உழவு இயந்திரம் உழும், ஆனால் சாணம் போடுமா?

நெருக்கடியான நிலையிலும் உணவின் உறுதிப்பாட்டை அடைதல் (Achieving Food security in times of Crisis)  என்பதுதான் பெரும் பிரச்சினையாக இருக்கிறது. ஒரு பக்கம் ஒருவேளை உணவுக்காய் காத்திருக்கும் பிச்சை எடுக்கும் கூட்டம், மறுபுறம் துரித உணவுக்காய் காத்திருக்கும் பணக்காரக் கூட்டம். இடையில் நாம் எங்கே போய்க்கொண்டிருக்கிறோம்?

ஏறத்தாழ 10 கோடி ஏழைகள் உணவே இல்லாமலும் 102 கோடி ஊட்டச்சத்து இல்லாத குழந்தைகளும் இவ்வுலகில் இருப்பதாக ஐ. நா. அமைப்பு ஒன்று கூறுகிறது.  உலக வரலாற்றில் 100 கோடிக்கு மேல் ஊட்டச் சத்தில்லாத குழந்தைகள் இருப்பது இதுவே முதல் முறையாம் 2006 – 08 ஆண்டுகளில் ரொக்கெட் வேகத்தில் 40 – 80% வரை பறந்த தானிய விலை உயர்வு மற்றும் 2008 – 09 இல் ஏற்பட்ட தொடர்ச்சியான சந்தை சரிவுகளும் தான் இந்த நிலைக்கு காரணம் என அறிஞர்கள் கூறுகின்றனர்.

உணவு வாழ்வின் அடிப்படை ஆதாரம். உலகின் அத்தனை உயிரினங்களும் அவற்றின் பரிணாமங்களும், படிநிலை வளர்ச்சிகளும் உணவைச் சார்ந்தே இருந்து வந்திருக்கின்றன. சாதாரண கிளமிடாமுனசில் இருந்து கிளைத்து கிளைத்து இன்று புவி வெப்பமடைதலை யோசிக்கும் ஆறு அறிவு ஆசாமிகளாய் நாம் உருவானதற்கு உணவுக்கான தேடல் ஒரு முக்கிய காரணம் ‘எண் சாண் உடலுக்கு வயிறே பிரதானம். என்றாகிவிட்ட நிலை இன்று உருவாகிவிட்டது.

‘உழவினார் கைம்மடங்கின் இல்லை விழைவதூம

விட்டோன் என்பார்க்கின் நிலை’

என்ற குறள் உணவும் அதற்கு ஆதாரமான உழவும், அது இல்லாமல் போனால் துறவிக்கும் கூட வாழ்க்கை இல்லை என்ற மகத்தான கருத்தை அறிவிக்கிறது. ஆனால் உழவின் இன்றைய நிலை என்ன தெரியுமா?

இலங்கை போன்ற அபிவிருத்தியடைந்த நாடுகளின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் உழவின் பங்கு குறைவடைந்து வருகிறது.

நவீன தொழில் நுட்பத்தையும் கணினியையும் மட்டுமே நம்பியிருக்க முடியாது என்பதைப் பலர் உணர்வதில்லை.

நாட்டின் உண்மையான பாதுகாப்பும் இறையாண்மையும் உணவில் தன்னிறைவு காணும் போதே கிடைக்கும். ஒரு நாட்டு மக்களின் வாழ்க்கைத் தரத்துக்குத்தான் அதிக முக்கியத்துவம் தர வேண்டும் என்று சமூக சிந்தனையாளர்கள் வலியுறுத்தியது 21ஆம் நூற்றாண்டில் கூடுதல் கவனம் பெற்று வருகிறது.

எனவே, உணவு உற்பத்தி, விநியோகத்தைவிட அக்கறைப்பட வேண்டிய முக்கியமான விஷயமாக வேறு எதுவும் இருக்க முடியாது. அதை மீறி பசிப் பிணி போக்க மறுத்தால் எவையும் நிலைக்காது என்பதுதான் வரலாற்று உண்மை. ஆனால் இன்றைய உலகில் அரங்கேறிக் கொண்டிருப்பதெல்லாம் விசித்திரமாகவும் வருத்தமாகவும் இருக்கின்றது.

உழவின் அத்தனை அம்சங்களும் வணிகப் பிடிக்குள் திட்டமிட்டுத் தள்ளப்படுகின்றன. உழவுக்கான வளர்ச்சிப் பணிகள் என்று சொல்லப்படுபவை, செய்யப்படுபவை அனைத்தும் அரசியல்வாதிகள் பெரும் ஒப்பந்ததாரர்களின் வணிகப் பசிக்கும், பெரும் செல்வந்தர்கள் வர்த்தக விவசாய நிறுவனங்களின் வசதிக்காக மட்டுமே மேற்கொள்ளப்படுகின்றன.

கண்மூடித்தனமாகக் கட்டப்படும் உட்கட்ட உற்பத்தித் திறனைப் பெருக்கும் உத்திகள் என்ற பெயரில் சந்தைப்படுத்தப்படும் மரபணு மாற்றப்பட்ட பயிர்களாகட்டும், உழவை ஒருநாளும் பெருக்கப் போவதில்லை. மாறாக நம் உழவுச் சந்தையை மொத்தமாக அடிமைப்படுத்தவும், அந்த மரபணு மாற்றப்பட்ட பயிர்களால் உருவாகவுள்ள பெரும் நோய்களின் மூலம் மருத்துவ சந்தைக்கு வித்திடவுமே வழிகோலுகின்றன.

