இந்தியத் தூதுக்குழு வருகையும் இலங்கை அரசின் நிலைப்பாடும்

கடந்த வாரத்தின் கடைசி மூன்று நாட்களில் இந்திய மத்திய அரசின் உயர்மட்டத் தூதுக் குழு இலங்கை வந்திருந்தது.அதில் இந்திய தேசியப் பாதுகாப்பு ஆலோசகர் சிவ்சங்கர் மேனன்,வெளியுறவுச் செயலர் நிருபமாராவ், பாதுகாப்புச் செயலாளர் பிரதீப் குமார் ஆகியோர் முக்கிய புள்ளிகளாக இடம்பெற்றிருந்தனர்.

இந்திய மத்திய அரசின் கொள்கை வகுப்பிலும் அவற்றைச் செயல்படுத்துவதிலும் இவர்கள் முக்கிய பங்காற்றி வருபவர்கள். தத்தம் பதவிகளில் கெட்டித்தனமாக விடயங்களைக் கையாள்வதில் காரியக்கட்டிகள் என்று சொல்லக்கூடியவர்கள்.அவர்களது மையப்படுத்தப்பட்ட முழுக் கவனமும் இந்திய வல்லரசுக் கனவு மெய்ப்படுவதற்குப் பணியாற்றுவதாகும்.அந்த வகையில் அவர்களுக்கு இலங்கை அயலாலும் அமைவிடத்தாலும் அதி முக்கியத்துவமுடைய நாடாக இருந்து வருகிறது.அவர்களது அடிப்படை நலன்களில் இருந்தே இலங்கைத் தமிழ் விவகாரம் உட்பட அனைத்தும் தீர்மானிக்கப்படுகிறது.

அந்த வகையில் இந்திய மத்திய ஆட்சியாளர்களுக்கு இலங்கைத் தமிழ்ப் பிரச்சினை என்பது ஒரு பயன்பாட்டு விவகாரம் என்பதற்கு அப்பால் எந்த வகையிலும் உணர்வு நிலைக்கு உட்பட்ட ஒன்றல்ல.இதனைப் புரிந்து கொள்ள தமிழர் தரப்பு ஆதிக்க அரசியல் சக்திகள் தயாராக இல்லை என்பது சோகம் தருவதாகவே இன்றும் காணப்படுகிறது.இருப்பினும் இந்தியாதான் நமக்கான உரிமைகளை வாங்கித்தரவேண்டும் என்ற வேண்டுதலையே மீண்டும் மீண்டும் தமிழ் மக்களுக்கு அவர்களின் தலைமைகள் ஓயாது உரைத்து வருகின்றன.இது நிற்க. இடம்பெற்ற விடயங்களைக் கூர்ந்து நோக்குவது பயன் தருவதாகும்.

இந்தியத் தூதுக்குழு தனது இலங்கைப் பயணத்தை மேற்கொள்ள முன்பிருந்தே தமிழ் ஊடகங்களும் இணையத் தளங்களும் இம்முறை ஜனாதிபதி மகிந்த ராஜபக்ஷ மீதான இந்திய அழுத்தம் மிகக் கடுமையாக இருக்கும் என்ற ஒருவகை எதிர்பார்ப்பையே பரப்புரை செய்திருந்தன. ஆனால் அவை எதிர்பார்த்த அளவுக்கு எதுவும் இடம்பெறவில்லை.யுத்தம் முடிவடைந்து இரண்டு வருடங்கள் சென்ற பின்பும் யுத்தத்திற்குக் காரணமான தேசிய இனப்பிரச்சினைக்கு அரசியல் தீர்வு காண்பது என்பதில் மகிந்த ராஜபக்ஷவை அசைத்துக் கொள்ளமுடியவில்லை என்பது தான் காணக்கூடிய உண்மையாக இருந்து வருகிறது.இந்தியத் தூதுக்குழுவால் ஜனாதிபதியோடு சேர்ந்து நின்று புத்தபெருமானை வழிபட முடிந்ததே தவிர தங்களது முன்னாள் பிரதமரால் கையொப்பமிடப்பட்ட ஒப்பந்தத்தின் கீழான பதின்மூன்றாவது திருத்தத்தை அமுல்படுத்தும் உத்தரவாதத்தைப் பெற முடியவில்லை.பெரும்பான்மையான தமிழ் மக்கள் இந்தியத் தூதுக்குழுவின் வருகையால் ஏதாவது மாற்றம் ஏற்படும் என நம்பத் தயாராக இல்லாத போதும் இந்திய மத்திய அரசு விசுவாசிகளான சிறுபகுதித் தமிழர்களுக்குத் தானும் நம்பிக்கை தரக்கூடியதாக இந்தியத்தூதுக்குழுவின் வருகை அமைந்திருக்கவில்லை.

