பாலியல் வன்முறைகளின் பின்னணி

(அர்ச்சனா பிரசாத்)

கடந்த டிசம்பர் 16, 2012 அன்று இரவு தலைநகரம் தில்லியில் 23 வயது மருத்துவ மாணவி கூட்டு பாலியல் பலாத்காரத்திற்கு உட்படுத்தப்பட்டது என்பது தில்லியில் நடை பெறும் 635வது வன்முறைச் சம்பவமாகும். இந்த சம்பவமானது, ஒரு அரசாங்க அமைப் பில் ஆழமாக வேரோடிப் போயுள்ள குறைபாடு களை வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டு வரக் கூடிய ஒரு அடையாளமாகவும், பெண்களுக் கெதிராக அதிகரித்து வரும் பாலியல் குற்றங் களை கட்டுப்படுத்தத் தவறிய மற்றும் கட்டுப் படுத்த இயலாத ஒரு அரசாங்கத்தின் இய லாமையை வெளிப்படுத்தியுள்ள சம்பவமாக வும் மாறிப்போயுள்ளது.

இந்த பாலியல் வன்கொடுமைக்கெதிராக நாளுக்கு நாள் அதிகரித்து வரும் எதிர்ப்பலை கள், ஜனநாயக பெண்கள் அமைப்புகளின் நீண்டகாலக் கோரிக்கைகள் பொதுமக்களின் உணர்வுகளுக்குள்ளும் புகுந்து பிரதிபலிக் கின்றன என்பதையே காட்டுகிறது. பாலியல் வன்முறைகளுக்கு எதிரான ஒரு மசோதா, விரைவு நீதிமன்றங்கள், தாமதமில்லாமல் துரிதமான விசாரணைகள், குற்றவாளிகளை தப்பவிடாமல் பாரபட்சமில்லாமல் ஒரே மாதிரி யான தரமான விசாரணை நடைமுறைகள், முக்கியமான பொது இடங்களில் எல்லாம் தக்க வகையில் அதிகமான காவலரின் இருப் பினை உத்தரவாதம் செய்தல் மற்றும் பாலியல் வன்முறைக்கு பலியான பாதிக்கப்பட்ட பெண் களுக்கு உரிய நிவாரணம் மற்றும் புனர் வாழ் வுக்குரிய ஏற்பாடுகள் என்பது போன்ற கோரிக் கைகளை முன்வைத்து கடந்த 15 ஆண்டு களாக பெண்கள் அமைப்புகள் போராடி வரு கின்றன.

தற்போது தில்லியில் நிகழ்ந்த இந்த பாலி யல் வன்கொடுமைக்கு எதிராக இளம் எதிர்ப் பாளர்கள் மத்தியில் எழுந்துள்ள சில கோரிக் கைகள், பெண்கள் அமைப்புகள் நீண்ட கால மாக முன்வைத்துப் போராடி வந்த கோரிக் கைகள் பொது மக்களின் உணர்வுகளைத் தூண்டுவதில் ஓரளவு வெற்றி பெற்றுள்ளன என்பதையே காட்டுகிறது. எது எப்படியா யினும், பொது மக்கள் மத்தியில் தற்போது எழுந்துள்ள இந்த எதிர்ப்பலைகளின் திசை வழியானது, ஒரு நீண்டகால கோரிக்கையை வென்றெடுக்கும் நோக்கத்துடன் கூடியதாக வும், உருப்படியானதாகவும் மாற்றப்படுமேயா னால், ஒரு சமூக மற்றும் அரசியல் ரீதியான மாற்றத்திற்கான கருவியாக இந்த எதிர்ப் பலைகள் மாறும் என்பதில் ஐயமில்லை.

நீண்டகாலமாக பாலியல் வன்முறைகளின் போக்கு

பொருளாதாரச் சீர்திருத்த நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட்டதற்குப் பிந்தைய காலக்கட்டத் தில்தான் பெண்களுக்கெதிரான பாலியல் வன்கொடுமைகள் அதிகரித்து வருகின்றன என்ற கருத்து தற்போது பரவலாக ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டுள்ளது. தேசிய குற்றவியல் புலனாய்வு பிரிவின் (சூஊசுக்ஷ) புள்ளி விவ ரங்களின்படி, 1971 மற்றும் 2011ம் ஆண்டு களுக்கு இடைப்பட்ட காலக்கட்டத்தில், பதிவு செய்யப்பட்ட பாலியல் பலாத்காரங்களின் எண்ணிக்கையானது கிட்டத்தட்ட 873.3 சத மானம் அதிகரித்துள்ளது.

