வெந்தபுண்ணில் வேல்பாய்ச்சுவதா?

இலங்கையில் உள்நாட்டுப் போர் முடிவுக்கு வந்தவுடன், நாட்டு மக்களிடம் பேசிய ஜனாதி பதி மகிந்தா ராஜபக்சே, இந்நாட்டில் உள்ள தமிழ்மக்கள் அனைவரும் என் மக்கள் என்றும், அவர்களது புனர்வாழ்வுக்கு பல்வேறு திட்டங்களை வைத்துள்ளேன் என்றும் கூறினார். ஆனால் தமிழ் மக்களின் நம்பிக்கையை பெறும் வகையில் அவர் எந்தவொரு உருப்படியான நடவடிக்கையையும் எடுக்கவில்லை. சொந்த நாட்டிலேயே அகதிகளாக முகாம்களில் தங்கவைக்கப்பட்டுள்ள தமிழ் மக்களை அவர்களது சொந்த வாழ்விடத்தில் குடியமர்த்தும் பணி மிகவும் மெத்தனமாகவே நடந்து வருகிறது. இந்தப் பணியை இலங்கை அரசு எவ்வாறு மேற்கொள்கிறது என்பதை அறிந்துகொள்வதற்கான உரிமை சர்வதேச சமூகத்திற்கும், ஊடகத்திற்கும் தொடர்ந்து மறுக்கப்படுகிறது. போரினால் பாதிக்கப்பட்ட இலங்கைக்கு பெருமளவு நிதி உதவி செய்துவரும் இந்தியா விடம் கூட முழுமையான விவரங்களை இலங்கை அரசு தெரிவிப்பது இல்லை.

மாறாக தமிழ் மக்களின் நம்பிக்கையின்மை யை மேலும் மேலும் அதிகப்படுத்தும் வகை யில்தான் ராஜபக்சே அரசின் நடவடிக்கைகள் அமைந்துள்ளன. தமிழர்கள் ஏற்கெனவே குடி யிருந்த பகுதிகளில் பெரும்பான்மை சிங்கள மக்கள் குடியமர்த்தப்பட்டு, நாட்டின் அனைத்து பகுதியும் சிங்களமய மாக்கப்படுவதாக குற்றச் சாட்டு எழுந்துள்ள நிலையில், மற்றொரு பேரிடி யாக இலங்கையின் வடக்கு, கிழக்கு மாகாணங் கள் உட்பட அனைத்து பகுதியிலும் நடைபெறும் அதிகாரப்பூர்வ மற்றும் அரசு விழாக்களில் சிங் கள மொழியில் அமைந்த தேசிய கீதம் மட்டுமே பாடப்படும் என்றும், தமிழில் தேசிய கீதம் பாடும் முறை ரத்து செய்யப்படுகிறது என்றும் ராஜபக்சே அரசு முடிவு செய்துள்ளது.

இந்த விபரீத முடிவை அவரது அமைச்சரவை சகாக்கள் சிலரே ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. எதிர்க்கட்சிகளும் இந்த முடிவுக்கு கண்டனம் தெரிவித்துள்ளன.

இலங்கையில் வசிக்கும் தமிழ் மக்கள் அந்த மண்ணின் பூர்வகுடிகள். காலம் காலமாக தங்க ளது பண்பாட்டு அடையாளங்களை உயிரினும் மேலாகப் பேணி வந்தவர்கள். உலகில் எந்தவொரு மக்களுக்கும் மொழி என்பது ஒரு ஒலி மற்றும் எழுத்துரு மட்டுமல்ல; அவர்களது முகவரியும் ஆகும். இலங்கை தமிழ் மக்களுக்கும் அப்படியே.

அறிவுக்களஞ்சியமாக விளங்கிய யாழ் நூலகம் தீ வைத்து கொளுத்தப்பட்டது உட்பட பல்வேறு ரணங்களை அந்த மக்கள் தங்கள் நெஞ்சிலே சுமந்துள்ளனர். உலகம் முழுவதும் அகதிகளாக சிதறிக்கிடக்கிறார்கள். அவர்கள் மத்தியில் நம்பிக்கையை ஏற்படுத்தி சொந்த மண்ணில் கவுரவத்தோடு வாழ முடியும் என்ற நிலையை ஏற்படுத்துவதே நியாயமான ஆட்சி யின் நோக்கமாக இருக்க முடியும்.

ஆனால் தங்களது குறுகிய அரசியல் நலனுக்காக பெரும்பகுதி சிங்கள மக்களிடம் இனப்பகைமையை மூட்டும் வேலை நீண்ட காலமாகவே நடந்து வருகிறது. இதன் எதிர் வினையாக எழுந்த இயக்கங்களை ஒடுக்கி விட்டதால், தானடித்த மூப்பாக எதையும் செய்யலாம் என்று ராஜபக்சே அரசு கருது மானால் அது மிகப்பெரிய தவறாகவே அமையும்.

வடக்கு மற்றும் கிழக்கு மாகாண பகுதி களுக்கு கூடுதல் சுயாட்சி வழங்கி, தமிழ் மக்கள் அந்த மண்ணில் கவுரவமாக வாழ வழி ஏற்படுத் தப்படும்போதுதான் இலங்கையில் அமைதி நிரந்தரமாக குடிகொள்ளும். மாறாக இனப் பகைமையை சுயநலநோக்கில் விசிறிவிடுவதை ராஜபக்சே அரசு நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

(தீக்கதிர்)