இந்நிலையில் இந்தியா தமிழர் பக்கத்தில் தான் என்றும் இருந்துவரும் என இந்தியத் தூதுக்குழு தம்மிடம் கூறியதாக தமிழ்க் கூட்டமைப்புப் பேச்சாளரான ஒருவர் கூறியிருந்தார்.அதனைச் சில தமிழ் ஊடகங்கள் தலைப்புச் செய்தியாகவும் வெளியிட்டிருந்தன.அதேபோன்று சில சிங்கள, ஆங்கில ஊடகங்களில் இந்தியா இலங்கையின் பக்கம் உறுதியாக நின்றுவரும் என்பதே இந்தியத் தூதுக்குழு தெரிவித்ததாகத் தலைப்புச் செய்திவெளியிட்டிருந்தன.இவ்வாறு பாம்பிற்குத் தலையும் மீனுக்கு வாலும் காட்டி வரும் இந்தியா இலங்கையில் யார் பக்கத்திலும் இல்லை.தனது பிராந்திய மேலாதிக்க நலன் என்ற பக்கத்தில் மட்டுமே இருந்து வருகின்றது என்பதே உண்மையானதாகும்.இலங்கையின் ஆளும் தரப்பாக தொடர்ந்து இருந்து வருவது பேரினவாத முதலாளித்துவ ஆளும் வர்க்கமாகும்.இது கட்சி வேறுபாடுகளுக்கு அப்பாற்பட்டதாகும்.அதேபோன்று தென்னாசியப் பிராந்தியத்தில் தனது வல்லாதிக்கத்தை வலுப்படுத்தி வருவதே இந்திய மத்திய ஆட்சியாளர்களின் நோக்கும் போக்குமாகும்.மாநில அளவிலும் இந்திய அளவிலும் இதற்கு முழுமையான ஆதரவைப்பெறும் நிலவுடைமை முதலாளித்துவ சக்திகளும் அவர்களது கட்சிகளும் வழங்கி வருகின்றன.மேற்கூறியவை இலங்கையினதும் இந்தியாவினதும் இன்றைய யதார்த்தமாகவே உள்ளது.இதன் காரணமாகவே இலங்கையின் பேரினவாத இராஜதந்திரமும் இந்திய பிராந்திய மேலாதிக்க இராஜதந்திரமும் தம்முள் முரண்பட்டும் இணங்கியும் பயணிக்கும் போக்கைக் கொண்டிருக்கின்றன.இருதரப்பும் பரந்துபட்ட இலங்கை, இந்திய மக்களின் அடிப்படை நலன்கள் என்ற இடத்தில் தத்தமது புறமுதுகுகளைக்காட்டிக் கொள்கின்றன என்பதைப் பலர் மறந்து விடுகின்றனர்.

இலங்கையின் ஆளும் தரப்பாக இருந்து வரும் பேரினவாத உயர் வர்க்க மேட்டுக்குடி சக்திகள் இலங்கையின் எதனையும் கொடுப்பதற்குத் தயாராகவே இருந்து வந்துள்ளன.அல்லது ஏற்றுக்கொள்வதற்கு முன் வருபவர்களாகவும் இருந்து வந்துள்ளன.ஆனால் ஒன்றை மட்டும் ஏற்றுக்கொள்வதற்கும் கொடுப்பதற்கும் இம்மியளவும் தயாராக இல்லை என்ற நிலைப்பாடே இன்றுவரை தொடர்கிறது.அந்த ஒன்று இலங்கை பல்லின மக்கள் வாழும் நாடு என்ற யதார்த்தத்தை ஏற்றுக்கொள்ள மறுப்பதாகும்.

