|
||||
|
Disbelief
at defeat of LTTE needs to be unpacked In the run up to the final military annihilation of
the LTTE, there were two perceptible reactions from certain sections of the
international community. There was freely expressed horror at the massacre of
thousands upon thousands of innocent civilians that seemed to be inevitable.
Mischief-makers started throwing out numbers and these took lives of their own
and were eventually treated not as conjecture but fact, producing even greater
horror. There was a scandalous readiness to treat LTTE propaganda as biblical
truth. There were cries for international intervention to save the LTTE
leadership. There was no massacre. There was instead the greatest ever hostage
rescue operation in recorded history. Some 300,000 civilians held as a human
shield by the world’s most ruthless terrorist outfit were rescued at great cost
to the Sri Lankan security forces. This
number alone indicates the ridiculous nature of the allegation that the
Government and/or the high command of the security forces carried out a policy
that contravened relevant conventions. The second reaction was disbelief. The unthinkable and unpredicted was unfolding
before the eyes of the unthinking and skeptical. Sri Lanka was actually defeating the LTTE,
whose propaganda regarding invincibility was purchased without a second thought
by many who were never friendly towards this country. They thought Sri Lanka
lacked the military capacity, political will and the courage to stand firm
against all manner of pressure that was bound to be brought to bear. That disbelief tells us a lot. So many factors, internal and external, had
to come together to produce the eventual result. So many that one cannot fault anyone, even
the even-minded and patriotic, for being convinced that it was impossible. Most importantly, ‘disbelief’ stemmed from
what was thought to be a disruption of script.
This was an aberration. Not meant
to happen. What is most pertinent when script is twisted is
that the high priests of script-writing will want a reversion to the natural
order of things. The natural order,
ladies and gentlemen, is one where Sri Lanka takes meekly takes orders, remains
politically unstable, economically poor and for all these and other reasons
dependent on the largesse of the big names in the international community. A lot of the two-tongued and utterly
disingenuous uttering that we hear, especially from the West but also from
India, indicates this desire for control of process in Sri Lanka. Part of it can be put down to dismay and
shame at being proven wrong, but part of it indicates active moves to turn
things around, to revert to the status quo that this ‘aberration’
disrupted. In this regard we need to remind ourselves about the
essential ingredients that made up the lost status-quo. First and foremost,
insurgency. If there is political tension in Sri Lanka, it is easier to
control what happens here. The Government clearly indicates that it has friends
other than those who are called ‘friends’ for purposes of diplomatic nicety.
Even though the purpose is not to feed anyone’s anxieties or to give a sour neighbour the finger but one drawing directly from
pragmatism, the unintended bruising of ego and flaring up of anxiety does take
place. India, in short, is not happy. On the other hand, it has to be understood that this
is not only about India’s chagrin at being sidelined. India has problems of its
own. India, which came into being
essentially as a convenient construct of the British, has always struggled to
come to terms with regional, ethnic, language and other tensions. The term ‘India is a corruption of ‘Hindustan
but that country prefers the colonial tag because it glosses over the fact of
coming-together of disparate entities to make up nation. The ‘Centre’, so to speak, is strained to
hold the constituent parts. This has
always been the case. India doesn’t talk
about this, but the territorial integrity of that country has always been
threatened from within, with disgruntled regional entities and ethnic
collective demanding greater acknowledgment of presence by way of ‘statehood’. Some have
threatened to secede from the union. The greatest sense of un-belonging has been
experienced by the Southern states, especially Tamil Nadu. For a long time the
‘Eelam’ factor was a convenient distraction.
Preoccupation with the so-called plight of their Tamil brethren in Sri Lanka
helped India ward off any incipient separatist moves in that state. Funding,
arming and training Tamil terrorists on Indian soil was
not just about teaching J.R. Jayewardene a lesson for being over-friendly with
the USA. Today, sans the conditions for a re-launching of
that strategy, India could very well face greater pressure from Tamil
nationalists within that country. India
needs a distraction on account of other separatist moves as well. For decades, Pakistan and alleged Islamic
Fundamentalism have been readily available trump cards in this regard. They’ve
been cashed so often that their currency has diminished. If India was the USA, it would have launched
a war on some silly pretext. As India
seeks to be recognized as a world power one cannot rule out that country taking
a few leaves from the USA book of course.
