ஆப்கான் மண்ணில் தினறுகின்றது அமெரிக்கா

(சங்கர சேயோன்)

ஆப்கானிஸ்தான் மீது அமெரிக்கா படையெடுத்து ஒன்பது வருடங்கள் பூர்த்தியாகப் போகின்றன. இப்படையெடுப்பு 2001 ஒக்டோபரில் இடம்பெற்றது. இந்த யுத்தத்துக்காக அமெரிக்கா வருடமொன்றக்கு 100 பில்லியன் டொலர்களைச் செலவிடுகின்றது. ஒன்பது வருட காலச் செலவையும் இக் காலத்தில் அமெரிக்காவினதும் நேட்டோ நாடுகளினதும் படையினரின் உயிரிழப்பையும் ஈடு செய்யக்கூடிய எவ்வித முன்னேற்றத்தையும் அமெரிக்கா யுத்தத்தில் அடையவில்லை. மூவாயிரத்துக்கு மேற்பட்ட அமெரிக்க மற்றும் நேட்டோ படையினர் ஆப்கான் யுத்தத்தில் உயிரிழந்துள்ளனர்.

நேட்டோ நாடுகளுக்கு மாத்திரமன்றி அமெரிக்காவுக்கும் ஆப்கான் யுத்தம் இப்போது அலுத்துவிட்டது. அதனாலேயே 2011 நடுப்பகுதியில் அமெரிக்கா ஆப் கானிஸ்தானிலிருந்து வெளியேறும் என்று பராக் ஒபாமா நடைமுறைச் சாத்தியமற்ற கால அட்டவணையை வெளிப்படுத்தினார். ‘மூக்கில் மண் பிடிக்காமல்’ வெளியேறுவது எப்படி என்பதை ஆராய்வதற்காக 2010 ஜனவரி 28ந் திகதி லண்டனில் ஒரு மகாநாடு நடைபெற்றது. அமெரிக்கா, ஐரோப்பிய யூனியன் மற்றும் நோட்டோ நாடுகள் உட்பட எழுபதுக்கு மேற்பட்ட நாடுகள் பங்குபற்றின. நல்ல தலிபான்களுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்துவது என்று இம் மாநாட்டில் தீர்மானித்தார்கள்.

அமெரிக்காவும் மேற்கத்திய நாடுகளும் தன்னை ஓரங்கட்டிவிட்டுத் தலிபான்களுடன் பேச முற்படுகின்றன என்ற சந்தேகம் ஆப்கான் ஜனாதிபதி ஹமிட் கர்ஸாய்க்கு ஏற்பட்டது. அவர் ‘ஜிர்கா’ எனப்படும் முதியோர் மகாநாட்டை 2010 மே 2ஆம் திகதி முதல் 4ஆம் திகதி வரை நடத்தி யுத்தத்தை முடிவுக்குக் கொண்டு வருவது பற்றி ஆராய்ந்தார். இந்த மகாநாட்டில் தலிபான்களில் ஒரு பிரிவினரைப் பங்கேற்க வைப்பதற்குக் கர்ஸாய் மேற்கொண்ட முயற்சி பலிக்கவில்லை. இந்த மகாநாட்டிலும் தலிபான்களுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்தி யுத்தத்தை முடிவுக்குக் கொண்டுவர வேண்டும் என்ற முடிவே மேற்கொள்ளப்பட்டது.

படைபலத்தை அதிகரித்துத் தாக்குதலைத் தீவிரப்படுத்துவதன் மூலம் தலிபான்களைப் பேச்சுவார்த்தை மேசைக்குக் கொண்டு வரலாம் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் அமெரிக்கா 2010 பெப்ரவரி மாதத்தில் மேலதிக துருப்புகளை ஆப்கானிஸ்தானுக்கு அனுப்பியது. இந்த நட வடிக்கை பொது மக்களைத் தலிபான்களின் பக்கத்துக் குத் தள்ளிவிடும் என்று கர்ஸாய் எச்சரித்ததை அமெரிக்கா பொருட்படுத்த வில்லை. இந்த நடைமுறை ஈராக்கில் பலனளித்தது போல ஆப்கானிஸ்தானிலும் பலனளிக்கும் என்று அமெரிக்கா எதிர்பார்த்தது.

ஈராக்கில் சில சுன்னி குழுக்களை அமெ ரிக்கா பணம் கொடுத்து வழிக்குக் கொண்டு வந்ததாலேயே படைபல அதி கரிப்பு அங்கே பலனளித்தது. ஆப் கானிஸ்தானிலும் அதே பாணியில் செயற்படுவதற்காக அமெரிக்கா 2009 இல் 1.3 பில்லியன் டொலரையும் 2010 இல் ஐரோப்பிய யூனியன் 650 மில்லியன் டொலரையும் ஒதுக்கியிருந்தன. ஆனால் எதிர்பார்த்தது நடக்கவில்லை. தலிபான்களின் உறுதியும் பஸ்தூன் மக்களின் விசுவாசமும் வலுவாகவே இருந்தன.

