எனக் கூறும் போது இறுதித் தீர்வைக் கைவிடுவது என்றோ பலவீனப்படுத்துவது என்றோ அர்த்தமாகாது. உடனடித் தீர்வை ஏற்றுச் செயற்படுகின்ற அதேவேளை இறுதித் தீர்வுக்கான ஆதரவை வளர்க்கும் நடவடிக்கையில் ஈடுபடலாம்.

தென்னிலங்கையின் ஆதரவு

முன்னைய தமிழ்த் தலைமைகள் தவறு விட்ட இன்னொரு விட யத்தையும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். இனப் பிரச்சினைக்கு இறுதியான தீர்வை நடைமுறைப் படுத்துவதற்குத் தென்னிலங்கை நட்பு சக்திகளின் ஆதரவு அவசியம். இந்த விடயத்தில் முன்னைய தலைவர்கள் பாரிய தவறு விட்டுள்ளனர்.

இனப் பிரச்சினையின் தீர்வுக்குத் தென்னிலங்கையில் சாதகமான நிலைப்பாட்டைக் கொண்டிருந்தவர்கள் மாக்சிஸ்டுகள். சுதந்திர இலங்கையில் இலங்கைத் தமிழ் மக்களுக்குத் தலைமை வகித்தவர்களான ஜீ. ஜீ. பொன்னம்பலம், எஸ். ஜே. வி. செல்வநாயகம் போன்றோர் அடிப்படையில் மாக்சிஸ விரோதிகள். இதனால், இனப் பிரச்சினையின் தீர்வுக்கான போராட்டத்தைத் தென்னிலங்கையின் நட்பு சக்திகளுடன் இணைந்து முன் னெடுப்பதற்கு அத் தலைவர்கள் விரும்பவில்லை. அது மாத்திரமன்றி, தமிழ் மக்கள் மத்தியில் மாக்சிஸ்டுகளுக்கு எதிரான உணர்வலைகளை வளர்ப்பதிலும் அவர்கள் ஈடுபட்டார்கள். தென்னிலங்கையின் வலதுசாரி சக்திகளுடனேயே அவர்களின் உறவு இருந்தது.

இனப் பிரச்சினையின் தீர்வுக்குத் தென்னிலங்கை நட்பு சக்திகளின் ஆதரவு முன்னரிலும் பார்க்க இப்போது கூடுதலாகத் தேவைப்படுகின்றது. பதின்மூன்றாவது திருத்தத்திலும் பார்க்கக் கூடுதலான எந்தத் தீர்வும் அரசியலமைப்பு மாற்றத்துக்கூடாகவே நடைமுறைக்கு வர வேண்டும். அரசியலமைப்பு மாற்றம் சர்வசன வாக்கெடுப்பில் மக்களின் அங்கீகாரத்துடனேயே பூர்த்தியடையும். அந்த அங்கீகாரம் கிடைக்கும் பட்சத்தில் தான் இனப் பிரச்சினைக்கான தீர்வை நடைமுறைப்படுத்த முடியும். சர்வசன வாக்கெடுப்பில் அங்கீகாரம் பெறுவதற்குச் சிங்கள மக்களின் வாக்குகள் அத்தியாவசியமானவை. தமிழ்த் தலைவர்கள் இந்த யதார்த்தத்தை விளங்கிச் செயற்படுவதன் மூலமே நியாயமான தீர்வை அடைய முடியும்.

தேசிய அரசியலிலிருந்து தமிழ் மக்களை அந்நியப்படுத்தும் விதத்திலேயே தமிழ்த் தலைவர்கள் செயற்பட்டார்கள். இதற்காகச் சிங்கள எதிர்ப்புணர்வும் வளர்க்கப்பட்டது.

இந்த நடைமுறை தமிழ்த் தலைவர்கள் தாங்கள் வளர்த்துவிட்ட சிங்கள எதிர்ப்புணர்வைப் பயன்படுத்தித் தங்கள் பாராளுமன்ற ஆசனங்களைத் தக்க வைக்கப் பயன்பட்டதேயொழிய இனப் பிரச்சினையின் தீர்வுக்குச் சிறிதளவும் உதவவில்லை.

கடந்த காலத் தவறுகளிலிருந்து இன்றைய தமிழ்த் தலைவர்கள் விடுபட்டு ஆக்கபூர்வமான அணுகுமுறையைப் பின்பற்றுவார்களேயானால் அரசியல் தீர்வை அடைவதொன்றும் சிரமமானதல்ல.

