இறுதி இலக்கு எதுவாயினும் கட்சிகளின் கூட்டுச் செயற்பாடு இன்றைய அவசியத் தேவை

(ஜீவகன்)

தமிழ்க் கட்சிகளுக்கிடையே ஒற்று மையான செயற்பாட்டுக்கு வழி வகுக்கும் முயற்சியொன்று சில தினங்களுக்கு முன் மேற்கொள்ளப்பட்டது. அமைச்சர் டக்ளஸ் தேவானந்தாவின் வாசஸ்தலத்தில் சில கட்சிகள் சந்தித்துப் பேசின. மற்றைய தமிழ்க் கட்சிகளையும் உள்வாங்கும் நோக்கத்துடன் பேச்சுவார்த்தை இடம்பெற்றது. முன்னாள் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களான சித்தார்த்தனும் சிவாஜிலிங்கமும் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புத் தலைவர் இரா. சம்பந்தனைச் சந்தித்துப் பேசினார்கள். அதன் பின்னர் எந்த முன்னேற்றமும் இடம் பெற்றதாகத் தெரியவில்லை.

ஒற்றுமைக் கோஷம் தமிழ் மக்களுக்குப் புதியதல்ல. முதலாவது பாராளுமன்றத் தேர்தலில் தொடங்கிய இக் கோஷம் இன்றுவரை தொடர்கின்றது. ஆனால் ஐக்கியமான செயற்பாடு மாத்திரம் இன்னும் இடம்பெறவில்லை.

ஒன்றையொன்று எதிர்க்கும் நீண்ட பாரம்பரியத்தைக் கொண்டிருந்த தமிழரசுக் கட்சியும் அகில இலங்கைத் தமிழ்க் காங்கிரஸ் கட்சியும் தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி என்ற பெயரில் ஒன்றிணைந்தன. அதிலும் உறுதியான ஐக்கியம் ஏற்படவில்லை. தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி ஆரம்பிக்கப்பட்டதற்குப் பின்னர் நடைபெற்ற முதலாவது பாராளுமன்றத் தேர்தலில் (1977) தமிழ்க் காங்கிரஸ் கட்சி பிளவுபட்டது. குமார் பொன்னம்பலம் சுயேச்சையாக யாழ்ப்பாணத் தொகுதியில் போட்டியிட்டார். அதன் பின் காங்கிரஸ் கட்சியின் ஒரு பிரிவினர் கட்சியின் பெயரிலும் இன்னொரு பிரிவினர் தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியிலும் செயற்பட்டனர்.

பின்னர் தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியுடன் தமிழ்க் காங்கிரஸ் கட்சியும் வேறு கட்சிகளும் இணைந்து தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு உருவாகியது. அந்த ஐக்கியமும் நிலைக்கவில்லை. தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பிலிருந்து ஆனந்தசங்கரி வெளியேறித் தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி என்ற பெயரில் செயற்படுகின்றார். கடந்த பொதுத் தேர்தலில் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு மீண்டும் பிளவுபட்டது. சிலர் அரசாங்கத்துடன் இணைந்தனர். வேறு சிலர் தமிழ்த் தேசிய விடுதலைக் கூட்டமைப்பு என்ற பெயரில் புதுக் கட்சி அமைத்தனர். இப்போது தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பும் தமிழ்த் தேசிய விடுதலைக் கூட்டமைப்பும் அங்கீகாரத்துக்கா கத் தேர்தல் ஆணையாளரிடம் விண்ணப்பித்திருக்கின்றன.

முன்னாள் ஆயுதக் குழுக்களும் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பில் அங்கம் வகிக்கின்றன. அவை கூட முழுமையாகத் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பில் இணையவில்லை. அவை எல்லாமே பிளவுபட்டு ஒரு பிரிவு தமிழ்த் தேசியக் கூட் டமைப்புடன் செயற்பட இன் னொரு பிரிவு கூட்டமைப்புக்கு எதிராகச் செயற்படுகின்றது.

கொள்கை உடன்பாடு

தமிழ்க் கட்சிகளுக்கிடையே ஐக்கியம் என்பது கொள்கை ரீதியானதாக இருக்க வேண்டும். ஆனால் கடந்த காலங்களில் ஐக்கியம் பாராளுமன்ற ஆசனங்களை மையப்படுத்தியே ஏற் படுத்தப்பட்டது. அதனாலேயே ஒவ்வொரு ஐக்கிய முயற்சியும் பிளவுகளுக்கு வழிவகுத்ததோடு தமிழ் மக்களுக்கு எந்தப் பலனையும் தரவில்லை. தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியின் சார்பில் யாழ்ப்பாணத் தொகுதியில் போட்டியிடுவது யார் என்ற பிரச்சினையிலேயே குமார் பொன்னம்பலம் சுயேச்சையாகப் போட்டியிட்டார். தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் சார்பில் தேசியப் பட்டியலில் யாரை நிமிப்பது என்ற பிரச்சினையிலேயே ஆனந்த சங்கரி பிரிந்து சென்று தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியாகச் செயற்பட்டார்.