அமெரிக்கா படைபலத்தை அதிகரித்த அதே வேளை தலிபான்களின் தாக்குதலும் அதிகரித்தது. படைத்தளம் உட்பட பல அமெரிக்க இலக்குகள் மீது தலிபான்கள் தாக்குதலைத் தீவிரப்படுத்தினார்கள். ஜூன் மாதத்தில் மாத்திரம் நூற்றுக்கு மேற்பட்ட அமெரிக்க மற்றும் நேட்டோ துருப்புகள் தலிபான்களின் தாக்குதலில் பலியாகினர்.

ஆப்கானிஸ்தானிலிருந்து வெளியேறு வதற்கான மூலோபாயம் பற்றி லண்டன் மாநாட்டில் ஆராய்வதற்கு முன்னரே சில ஆலோசனைகள் முன்வைக்கப்பட்டன. இந்தியாவுக்கான முன்னாள் அமெரிக்க தூதுவர் றொபேட் பிளாக்வில்  (Robert Blackwill)  தெரிவித்த ஆலோசனை விசேடமாகக் குறிப்பிடத்தக்கது.

ஆப் கானிஸ்தானை இரண்டு நாடுகளாகப் பிரிக்க வேண்டும் என்ற ஆலோசனையை அவர் முன்வைத்தார். தலிபான்களின் பிரதான ஆதரவாளர்களான பஸ்தூன்கள் செறிந்து வாழும் தென்பகுதி ஒரு நாடாகவும் வடக்கும் மேற்கும் இன்னொரு நாடாகவும் அமைய வேண்டும் என்பது அவரது ஆலோசனை. இந்த ஆலோசனைக்குப் பாகிஸ்தான் ஆரம்பத்திலேயே வன்மையாக எதிர்ப்புத் தெரிவித்தது. பாகிஸ்தானில் இரண்டு கோடியே ஐம்பது இலட்சம் பஸ்தூன்கள் வாழ்கின்றனர். இவர்கள் தலிபான்களுடன் சேர்ந்து விசாலமான ‘பஸ்தூன்தான்’ அமைப்பதற்கு முயற்சிக்கலாம் என்பது பாகிஸ்தானின் அச்சம்.

ஆப்கானிஸ்தானில் இந்திய செல்வாக்கு இடம்பெறுவதைத் தவிர்ப்பது பாகஸ்தானின் பிரதான குறிக்கோள். அதற்காகப் பாகிஸ்தான் தலிபான்களைப் பயன்படுத்துகின்றது. தலிபான்களின் பங்களிப்புடன் ஆப்கானிஸ்தானில் அமைதி ஏற்படும் பட்சத்தில் பாகிஸ்தான் அங்கு தனது செல்வாக்கை வலுப்படுத்த முடியும்.

ஆப்கானிஸ்தானின் தென்பகுதியில் தலிபான்களுக்குத் தனியான ஒரு நாடு அமைவது ஆப்கானிஸ்தானைத் தனது செல்வாக்கு வட்டத்துக்குள் வைத்திருக்க வேண்டும் என்ற பாகிஸ்தானின் எதிர்ப்பார்ப்புக்குப் பொருத்தமானதல்ல. அத்தோடு, வடக்கில் அமையும் நாட்டில் இந்தியாவின் செல்வாக்கு அதிகரிப்பதற்கும் இடமுண்டு.

ஆப்கானிஸ்தானில் அமைதியை ஏற்படுத்துவதற்காக இந்தியாவும் பாகிஸ்தானும் கூட்டாகச் செயற்பட வேண்டும் என்று ஒரு கட்டத்தில் அமெரிக்கா வேண்டுகோள்விடுத்தது. இதற்கமைய, ஆப்கானிஸ்தான் தொடர்பாகப் பாகிஸ்தானுடன் பேசுவதற்குத் தயார் என்று ஜூன் மாதத்தில் இந்தியா கூறியதைப் பாகிஸ்தான் ஏற்கவில்லை.

 ஆப்கானிஸ்தானில் அமைதியை ஏற்படுத்துவதற்குத் தனியாகவே தன்னால் முடியும் எனக் கூறிவிட்டது. ஆப்கான் விவகாரத்திலிருந்து இந்தியாவை ஒதுக்கி வைப்பதில் பாகிஸ்தான் எவ்வளவு தீவிரமாக இருக்கின்றது என்பதை இதிலிருந்து புரிந்து கொள்ளலாம்.

ஆப்கானிஸ்தான் யுத்தத்தில் அமெரிக்காவும் நேட்டோ நாடுகளும் வெற்றியீட்ட முடியாது என்பது இப்போது தெளிவாகிவிட்டது. இந்த நிலையில் வெளிநாட்டுத் துருப்புக்கள் அங்கிருந்து வெளியேறிச் செல்வது நாட்டைத் தலிபான்களிடம் கையளிப்பதற்குச் சமன். தலிபான்களுடன் பேசிச் சமரசரத் தீர்வொன்றுக்கு வர வேண்டியதன் அவசியத்தை இப்போது எல்லோரும் உணர்கின்றனர்.