Still, it would cost. Not enough time has passed for India to forget the
IPKF fiasco. Distraction via
destabilizing a neighbour can be done in cheaper
ways, though, and India certainly does not lack in expertise or
wherewithal. I am not saying that India should be treated as an
enemy. I am merely saying that it is good to be alert. For a simple reason:
India needs and loves India far more than it needs or loves Sri Lanka or anyone
else. If what happened was an aberration, then in order
for Sri Lanka not to return to a script that humiliated and indeed devastated
the country and her citizenry, there must be a maintenance
of the factors that led to script-rupture in the first place. Political stability is of utmost
importance. Inter-ethnic reconciliation
is a must for this. A strong government
complemented by strong institutions that affirm all virtues pertaining to law
and order are needed as a matter of urgency.
More than all this, we need to be vigilant for things can turn around
pretty fast when one deals with powers that have no scruples and moreover are
emboldened by military endowment. The war, then, is not over. India or anyone else
will do what serves their purpose. We should take care of things at home. Keep
our house in order. Never drop our guard. Malinda Seneviratne is a
freelance writer who can be reached at msenevira@gmail.com This
e-mail address is being protected from spambots. You
need JavaScript enabled to view it |
உனக்கு
நாடு இல்லை என்றவனைவிட
நமக்கு நாடே இல்லை
என்றவனால்தான்
நான் எனது நாட்டை
விட்டு விரட்டப்பட்டேன்.......
ராஜினி
திரணகம MBBS(Srilanka) Phd(Liverpool,
UK) 'அதிர்ச்சி
ஏற்படுத்தும்
சாமர்த்தியம்
விடுதலைப்புலிகளின்
வலிமை மிகுந்த
ஆயுதமாகும்.’ விடுதலைப்புலிகளுடன்
நட்பு பூணுவது
என்பது வினோதமான
சுய தம்பட்டம்
அடிக்கும் விவகாரமே.
விடுதலைப்புலிகளின்
அழைப்பிற்கு உடனே
செவிமடுத்து, மாதக்கணக்கில்
அவர்களின் குழுக்களில்
இருந்து ஆலோசனை
வழங்கி, கடிதங்கள்
வரைந்து, கூட்டங்களில்
பேசித்திரிந்து,
அவர்களுக்கு அடிவருடிகளாக
இருந்தவர்கள்மீது
கூட சூசகமான எச்சரிக்கைகள்,
காலப்போக்கில்
அவர்கள்மீது சந்தேகம்
கொண்டு விடப்பட்டன.........' (முறிந்த
பனை நூலில் இருந்து) (இந்
நூலை எழுதிய ராஜினி
திரணகம விடுதலைப்
புலிகளின் புலனாய்வுப்
பிரிவின் முக்கிய
உறுப்பினரான பொஸ்கோ
என்பவரால் 21-9-1989 அன்று
யாழ் பல்கலைக்கழக
வாசலில் வைத்து
சுட்டு கொல்லப்பட்டார்) Its
capacity to shock was one of the L.T.T.E. smost potent weapons. Friendship with
the L.T.T.E. was a strange and
self-flattering affair.In the course of the coming days dire hints were dropped
for the benefit of several old friends who had for months sat on committees,
given advice, drafted latters, addressed meetings and had placed themselves at
the L.T.T.E.’s beck and call. From: Broken Palmyra வடபுலத்
தலமையின் வடஅமெரிக்க
விஜயம் (சாகரன்) புலிகளின்
முக்கிய புள்ளி
ஒருவரின் வாக்கு
மூலம் பிரபாகரனுடன் இறுதி வரை இருந்து முள்ளிவாய்கால் இறுதி சங்காரத்தில் தப்பியவரின் வாக்குமூலம் திமுக, அதிமுக, தமிழக மக்கள் இவர்களில் வெல்லப் போவது யார்? (சாகரன்) தங்கி நிற்க தனி மரம் தேவை! தோப்பு அல்ல!! (சாகரன்) (சாகரன்) வெல்லப்போவது
யார்.....? பாராளுமன்றத்
தேர்தல் 2010 (சாகரன்) பாராளுமன்றத்
தேர்தல் 2010 தேர்தல்
விஞ்ஞாபனம் - பத்மநாபா
ஈழமக்கள் புரட்சிகர
விடுதலை முன்னணி 1990
முதல் 2009 வரை அட்டைகளின்
(புலிகளின்) ஆட்சியில்...... (fpNwrpad;> ehthe;Jiw) சமரனின்
ஒரு கைதியின் வரலாறு 'ஆயுதங்கள்
மேல் காதல் கொண்ட
மனநோயாளிகள்.'