‘வெறுங்கை முழம் போடாது’ என்பது போல வெறும் ஐக்கியம் பலன் தராது. சரியான கொள்கையின் அடிப்படையில் ஏற்படும் ஐக்கியமே பலன் தரும். ஒவ்வொரு கட்சியும் அதன் அடிப்படைக் கொள்கையைக் கைவிடாமலேயே ஐக்கிய செயற்பாட்டில் பங்காளியாக முடியும். கட்சிகளின் இறுதி இலக்கைப் பொறுத்த வரையில் வேறுபாடு இருக்கலாம். சில கட்சிகள் சோஷலிச சமுதாயத்தை இறுதி இலக்காகக் கொள்ளலாம். வேறு சில கட்சிகள் முதலாளித்துவ பொருளாதாரத்தில் நம்பிக்கை உடையனவாக இருக்கலாம்.  இவ்வாறாக என்னதான் வேறுபாடு இருந்தாலும் பொதுவான உடன்பாடொன்றுக்கு வந்து கூட்டாகச் செயற்பட வேண்டிய கடப்பாடு எல்லாத் தமிழ்க் கட்சிகளுக்கும் உண்டு. இது தான் இன்றைய யதார்த்தம்.

பின்னடைவு

தமிழ் மக்களின் அரசியல் உரிமைப் போராட்டம் கடந்த கால் நூற்றாண்டு காலத்தில் வெகுவாகப் பின்னடைவு கண்டு விட்டது. இந்திய - இலங்கை ஒப்பந்தத்தின் கீழ் செயற்பாட்டுக்கு வந்த வடக்கு - கிழக்கு மாகாண சபை தொடர்ந்து செயற்பட முடியவில்லை. அது முதலாவது பெரிய பின்னடைவு. அன்றைய ஐக்கிய தேசியக் கட்சி அரசாங்கமும் புலிகளும் இணைந்து இப்பின்னடைவை ஏற்படுத் தினார்கள். மிதவாத அரசியல் தலைவர்கள் என்று கருதப்பட்டவர்கள் மனச்சாட்சிக்கு விரோதமாக மெளனம் சாதித்தார்கள். மாகாண சபைத் தேர்தலை மீண்டும் நடத்துவதற்கோ வேறொரு தீர்வுத் திட்டத்தை முன்வைப்பதற்கோ ஐக்கிய தேசியக் கட்சி அரசாங்கம் சிந்திக்கவில்லை.

பொதுசன ஐக்கிய முன்னணியின் அதிகாரப் பகிர்வுத் தீர்வுத் திட்டம் பாராளுமன்றத்தில் நிறைவேற முடியாமற் போனமை மற்றைய பெரிய பின்னடைவு. தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பாக உருவெடுத்த அரசியல் கட்சிகள் இப்பின்னடைவுக்குப் பிரதான பொறுப்பாளிகள்.

அதிகாரப் பகிர்வுத் தீர்வுத்திட்டம் மாகாண சபையிலும் பார்க்கக் கூடுதலான அதிகாரங்களைக் கொண்டது. சமஷ்டித் தீர்வுக்கு மிகவும் அண்மையானது. அத்தீர்வின் கீழ் அமையும் பிராந்திய சபைகளின் எல்லைகளையோ அதிகாரங்களையோ சம்பந்தப்பட்ட சபையின் சம்மதம் இல்லாமல் எவ்விதத்திலும் மாற்ற முடியாது. இது ஒரு மிகச்சிறந்த பாதுகாப்பு ஏற்பாடு.

இந்தத் தீர்வுத் திட்டத்துக்குத் தமிழ்ப் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள் ஆதரவளித்திருந்தால் அது பாராளுமன்றத்தில் மூன்றிலிரண்டு பெரும்பான்மையுடன் நிறைவேறியிருக்கும். ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள் சிலர் ஆதரவாக வாக்களிக்கத் தயாராக இருந்தனர். தமிழ்ப் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களின் ஆதரவு இல்லாமல் மூன்றிலிரண்டு பெரும்பான்மை கிடைக்காது என்ற நிலையில் அவர்கள் பின்வாங்கிவிட்டனர்.

இவ்விரு பின்னடைவுகளும் தமிழ் மக்களின் அரசியல் வாழ்வில் மோசமான பாதிப்பை ஏற்படுத்தின. புலிகளின் தனிநாட்டு நிகழ்ச்சி நிரல்தான் இப்பின்னடைவுகளின் நதி மூலம். தமிழ்த் தலைவர்கள் அரசியல் தீர்வு பற்றிப் பேசிக்கொண்டு புலிகளின் தனிநாட்டு நிகழ்ச்சி நிரலின் கீழ் செயற்படத் தொடங்கியதால் தமிழ் மக்களின் அரசியல் தீர்வுக் கோரிக்கையைச் சிங்கள மக்கள் பிரிவினையின் மறுவடிவமாகப் பார்க்கும் நிலை தோன்றியது.

