நமது தவறுகள் குறித்த ஆகக் குறைந்த குற்றவுணர்வாவது நம்மவர்களிடம் உண்டா? - யதீந்திரா

இன்று தமிழர்கள் நீதி கேட்டு, உலகெங்கும் அலைகின்றனர். ஆனால் விடுதலைப்புலிகள் தமிழரின் அரசியலை ஏக போகமாக தீர்மானித்துக் கொண்டிருந்த கடந்த மூன்று தசாப்தகால அரசியல் இயங்கு நிலையில், மனித உரிமைகள் குறித்து அவர்கள் கரிசனை கொண்டிருந்ததற்கான ஏதாவது சான்றுகள் உள்ளனவா? இதனைக்கருத்தில் கொண்டுதானோ, கூட்டமைப்பு, இறுதி யுத்தத்தில் இருதரப்பாலும் மீறப்பட்டதான குற்றங்கள் என்று குறிப்பிட்டு வருகின்றது போலும். அன்று எந்த மாகாணசபையை ஏற்றுக்கொண்டதற்காக, பிரபாகரன் ஈ.பி.ஆர்.எல்.எப் அமைப்பை துரோகி என்றுரைத்தாரோ, அந்த மாகாணசபைதான் தமிழரின் இன்றைய அரசியல் தளமாக இருக்கின்றது.

ஒரு முறை முன்னாள் வடக்கு கிழக்கு மாகாணசபையின் முதலமைச்சர் வரதராஜப்பெருமாளுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது, அவர் என்னிடம் ஒரு கேள்வியை கேட்டார். நாங்கள் எல்லாவற்றிலும் சரி என்று நான் வாதிடவில்லை. ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ். அமைப்பின் அரசியல் அணுகுமுறைகள் குறித்தும், அதன் வழிமுறைகள் குறித்தும் நீங்கள் விமர்சிக்கலாம். ஆனால் நாங்கள் மாகாணசபையை பொறுப்பேற்றதுடன், அதனைக் கொண்டு நடாத்த முற்பட்டமையும் எந்தவகையில் தவறாகும்? சொல்லுங்கள் என்றார். இதற்கு எவரால் பதில் சொல்ல முடியும்?

புலிகள் தங்களின் தவறான அரசியல் வழிமுறைக்கு சவால்விடுக்கக் கூடியவர்களை துரோகியாக்கியபோது, நாங்களும் சேர்ந்து அவர்களை துரோகி என்றுரைத்திருக்கிறோம் என்னும் ஆகக் குறைந்த குற்றவுணர்வாவது, நமக்கு அவசியம்.

எங்களது புலிமைய அரசியல் உரையாடல்களை திரும்பிப் பார்ப்போமானால், ஒரு விடயம் துருத்திக்கொண்டு தெரியும். தமிழ் கருத்துருவாக்கப்பிரிவினர் (இப்பத்தியாளர் உள்ளடங்கலாக) அனைவரும் பிரபாகரனால்  இயக்கப்பட்ட, ‘தவறுகளின் ஆடுகளம்’ என்னும் திரைப்படத்திற்கு, புகழுரை எழுதிக் கொண்டிருந்தவர்கள் தான். தமிழர் அரசியலை சற்று திரும்பிப் பார்த்து, நிதானமாக ஒருவர் சிந்திப்பாராயின், தமிழர் அரசியல் என்றால் என்ன என்னும் கேள்வியே அவருக்குள் எழும்.