அதேபோன்று தமிழர்களுக்கும், முஸ்லிம்கள், மலையகத் தமிழ் மக்களுக்கும் அரசியல் உரிமைகள் எதையும் மிகச் சிறுஅளவில் தானும் வழங்க விடாப்பிடியாக மறுத்து வருவதாகும்.தமது பேரினவாத ஆளும் நிலைப்பிற்காக இலங்கையின் நிலவளம்,நீர்வளம்,கனிமவளங்கள்,உழைப்பு வளங்கள்,பண்பாட்டு வளங்கள் போன்ற சகலவற்றையும் அந்நியருக்கு வழங்கி இழக்கக் கூடாதவற்றை இழந்து வருகிறார்கள். ஆனால் பதின்மூன்றாவது திருத்தம் அரசியல் அமைப்பில் இருந்தும் கூட அவற்றைக் கொடுக்க மறுத்து வருவதில் உறுதியாகவே இருந்து வருகிறார்கள்.

இந்தியத் தூதுக்குழு இலங்கை வந்தபோது 13 ஆவது திருத்தம் +என்றெல்லாம் எதிர்பார்க்கப்பட்டது.ஆனால் ஜனாதிபதி மகிந்த ராஜபக்ஷ 13 ஆவது திருத்தத்தில் என்ற விதத்தில் மாகாணசபைகளுக்கு காணி,பொலிஸ் அதிகாரங்கள் வழங்க முடியாது என்பதில் தனது திட்டவட்டமான நிலைப்பாட்டை இந்தியத் தூதுக்குழுவிற்கு உணர்த்திக்கொண்டமையைத் தான் காண முடிந்தது.இதனை நோக்கும்போது இலங்கையின் பேரினவாத இராஜதந்திரம் தனது குறுகிய நிலைப்பாட்டை இழக்கத் தயாராக இல்லை என்ற செய்தியை இந்திய பிராந்திய மேலாதிக்க சக்தியான இந்தியாவிற்கு எடுத்துக்காட்டியிருக்கிறது.அதற்கு முன்னால் இந்தியத் தூதுக்குழுவினால் எதனையும் மீறி மிரட்ட முடியாது. மௌன அவதானிப்புடன் திரும்பியுள்ளது.

அவ்வாறு இந்தியா நடந்து கொள்வதற்கு அதன் பிராந்திய பொருளாதார அரசியல் இராணுவ நலன்கள் பொதுவானவையாகவும் இலங்கையில் பொருளாதார மூலதனமிடல் என்பது குறிப்பானதாகவும் அமைந்து காணப்படுகின்றது.இத்தகைய மூலோபாயம் கொள்கை நடைமுறையில் இருந்தே இலங்கைத் தமிழர் பிரச்சினையை இந்தியா அணுகி வருகின்றது.இவ்வாறு வரையப்பட்டுள்ள கோட்டுக்கு அப்பால் இந்திய மத்திய அரசு ஒருபோதும் நகரப்போவதில்லை.இதனை நன்கு படித்து கொண்டமையினாலேயே பேரினவாத இராஜதந்திரம் தனது காய்களை இந்தியஇலங்கை சதுரங்கப் பலகையில் நகர்த்தி வருகிறது.அதில் ஒன்றாகவே இலங்கை அரசாங்கம் சீன அரவணைப்பு என்ற பிடி கயிற்றை இறுக்கப் பற்றி நிற்கிறது.அதற்குமப்பால் பாகிஸ்தான்,ரஷ்யா,ஈரான் போன்றவற்றையும் ஏனைய அணிசேரா நாடுகளையும் கட்டியணைத்துக் கொள்கின்றன.