வெகு விரைவில்... மீசை
வைச்ச சிங்களவனும்
ஆசை வைச்ச தமிழனும் (சாகரன்) இலங்கையில் 'இராணுவ'
ஆட்சி வேண்டி நிற்கும்
மேற்குலகம், துணை செய்யக்
காத்திருக்கும்;
சரத் பொன்சேகா
கூட்டம் (சாகரன்) எமது தெரிவு
எவ்வாறு அமைய வேண்டும்? பத்மநாபா
ஈபிஆர்எல்எவ் ஜனாதிபதித்
தேர்தல் ஆணை இட்ட
அதிபர் 'கை', வேட்டு
வைத்த ஜெனரல்
'துப்பாக்கி' ..... யார் வெல்வார்கள்?
(சாகரன்) சம்பந்தரே!
உங்களிடம் சில
சந்தேகங்கள் (சேகர்) (m. tujuh[g;ngUkhs;) தொடரும்
60 வருடகால காட்டிக்
கொடுப்பு ஜனாதிபதித்
தேர்தலில் தமிழ்
மக்கள் பாடம் புகட்டுவார்களா? (சாகரன்) ஜனவரி இருபத்தாறு! விரும்பியோ
விரும்பாமலோ இரு
கட்சிகளுக்குள்
ஒன்றை தமிழ் பேசும்
மக்கள் தேர்ந்தெடுக்க
வேண்டும்.....? (மோகன்) 2009 விடைபெறுகின்றது!
2010 வரவேற்கின்றது!! 'ஈழத் தமிழ்
பேசும் மக்கள்
மத்தியில் பாசிசத்தின்
உதிர்வும், ஜனநாயகத்தின்
எழுச்சியும்' (சாகரன்) மகிந்த ராஜபக்ஷ
& சரத் பொன்சேகா. (யஹியா
வாஸித்) கூத்தமைப்பு
கூத்தாடிகளும்
மாற்று தமிழ் அரசியல்
தலைமைகளும்! (சதா. ஜீ.) தமிழ்
பேசும் மக்களின்
புதிய அரசியல்
தலைமை மீண்டும்
திரும்பும் 35 வருடகால
அரசியல் சுழற்சி!
தமிழ் பேசும் மக்களுக்கு
விடிவு கிட்டுமா? (சாகரன்) கப்பலோட்டிய
தமிழனும், அகதி
(கப்பல்) தமிழனும் (சாகரன்) சூரிச்
மகாநாடு (பூட்டிய)
இருட்டு அறையில்
கறுப்பு பூனையை
தேடும் முயற்சி (சாகரன்) பிரிவோம்!
சந்திப்போம்!!
மீண்டும் சந்திப்போம்!
பிரிவோம்!! (மோகன்) தமிழ்
தேசிய கூட்டமைப்புடன்
உறவு பாம்புக்கு
பால் வார்க்கும்
பழிச் செயல் (சாகரன்) இலங்கை
அரசின் முதல் கோணல்
முற்றும் கோணலாக
மாறும் அபாயம் (சாகரன்) ஈழ விடுலைப்
போராட்டமும், ஊடகத்துறை
தர்மமும் (சாகரன்) (அ.வரதராஜப்பெருமாள்) மலையகம்
தந்த பாடம் வடக்கு
கிழக்கு மக்கள்
கற்றுக்கொள்வார்களா? (சாகரன்) ஒரு பிரளயம்
கடந்து ஒரு யுகம்
முடிந்தது போல்
சம்பவங்கள் நடந்து
முடிந்துள்ளன.! (அ.வரதராஜப்பெருமாள்)
|
||
அமைதி சமாதானம் ஜனநாயகம் www.sooddram.com |