பெண்கள் மீதான வன்முறையை ஒழிப்பதில் இலங்கை முன்னணியில்

பெண்களுக்கு எதிரான வன்முறைகளை முற்றாக ஒழித்துக் கட்டுவதில் இலங்கை இன்று பெருமளவில் முன்னேற்றம் அடைந்துள்ளது. பால் நிலையை அடிப்படையாக வைத்து, பெண்களை ஆண்களை விட தாழ்ந்த தரத்தில் வைத்து, துன்புறுத்துவதை இல்லாமல் செய்யும் செயற்பாட்டில் இன்று இலங்கை 16வது ஸ்தானத்திற்கு உயர்ந்திருக்கிறது. இந்தியா இந்த விடயத்தில் இலங்கையை விட பல படிகள் உயர்ந்த நிலை யில் இருக்கிறது. அதற்கு காரணம், அந்நாட்டில் பால்நிலை அடிப் படையில் பெண்களை துன்புறுத்துபவர்களுக்கு எதிராக இருந்து வரும் கடுமையான சட்டங்களாகும். இதனால், இந்த குற்றச் செயல் களில் ஈடுபடுவோருக்கு சிறைத்தண்டனை உட்பட கடுமையான தண்டனைகள் இந்தியாவில் வழங்கப்படுகின்றன.

இலங்கையில் இவ்விதம் பெண்களுக்கு சட்டத்தின் மூலம் கொடுக்கப் படும் பாதுகாப்பு இருக்கின்ற போதிலும், அது இதுவரையில் நூற் றுக்கு நூறு வீதம் நல்லமுறையில் செயற்படுத்தப்படவில்லை என்ற உண்மையை நாம் விரும்பியோ, விரும்பாமலோ ஏற்றுக் கொண்டே ஆகவேண்டும்.

இந்தியாவில் அரசியலில் சுதந்திரமாக ஈடுபடுவ தற்கு பெண்களுக்கு பூரண உத்தரவாதத்தை சட்டம் அளிக்கின் றது. இதனால், இன்று இந்திய பாராளுமன்றத்தில் சுமார் 30 சத வீதமான பெண்களுக்கு பிரதிநிதித்துவம் பெறும் வாய்ப்பு கிடைத் துள்ளது.

இலங்கையிலும் சட்டம் இத்தகைய உரிமையை எமது பெண்களுக்கு கொடுத்து இருக்கின்ற போதிலும், எமது அரசியல்வாதிகள் பெண் களுக்கு பாராளுமன்றத்திற்கு செல்வதற்கோ, ஏனைய தேர்ந்தெடுக் கப்படும் உள்ளூராட்சி மன்றங்களுக்கு தெரிவு செய்யப்படுவத ற்கோ சுமார் 5 வீதத்திற்கும் குறைவான வாய்ப்புக்களையே அளி த்து வருகிறார்கள்.

ஆயினும், இதில் இன்னும் ஓரிரு ஆண்டுக ளுக்குள் பெண்களுக்கான உரிமையை மேம்படுத்தும் வகையில் நடவடிக்கைகளை ஜனாதிபதி மஹிந்த ராஜபக்ஷ இப்போது எடு த்து வருகிறார்.

உலகின் முதலாவது பிரதம மந்திரியாக எமது நாடு திருமதி ஸ்ரீமாவோ பண்டாரநாயக்காவை 1960ல் நியமித்து, உலக சாத னையை ஏற்படுத்திய போதிலும், காலப்போக்கில் பெண்களுக்கு நாட்டின் தலைமைத்துவத்தை அடைவதற்கும் அமைச்சரவையில் கூடுதலான பிரதிநித்துவத்தைப் பெறுவதற்கும் இதுவரை சரிசம மான வாய்ப்புக்கள் கிடைக்கவில்லை.

