வயோதிபத்தை அடையும் நம் நாட்டவர்கள் இன்று வறுமையில் வேதனைப்படுகிறார்கள்

(எஸ். தில்லைநாதன்)

இலங்கையில் இன்று வயோதிபத்தை எட்டும் மூத்த பிரஜைகளின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து வருகின்றது. இப்போதைக்கு 60 வயதை தாண்டிய பிரஜைகளின் எண்ணிக்கை 16 இலட்சத்து 61 ஆயிரமாக அதிகரித்துள்ளது. இவர்களில் 9 இலட்சத்து 36 ஆயிரத்து 804 பேர், அதாவது 56.4 சதவீதமானோர் 60 வயதிற்கும் 70 வயதிற்கும் இடைப்பட்டவர்களாவர். மேலும் 21 ஆயிரத்து 593 பேர், அதாவது முதியவர்களின் சனத்தொகை 1.3 சதவீதமானோர் 90 வயது எல்லையைத் தாண்டியவர்களாவர்.

2003 மற்றும் 2004ம் ஆண்டில் எடுக்கப்பட்ட முதியவர்களின் கணக்கெடுப்பின் விபரங்களே இது என்று சமூக சேவைகள் அமைச்சர் பீலிக்ஸ் பெரேரா பாராளுமன்றத்தில் அறிவித்துள்ளார். இப்போது இந்த வயோதிபர்களின் சனத்தொகை கணக்கெடுப்பு எடுத்து 7 வருடங்கள் கடந்துவிட்டன. அதனால், அந்த சனத்தொகை இன்னும் பெருமளவில் இன்று அதிகரித்திருக்குமென்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.

அரசாங்கம் முதுமை நிலையை எட்டியிருக்கும் 60 வயதை தாண்டியவர்களுக்கு பல வகையான சலுகைகளை பெற்றுக் கொடுக்கின்ற போதிலும், அவர்களுக்கு வருமானம் இல்லாத காலத்தில் வாழ்வதற்கு அந்த உதவிகள் போதியதாக இருக்கவில்லை.

வயோதிபத்தை எட்டியிருப்பவர்களுக்கு மாதத்திற்கு 600 முதல் 1000 ரூபா வரையிலேயே மாதாந்தம் நிதி உதவியாக வழங்கப்படுகிறது. இந்தப் பணத்தை வைத்து அவர்களுக்கு மூன்று நாட்களுக்காவது சீவிக்க முடியாதிருக்கிறது. வயோதிப மடங்களில் இப்போது முன்பிருந்த அளவிற்கு வயோதிபநிலை அடைபவர்களை சேர்த்துக் கொள்வதும் இல்லை. இதனால், நாட்டுக்காக தங்கள் இளமைக் காலத்தில் கடுமையாக உழைத்து பொருளாதாரத்தை வளமாக்கும் பணியை நிறைவேற்றியவர்கள் வயோதிபத்தை அடையும் போது அவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் கவனிப்பாரற்ற நிலையில் நடைப்பிணங்களாக வாழ்ந்து இறுதியில் துன்பதுயரத்தில் மூழ்கி மரணிக்கிறார்கள்.

சுமார் 60 முதல் 100 வருடங்களுக்கு முதல் இலங்கையில் நடைமுறையில் இருந்த கீழைத்தேய பண்பாட்டு சம்பிரதாயங்களின்படி தமிழர், சிங்களவர் மற்றும் முஸ்லிம்கள் மத்தியில் கூட்டுக்குடும்பங்கள் பந்தபாசத்தை வளர்க்கும் வகையில் அமைந்திருந்தன. அன்று கூட்டுக்குடும்பத்தில் ஒரு தலைவர் இருப்பார்.

அதே குடும்பத்தில் பிள்ளைகள், மருமக்கள், சகோதர, சகோதரிகள், மைத்துனர், மைத்துனிமார், பேரப்பிள்ளைகள் அனைவரும் ஒன்றாக ஒற்றுமையாக வாழ்ந்து வந்தார்கள்.

இத்தகைய கூட்டுப் குடும்பங்களில் வயோதிப நிலை அடையும் எவரும் ஓரங்கட்டப்படுவதில்லை. அவர்களையும் குடும்பத்தின் ஒரு முக்கிய உறுப்பினராக கருதி பிள்ளைகள், பேரப்பிள்ளைகள், சகோதர, சகோதரிகள் அன்புடன் பராமரிப்பார்கள். ஆயினும், நாகரீகம் என்ற பெயரில் கூட்டுக்குடும்ப கட்டமைப்பு கடந்த 30 ஆண்டுகாலமாக பெருமளவில் சீர்குலைந்து போய்விட்டது.

திருமணமானவுடன் மணமகள் அல்லது மணமகன் தனது வாழ்க்கைத் துணையுடன் பெற்றோரின் அரவணைப்பில் இருந்து தனிக்குடித்தனம் என்ற இன்றைய நாகரீகத்திற்கு அமைய பிரிந்து வாழும் பழக்கத்திற்கு அடிமையாகிறார்கள்.

