நேரம் பொன்னானது

மனிதன் உருவாகும் போதே அவனின் மரணமும் உறுதி செய்யப் படுகிறது! மனிதனுக்கு மட்டுமல்ல உலகிலுள்ள அனைத்து ஜீவராசிகளுக்கும் இதுவே, பொதுவான நியதி! ஆயுளின் அளவு களில் வேண்டுமானால் வித்தியாசம் இருக்கலாம். ஆனால் பிறப்பின் முடிவு இறப்பு என்றும், ஆக்கத்தின் முடிவு அழிவு என்றும், ஒவ்வொரு தொடக்கத்துக்கும் ஒரு முடிவு இருக்கவே செய்கிறது. ஒரு மனிதன், பிறந்த வினாடியிலி ருந்து, அவனின் ஆயுள் காலம் முழுவதும் அவனை நிழலாய் பின் தொடர்வது இரண்டு விடயங்கள்தான். ஒன்று உணவு மற்றது மரணம். ஒருவனின் உணவு நிறைவுறும் போது, மரணம் அவனை தழுவச் செய்யும், அல்லது மரணம் அவனை தீண்டும் போது... அவனின் உணவு முடிவுற்றிருக்கும். மரணத்தை வென்றவர் எவருமிலர் என்ற நிதர்சன உண்மையை ‘மறுப்ப வரும் எவருமிலர் ஆயினும் தன் விடயத்தில் மட்டும், “அது எப்போதோ... தற்போதைக்கு இல்லை...” என்ற அலட்சியமே ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும்.

நேரங்களின் திரட்சி, அல்லது வினாடிகளின் அடர்த்திகளையே காலம் என்கிறோம். அடர்த்தியின் அளவுக்கேற்ப, மணித்துளிகள், நாட்கள், வாரங்கள், வருடங்கள் என வரைவகை படுத்துகிறோம். நடப்பாண்டு முடிந்து புதிய ஆண்டு பிறக்கையில் புத்தாண்டு என்ற பெயரிலும், ஒவ்வொரு வயதை கடக்கும் போதும் பிறந்தநாள் என்ற பெயரிலும், காலங்களின் இழப்பை கொண்டாடி குதூகலித்து வருகிறோம். மாறாக ஒவ்வொரு புத்தாண்டிலும், பிறந்தநாளிலும், நம் வாழ்நாளில் ஒரு வருடத்தை அல்லது ஒரு வயதை தொலைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம் என்ற உணர்வு மேலிடும் போதே நேரத்தின் அருமையும், காலத்தின் அவசியமும் விளங்கும்.

ஒரு மனிதனின் சராசரி வயது (அதுவும், எந்த ஒரு விபத்திலோ... நோய் நொடியிலோ மரணிக்காத பட்சத்தில்) 70 என்று வைத்துக் கொள்வோம். அதில் 30 வயதான ஒரு வாலிபனின் மீதமுள்ள 40 வரு டங்களின் எண்ணிக்கை நாட்களின் அடிப்படையில் 14,600 நாட்கள்.

மணித்துளிகளின் அடிப்படையில் 3,50,400 மணி நேரங்கள்

நிமிடங்கள் அடிப்படையில் 2,10,24,000 நிமிடங்கள்

வினாடிகளின் அடிப்படையில் 126,14,40,000 வினாடிகள் மட்டுமே!

இந்த கணக்கின் அடிப்படையில் 70 வருடத்தில் உங்களின் வயதை கழித்து மீதமுள்ள வருடங்களின், நேரங்களை கணக்கிட்டு பார்த்தீர்களானால் “ஆயுளின் அற்பம்” புரியும் நாள் ஒன்று 86,400 வினாடிகள், நம் ஒவ்வொருவரையும் கடந்து கொண்டிருக்கிறது.

என்ன ஏதேதோ சொல்லி பயமுறுத் துவது போல தெரிகிறதே என்றும் சிலரும், ஏதோ புதிதாக கண்டு பிடித்து விட்ட மாதிரி சிலரும் கேட்கலாம்.

