தமிழகம் முழுவதுமிருந்து தங்கள் சொந்த ஆர்வத்திலும் செலவிலும் வந்திருந்த நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட சிற்றிதழாளர்களும் எழுத்தாளர்களும் கலைஞர்களும் அதில் கலந்துகொண்டதையும், அத்தனை பேரும் தங்கள் குரலை ஒலிக்க வாய்ப்பளிக்கப்பட்டதையும் பார்த்தபோது ஒரு நம்பிக்கையும், இத்தகைய முயற்சிகள் சமுதாயத்தில் வேர்பிடித்து ஓங்கி வளரவேண்டும் என்ற விருப்பமும் மனதில் ஊறியதை உணர்ந்தேன். அதற்கு முன்முயற்சி மேற்கொண்ட எழுத்தாளர் கோணங்கி, ஓவியர் சந்துரு உள்ளிட்டோர், கூட்டம் நடத்திட இட உதவியளித்து வந்தவர்களுக்கு உணவும் வழங்கிய விடுதலைச் சிறுத்தைகள் கட்சித் தலைவர் தொல். திருமாவளவன், அக்கட்சியின் பொறுப்பாளர்களில் ஒருவரான எழுத்தாளர் கௌதம் சன்னா ஆகியோரை எவ்வளவு கைகுலுக்கிப் பாராட்டினாலும் தகும்.

எஸ். ராமகிருஷ்ணன் உள்ளிட்டோர் பல்வேறு கோணங்களில் கருத்துரிமை ஒடுக்குமுறை பற்றிய தங்களது கவலைகளையும், மக்கள் அந்த ஒடுககுமுறை சக்திகளை ஒதுக்க வேண்டும் என்ற வேண்டுகோளையும் வெளிப்படுத்தினார்கள். சந்துரு இப்படிப்பட்ட பிரச்சனைகளையும் கலையாக வெளிப்படுத்துவதான தனது ஓவிய மனசை வெளிப்படுத்தினார்.
நிறைவாகப் பேசிய கோணங்கி, பெருமாள் முருகனின் நாவலாக்கத்தில் தனக்கு உடன்பாடில்லை என்று தொடங்கினார். வரலாற்றுத் தகவல்களையும் சமூக நிலைமைகளையும் கதை நிகழ்வுகளையும் கொண்டு அற்புதமான, அழகியல் நேர்த்தி மிக்க படைப்பாகச் செதுக்கிச் செதுக்கி உருவாக்கத் தவறிவிட்டார் பெருமாள் முருகன் என்றார். அது ஒரு இலக்கிய விவாதக் கூட்டம் அல்ல என்ற போதிலும், தன்னை எப்போதும் ஒரு விடுதலைப் பறவையாக வைத்துக்கொண்டிருக்கும் கோணங்கி கூட்ட நடைமுறைகளைத் தாண்டி இந்த விமரிசனத்தை வைத்ததைப் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. நேரடி யதார்த்த வடிவில் எழுதியதுதான் நாவலின் தோல்விக்குக் காரணம் என்று அவர் சொன்னபோது, அப்படிச் சொல்வதற்கான கண்ணோட்ட உரிமையை ஏற்க முடிந்தது.

ஆனால், கூட்டம் எதற்காகக் கூட்டப்பட்டதோ, அந்த நோக்கத்திற்குள் அவர் ஆழமாகச் செல்லவில்லை. போகிற போக்கில், “அதற்காக இப்படியெல்லாம் எழுதக்கூடாது என்று தடுப்பதை ஏற்க முடியாது,” என்பதாக ஒரு வரி சொல்விட்டு மறுபடியும் தனது சொந்த ரசனைகளை, அது சார்ந்த ஆதங்கங்களை, தனக்கே உரிய இயல்புணர்ச்சியோடும், நையாண்டியோடும் பகிர்ந்துகொண்டார். கூட்டத்தின் பொது உணர்விலிருந்தும், ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான நியாய ஆவேசத்திலிருந்தும் வெகுதொலைவு விலகியிருந்த அந்தப் பேச்சின் சில தெறிப்புகள் ஒரு பகுதியினரின் கைதட்டல்களைப் பெற்றுக் கொண்டிருந்தன. இப்படி விலகி நின்று படைத்தால், பகிர்ந்தால் மதம் - சாதி - அதிகாரம் சார்ந்த ஒடுக்குமுறை சக்திகள் ஒருபோதும் கண்டுகொள்ள மாட்டார்கள், கோபப்பட மாட்டார்கள்தான்.

தமிழ் எழுத்தாளர்கள் தங்கள் படைப்புகளை உலக அளவில் கொண்டுபோக முயல வேண்டும் என்ற ஒரு நியாயமான அறிவுரையை முன்வைத்தார். நல்லமுறையில் மொழிபெயர்ப்புச் செய்து அணுகினால் பெங்குயின் போன்ற பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் அவற்றை வெளியிடத் தயாராக இருப்பதாகவும், அதை நம் எழுத்தாளர்கள் பயன்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும் என்றும் கூறினார். இதுவும் நல்ல ஆலோசனைதான். ஆனால், எஸ். ராமகிருஷ்ணன் போன்றோரின் எழுத்தாக்கங்களைக் கூட வாங்கிவைத்துக்கொண்டு, ஆண்டுக்கணக்கில் இழுத்தடித்துவிட்டு, பின்னர் “இப்போது எங்களிடம் தென்மொழிகள் சார்ந்த புத்தகங்கள் எதுவும் வெளியிடும் திட்டம் எதுவும் இல்லை” என்று அந்த நிறுவனம் மறுத்துவிடுவது பற்றி கோணங்கி அறிவாரா?

இந்து சமயத்தில் பெண்களின் நிலை குறித்து ஆங்கிலத்தில் வெண்டி டோனிகர் எழுதிய புத்தகத்தை ஒரு மதவாத அமைப்பு எதிர்த்ததைத் தொடர்ந்து, அந்தப் புத்தகத்தையே அந்த உலகளாவிய நிறுவனம் விலக்கிக்கொண்டு, அரைத்துக் கூழாக்கியதை நிச்சயம் கோணங்கி அறியாமல் இருக்க மாட்டார்.

ஒருவேளை பெருமாள் முருகன்களும் வெண்டி டோனிகர்களும் போல அல்லாமல், வாழ்க்கை நிலைமைகள் பற்றிய கோபங்களையோ, சமுதாய அக்கறைகளையோ, மாற்றத்திற்கான விழைவுகளையோ வெளிப்படுத்தாத வெறும் ரசனைக்கான ஆக்கங்களை வெளியிட பெங்குயின்கள் தயாராக இருக்குமோ என்னவோ. சொல்லப்போனால் அத்தகைய ரசனைகள் மட்டுமே நிறைந்ததாகத்தான் மானுடம் மாற வேண்டும் என்பதே எனது விருப்பம். பல படைப்பாளிகளின் ஏக்கம். ஆனால் அப்படி வரப்புகள் மீறிய ரசனை மலர்ந்துவிடாமல் திரும்பத் திரும்ப அமிலம் ஊற்றப்படுகிறதே, அதை முழுமையாக எதிர்த்துப் போராடாமல் எப்படி மாற்ற முடியும்?

(Comrade Kumaresan)

அமைதி சமாதானம் ஜனநாயகம்

www.sooddram.com