போராட்டக் களமல்ல பல்கலைக்கழகம்!

ஒடுக்குமுறைக்கு எதிராக தமிழர்கள் மிகத்தீவிரமாக கிளர்ந்தெழுந்த முன்னொரு காலத்தில் பல சந்தர்ப்பங்களில் யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகம் அக் கிளர்ச்சிகளின் வடிவமாகவும் ஆரம்ப நிலைக்களனாகவும் இருந்திருக்கின்றது என்பது உண்மை. தமிழ்த் தேசியப் போராட்டம் சார்ந்து பல்வேறு மாற்றுக்கருத்துக்கள், கொள்கைகள், செயற்பாடுகள் அனைத்தும் குவிந்திருந்த மையமாகவும் பல்கலைக்கழகம் என்றுமே இருந்து வருகின்றது என்பதிலும் மாற்றுக்கருத்துக் கிடையாது.

விடுதலைப்புலிகளால் சுட்டுக்கொல்லப்பட்ட பேராசிரியை ராஜினி திரணகம, பெரும்பாலான சந்தர்ப்பங்களில் விடுதலைப் புலிகளுக்கு எதிரான நிலைப்பாட்டை கொண்டிருந்த மனித உரிமைகளுக்கான பல்கலைக்கழக ஆசிரியர்கள் சங்கம், விடுதலைப்புலிகளுக்கு எதிரான கருத்தியல் நிலைப்பாட்டைக் கொண்டிருந்து படுகொலை செய்யப்பட்டும் காணாமலும் போன விஜிதரன் மற்றும் செல்வி உள்ளிட்ட மாணவ செயற்பாட்டாளர்கள் என்ற ஒரு பகுதியினரையும்,

மண்சுமந்தமேனியர் நாடகம் மூலம் விடுதலை உணர்வூட்டிய அரங்கச் செயற்பாட்டாளர்கள் பின்னர் அவர்களின் காலநீட்சியின் வெளிப்பாடாக அமைந்த அரங்க விடுதலை வடிவத்தின் முனைப்பு பெற்ற பொங்குதமிழ் எழுச்சி நிகழ்வின் பங்குதாரர்கள் என்ற இன்னொரு பகுதியினரையும்,

விடுதலைப் புலிகள் தம்மை தமிழ் மக்களின் ஏகப்பிரதிநிதிகளாக நிலைநிறுத்திய பின்னர் அவர்களைப் பின்பற்றிய மாணவ சமூகம் என இன்னொரு பகுதியினராக பல வகையானவர்களை தமிழ் மக்களின் விடுதலைப் போராட்டம் சார்ந்து யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழக தளத்தில் அடையாளப்படுத்த முடியும்.

இந்த அடையாளப்படுத்தல்களின் பின்னணியில் இருந்து நோக்கும்போது தமிழ் மக்களின் உண்மையான உணர்வுகளை நாடி பிடித்துப்பார்க்கும் இடமாக யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகம் உலகத்தின் பார்வையில் தன்னை வைத்துக்கொண்டுள்ளதாக தமிழ்த் தேசியம் சார்ந்து உணர்ச்சியமயப்பட்டு பேசும் பலரும் கருதிக்கொண்டுள்ளனர். இதனை முழுமையாக ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது.

ஆனால், அந்த நாடித்துடிப்பை வைத்து தமிழர்களின் வருத்தத்தை உலகம் முழுமையாகக் கற்றுக்கொள்ளத்தக்க விதத்தில் யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகம் தன்னை தகவமைத்துக் கொண்டுள்ளதா என்பது சிந்திக்க வேண்டிய விடயமே. இந்தக் கருத்து நிலைப்பட்டு சிந்திக்க விழையும்போது நாம் யாழ் ப்பாண பல்கலைக்கழக மாணவர்களின் விடுதலை உணர் வுகளை மலினப்படுத்துவதாக யாராவது கருத்து எடுக்கக்கூடாது. தமிழ் மக்களின் கல்விக்கு தனித்துவமான பாதையை தகவமைக்கும் நோக்கில் பரந்த பிரயத்தனங்களின் மத்தியில் 1970களின் ஆரம்பப் பகுதியில் வளாகமாக ஆரம்பிக்கப்பட்டு பின்னர் பல்கலைக்கழகமாக தரமுயர்த்தப்பட்ட பல்கலைக்கழகத்தின் வளர்ச்சியோடு சமாந்தரமாக தமிழர்களின் போராட்டமும் வளர்ந்து வந்திருக்கின்றது. போராட்டத்தின் உச்சக்கட்டமான ஆயுதப் போராட்டம் ஆரம்பிக்கப்பட்ட தருணங்களில் பல்வேறு விடுதலை அமைப்புகளினதும் ஆலோசனை மையமாகவும் கருத்தாடல் களமாகவும் பல்கலைக்கழகம் இருந்திருக்கின்றது என்பதும் உண்மை. பின்நாளில் ஏனைய ஆயுதப் போராட்ட அமைப்புக்களை பின்தள்ளி விடுதலைப்புலிகள் முனைப்புப் பெற்ற போது பல்கலைக்கழக மாணவர் ஒன்றியங்களும் அவர்களுக்கு சார்பானதாக தன்னை மாற்றிக்கொண்டதும் உண்மை.

