எனது அருமைத் தோழர்களே!

துவக்கத்தில், 8 வாரங்களுக்கு முன்பு, ஒரு போர் வெடிக்கும் அபாயத்திற்கு உடனடி தீர்வு இல்லை என்று எண்ணியிருந்தேன். எனது கண்களில் அது தெரிகிறது. உலகின் இருப்பு நீடித்திருப்பதற்கான வாய்ப்புகளை கண்டறிவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. நமது இந்தப் பிராந்தியத்தில் ஒரு நேரடியான தாக்குதல் நடத்தப்படுவதற்கான எந்தக் காரணமும் இல்லை; இப்பூவுலகின் இதரப் பல்வேறு பகுதிகளைப் போலவே. மனித குலம் எப்போதுமே ஒரு உயரிய கண்ணோட்டத்தின்பால், அது எவ்வளவு தொலைவானதாக இருந்தாலும் ஈர்க்கப்பட்டிருக்கும். எனினும் என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது என்பது குறித்து நான் யோசித்துப் பார்க்கிறேன்.

நல்வாய்ப்பாக நம்பிக்கை ஒளியைப் பெறுவதற்கு - ஒரு உறுதிப்பாட்டை உணருவதற்கு எனக்கு நீண்ட நேரம் ஆகவில்லை. ஒரு வேளை அந்த வாய்ப்பு தவறிப் போய்விட்டால், அதனால் ஏற்படும் பேரழிவின் தொடர் விளைவுகள் மிக மோசமானதாக இருக்கும். அப்படியொரு நிலைமை ஏற்படும் பட்சத்தில் மனித இனத்திற்கு விடிவே கிடைக்காமல் போய்விடும் ஆபத்து இருக்கிறது. இப்படி நிகழ வேண்டுமென்று நான் விரும்பவில்லை; ஆனால் இன்றைக்கு ஏற்பட்டுள்ள நிலைமைகள் இதற்கு முன்பு கனவில் கூட காணாத சூழ்நிலைமையை இப்பூவுலகில் உருவாக்கியிருக்கிறது.

ஒரு மனிதர், அமெரிக்க தேசத்தின் ஜனாதிபதி, இதுதொடர்பாக தானாகவே முடிவெடுக்க முடியும். அவருக்குப் பல வேலைகள் இருக்கிறது. மனித குலத்தைச் சூழ்ந்துள்ள ஆபத்து குறித்து உணர்வதற்கு அவர் இன்னும் தயாராகவில்லை. ஆனால் அவரது ஆலோசகர்கள் அதை உணர்ந்து கொள்ள துவங்கிவிட்டார்கள். அதனால்தான் அவர்கள் கடந்த 12 ஆண்டு காலமாக கியூபா மீதான கொடிய பகைமை நிறைந்த அரசியல் கட்டமைப்பில் கியூப தேசத்தின் வீரனாம் ஜெரார்டோ மீது நடத்தி வந்த சிறைக் கொட்டடி சித்ரவதையை தற்சமயம் முடிவுக்கு கொண்டு வரும் நடவடிக்கையை எடுத்திருக்கிறார்கள். இது ஒரு சிறிய நடவடிக்கைதான்.

அடுத்த நடவடிக்கை எதுவாக இருக்கும் என்பதை நாம் முன் உணர முடியும். ஜெரார்டோவைச் சந்திப்பதற்கு அட்ரியானாவுக்கு அனுமதி கிடைக்கலாம் அல்லது ஜெரார்டோ விடுதலை செய்யப்படலாம். இத்தகவலை அட்ரியானா மூலம் நான் அறிந்து கொண்டேன். 12 ஆண்டு காலம் கொடிய சிறைக் கொட்டடியில் அநீதியாய் அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த போதிலும் ஜெரார்டோவின் உணர்வு எப்போதும் போல் துடிப்புடனே இருக்கிறது.

இப்போது ஈரானுக்கு வருவோம். அமெரிக்காவும் இஸ்ரேலும் விரும்பும் விதத்தில் ஈரான் ஒரு இஞ்ச் கூட தனது உறுதிப்பாட்டிலிருந்து விட்டுக் கொடுக்க மறுக்கிறது. ஈரானுக்கு எதிராக அமெரிக்காவும் இஸ்ரேலும் ஏற்கெனவே தங்களது ராணுவ பலத்தை குவிக்க ஆரம்பித்து விட்டன. இனி தாக்குதல் நடத்துவதற்கான தேதி நிர்ணயிக்க வேண்டியதுதான் பாக்கி. இதற்கான ஒப்புதலையும் 2010 ஜூன் 9-ம்தேதி நடைபெற்ற ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் பாதுகாப்புக் கவுன்சில் கூட்டத்தில் பெற்று விட்டார்கள்.