இதன் மூலம் இந்தியாவிற்கு இலங்கையைக் கையாள்வதில் கடும் சிரமத்தை எதிர்நோக்க வேண்டியிருக்கிறது.சுருங்கக் கூறின் தனது பொருளாதார நலன்களுக்கான மூலதன நுழைவிற்கு தமது கதவுகளைத் தாராளமாகத் திறந்து விட்டுள்ள பேரினவாத இலங்கை அரசாங்கம் இராணுவ உதவிகளை தாராளமாகவும் பெற்றுக் கொண்டது.நடந்து முடிந்த யுத்தத்தை இந்தியாவே நடத்தியது என வாய் திறந்து இலங்கை அரசாங்க அமைச்சர்கள் கூறிய பின்பும் தமிழ் மக்களை இனிமேலும் இந்தியாவை நம்பும் படி தமிழர் தரப்பு அரசியல் தலைமை வேண்டி நிற்பது எவ்விதத்திலும் வினோதமானது அல்ல.அவர்களுக்கு தாங்கள் எடுக்கின்ற முடிவுகள் தமிழ் மக்கள் சார்பாக இருப்பதை விட தங்களது சொத்து சுகம் அதற்கு இசைவான இந்திய ஆளும் வர்க்க நலன்களே முக்கியமானவையாக இருந்து வந்துள்ளன.இலங்கையின் தமிழர்கள் ஆதிக்குடிகள் அல்லர் என்றும் வந்தேறு குடியினர் என்றும் கூறியவர் ஜெனரல் சரத் பொன்சேகா ஆவார்.

அது மட்டுமன்றி அவர் இறுதி யுத்தத்தினை வழிநடத்திய இராணுவ ஜெனரலுமாவார்.
அத்தகைய நபர் கடந்த ஜனாதிபதித் தேர்தலில் போட்டியிட்ட போது தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு அவரை ஆதரித்து தமிழ் மக்கள் அவருக்கு வாக்களிக்கும்படி வேண்டி நின்றதை வரலாறு என்றும் மறந்துவிடமாட்டாது.அந்த முடிவை எடுப்பதற்கு இந்திய எசமானர்கள் எத்தகைய அழுத்தத்தைக் கொடுத்திருந்தார்கள் என்பது அவ்வேளை கசிந்த கதைகளாகும்.
அத்தகைய இந்திய ஆளும் வர்க்கத் தலைமை தனது நாட்டின் தேசிய இனங்களின் உரிமைகளைத் துப்பாக்கி முனையில் அடக்கியொடுக்கிய வண்ணம் செயல்பட்டுக்கொண்டு எவ்வாறு இலங்கையின் தமிழ் தேசிய இனத்திற்கு அரசியல் உரிமைகளைப் பெற்றுத்தர முடியும்?இதனை ஒரு தர்க்கம் நிறைந்த கேள்வியாக முன்வைத்து முடிவுகளை மேற்கொள்ள மறுப்பவர் எவரும் தமிழ் மக்களின் சார்பானவர்கள் அல்லர்.வெறுமனே மொழி,நடை,உடை,பாவனை,பண்பாட்டு அடையாளங்களை போலித்தனமாக அப்பிக் கொள்ளும் தமிழ் ஆதிக்கத் தலைமைகள் இந்தியாவை வழிபட்டுக் கொண்டிருப்பது நொந்து நொந்து வாழ்ந்து கொண்டுள்ள தமிழ் மக்களுக்கு விடுதலைக்கும் விமோசனத்திற்கும் வழிகாட்ட முடியாது.இதனையே இந்தியத் தூதுக்குழுவின் வருகையும் தமிழ்த் தரப்புக் கட்சிகளுடனான பேச்சுவார்த்தையும் வெளிப்படுத்தி நிற்கின்றன.

தமிழ் மக்கள் கடந்த காலத்தில் பயணித்து வந்த தமிழ்த் தேசியவாத குறுகிய பாதையில் கிடைத்த அனுபவங்கள் பட்டறிவின் வாயிலாக மாற்று அரசியல் கொள்கை பற்றியும் பயணப் பாதை பற்றியும் ஆழ்ந்து சிந்தித்துச் செயல்பட முன்வருவதைத் தவிர வேறு வழியே இருக்க முடியாது.

(தினக்குரல்)