மே 1986ஆம் ஆண்டு, டெலோ இயக்க உறுப்பினர்கள், யாழ்ப்பாணம் திருநெல்வேலி வீதியில் வைத்து கொல்லப்பட்டனர். இந்த சம்பவம் ஏற்கனவே சில மனித உரிமை ஆர்வலர்களால் பதிவு செய்யப்பட்டுமிருக்கிறது. ஏனைய இயக்கங்கள் அனைவரும் இயக்க மோதல்களின் போது, காந்தியவாதிகளாக நடந்து கொண்டனர் என்று இப்பத்தி வாதிடவில்லை. தமிழ் மக்களுக்கு விடுதலை பெற்றுத் தருவதாக  புறப்பட்ட எந்தவொரு இயக்கமும், கொலைகளுக்கு அஞ்சியொதுங்கிய அமைப்புக்கள் அல்ல. மேலும் எந்தவொரு இயக்கமும், மனித உரிமை விடயங்களை தங்களது அரசியல் நிகழ்ச்சி நிரலுக்குள் உள்வாங்கியிருக்கவுமில்லை. அனைவருமே கொலைகளுக்கு நியாயம் கற்பிக்க முற்பட்டவர்கள் தான். மனித உரிமை என்பது எப்போதும் ஆட்சியாளர்களுக்கு உரிய ஒன்றாகவே, இத்தகைய இயக்கங்கள் புரிந்து கொண்டன. அந்த வகையில் எவருமே தவறுகளுக்கு அப்பாற்பட்டவர்களாக இருக்க முடியாது.

ஆனால் புலிகள் அமைப்பு போன்று எந்தவொரு இயக்கமும் அழித்தொழிக்கும் நோக்கில் திட்டமிட்டு சகோதர மோதல்களில் ஈடுபட்டிருக்கவில்லை.

இன்று கடந்த காலத்தை திரும்பிப் பார்த்தால், தமிழர் அரசியலில் மிகவும் முன்னேறிய ஓர் இயக்கமாக ஈழ மக்கள் புரட்சிகர விடுதலை முன்னணியையே குறிப்பிட முடியும். அவர்கள் தவறுகளுக்கு அப்பாற்பட்டவர்கள் என்பதல்ல இதன்பொருள். ஆனால் ஒரு முக்கியமான வரலாற்றுத் திருப்புமுனையின் போது பிராந்திய சக்தியான இந்தியாவின் முக்கியத்துவத்தை தெளிவாகப் புரிந்துகொண்டு, அதன் அனுசரணையின் கீழான மாகாணசபையை அவர்கள் பொறுப்பேற்றிருக்கின்றனர்.

1990 களுக்கு பின்னர் புலிகள் அல்லாத முன்னணி அமைப்புக்கள் அனைத்துமே மேற்படி யதார்த்தத்தை புரிந்துகொண்டன. ஆனால் அன்று அதனை ஒரு துரோகமாவே அனைவரும் புரிந்துகொண்டனர். ஆனால் வரலாற்று ஓட்டத்தில் ஈ.பி.ஆர்.எல்.எப் அன்று எடுத்திருந்த முடிவு சரியென்றே இன்று நிரூபணமாகியிருக்கிறது.

அன்றைய சூழலில் இந்தியா குறித்தும், அதன் தவிர்க்கவியலாத வகிபாகம் (Inevitable role) குறித்தும் பத்மநாபாவிடம் தெளிவிருந்திருக்கிறது. இன்று அதனை வரலாறு துலாம்பரமாக்கியிருக்கின்றது. இந்தியா என்பது கருங்கற்பாறை. அதில் தலையை முட்டினால் எங்களது தலைதான் உடையும். இதுதான் அன்று ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ்விடம் இருந்த அரசியல் புரிதல். அது சரியானதொரு அரசியல் தான் என்பதை தற்போது எல்லோராலும் ஏற்றுக்கொள்ளமுடியும்.

எனவே இன்று அரசியல் குறித்து எழுதமுற்படுவோர் நாம் தவறுகளின் ஆடுகளமொன்றில் அங்கத்தவர்களாகவோ அல்லது அந்த களத்தின் பார்வையாளர்களாகவோ இருந்திருக்கின்றோம் என்பதை மறக்கலாகாது. அதனை நாம் மறக்காமல் இருக்கும்போதுதான் மீண்டுமொரு ‘தவறுகளின் ஆடுகளம்’ உருப்பெறுவதை முன்னுணர்ந்து எச்சரிக்கமுடியும். இன்றைய சூழலில் அரசியலை பக்திவாதமாகச் சுருக்க முற்படுவோருக்கு எதிராக பேசுவதும் எழுதுவதுமே முதன்மையான பணியாக இருக்கமுடியும்.