இந்த விடயத்தில் பாகிஸ்தான் வகிக்கக் கூடிய பாத்திரம் மிகவும் முக்கியமானது. தலிபான்களுக்கும் பாகிஸ்தானுக்குமிடையே ‘நேச உறவு’ இல்லாத போதிலும், பாகிஸ்தானை மீறிச் செயற்படும் நிலையில் அவர்கள் இல்லை.

கர்ஸாய் முன்னர் இந்தியாவுடன் நெருக்கமான உறவு வைத்திருந்தார். ஆப்கானிஸ்தானின் உள்விவகாரங்களில் பாகிஸ்தான் தேவையில்லாமல். தலையிடுகின்றது என்று குற்றஞ்சாட்டி வந்தார். அவரும் இப்போது பாகிஸ்தான் பக்கம் திரும்புகின்றார். தலிபான்களுடன் தொடர்பை ஏற்படுத்துவதற்குப் பாகிஸ் தானை நாட வேண்டியதன் அவசியத்தைப் புரிந்து கொண்டதாலேயே இந்த மனமாற்றம்.

கர்ஸாயின் அரசாங்கத்திலுள்ள தலிபான் எதிர்ப்பாளர்கள் அவரது புதிய நிலைப்பாட்டை விரும்பவில்லை. புலனாய்வுப் பிரிவுத் தலைவர் அம்ருல்லா சாலேயும் (Amrullah Saleh) உள்துறை அமைச்சர் ஹனிஃப் அமீரும் ((Hanif Amir)  தலிபான்களுடன் தொடர்பு ஏற்படுத்துவதற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்துத் தங்கள் பதவிகளை ஜூன் மாத முற்பகுதியில் இராஜினாமாச் செய்தனர். யதார்த்தத்தை இவர்கள் விளங்கிக் கொள்ளவில்லை. தலிபான்கள் மீது கொண்ட வெறுப்பை முன்னிலைப்படுத்தி னால் நாட்டில் இரத்த ஆறு ஓடுவதைத் தவிர்க்க முடியாது போய்விடும்.

ஆப்கானிஸ்தான் சமாதான முயற்சியில் தலிபான் களைச் சம்பந்தப்படுத் துவது தவிர்க்க முடியாததெனி னும், அவர் களைப் பேச்சு வார்த்தை மேசைக்கு வரச்செய்வது லேசான காரியமாக இல்லை.

வெளிநாட்டுத் துருப்புகள் நாட்டை விட்டு வெளியேறும் வரை பேச்சுவார்த்தைக்குச் செல்வதில்லை என்பதில் தலிபான்கள் உறுதியாக இருக்கின்றனர். பேச்சுவார்த்தை மூலம் உடன்பாடு காண்பதற்கு முன் வெளிநாட்டுத் துருப்புகள் வெளியேறினால் பேச்சுவார்த்தை என்ற கதையே இருக்காது. தலிபான்கள் ஆட்சியில் அமர்ந்து விடுவார்கள்.

வெளிநாட்டுப் படைகள் வெளியேறாதிருக்கையில் தலிபான்கள் பேச்சக்கு வர வேண்டுமானால், தாங்கள் தோல்வியடைவதாக அவர்கள் கருதும் நிலை உருவாக வேண்டும். அந்த நிலையை உருவாக்கும் நோக்கத்துடன் அமெரிக்கா படைபலத்தை அதிகரித்த போதிலும் விளைவு எதிர்மாறாகவே இருந்தது. அதேநேரம், தங்கள் படைகளை வாபஸ் பெறப்போவதாக நோட்டோ நாடுகள் அடிக்கடி கூறி வருவது யுத்தத்தில் வெல்ல முடியாது என்ற அவர்களின் மனோநிலையை வெளிப்படுத்துவதால் அதுவும் தலிபான்களின் நிலைப்பாட்டை வலுப்படுத்துகின்றது.

தர்மசங்கடமான நிலையில் அமெரிக்கா. யுத்தத்தை நடத்தவும் முடியாது. கைவிடவும் முடியாது. யுத்தத்தைக் கைவிட்டு வெளியேறுவது தலிபான்களிடம் நாட்டை ஒப்படைப்பதாகிவிடும். அது சர்வதேச மட்டத்தில் அமெரிக்காவுக்குத் தலைகுனிவு. வெல்ல முடியாத யுத்தத்துக்காகத் தொடர்ந்து பெருமளவு செலவு செய்துகொண்டும் படையினரைப் பலிகொடுத்துக்கொண்டும் இருப்பது அமெரிக்காவில் எதிர்விளைவை ஏற்படுத்தும்.

தலிபான்களுடன் உடன்பாடு கண்டு வெளியேறுவதைத் தவிர வேறு வழி இல்லை. பாகிஸ்தானே தஞ்சம்.