இயற்கையைச் சீண்டினால் என்ன நடக்கும் என்பதற்கு எடுத்துக்காட்டு

உலகத்தையே ஒரு கணம் ஸ்தம்பிக்க வைத்த அந்த துயரச் சம்பவம்

அனர்த்தம் இடம்பெற்று ஒரு மாதமாகப் போகின்றது. ஒரு மாதமாகியும் நிலைமை கட்டுக்குள் வராத நிலையில் சடலங்கள் அகற்றும் பணி இன்னும் இடம்பெற்றுக் கொண்டிருக்கின்றது என்றால் பலர் நம்ப மாட்டார்கள். எடுக்க எடுக்க சடலங்கள் வந்துகொண்டே இருப்பதாகக் கூறுகிறார்கள். நெருங்கவே முடியாத அளவுக்குப் பிண நாற்றம். உலகத்தையே ஒரு கணம் ஸ்தம்பிக்க வைத்தது அந்தத் துயரச் சம்பவம். வீறுகொண்டு எழுந்த கங்கை சீறிப் பாய்ந்து, கேதார்நாத்திலிருந்து ஹரித்வார் வரையிலுள்ள புனித யாத்திரையில் கலந்து கொண்டவர்கள் பலரின் இறுதி யாத்திரையாக்கிய இயற்கைப் பேரிடர், உலக சரித்திரத்தின் பக்கங்களில் இதுவரை கண்டறியாத பேரழிவாகப் பதிவாகி இருக்கிறது.

கங்கையின் கோர தாண்டவம் எப்பேற்பட்டது என்பதைத் தெரிந்துகொள்ள, அங்கே நேரில் போய்ப் பார்த்தால்தான் தெரியும். அனர்த்தம் இடம்பெற்று ஒரு மாதமாகியும் போகின்றது. இன்னமும்கூட நிலைமை கட்டுக்குள் வரவில்லை என்பதைப் பார்த்தால் மட்டும்தான் புரிந்துகொள்ள முடியும்.

சுனாமியின்போதும், பல்வேறு அவலங்களை, தாங்கள் இழந்து நிற்கும் உடமைகளையும், உறவுகளையும் பற்றிய தகவல்களைச் சொல்ல பலர் இருந்தனர். உயிரை இழக்காமல் தப்பியவர்கள் இதயத்தை உலுக்கும் சோகங்களைப் பகிர்ந்துகொள்ள முடிந்தது. அதற்குக் கூட இடம் வைக்கவில்லை கங்கையின் சீற்றம்.

கேதார்நாத் அவலத்தைச் சுற்றிலுமுள்ள பகுதிகளிலிருந்து சடலங்களை அகற்றும் பணி இன்னும் இடம்பெற்றுக் கொண்டி ருக்கின்றது என்றால் பலர் நம்ப மாட் டார்கள். எடுக்க எடுக்க சடலங்கள் வந்து கொண்டே இருப்பதாகக் கூறுகிறார்கள்.

நெருங்கவே முடியாத அளவுக்குப் பிண நாற்றம். இதற்கிடையில் இராணு வத்தினரும், ராமகிருஷ்ண மடத்தின் தொண்டர்களும், பாபா ராம்தேவின் சீடர்களும் மீட்புப் பணியில் தொடர்ந்து ஈடுபட்டு வருகின்றனர். மனித குலத்தின் சார்பில் நாம் அவர்களுக்கு நன்றிகூறக் கடமைப்பட்டிருக்கிறோம்.

உத்தர காசிக்குப் பிறகு பாதைகள் புதிதாகப் போடப்படுகின்றன. பத்ரிநாத், ஸ்ரீநகர், கோவிந்த்காட், கேதார்நாத் போன்ற பகுதிகளுக்குச் செல்லும் பாதைகள் முழுவதும் அடித்துச் செல்லப்பட்டு விட்டன.

பாதைகள் எங்கே இருந்தன என்ப தைக்கூடக் கண்டறிய முடியாமல் நிலச்சரிவுகள் ஏற்பட்டு விட்டதால், புதிதாகத்தான் பாதைகள் போட் டாக வேண்டும் என்கிற நிலைமை.

ஹரித்வார் வரையிலான கங்கையின் இரு கரைகளிலுமாக வாழ்ந்து வந்த குடும்பங்கள் ஏறத்தாழ ஒன்றரை லட்சம் என்று கருதப்படுகிறது. எரிவாயு உருளை நுகர்வோராக 60,000 குடும்பங்கள் இருந்திருக்கின்றன.

கங்கையின் இரு கரைகளிலும் உள்ள அந்த ஒன்றரை லட்சம் குடும்பங்களும் இப்போது இல்லை. அங்கே வீடுகள் இருந்ததற்கான சுவடு கூட இல்லை. வீட்டிற்கு நான்கு பேர் என்று எடுத்துக் கொண்டால் மடிந்தவர்கள் எத்தனை பேர் என்று கணக்குப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள். இதுதான் உத்தரகண்ட் பேரழிவு பற்றிய நிஜ நிலைமை!

சுவாமி சிவானந்தாவின் தெய்வ நெறிக் கழகத்தைச் சேர்ந்த துறவி ஒருவர், “60 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் ரிஷிகேசத்திற்கு நான் இளைஞனாக வந்தபோது இருந்த கங்கையை இப்போது பார்க்கிறேன்” என்று கூறியதன் பின்னால் இருக்கும் உண்மையை உணர முடிகிறது. பல அப்பாவிகள் உயிரிழந்திருக்கிறார் கள்தான். ஆனால் அவர்கள் கங்கையால் பழிவாங்கப்பட்டிருக்கிறார்கள் என்பதுதான் உண்மை.

கடந்த 60 ஆண்டுகளாக. கங்கையின் இரு கரைகளிலும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஆக்கிரமிப்புகள் அதிகரித்த வண்ணம் இருந்திருக்கின்றன. அரசியல்வாதிகள், அதிகாரிகள் எல்லோருமே இந்த ஆக் கிரமிப்புக்கு உடந்தையாக இருந்திருக் கிறார்கள்.