அடுத்து என்ன நடக்கும்?

60 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, சரியாக இதே ஜூலை மாதத்தில் வரலாறு காணாத புரட்சியை எகிப்து தேசம் கண்டது. எகிப்தின் முகத் தோற்றத்தையே அந்தப் புரட்சி மாற்றியது. மன்னராட்சி வீழ்ந்து, ஒரு குடியரசாக மலர்ந்தது. நிலச்சீர்திருத்தங்கள் துவக்கப்பட்டன. வரலாற்றுப் புகழ்மிக்க சூயஸ் கால்வாய் தேசியமயமாக்கப்பட்டது. அனைத்து மக்களுக்கும் கல்வி கிடைக்கும் வாய்ப்பு ஏற்பட்டது. அணிசேரா கொள்கையே நாட்டின் வெளியுறவுத்துறை கொள்கையாக அறிவிக்கப்பட்டது.

60 ஆண்களுக்குப் பிறகு, இதோ... இப்போதும் எகிப்து கொந்தளித்துக் கொண்டிருக்கிறது. மக்கள் வீதியில் இறங்கிப் போராடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். கெய்ரோ மாநகரில் உள்ள சுதந்திரச் சதுக்கம் (தஹ்ரீர் சதுக்கம்), எதேச்சதிகாரத்திற்கும், அரசியல் மற்றும் பொருளாதாரச் சுரண்டலுக்கும் எதிரான போராட்ட மையமாக மாறியிருக்கிறது. கடந்த 2011ம் ஆண்டில் எதேச்சதிகாரி ஹோஸ்னி முபாரக்கிற்கு எதிராக நடந்த போராட்டமும் சரி; தற்போது ஜனாதிபதி முகம்மது மோர்சிக்கு எதிரான போராட்டமும் சரி அடிப்படையில் மூன்று அம்சங்களை உள்ளடக்கியவை.

1) எதேச்சதிகாரத்திற்கு எதிர்ப்பு,

2) நவீன தாராளமயக் கொள்கைகளை அமல்படுத்தியதாலும், உலகப் பொருளாதார நெருக்கடியின் விளைவாலும் தங்களுக்கு நேர்ந்த பொருளாதார துயங்களிலிருந்து மீள்வதற்கான முயற்சி,

3) அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியத்திற்கு ஆதரவான வெளியுறவுக் கொள்கைக்கு எதிர்ப்பு.

மகத்தான மக்கள் எழுச்சி காரணமாக ஹோஸ்னி முபாரக் ஆட்சி அதிகாரத்திலிருந்து ஓட ஓட விரட்டப்பட்டபோது, எகிப்தில் எதேச்சதிகாரம் வீழ்ந்தது என்பது உண்மையே. ஆனால் பொருளாதாரத் தாக்குதலும், அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியத்திற்கு ஆதரவான நடவடிக்கைகளும் புதிதாக வந்த மோர்சியின் ஆட்சியில் மேலும் தீவிரமடைந்தன என்பதே உண்மை.

*******
மன்னராட்சி வீழ்த்தப்பட்ட போதிலும், எகிப்தில் நீண்டகாலமாக எதேச்சதிகாரிகளின் கொடுங்கோல் ஆட்சியே நடந்து வந்திருக்கிறது. அவர்கள் கம்யூனிஸ்ட்டுகளையும், கம்யூனிஸ்ட் கட்சியையும் எழவிடாமல் அடித்து நொறுக்கினார்கள். தொழிற்சங்கங்களின் குரல்வளையை நெரித்தார்கள். தனியார் பெரும் முதலாளிகள் ஊக்கம் பெற்றார்கள். எந்தவொரு நிறுவனத்திலும் தொழிற்சங்கம் அமைப்பது இதுவரையிலும் தடை செய்யப்பட்ட ஒன்றாகவே இருக்கிறது. இவை அனைத்தும், எகிப்தில் ஒரு கட்டமைக்கப்பட்ட தொழிலாளர் வர்க்கப் போராட்டத்தை உருவாக்க விடாமல் தடுத்து நிறுத்திக் கொண்டிருக்கிறது. ஆனாலும், மக்களின் உள்ளத்தில் கனன்று கொண்டிருந்த நெருப்பு பற்றியெரிவதை எதேச்சதிகாரத்தால் தடுத்து நிறுத்த முடியவில்லை.

60 ஆண்டுகாலமாக கனன்று கொண்டிருந்த அந்த நெருப்பு, பொருளாதார நெருக்கடியின் தீவிரத்தால் உழைக்கும் மக்களின் வயிறுகளை இறுக்கிக் கட்ட உத்தரவிடப்பட்டபோது, எரிமலையாக வெடித்தது. 2011ன் துவக்கத்தில் நடந்த அந்த மகத்தான எழுச்சியே, எதேச்சதிகாரி முபாரக்கை விரட்டியடித்தது.

