தன்னை உணர்ந்தவனை மரணபயம் பாதிக்காது

புகழில் இருப்பவர்கள், பணம் படைத்தவர்கள் மரணத்தைப் பற்றி அதிகம் பயப்படும் அதே நேரத்தில், ‘வந்தா வந்திட்டுப் போகட்டும் இங்கே நிலையாக இருந்து என்னத்தைதான் செய்யப்போறோம்’ என்று பதிலளிக்கிறார்கள் நடைபாதைவாசிகள்!

1969ல் அப்பலோ விண்கலம் நிலவில் இறங்கியது. நீல் ஆம்ஸ்ட்ரோங் அங்கே முதல் அடி எடுத்துவைத்தார். அவரது குழுவினர் பின்தொடர்ந்தனர். ‘ஆஹா... ஓஹோ’ என்று உலகமே அவர்களை பாராட்டியது. அப்படியே இறங்கி பூமிக்கு வந்தார்கள். உலகப் புகழை எல்லாம் ஒட்டுமொத்தமாக வாங்கி மகிழ்ந்தார்கள். பின்பு அவர்களால் சாதாரண மனிதர்களோடு இணைந்து இயல்பாகச் செயற்பட முடியவில்லை. ‘நிலவிலேயே போய் கால் வைச்சிட்டோம். அதற்கு மேல் என்ன செய்ய...? பூமியில் என்ன செய்தாலும் நிலவில் கால் வைத்ததை விட அதிகமான அளவு புகழ் பெற முடியாதே’ என்று சிந்தித்து... சிந்தித்து மன அழுத்தத்திற்கு உள்ளானார்கள்.

அதுமட்டுமின்றி, ‘இவ்வளவு பெரிய சாதனைக்கு சொந்தக்காரர்களாகிய நம்மை உலகமே தூக்கி வைத்து புகழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது. நம் வயதை ஒத்த பலர் இறந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். நாமும் திடீரென்று இறந்து போனால்?!’ என்று மரணபயமும் கொண்டார்கள்

புகழ்ச்சி குறைந்துகொண்டே இருக்க, மரண பயம் நெருங்கிக்கொண்டே இருக்க அவர்களை மனச்சிதைவு நோய் ஆட்கொண்டு அப்படியே முடக்கிப் போட்டுவிட்டது. அதனால் மனநல கவுன்சிலிங்குக்கு உட்படுத்தி அவர்களை தேற்ற வேண்டியதாகிவிட்டது.

எப்படி அந்த அணுகுமுறை இருந்தது தெரியுமா?

‘நீங்க ஒன்றும் நிரந்தரப் புகழ் பெற்ற ஆட்கள் இல்லை. அந்த சாதனைக்கு நீங்கள் மட்டுமே காரணமும் இல்லை. எத்தனையோ நாட்கள் நூற்றுக்கணக்கான விஞ்ஞானிகள் திட்டமிட்டு அந்த விண்கலத்தை உருவாக்கினார்கள். உள்ளே உங்களை தூக்கிவிட்டார்கள். அது உங்களை தூக்கிக் கொண்டு போய் நிலவில் விட்டதும், நீங்கள் இறங்கிக் காலை வைத்தீர்கள், அவ்வளவுதான். உங்களுக்குப் பதிலாக நாங்கள் அந்த விண்கலத்தில் போயிருந்தாலும் நிலவில் காலை தூக்கி வைச்சிருப்போம்! இது ஒன்றும் பெரிய சாதனை இல்லை.

இன்னும் எவ்வளவோ சாதனைகள் இருக்கின்றன. உங்களுக்கு முன்பே உலகத்தில் ஓராயிரம் சாதனைகள் படைக்கப்பட்டிருக்கின்றன! என்று அவர்களிடம் பலவாறு பேசி மனநிலையைச் சமன்செய்து பக்குவப்படுத்தினார்கள். ‘எல்லோரும் ஒருநாள் சாகத்தான் போகிறோம்.

பயந்தால் சாவு தள்ளிப்போகாது, மரணம் மகிழ்ச்சியான விஷயம் தெரியுமா உங்களுக்கு?’ என்று கூறிப் பயத்தை போக்கினார்கள்.

இப்படிச் சாதனையாளர்களுக்கு நிறைய மனச் சோதனைகள் வந்திருக்கின்றன. பிரபலங்களும், தலைவர்களும் தான் அதிக மன அமைதி இன்றி தவிப்பார்கள். நாளை என்ன நடக்குமோ? என்ற பயம் நாள்தோறும் அவர்களை வாட்டும்.