இங்கு யாரையும் பயமுறுத்தவுமில்லை, புதிதாக எதையும் கண்டுபிடிக்கவும் இல்லை நாமெல்லாம் அறிந்த ஒன்றை அலட்சிய படுத்துவதையும், பொழுதே போக மாட்டேன்கிறது வாழ்க்கையே விறு விறுப்பின்றி இருக்கிறது என்று பொன்னான நேரங்களை வீணடிப்பதை யும் சுட்டிக்காட்டவே இந்த புள்ளி விபரம். இன்னும், குடும்பங்களையும், உறவினர்களையும் பிரிந்து வெளிநாடு களில் வேலை செய்பவர்களுக்கென்று தனிக் கணக்கு இருக்கத்தான் செய்கிறது. அதாவது,

வருடத்தில் 11 மாதங்கள் வேலை 1 மாதம் விடுமுறையென்று வருடத்திற்கு ஒரு முறை தாயகம் செல்பவரானாலும் சரி, அல்லது 2 வருடத்திற்கு ஒரு முறை என்று, 22 மாதங்கள் பணிபுரிந்து விட்டு, 2 மாத விடுமுறையில் ஊர் செல்பவரானாலும் சரி 30 வயதில் வேலைத் தேடி, வெளிநாடுகளுக்கு வரும் ஒரு இளைஞன், தன் 60 வயது (முதுமை) வரை பணிபுரிந்தால் (அதற்கு மேல் பணிபுரிய நீங்களே, விரும்பினாலும் தற்போதைய சட்டத்தில் இடமில்லை) அவன் தன் குடும்பங்களை பிரிந்து (வாடிய) காலம் நாட்களின் அடிப்படையில் 9,900 நாட்கள் அதா வது 2,37,600 மணி நேரங்கள் ஆனால், அவன் தன் குடும்பத்துடன் மகிழ்ச்சி யாக இருந்த (விடுமுறை) காலம் வெறும் 720 நாட்கள் அதாவது 17,280 மணி நேரங்கள் மட்டுமே. பெரும்பாலும், குடும்பத்தை பிரிந்து வெளி நாடுகளில் வசிக்கும் நாம்... நம்மை நாமே சமா தானப் படுத்திக் கொள்ள நமக்கு நாமே முன் வைக்கும் உதாரண தத் துவம் ‘திரை கடலோடியும் திரவியம் தேடு’ ஒன்றை இழந்தால்தான் ஒன்றை பெற முடியும் போன்றவைக ளாகும். திரைக் கடலோடியும் திரவியம் தேடு என்னும் சொல் நாம் வாழும். கிட்டத்தட்ட துறவரம் போன்ற வாழ்க்கையை நியாயப்படுத்த கூறப்பட்ட தத்துவமல்ல. ஒன்றைத் இழந்தால்தான் ஒன்றை பெற முடியும் என்ற வைரவரிகளில் நம் வாழ்க்கை எப்படி அடங்கும். எதை பெற, எதை இழக்கிறோம்? வெறும் 720 நாட்களின் மகிழ்ச்சிக்காக 9,900 நாட்களை தியாகம் செய்கிறோமே இதுவா...? ஒருவன் புழுக்களை போட்டு மீன்களை பிடிப்பதற்கு பதிலாக, மீன்களை போட்டு புழுக்களை பிடிப்பதற்கும், நமக்கும் பெரியதாய் என்ன வித்தியாசம் இருக்க முடியும்? வாழ்க்கையை இழந்து வசதிகளையும் பெறும் இந்த “வாழாத வாழ்வு” ஏன்?

அர்ப்பணிப்புகளும் தியாகங்களும் இல்லாத வாழ்க்கை ஒரு போதும் அர்த்தமுள்ள வாழ்க்கையாய் ஆகாது. முப்பது வருடங்களை கடந்து, வெளிநாடுகளில் வேலை செய்தும் எண்ணற்ற கடமைகளினால், இன்னும் பொருளாதாரத்தில் பின்தங்கியவர்கள் எத்தனை எத்தனையோ பேர் இருக் கத்தான் செய்கிறார்கள். ஒரு போதும் நான் அவர்களை குறிப்பிடுவதாய் எண்ண வேண்டாம். எல்லா வசதிகளு மிருந்தும், மேலும் வசதிகளை பெருக்க வாழ்க்கையை இழக்க வேண்டாமே. இறைவன் தந்த மகத்தான பரிசான, அவன் கொடுத்த பொன்னான நேரங் களை வீணாக்காமல் இம்மைக்கும், மறுமைக்குமான, பயனுள்ள வாழ்க்கை வாழ்ந்து பாருங்கள்.