மறுபுறத்தில் நடைமுறைச் சாத்தியமற்ற கொள்கையின் கீழ் மக்களை அணிதிரட்டியதால் மக்களுக்கு ஏற்பட்ட இழப்புகளும் துன்பங்களும் கொஞ்சநஞ்சமல்ல.

சரியான அணுகுமுறை

முழுமையான அரசியல் தீர்வுக்குச் சாதகமற்ற சூழ்நிலை உருவாகியிருப்பதையும் இழப்புகளுக்கும் அழிவுகளுக்கும் உள்ளாகி நொந்து போயிருக்கும் மக்களுக்கு நிரந்தரமான நிம்மதி தேவை என்பதையும் தமிழ்க் கட்சிகள் கவனத்தில் எடுத்துக் கூட்டுச் செயற்பாட்டைத் தீர்மானிக்க வேண்டும். உடனடியான தீர்வு எது என்பதிலும் அதை அடைவதற்குச் சரியான அணுகுமுறை எது என்பதிலும் உடன்பாடு இல்லாமல் கூட்டுச் செயற்பாடு சாத்தியமாகாது.

மேலே குறிப்பிட்ட பின்னடைவுகளின் விளைவாகவே இன்றைய சிக்கலான நிலை உருவாகியிருக்கின்றது. இப் பின்னடைவுகளுக்கான காரணத்தைப் புரிந்துகொள்ளும் போது இப்போது என்ன செய்ய வேண்டும் என்பது தெளிவாகும்.

பின்னடைவுகளுக்குத் தனிநாட்டுக் கொள்கை பிரதான காரணம். தனிநாட்டுக் கொள்கையின் அடிப்படையிலேயே ஆயுதக் குழுக்கள் உருவாகினவெனினும், தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியின் வட்டுக்கோட்டைத் தீர்மானமே அக்கொள்கையை வலுவாக்கியது. தனிநாடு சாத்தியமில்லை என்பது தெரியாமல் தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி இத் தீர்மானத்தை நிறைவேற்றவில்லை. வெறும் தேர்தல் கோஷமாக நிறைவேற்றிய இத் தீர்மானம் பின்னர் கூட்டணித் தலைவர்களையே பலிகொண்டது.

வடக்கு - கிழக்கு மாகாண சபை செயற்பட முடியாத நிலையை ஐக்கிய தேசியக் கட்சி அரசாங்கத்துடன் சேர்ந்து புலிகள் ஏற்படுத்தினார்கள். அதிகாரப் பகிர்வுத் தீர்வுத் திட்டத்தைத் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புக் கட்சிகள் எதிர்த்ததற்குப் பின்னால் புலிகளே இருந்தார்கள்.

எனவே பின்னடைவுகளுக்குப் பிரதான காரணம் தனிநாட்டுக் கொள்கை என்பதைப் புரிந்து கொள்ளலாம். தனிநாட்டு நிகழ்ச்சி நிரலின் கீழ் செயற்பட்ட புலிகள் யுத்த முனையில் தோற்கடிக்கப்பட்டதுடன் அரசியல் தீர்வுக்கான தடை நீங்கிவிட்டது எனக் கருத முடியாது. அந்த மாயைக்குள் சிக்கியிருக்கும் அரசியல் தலைவர்களும் அதிலிருந்து விடுபட்டு நடைமுறைச் சாத்தியமான தீர்வின் பக்கம் திரும்ப வேண்டும். அப்போது தான் அரசியல் தீர்வு முயற்சியில் முன்னேற்றம் காண்பது இலகுவாகும்.

அடுத்து பின்பற்ற வேண்டிய அணுகுமுறை என்ன என்ற கேள்வி.

இனப் பிரச்சினையின் தீர்வுக்குச் சர்வதேசத்தில் நம்பிக்கை வைக்கும் மனோபாவம் எங்கள் அரசியல் தலைவர்களிடம் ஆழமாக வேரூன்றியிருக்கின்றது. சர்வதேச சமூகத்தில் நம்பிக்கை வைத்து இதுவரையில் நாம் எந்த நன்மையையும் அடையவில்லை.

இனப் பிரச்சினைக்கான தீர்வு இலங்கை மக்களின் அங்கீகாரத்துடனேயே நடைமுறைக்கு வர முடியும். இதில் சிங்கள மக்களின் பாத்திரம் முக்கியமானது. சிங்கள மக்கள் மத்தியில் செயற்படும் நட்பு சக்திகளுடன் நல்லுறவை வளர்ப்பதும் இலங்கையில் பதவியிலுள்ள அரசாங்கத்துடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்துவதும் அரசியல் தீர்வுக்கான முயற்சியை முன்னெடுப்பதற்கு முக்கியமானவை.

கூட்டுச் செயற்பாடு பற்றிச் சிந்திக்கும் தமிழ்க் கட்சிகள் பலன் தரக்கூடிய அணுகுமுறையைப் பின்பற்ற வேண்டியது அவசியம்.