உலகத்திலே அறிவில் சிறந்தவர் என்று வர்ணிக்கப்பட்ட அணுவிஞ்ஞானி ஐன்ஸ்டீன் மரணம் அடையும் வரை புகழின் உச்சியில் இருந்தார். மரணத்தின் இறுதிக்கட்டத்தில் இருந்து கொண்டிருந்த அவரிடம் சென்ற ஒருவர், ‘உலகப்புகழ்பெற்ற அறிவின் சின்னமே... நீங்கள் மீண்டும் பிறக்க ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்தால் அணுவிஞ்ஞானியாகப் பிறந்து புகழ்பெறத்தானே விரும்புவீர்கள்? என்றார். அவரோ மிக அமைதியாக, கேள்வி கேட்டவரை மேலும் கீழுமாக பார்த்துவிட்டு ‘அப்படி இன்னொரு பிறப்பு கிடைத்தால் நான் தச்சு வேலைக்காரராக பிறக்கவே ஆசைப்படுகிறேன்’ என்றார்.

ஏன்?

தன் வாழ்க்கையைத் தனிப்பட்ட முறையில் ஆத்மபரிசோதனை செய்து பார்த்த அவர், தன் புகழ் தன் வாழ்க்கையில் எந்த மகிழ்ச்சியையும் தரவில்லை என்று உணர்ந்திருக்கிறார்.

இப்படித்தான் ஒவ்வொரு புகழ் பெற்ற மனிதனையும் சமூகம் ஒரு கோணத்தில் பார்க்கிறது. அவர்கள் இன்னொரு கோணத்தில் தங்களை ஆத்ம சோதனை செய்து அறிந்து வைத்திருக்கிறார்கள். இரண்டு கோணங்களிலும் இருக்கும் முரண்பாடுகள் ஆழமாக யோசித்து பார்த்தால் மட்டுமே புரிகிறது.

புகழில் உச்சியில் இருக்கும்போது பலரும் தங்களை ஆத்ம பரிசோதனை செய்துகொள்வதில்லை. மரணம் நெருங்கும்போதுதான் அவர்களுக்கு அந்த ஞானம் வருகிறது. ‘உண்மையிலே நாம் இந்த சமூகத்திற்கு நல்லது செய்தோமா, கெட்டது செய்தோமா? இந்தச் சமூகத்திற்காகவும் ஆன்மா விற்காகவும் நாம் மனசாட்சிப்படி நடந்திருக்கிறோமா?’ என்றெல்லாம் யோசிக்கிறார்கள்.

ஒவ்வொரு மனிதனும் நல்லவனாக வாழ்ந்து முடிக்க நான்கு படிகளை கடக்க வேண்டும். மாதா, பிதா, குரு, தெய்வம் என்ற நான்கு படிகள், தாயையே மதிக்காதவன் முதற்படியே ஏறுவதில்லை. கீழ் நிலையிலே இருப்பான். அவன் எத்தனை வழிபாட்டுத் தலங்களுக்கு சென்றாலும் நான்காவது படியை அவனால் தொடக்கூட முடியாது.

அந்த அம்மா அடிக்கடி சொல்வார், தன் ஒரே மகனைப் பார்த்து... ‘கோவில் திருவிழாவில் நீ ஒருமுறை தொலைந்து போனாய், அந்த கடவுளே சில நாட்கள் கழித்து உன்னை கண்டுபிடித்து என்னிடம் கொண்டு வந்து சேர்த்தார்.’ என்று! மகன் படித்தான். நல்ல வேலையில் சேர்ந்தான். திருமணமானது. அம்மாவுக்கு 80 வயது, மாமியாருக்கும், மருமகளுக்கும் பிரச்சினை.

அப்போது அவனுக்கு, அம்மா சொன்ன கோவில் திருவிழா நினைவிற்கு வந்தது. அம்மாவை வெகு தூரத்தில் உள்ள கோவில் திருவிழாவிற்கு அழைத்தான். பல வருடங்களாக வீட்டிலேயே முடங்கிக் கிடந்த அம்மா, ஆசையோடு புறப்பட்டாள். அவளுக்கு காது கேட்காது. கண்பார்வையும் கிட்டத்தட்ட போய்விட்டது.

ஆயிரக்கணக்கில் பக்தர்கள் கூடியிருந்த அந்த திருவிழா கூட்டத்திற்குள் அம்மாவை அழைத்துச் சென்று, ஒரு இடத்தில் உட்கார வைத்து ‘அம்மா நீ இங்கேயே இரு. நான் இதோ வருகிறேன்’ என்று சொல்லிவிட்டு போனான். வேண்டும் என்றே அம்மாவை திருவிழா கூட்டத்தில் தொலைத்துவிட்டான். மனைவியின் விருப்பப்படி தான் மட்டும் தனியாக வீட்டிற்கு திரும்பிப்போய்விட்டான். சிறுவயதில் தன்னை கண்டுபிடித்துத்தந்த கடவுள், இப்போது தாயை கண்டுபிடித்து தரமாட்டார் என அவன் நம்பினான்.