அதைத் தொடர்ந்து நடைபெற்ற செயல்களில் வலுவான வேறு அரசியல் அமைப்பு இல்லாததால், ‘முஸ்லிம் பிரதர்ஹுட்’ (முஸ்லிம் சகோதரத்துவக் கட்சி) கட்சி வெற்றி பெற்று ஆட்சிக்கு வந்தது. அதே தனியார்மயமும்,தாராளமயமும் தொடர்ந்தன. தொழிலாளர்களின் குறைந்தபட்ச கூலி சிறு அளவுகூட உயர்த்தப்படவில்லை. தொழிற்சங்க உரிமை மறுப்பும் தொடர்ந்தது. முற்றிலும் பெரும் பணக்காரர்களுக்கு ஆதரவான ஆட்சி நடந்தது. அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியத்திற்கு கைகட்டி சேவகம் செய்வதில் முபாரக்கையும் மிஞ்சினார் முஸ்லிம் பிரதர்ஹுட்டின் ஜனாதிபதி முகம்மது மோர்சி. இஸ்லாமிய நாடுகளை ஒழித்துக் கட்ட வளைகுடாப் பிரதேசத்தில் ஏகாதிபத்தியத்தின் ஏவலாளியாகச் செயல்படும் இஸ்ரேலுக்கு சாதகமாக நடந்து கொண்டது, மோர்சியை ஏகாதிபத்தியத்தின் கைக்கூலியாக அடையாளம் காட்டியது. வேலையின்மையும், வறுமையும் தீவிரமடைந்தது. தங்களது வாழ்வை மோர்சியின் அரசாங்கத்திடம் அடகுவைக்க தயாராக இல்லாத மக்கள், கொந்தளித்துக் குமுறினர். கடந்த ஓராண்டில் மட்டும் எகிப்து முழுவதும் 7,400 தொழிலாளர் வேலைநிறுத்தங்கள் நடைபெற்றுள்ளன. உண்ணாவிரதங்கள், மறியல் போராட்டங்கள் நடந்தவண்ணம் இருந்தன.

இந்தப் பின்னணியில் வெறும் 33 சதவீத வாக்காளர்கள் மட்டுமே பங்கேற்ற பொதுவாக்கெடுப்பு ஒன்றை நடத்தி, எகிப்தின் அரசியலமைப்புச் சட்டத்தை முழுமையாக மதவெறிமயமாக்கினார் மோர்சி. அரசு நிறுவனங்கள் அனைத்தும் இஸ்லாமிய மத அடிப்படைவாத சக்திகளால் நிரப்பப்பட்டன. முஸ்லிம் பிரதர்ஹுட் ஆட்சியின் இந்த நடவடிக்கைகளை எகிப்தின் எந்தவொரு இஸ்லாமியக் குடிமகனும் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை.

*******
ஏகாதிபத்திய கைக்கூலியாகவும், மதவாதத்தை முன்னிறுத்தி மக்கள் நலனை புறக்கணிப்பவராகவும் வலம்வரத் துவங்கிய ஜனாதிபதி மோர்சிக்கு எதிராக மீண்டுமொரு மாபெரும் எழுச்சியை துவக்குவது என மக்கள் முடிவு செய்தார்கள். அனைத்து அரசியல் கட்சிகள், தொழிற்சங்கங்கள், இளைஞர் அமைப்புகள், பல்வேறு சமூக அமைப்புகள் இணைந்து மோர்சிக்கு எதிராக பிரம்மாண்டமானதொரு கையெழுத்து இயக்கத்தை நடத்தினார்கள். தொழிற்சாலைகள், விவசாய நிலங்கள், கல்லூரிகள், பல்கலைக் கழகங்கள், வீதிகள், வீடுகள் என நாடு முழுவதும்

2 கோடிக்கும் அதிகமான கையெழுத்துக்கள் பெறப்பட்டன. கடந்த ஜூன் 30ம்தேதி நாடு தழுவிய போராட்டத்திற்கு அழைப்பு விடுக்கப்பட்டது. சுமார் 3 கோடி மக்கள் வீதிகளில் இறங்கினார்கள். எகிப்தின் வரலாற்றில் மட்டுமல்ல, சமீபத்திய உலக வரலாற்றில் இப்படியொரு போராட்டம் வேறெங்கும் நடந்ததில்லை.

மக்கள் போராட்டம் தொடர்ந்து நீடித்தது. அரசாங்கத்திற்கு இணையான சக்திவாய்ந்த இராணுவத்திற்கு நிர்ப்பந்தம் அதிகரித்தது. தனது நலனை காத்துக் கொள்ளவும், மக்கள் இயக்கத்தின் நிர்ப்பந்தத்திற்கு பணிந்தும், ஜனாதிபதி மோர்சியை இராணுவம் பலவந்தமாக வெளியேற்றியது. உண்மையில், மோர்சியை பாதுகாக்க முயன்ற அமெரிக்காவை மீறி, எகிப்திய இராணுவம் இப்படி நடந்து கொண்டது இதுவரையிலும் இல்லாத ஒன்று. அதே நேரத்தில் அதிகாரத்தை தன்வசப்படுத்திக் கொண்ட இராணுவம் அரசியல் நடவடிக்கைகளை ஒடுக்கலாம் என திட்டமிடத் துவங்கியது.

இந்த நிலையில்தான் அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியம் தலையிட்டது. ஒன்றுபட்ட மக்கள் போராட்டத்தை, மோர்சியின் ஆதரவாளர்கள் - மோர்சியின் எதிர்ப்பாளர்கள் என்று பிரித்தது. இருதரப்பினரும் இப்போது மோதிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒன்றுபட்ட போராட்டத்தை கட்டமைக்கக் காரணமான இடதுசாரி சக்திகளை குறிவைத்து வேரறுப்பதில் இராணுவமும், அமெரிக்காவும் கைகோர்த்துக் கொண்டிருக்கின்றன. அதே நேரத்தில் அதிகாரம் பறிக்கப்பட்ட ஆத்திரத்தில் வீதிக்கு வரும் மோர்சியின் ஆதரவாளர்களை இராணுவம் கொன்று குவிக்கிறது.

அடுத்து அங்கு என்ன நடக்கும்? எகிப்திய மக்கள் மீண்டும் ஒன்றுபட்டால்தான் அதிகாரவெறியர்களை வெளியேற்ற வழிபிறக்கும்.

- எஸ்.பி.ராஜேந்திரன்