மேலும், இந்த புள்ளிவிவரங்களை பரி சீலனை செய்து பார்க்கும் போது, பொருளாதார சீர்திருத்தங்களுக்குப் பிந்தைய காலக்கட்டத் தில் தான் பாலியல் வன்கொடுமைகளும் பாலியல் பலாத்காரங்களும் அதிகரித்து வந் துள்ளன என்பது ஊர்ஜிதமாகிறது. 1971 மற்றும் 1991ம் ஆண்டுகளுக்கிடையில் 1,15,414 பாலி யல் பலாத்கார வழக்குகள் பதிவாகியுள்ளன. இதையே வருடத்திற்கு 6074 பாலியல் பலாத் கார வழக்குகள் இந்த காலக் கட்டத்தில் பதி வாகியுள்ளன என்று கூறலாம். ஆனால் 1992 மற்றும் 2001ம் ஆண்டுகளுக்கிடையில் பதி வாகியுள்ள பாலியல் பலாத்காரங்களின் எண் ணிக்கை 1,54,664 ஆகும். அதாவது ஆண் டிற்கு 15,466.4 பலாத்காரங்கள் பதிவாகியுள் ளன எனலாம். அதாவது பொருளாதார சீர் திருத்த நடவடிக்கைகள் அமலாகத் தொடங் கிய முதல் பத்தாண்டுகளில் இந்த குற்றங் களின் விகிதம் அதிகரித்துக் கொண்டே வந் துள்ளது. சீர்திருத்தக் காலக்கட்டத்தின் சமீ பத்திய பத்தாண்டுகளில் அதாவது 2002 மற் றும் 2011ம் ஆண்டுகளுக்கிடையில் இந்த எண்ணிக்கை மிகவும் அபாயகரமான அள வில் அதிகரித்துள்ளது. இந்தக் காலக்கட்டத் தில் பதிவாகியுள்ள பாலியல் பலாத்காரங் களின் எண்ணிக்கை 1,98,139 ஆகும். அதா வது ஆண்டிற்கு 19,813.9 குற்றங்கள் சராசரி யாகப் பதிவாகியுள்ளன. இதற்கு என்ன பொருள் என்றால், சுதந்திரத்திற்குப் பிந்தைய இந்தியாவில் மொத்தம் பதிவான பாலியல் பலாத்கார வழக்குகளில் 97.5 சதமான குற்றங் கள் 1991 மற்றும் 2011ம் ஆண்டுகளுக் கிடையில் நடைபெற்றுள்ளது என்பது தான்.

மேலும், கடந்த சில ஆண்டுகளில் இந்த குற்றங்களின் விகிதம் குறிப்பிடத்தகுந்த அளவில் அதிகரித்துள்ளதையும் நாம் காண லாம். 2009-2010ம் ஆண்டிற்கிடையில் பாலி யல் பலாத்காரங்களின் எண்ணிக்கை என்பது 9.6 சதமானம் அதிகரித்துள்ளது. 2010-2011ம் ஆண்டிற்கிடையில் இந்த விகிதம் 9.2 சதமாக அதிகரித்துள்ளது.

சமீப காலமாக பதிவு செய்யப்படும் பாலி யல் வன்முறைகளின் எண்ணிக்கை அதி கரிப்பதற்குப் பலவிதமான காரணங்கள் கற்பிக் கப்படுகின்றன. பாதிக்கப்பட்ட பெண்களில் பலர் இன்று தாங்கள் பாதிக்கப்பட்டுள்ளதை பகிரங்கமாகச் சொல்லத் தயாராக உள்ளனர் என்ற காரணம் கற்பிக்கப் படுகிறது. பாதிக்கப் பட்ட பெண்களுக்கு தங்கள் ஒருமைப்பாட் டினை தெரிவிக்கும் உதவிகளை அளிக்கும் மற்றும் மாற்றங்களை விரும்பும் பெண்கள் அமைப்புகளின் வெற்றியாகவும் இதனை கொள்ளலாம் என்று மற்றொரு காரணம் கற் பிக்கப்படுகிறது. ஆனால், இந்தக் காரணங் களோ அல்லது விளக்கங்களோ சீர்திருத்தக் காலக்கட்டத்திற்குப் பிந்தைய காலக்கட் டத்தில் அதிகரித்து வரும் பாலியல் வன் முறைகளுக்கான காரணத்தை அல்லது விளக்கத்தை அளிக்கப் போதுமானதாக இல்லை. சீர்திருத்தத்திற்குப் பிந்தைய காலக் கட்டத்தில் அரசு தன்னை சமூகப் பொறுப்பு களில் இருந்து மிக அதிகமாக விடுவித்துக் கொண்டு வருகிற பின்னணியோடு, இந்த பாலியல் வன்முறைகளின் அதிகரிப்பை பொருத்திப் பார்க்க வேண்டியுள்ளது.

