பத்தாம் நாள் காரியம் பற்றி ஒரு பார்வை......?

 “பத்தாம் நாள் காரியம் செய்ய வேண்டாமா?”

“இல்லைங்க... அதிலே எனக்கு உடன்பாடில்லை?”

“முன்னோர்கள் இதையெல்லாம் அர்த்தத்தோடதான் சொல்லியிருக்காங்க. அப்படி பத்தாம் நாள் காரியம் இல்லாட்டி பதினாறாம் நாள் காரியம்னு வைச்சாதான் அவங்க ஆத்மா சாந்தியடையும், இல்லாட்டி ஆத்மா நிம்மதி இல்லாம சுத்திக்கிட்டிருக்கும்...”

“இதிலே அர்த்தம் இருக்குதுங்கிறது உண்மைதான். என்ன அர்த்தம்கிறதுலதான் முரண்படுறேன். பிரிவு நடந்த வீட்டிலே. இறந்தவரோட குடும்பத்தினரும் நெருக்கமானவங்களும் இயல்பா, நடைமுறை வாழ்க்கைக்குத் திரும்பணும்... சோகத்திலேயே மூழ்கிப்போயிடக்கூடாதுங்கிறதுதான் அர்த்தம். அதனாலதான் அன்னிக்கு வர்றவங்க கலகலப்பா பேசுவாங்க, கேலி கிண்டல்னு கதை பாட்டுன்னு கிளப்புவாங்க... நாங்கெல்லாம் இருக்கோம்னு நம்பிக்கை அளிக்கிறதுதான் நோக்கம்... மத்தபடி ஆத்மாவும் இல்லை, அது நிம்மதியில்லாம அலையும்கிறதும் இல்லை...”

“அப்ப ஏன் பத்தாவது நாளு. பதினாறாவது நாளுன்னு பார்த்து எல்லாரும் கூடணும?”

“ஏன்னா, பிரிவின் துயரத்திலிருந்தும் இழப்பின் சோகத்திலிருந்தும் விடுபடுறதுக்கு அத்தனை நாள் ஆகும். இறுதி நிகழ்ச்சி முடிஞ்சதும் அவங்கவுங்க வீடுகளுக்கும் ஊர்களுக்கும் திருமபிப்போனவங்க, பத்துநாள். பதினைஞ்சு நாள்னு அவகாசம் கொடுத்தாத்தான் வேற சிக்கல்கள் இல்லாம வர முடியும்... இதையெல்லாம் யோசிச்ச முன்னோர்கள் நிச்சயமா பெரிய ஆளுங்கதான். ஆனா, இந்த உண்மைகளைச் சொல்லாம, ஆத்மா, சாந்தி அது இதுன்னு சொல்லி பயப்பட வைச்சவுங்க நிச்சயமா பெரிய ஆளுங்க இல்லை...”

“சரி, உங்க விளக்கப்படியே கூட உங்க வீட்டிலே காரியம் வைக்க வேண்டியதுதானே?”

“ஐந்தாம் நாளே வீட்டுல ஒரு படத்திறப்பு நிகழ்ச்சி வைச்சு, அருகில் இருக்கிற நண்பர்களையும் உறவினர்களையும் வரவழைச்சு ரூபா பற்றிய நினைவுகளைப் பகிர்ந்துகொண்டோம். அவங்களும் அதிக சிரமம் இல்லாம வந்துட்டுப் போனாங்க. மறுநாளிலிருந்து நான் அலுவலகத்துக்குப் போக ஆரம்பிச்சுட்டேன். பசங்களும் தயாராயிட்டாங்க... அப்புறம் எதுக்கு வீட்டுல வெறும் சடங்கு?”

“நீங்கெல்லாம் திருந்தவே மாட்டீங்க...”

(குமரேசன்)