விடுதலைப்புலிகள்தான் தமிழ் மக்களின் ஏகப்பிரதிநிதிகள் என்ற நிலைப்பாட்டை வலுப்படுத்தும் முக்கிய அமைப்பினராக பல்கலைக்கழக மாணவர் ஒன்றியத்தினர் திகழ்ந்தனர். அதற்காக அவர்கள் பொங்குதமிழ் நிகழ்வை ஆரம்பித்து அதனூடாக மிகப்பெரும் சமூக அணிதிரட்டலைச் செய்து மக்களின் மொழியாக ஏகப்பிரதிநிதித்துவ முடிவை மொழிந்தனர். பொங்குதமிழ் நிகழ்வின் முக்கிய செயற்பாட்டாளரும் பல்கலைக்கழக மாணவர் ஒன்றியத்தின் செயலாளருமாகவும் இருந்த விஞ்ஞான பீட மாணவர் திவ்வியன், கைது செய்யப்பட்டு தடுத்துவைக்கப்பட்டு பின்னர் விடுதலை செய்யப்பட்டமையும் குறிப்பிடத் தக்கது.

அத்துடன், தமிழ்த்தேசியக் கூட்டமைப்பு உருவாக்கப்பட்டு அவர்களும் ஏகப்பிரதிநிதித்துவம் என்ற மந்திரத்துக்கு கட்டுப் பட்டவர்களாக நாடாளுமன்றத் தேர்தலை 2004 இல் சந்தித்தபோது பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் கூட்டமைப்பி னருக்காக தீவிரமான பிரச்சா ரங்களை முன்னெடுத்த துடன், அத்தேர்தலில் பல்கலைக் கழக மாணவர் ஒன்றியத்தின் முன்னாள் தலைவர் கஜேந் திரன் அதிகப்படியான விருப்பு வாக்குகளினால் நாடாளுமன்ற உறுப்பினராகவும் தெரிவுசெய்யப்பட்டார். இவர் இலங்கையில் அம் முறைத் தேர்தலில் அதிக விருப்பு வாக்குகளைப் பெற்றவர்களில் மூன்றாவது இடத்தினைப் பெற்றுக்கொண்டார்.

இவ்வாறான வரலாற்று விடயங்களைக் கொண்ட பல்கலைக்கழகம் தன்னை முழுமையான விடுதலைப் பக்குவத்துக்குள் கொண்டு சென்றிருக்கின்றதா என்பது இன்று மட்டுமன்றி என்றுமே சிந்திக்கப்பட வேண்டிய விடயம். வெறுமனே உணர்ச்சி அடிமைகளாகவும் உணர்வுப் பிரதிபலிப்புக்களாகவும் தான் பல்கலைக்கழகம் இருக்கப்போகின்றதா என்ற வினா மிக முக்கியமானது.

யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகம் தமிழர் நலன் தொடர்பில் சிந்திக்க வேண்டிய பக்கங்கள் பல இன்னும் மீதமாக இருக்கின்றன. இவை தொடர்பில் அக்கறை எடுக்காது வெறுமனே பருவகால கொந்தளிப்புக்களை மட்டும் உமிழ்ந்து விடுவது நீண்டகால நோக்கில் வாய்ப்பாக அமையாது. பல்கலைக்கழகம் இன்னும் தன்னை சமூக மயப்படுத்தவேண்டியுள்ளதுடன் ஆற்றல் திறன்மிகு எதிர்கால சந்ததியை அடைகாக்கும் பொரிகலனாக தன்னை மாற்றவேண்டும். மாணவர்களும் தம்மை சுய ஆளுமை மிக்கவர்களாகவும் எத்தகைய எதிர்கால சவால்களையும் வெற்றிகொள்ளத்தக்கவர்களாகவும் தம்மை வளப்படுத்திக்கொள்வதுடன் உண்மையான சமூகப் பற்றாளன் பிறரை ஒருபோதும் சீண்டுவதில்லை என்பதையும் உள்ளார்ந்தமாக உணர்ந்துகொள்ள வேண்டும். காலக்கனதியை பல்கலைக்கழகம் புரிந்துகொள்ளவேண்டும்.

(நன்றி: தினகரன்)