ஏனென்றால், ‘மகனை கண்டுபிடித்து தா கடவுளே...’ என்று அந்த தாய் மன்றாடினாள். இன்று இந்தத் தாய்க்காக யார் மன்றாடுவது?

இப்படி மாதாவுக்கு மட்டுமல்ல, பிதாவுக்கும் நேர்கிறது. மாதா, பிதா, குரு, தெய்வம் என்ற நான்கும் சேர்ந்தால்தான் வாழ்க்கை முழுமையடையும் என்பதை இவர்களிடம் யார் போய் சொல்வது?

இப்படிப்பட்ட கொடூரர்களை திருத்த வேண்டும் என்ற எண்ணம் சமூக அக்கறை கொண்ட மனிதர்கள் சிலருக்கு இருந்தது. அவர்கள் ‘யாருக்கும் துரோகம் செய்யாதே! துரோகம் செய்தால், இறந்ததும் மேல் உலகத்திற்கு சென்று பெரும் துன்பங்களை அடைவாய். எண்ணைச் சட்டியில் வறுக்கப்படுவாய்... எருமை மாடுகளால் மிதிக்கப்படுவாய்...’ என்றெல்லாம் கடவுளை மேற்கோள்காட்டிச் சொன்னார்கள். தவறுகளில் மனிதன் ஈடுபடுவதை கடவுள் பெயரால் தடுக்கவேண்டும் என்பதே அவர்கள் நோக்கம்.

ஆனால், மனிதர்களோ வேறுமாதிரி நினைத்து விடுகிறார்கள். ‘நாம் குற்றம் செய்கிறோம், அதனால் இறந்ததும் நிச்சயம் தண்டனை உண்டு. ஆகவே சாகாமலே இருக்க என்ன வழி இருக்கிறதென்று தேடுவோம்’ என்று மரணபயத்தோடு அலைகிறார்கள். மரணத்தை தள்ளி வைக்க மருத்துவமனைகளுக்கு எத்தனை லட்சமும் செலவிடத் தயாராக இருக்கிறார்கள். வழிபாட்டு தலங்களுக்கும் அள்ளிக் கொடுத்து மனதை திருப்திப்படுத்திக் கொள்கிறார்கள்.

கடவுளுக்கு இப்போதெல்லாம் மத்தளம்போல இரு பக்க இடிதான். பாவம் செய்தவன் அவரிடம் காப்பாற்றும்படி வேண்டுகிறான். பாதிக்கப்பட்டவர்கள் அவனை தண்டிக்கும்படி வேண்டுகிறார்கள்.

ஆனால், ஒரு விசயம், எந்த மத கடவுளாக இருந்தாலும் அவர் அன்பு வடிவானவர். கருணை நிறைந்தவர். அவர் பாவம் செய்தவர்களை தண்டிக்க எண்ணை, எண்ணைச் சட்டி, அடுப்போடு வறுக்க காத்திருக்கிறார் என்பதெல்லாம் சும்மா வன்முறை கலந்த கற்பனை, ஆனால் ஒவ்வொரு மனிதனும் தான் செய்யும் துரோகங்களுக்குரிய தண்டனையை எப்படியாவது அனுபவித்து விடுகிறான்.

இந்தக் காலம் வாழ்வியல் சிக்கல்கள் நிறைந்த காலம். எங்கேயாவது எப்படியாவது மனிதன் இயல்பாகவே ஏதாவது ஒரு நெருக்கடியில் சிக்கிக் கொள்கிறான். சிக்கலை தீர்க்கவும், சிக்கலின்றி வாழவும் அவன் ஆன்மிகத்தை நம்புகின்றான்.

ஒருவர் பிரபலமான எழுத்தாளராக, நாடக ஆசிரியராக இருக்கலாம். அவர் எத்தனையோ கதைகளில் எதிர்பாராத திருப்பங்களை ஏற்படுத்தி, ரசிகர்களை திருப்பங்கள் நிறைந்த திகிலுக்குள் ஆழ்த்தியிருக்கலாம். ஆனால் அவருடைய வாழ்க்கை என்னும் தொடர்கதையில் அவரால் எந்த திருப்பத்தையும் ஏற்படுத்த முடிவதில்லை. ஏன் என்றால் அவருடைய வாழ்க்கை (கதை) எந்த கோணத்தில் போகவேண்டும் என்பதை இன்னொரு சக்திதான் தீர்மானிக்கிறது.

ஒருவரது வாழ்க்கையில் எப்போது என்ன திருப்பம் வரும் என்பதை அவரது மூளைத்திறனால் பல நேரங்களிலும் ஊகிக்கவே முடிவதில்லையென்பதே உண்மையாகும்.