இந்தியாவின் முதல் மரபணு மாற்றப் பயிரான கத்தரியில் உள்ள புழுவை அழிகக் கத்தரிக்குள்ளேயே விஷப் புரதத்தை விதைத்திருக்கிறார்கள். இதனால் ஒவ்வாமை தொடங்கி புற்று நோய், குழந்தைப் பேறின்மை, எதிர் நுண்ணுயிர்கள் செயற்படாத நிலை என எத்தனையோ உடல் நலப் பிரச்சினைகள், பிற பயிர்களில் மரபணு மாற்றப்பட்ட பயிர்க் குணங்கள் கலந்து ஏற்படும் விளைவுகள் எனப் பல்வேறு அச்சுறுத்தல்களைக் கொண்டுள்ளது இக்கத்தரி இனம்.

இதேபோல அரிசி என வரிசையாய் மரபணு மாற்றப்பட்ட பயிர்கள் சந்தைப்படுத்தப்பட உள்ளன. இப்படிப் பன்னாட்டு வணிகப் பிடிக்குள் உள்நாட்டு விவசாயத்தை அடகு வைக்கும் நிலைப்பாடு எங்கே கொண்டு சென்றுவிடப் போகிறது?

இலங்கையிலே, மரபணு மாற்றப்பட்ட உணவுப் பொருட்கள் தடைசெய்யப்பட்டிருப்பது மிகவும் ஆக்கபூர்வமான விடயமாகும்.

பட்டினியைப் போக்கவும் வறுமையைப் போக்கவும் என்ற முகமூடிகளுடன் இவ் உணவுப் பயிர்கள் நாடுகளுக்குள் நுழைகின்றன. இதே காரணத்தைக் கூறித்தான் பல ஆண்டுகளுக்கு முன் பசுமைப்புரட்சி நுழைந்தது.

விவசாயத்தில் எவ்வளவு தன்னிறைவு கண்டாலும் இன்னும் பல இலட்சம் மக்கள் பட்டினியால் வாடுகிறார்கள் என்பதை மறுக்க முடியாது.

உலக மயமாக்கம் முன் எப்போது இல்லாத வகையில் வேகமாக பசியையும், ஊட்டச் சத்தில்லாத மக்கள் கூட்டத்தை பரவலாக்கியும் உள்ளது.

வளரும் நாடுகள், பசியில் தவிக்கும் நாடுகள் அனைத்தும் வணிகத்தில், வேளாண் சந்தையில் பெரும் நாடுகளைச் சார்ந்திருப்பதும், உலக பொருளாதாரச் சரிவும் சேர்ந்துதான் முன் எப்போதும் இல்லாத வகையில் பட்டினி கிடப்போர் எண்ணிக்கையை அதிகரித்துவிட்டது.’ என்கிறார் ஐ. நா. உணவு மற்றும் விவசாய அமைப்பின் (டபிள்யு. எச். ஓ.) தலைவர்.

தன்னிறைவான உணவு உற்பத்தி, விவசாயிகளுக்கு சுயமாக விலை நிர்ணயிக்கும் உரிமை, சமூக, பொருளாதாரப் பின்னணியில் பெரும் ஏற்றத்தாழ்வுகளைக் கொண்டிருப்பதால் அதற்கேற்ற விவசாயப் பொருளாதாரக் கொள்கைகளும் மானியங்களும், அதற்கு பொருந்திவரும் நட்பு நாடுகளுக்கு இடையிலான வணிக ஒப்பந்தங்கள் ஆகியவையே நமக்குத் தேவை ‘நாம் என்ன சாப்பிட வேண்டும்? நமக்கு என்ன நோய் வர வேண்டும்? நோய் வந்தால் என்ன மருந்து உட்கொள்ள வேண்டும்?’ என்பதை உலகில் ஏதோ ஒரு மூலையில் வாழும் பணக்காரன் தீர்மானிக்கும் நிலைக்கு நாம் ஏன் சம்மதிக்க வேண்டும்? விவசாயத்தில் உழவு இயந்திரம் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட காலங்களில், மகாத்மா காந்தியின் பொருளாதார ஆலோசகர் ஜே.சி. குமரப்பா சொன்னதை இங்கே நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.

‘உழவு இயந்திரம் நல்லாத்தான் உழும். ஆழமாகக் கூட உழும்! ஆனால் சாணி போடாதே!’ என்றார் அவர். சாணியைப் பற்றி கவலைப்படாத நம் முன்னோர்கள் அந்த இயந்திரங்களைச் சார்ந்து மண்ணையும் உடலையும் அழித்ததுதான் மிச்சம்.

எங்கே போனது அந்தப் பெரிய மனிதர்களின் சிந்தனைகள்? எதிர்காலம் குறித்த தெளிவான விழிப்புணர்வும், நேர்மையான பரவலாக்கப்பட்ட வளர்ச்சியும் சாத்தியப்படாத வரை, ‘நமது உணவு உறுதிப்பாடு’ என்பது வெறும் பகல் கனவுதான்.