மனிதர்கள் சாதிக்க விரும்பும் ஒவ்வொன்றுக்கும் ஒரு எல்லை இருக்கிறது. இப்படிப்பட்ட கடுமையான நிலைமையில் கிட்டத்தட்ட முடிவு செய்யப்பட்டு விட்ட ஒரு தாக்குதலுக்கு உத்தரவிட வேண்டிய அந்த நபர் ஜனாதிபதி பாரக் ஒபாமா; அவர் இந்தப் பிரம்மாண்டமான பேரரசின் விதிகளையே பின்பற்றுவார். ஆனால், அப்படிப்பட்ட ஒரு உத்தரவை அவர் பிறப்பிக்கும் அந்த தருணம், தனது அதிகாரத்தின் எல்லையில் நின்று உத்தரவைப் பிறப்பிக்கும் அந்தக் கணம், ஏகாதிபத்திய சக்திகளிடையே நடந்து கொண்டிருக்கும் மோசமான போட்டியின் காரணமாக மிகப்பெரும் அளவில் குவிக்கப்பட்டுள்ள, மிகவும் வேகமான, எண்ணற்ற அணுசக்தி ஏவுகணைகளை இயக்குவதற்கு உத்தரவிடுகிற அந்த தருணம், அவர் லட்சக்கணக்கான மனிதர்களின் உடனடி மரணத்திற்கு உத்தரவிடுகிறார் என்று பொருள்; கணக்கிடவே முடியாத அளவிற்கு ஏற்படப் போகிற மரணங்களில் அவரது சொந்த நாட்டு குடிமக்களும் அடங்குவார்கள்; ஈரானைச் சுற்றி கடல் பகுதிகளில் நங்கூரமிட்டு நிறுத்தப்பட்டிருக்கிற அமெரிக்க போர்க்கப்பல்களில் இருக்கும் அமெரிக்க வீரர்களும் அடங்குவர். அதே தருணத்தில் மத்தியக் கிழக்கிலும் அதற்கு அருகிலும், அது மட்டுமின்றி ஒட்டுமொத்த யுரேஷியாவிலும் மிகப்பெரும் மனிதப் பேரழிவு ஏற்படும்.

இந்த தருணத்தில் விதியை தீர்மானிக்கப் போவது யார்? அமெரிக்காவின் ஜனாதிபதி ஒரு ஆப்பிரிக்க அமெரிக்கர்; முஸ்லிம் மற்றும் கிறிஸ்தவ கலப்பினக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர். அவர் அதைச் செய்யக்கூடாது; ஆனால் அந்த விழிப்புணர்வு அவருக்கு இருக்குமா? அதை ஏற்படுத்தவே நாம் இங்கே பேசிக் கொண்டிருக்கிறோம். உலகின் மிக சக்திவாய்ந்த நாடுகளின் தலைவர்கள், அவர்கள் அமெரிக்காவின் கூட்டாளிகளாக இருந்தாலும் சரி, எதிரிகளாக இருந்தாலும் சரி, இஸ்ரேலை விட்டுத் தள்ளுங்கள்.., அனைத்து நாடுகளின் தலைவர்களும் அவர் அப்படி செய்து விடக்கூடாது என வற்புறுத்த வேண்டும். அதற்குப் பின்னால் இந்த உலகம் அவருக்கு அனைத்து விதமான மரியாதைகளையும் செய்யும். அது நடந்து விட்டால், இந்த பூமியில் தற்போது நிறுவப்பட்டிருக்கிற அரசியல் கட்டமைப்பு முடிவுக்கு வந்து விடும்; தவிர்க்க முடியாதபடி அது உடனடியாக நிலைகுலைந்து விடும்.

இந்த கட்டமைப்பின் கருவியாக இருந்து கொண்டிருக்கும் மேற்படி கரன்சி (டாலர்) தனது மதிப்பை இழந்து விடும். இந்தக் கரன்சிதான் உலகெங்கிலும் இருக்கும் மக்களின் தியாகத்தைச் சுரண்டி, வேர்வையைச் சுரண்டி மேற்கண்ட கட்டமைப்புக்கு அளவில்லாத செல்வத்தைக் குவித்துக் கொடுத்தது.

நாம் நினைப்பது நடந்து விட்டால், உலகெங்கிலும் பொருட்களும் சேவைகளும் விநியோகிக்கப்படுவதில் புதிய வடிவங்கள் பிறக்கும். கல்வியும் சமூக அடிப்படை வசதிகளுக்கான வாய்ப்புகளும் அமைதியான முறையில் உதயமாகும்; ஆனால், போர் ஏற்பட்டு விட்டால் தற்போதைய சமூகக் கட்டமைப்பு முற்றிலும் காணாமல் போகும்; உணவுப் பொருள் உட்பட அனைத்துப் பொருட்களின் விற்பனையும் எல்லை இல்லாத அளவிற்கு அதிகரிக்கும்.

அதை தவிர்த்து விட்டால், இப்பூவுலகில் இருக்கும் மனிதர்கள் எல்லாம் ஒரு ஒழுங்காற்றுக்குள் வர முடியும்; புதுப்பிக்கத்தக்க அனைத்து வளங்களையும் பாதுகாக்க முடியும்; பூமியை அச்சுறுத்தும் பருவநிலை மாற்றத்தைத் தவிர்க்க முடியும்; அனைத்து மனிதர்களின் உழைப்பு சக்தியையும் உத்தரவாதப்படுத்த முடியும்; நோயாளிகளை குணமடையச் செய்ய முடியும்; அடிப்படை அறிவும், கலாச்சாரமும், அறிவியலும் மனித குலத்தின் சேவைக்கே என்பதை உறுதிப்படுத்த முடியும். உலகெங்கிலும் இருக்கும் நமது குழந்தைகள், முதியவர்கள், இளைஞர்கள் எவரும் பேரழிவைத் தரும் அணுகுண்டு அபாயத்தில் சிக்கி அழிந்து போவதை தடுக்க முடியும்.

இந்தச் சிந்தனையையே நான் கியூப தேசிய நாடாளுமன்றத்தின் மூலம் இந்த உலகிற்கு விதைக்க விரும்புகிறேன்.

எனது அருமைத் தோழர்களே!

இந்தச் சிந்தனைகளோடு எனது வார்த்தைகளை நிறைவு செய்கிறேன். கேள்விகள் இருந்தால் கேளுங்கள்.

(ஆகஸ்ட் 8 அன்று கியூப நாடாளுமன்றத்தில் மகத்தான புரட்சியின் தலைவர் பிடல் காஸ்ட்ரோ ஆற்றிய உரை.)

தமிழில்: எஸ்.பி.ஆர்.