ஐ. தே. கவின் பின்வாங்கல்

அரசியலமைப்புத் திருத்தம் தொடர்பாக அரசாங்கததுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்திய ஐக்கிய தேசியக் கட்சி ஆரம்பத்தில் வெளிப்படுத்திய சமிக்ஞைக்கும் அண்மையில் வெளிப்படுத்திய சமிக்ஞைக்குமிடையே வேறுபாடு காணப்படுகின்றது.

ஜனாதிபதியுடன் ரணில் விக்கிரமசிங்ஹ நடத்திய பேச்சுவார்த்தையில் நிறைவேற்று ஜனாதிபதிப் பதவிக்குப் பதிலாக நிறைவேற்று பிரதமர் பதவியை உருவாக்குவதென உடன்பாடு காணப்பட்டதோடு அரசியலமைப்புத் திருத்தத்துக்கு ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் ஆதரவு கிடைக்கும் என்ற நம்பிக்கையையும் ஐக்கிய தேசியக் கட்சி வட்டாரங்கள் தோற்றுவித்தன. அடுத்த பேச்சுவார்த்தையிலும் அந்த நம்பிக்கை தொனித்தது.

பேராசிரியர் ஜீ. எல். பீரிஸ்ஸ¤டன் நடத்திய பேச்சுவார்த்தையில் ஐக்கிய தேசியக் கட்சி பதினேழாவது திருத்தத்தை வலியு றுத்தியது. அதற்கு இரண்டு நாட்களுக்குப் பின் நடைபெற்ற ஊடகவியலாளர் மகாநாட்டில் அரசாங்கம் எல்லாக் கட்சிகளுடனும் பேச வேண்டும் என்றும் மதப் பெரியார்களினதும் பொதுமக்களினதும் ஆலோசனைகளைக் கோரிப் பெற வேண்டும் என்றும் ஐக்கிய தேசியக் கட்சி நிபந்தனை விதித்தது.

ஐ. தே. கவின் இந்தத் திடீர் மனமாற்றம் அதிகாரப் பகிர்வுத் தீர்வுத் திட்டம் தொடர்பான அதன் நடத்தையை நினைவூட்டுகின்றது. அன்றைய அரசாங்கத்துடன் நடத்திய பேச்சுவார்த்தையின் போது கட்சி தீர்வுத் திட்டத்தை ஆதரிக்கும் என்ற சமிக்ஞையை ஐக்கிய தேசியக் கட்சிப் பிரதிநிதிகள் வெளிப்படுத்தினார்கள். கடைசி நேரத்தில், மகாசங்கத்தின் சம்மதத்தைப் பெற வேண்டும் எனக் கூறிப் பின்வாங்கினார்கள்.

இப்போதும் அதே ‘ஸ்ரன்ட்’ போலவே தெரிகின்றது.

பதினேழாவது திருத்தத்தின் கீழ் சுதந்திரமான ஆணைக் குழுக்கள் அமைகின்றன என்று மேலெழுந்த பார்வைக்குத் தோன்றினாலும் நடைமுறையில் அப்படியாக இல்லை. மக்களால் தெரிவு செய்யப்பட்ட அரசாங்கத்தின் வேலைத்திட்டத்தை நிறைவேற்றுவதற்குத் தடையான சூழ்நிலையையே நடைமுறையில் இது தோற்றுவிக்கும். எனவே பதினேழாவது திருத்தத்தில் அரசாங்கம் அதிகளவு அக்கறை செலுத்தவில்லை.

எல்லாக் கட்சிகளுடனும் பேச வேண்டும் என்றும் மதப் பெரியார்களிடமும் பொதுமக்களிடமிருந்தும் ஆலோசனைகள் பெற வேண்டும் என்றும் நிபந்தனை விதிப்பது காலத்தைக் கடத்துவதற்கும் ஏதாவது சாட்டுச் சொல்லி அரசியலமைப்புத் திருத்தத்தை ஆதரிக்காது ஒதுங்குவதற்குமான தந்திரம்.

ஐக்கிய தேசியக் கட்சி எல்லா விடயங்களிலும் இந்த நடைமுறையை வழக்கமாக்கிக் கொண்டிருக்கின்றது. முதலில் ஆதரிப்பது போல சமிக்ஞை காட்டுவது. பின்னர் ஏதாவது சாட்டுச் சொல்லிப் பின் வாங்குவது. எந்த விடயத்திலும் தெளிவான கொள்கை இல்லாததே இதற்குக் காரணம்.