அரசாங்கத்தின் அலட்சியம் மற்றும் குறைவான நிதி ஒதுக்கீடு

தலைநகர் தில்லியில் அதிகரித்து வரும் பாலியல் வன்கொடுமைகளுக்கு எதிரான எதிர்ப்பலைகள் மிக அதிகமாக பெருகி வரு வதால் முதலமைச்சர் திருமதி, ஷீலா தீட்சித் வேறு வழியின்றி தலைநகர் தில்லி பாலியல் பலாத்காரங்களின் தலைநகராக மாறிப் போயுள்ளது என்று ஒப்புக் கொண்டுள்ளார். மேலும், அதற்குப் பிறகு அவர் வெளியிட்டுள்ள அறிக்கையில் தில்லி காவல் துறையினர் மீது தனக்கு எந்தவிதமான கட்டுப்பாடும் இல்லை என்றும், இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலைக்குக் காவல் துறையினரின் அஜாக்கிரதையான போக்கே காரணம் என்றும், நிலைமையை அவர்கள் சரி வரக் கையாளாததே இதற்கான காரணம் என் றும் புலம்பித் தீர்த்துள்ளார். முதலமைச்சரின் இந்த அணுகுமுறை பழியை மத்திய அரசாங் கத்தின் மீது தூக்கிப் போட்டுவிட்டு, மாநில அர சாங்கம் நிரபராதி என்று தப்பிக் கொள்ளும் முயற்சியையும் மனோநிலையையும் காட்டு கிறது. அப்படியே பார்த்தாலும் இந்த மனோ நிலை என்பது மிகவும் மோசமானது. பாலியல் வன்கொடுமைகள் என்பது ஏதோ சட்டம்- ஒழுங்கு சார்ந்த பிரச்சனை மட்டுமே என்ற பார்வைதான் முதலமைச்சரின் இந்த புரி தலுக்கான காரணமாகும்.

இந்தப் பின்னணியில், பாலியல் வன் கொடுமைகளுக்கு ஆளாகி பாதிக்கப்படும் பெண்களை அரசாங்கம் எப்படி நடத்துகிறது என்பதும், பெண்களுக்கெதிரான பாலியல் வன்முறைகளுக்கெதிரான சட்டங்களை அம லாக்குவதில் அரசாங்கம் எப்படி செயல்படு கிறது என்பதும் மிகுந்த முக்கியத்துவம் பெறு கிறது. உதாரணமாக, மத்திய அரசாங்கம் வெறு மனே ரூ. 1 கோடியை மட்டுமே குடும்ப வன் முறை தடுப்புச்சட்டம் 2005க்கென ஒதுக்கி யுள்ளது. மாநில அரசாங்கமோ ரூ. 45 லட்சங் களை மட்டுமே ஒதுக்கியுள்ளது. அதே போல, பாலியல் வன்முறைகளுக்கு பலியாகும் பெண் களுக்கு உதவுவதற்கென மாநில அரசால் நிர்மாணிக்கப்படும் ஆபத்து கால தலையீடு மையங்களுக்கு வெறுமனே ரூ. 30 லட்சம் மட்டுமே கடந்த பட்nஜட்டில் ஒதுக்கீடு செய்யப்பட்டுள்ளது. மேலும் பணிபுரியும் பெண்கள் தங்குவதற்கான ஹாஸ்ட்டல்கள் மற்றும் குறுகிய கால தங்கும் இல்லங்கள் ஆகியவற்றை ஸ்தாபிப்பதிலும் நிர்வகிப்பதி லும் நிதி ஒதுக்கீடு செய்வதிலும் மிகவும் மோசமான நிலையே நீடிக்கிறது. 2011-2012ல் மாநில அரசாங்கம் தங்கும் விடுதிகளுக்கென 12 லட்சங்களையும் 2012-2013ல் 26 லட்சங் களையும் மட்டுமே ஒதுக்கீடு செய்துள்ளது. துன்பத்திற்குள்ளாகும் பெண்கள் தங்கிச் செல் லும் குறுகிய கால அல்லது இடைக்கால இல் லங்களை கட்டுவதற்கான நிதி ஒதுக்கீடு என் பதோ இதைவிட மோசமாக உள்ளது. 2011-2012ல் இது 14 லட்சங்கள், 2012-2013ல் இது 12 லட்சங்களாகும்.

தலைநகர் தில்லியில் நடைபெற்ற கூட் டுப் பலாத்காரத்திற்கு எதிராக ஆங்காங்கே முளைவிட்டு கிளம்பியுள்ள இந்த எதிர்ப்பலை களை மேலே குறிப்பிட்டுள்ள இந்த பிரச்ச னைகளின் பின்னணியில், இந்த விஷயங் களின் வெளிச்சத்தில் நாம் பார்க்க வேண் டும். பெண்களுக்கெதிரான குற்றங்கள் தடுத்து நிறுத்தப்பட வேண்டுமென்றால் தேவைப் படுவது உண்மையான சமூக மற்றும் அரசி யல் அமைப்பு மாற்றமே என்பதுதான் இந்த எதிர்ப்பலைகளின் அடையாளமாக இருக்க வேண்டும்.

தமிழில் சுருக்கம்: ஆர்.எஸ்.செண்பகம்

திருநெல்வேலி.