இவ்விதம் பெற்றோரிடமிருந்து பிரிந்து செல்லும் பிள்ளைகள் தங்களுக்கு பிள்ளைகள் பிறந்து பொருளாதார கஷ்டங்களை எதிர்நோக்கும் போதும் தங்கள் பிள்ளைகளை தங்களால் பராமரிக்க முடியாத நிலை ஏற்படும் போதும் வேலையாட்களை வைத்திருப்பதற்கு பண வசதியில்லாத காரணத்தினால் மீண்டும் தாய், தந்தையினரிடம் வந்து தங்கள் பிள்ளைகளுக்கு ஆயா வேலை பார்ப்பதற்கும், பிள்ளைகளை பாடசாலைகளுக்கு கூட்டிச் சென்று வருவதற்கும் பெற்றோரின் உதவியை நாடுகிறார்கள்.

பெற்றோர் ஓரளவு நடமாடக்கூடிய நிலையில் இருக்கும் வரை தங்கள் பிள்ளைகளுக்கும், பேரப்பிள்ளைகளுக்கும் உதவி செய்யத் தயங்குவதில்லை. அதற்கு பின்னர் பெற்றோர் நோய்வாய்ப்பட்டு, நடமாட முடியாத அவல நிலைக்கு தள்ளப்படும் போது, பெற்றோரை நம்பி வாழ்ந்த பிள்ளைகள், அவர்களை நட்டாற்றில் விட்டுவிட்டு சென்றுவிடுவார்கள். இந்த துன்பகரமான நிகழ்வுகள் பெரும்பாலான வயோதிபத்தை எட்டியுள்ள ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் ஏற்படுவதுண்டு.

பெற்றோர் ஓய்வூதியம் போன்ற மாதாந்த வருமானத்தை அல்லது வங்கியில் பெருமளவு பணத்தை வைப்புச் செய்திருந்தால் பிள்ளைகள் அவர்களை மாதம் ஒரு தடவையாவது வந்து பார்த்து அவர்களிடம் உள்ள பணத்தின் ஒரு பகுதியை எடுத்துச் செல்வதும் உண்டு. ஒரு சதமேனும் வருமானமாக இல்லாத பெற்றோர் இறுதியில் தங்கள் கடந்தகால மதிப்பையும், மரியாதையையும் மறந்துவிட்டு தங்கள் வாழ்க்கையை நடத்துவதற்காக மற்றவர்களிடம் கையேந்தி நிற்கவேண்டிய அவல நிலைக்கு தள்ளப்படுகிறார்கள்.

வயோதிபர்களுக்கு ஒசுசல போன்ற அரசாங்க மருந்தகங்களில் 5 சதவீத கழிவுக்கு மருந்துகள் விற்பனை செய்யப்படுகின்ற போதிலும் அதைக் கூட வாங்க முடியாத நிலையில் உள்ள முதுமையை எட்டியிருக்கும் பலர் துன்பப்படுகிறார்கள்.

இவர்களுக்கு வாழ்க்கையில் உள்ள எதிர்பார்ப்புகளை நிறைவேற்ற அவர்களின் உற்றார், உறவினர்கள் உதவுவதற்கு முன்வருவது அரிதிலும் அரிதாகும்.

வறுமை காரணமாக தங்கள் சொந்த பிள்ளைகளால் கைவிடப்பட்ட எத்தனையோ பெற்றோர் இறுதியில், வாழ வழியின்றி நடைபாதையில் ஒதுங்கி அமர்ந்திருந்து வாழ வேண்டிய அளவிற்கு வறுமை அவர்களை வேதனையில் ஆழ்த்தி விடுகிறது.

சமூகத்தில் உள்ள வயோதிபத்தை எட்டி, வாழ்வதற்கு வழியில்லாமல் நிர்க்கதியான நிலைக்கு தள்ளப்படுபவர்கள், அவர்களின் வாழ்க்கையின் இறுதிக் காலத்தில் நிம்மதியாக வாழ்வதற்கு சமூக அமைப்புகளும் அரசாங்கத்துடன் ஒத்துழைத்து அவர்களுக்கான பாரிய நிவாரணத்திட்டங்களை செயற்படுத்த வேண்டும்.

சமூக சேவைகள் அமைச்சு வயோதிபத்தை அடைந்துள்ள சிரேஷ்ட பிரஜைகளுக்கு 8 இலட்சத்து 52 ஆயிரத்து 253 அடையாள அட்டைகளை விநியோகித்திருக்கிறது. இந்த அடையாள அட்டைகளை பெற்றவர்களுக்கு ஓரளவிற்கேனும் நிவாரணம் கிடைக்குமென்று நாம் நம்புகிறோம்.