திருமதி சந்திரிக்கா குமார துங்க ஜனாதிபதியாக இருந்த போது கூட அவர் தமது அமைச் சரவையில் பெண்களுக்கு கூடுதலான பிரதிநிதித்துவம் வழங்காத மையை நாம் இங்கு குறிப்பிட விரும்புகிறோம். இந்தியாவில் இன்று ஜனாதிபதி பதவியிலும் பாராளுமன்றத்தின் சபாநாயகர் பத வியிலும் பெண்கள் வீற்றிருப்பது குறிப்பிடத்தக்க ஒரு அம்சமா கும்.

பெண்களுக்குரிய உரிமையை ஆண்களுக்கு சரிசமமாகப் பெற்றுக் கொடுப்பதற்குரிய அடித்தளமாக அமைந்த ஒரு சம்பவத்தை நாம் இப்போது ஆராய்ந்து பார்ப்பது அவசியமாகும். 1961ம் ஆண்டில், டொமினிக்கன் குடியரசில் மிரபெல் சகோதரிகள், அந்நாட்டின் ஜனாதிபதி ரவேல் ரூஜிலோ சர்வாதிகாரியாக மாறிக் கொண்டிருக் கிறார் என்று எதிர்ப்பு ஆர்ப்பாட்டங்களை நடத்தியமையால் அவ் விருவருக்கும் அந்நாட்டு அரசாங்கம் மரண தண்டனையை நிறை வேற்றியது.

இதுவே பெண் உரிமைக்கான போராட்டத்தின் அடித்தளமாக அமை ந்த நிகழ்வாகும். இதையடுத்து, 1999 ம் ஆண்டு நவம்பர் 25ம் திகதியை ஐக்கிய நாடுகள் ஸ்தாபனம் பெண்களுக்கு எதிரான வன்முறைகளை அடியோடு ஒழித்துக் கட்டும் சர்வதேச தினமாக பிரகடனம் செய்தது.

பெண்கள் கணவன்மார்களினால் கொடுமைப்படுத்தப்படும் நிகழ்வுகள் இன்று இலங்கையிலும், உலக நாடுகளிலும் அதிகரித்த வண்ணம் இருக்கின்றன. இந்த விடயத்தில் றுவான்டா, லைபீரியா, பேரு, சோமாலியா, கம்போடியா, உகண்டா மற்றும் முன்னாள் யுகோஸ் வியா போன்ற நாடுகளில் பெண்கள் பெருமளவில் துன்பத்தை அனுபவிக்கிறார்கள்.

அங்கு பெண்கள் படுகொலை செய்யப்படுவ துடன், பாலியல் துன்புறுத்தல்களுக்கும் ஆளாக்கப்படுகிறார்கள். அந்த குற்றச் செயல்களில் ஈடுபடுவோர்களுக்கு அந்நாட்டு அரசா ங்கங்கள் கடுமையான தண்டனை விதிப்பதிலும் அக்கறை காட்டு வது இல்லை. இவ்விதம் உலகில் உள்ள 120 மில்லியனுக்கு கூடுத லான பெண்கள் பாலியல் ரீதியில் துன்புறுத்தப்படுவது வேதனைக் குரிய விடயமாகும்.

இந்தியா இந்த விடயத்தில் மிகவும் கடுமையான தண்டனைகளை விதி த்து வருகிறது. சீதனம் கொடுக்காத காரணத்தினால், மனைவிமாரை துன்புறுத்தும் கணவன்மாருக்கும், அவரது குடும்பத்தினருக்கும் எவ்வித தயவுதாட்சணியமும் இன்றி, இந்திய நீதிமன்றங்கள் சிறை த்தண்டனையை விதிக்கின்றன.

இலங்கையிலும் இந்த சட்டம் இரு க்கின்ற போதிலும், அதனை எங்கள் நாட்டின் நிர்வாகத்தில் பெரும் பகுதி அதிகாரத்தை வகித்து வரும் ஆண்வர்க்கம் இந்த சட்டங் களை கடுமையான முறையில் நிறைவேற்றி எங்கள் நாட்டு பெண் களுக்கும் இத்தகைய துன்பங்களிலிருந்து விடிவை பெற்றுக் கொடுக்கும் என்று நாம் நம்பிக்கை கொண்டுள்ளோம்.

(தினகரன்)