ஒரு படுகொலை!  ஒரு பாடசாலை!!

ஒக்ரோபர் மாதம் ஏழாம் திகதி(2006) அதிகாலை ஏழு மணியளவில் தெல்லிப்பளை மஹாஜனாக்கல்லூரியின் முன்னாள் அதிபரான 68 வயதான கதிர்காமத்தம்பி நாகராஜா(மண்) பாசிஸப் புலிகளால் சுட்டுக்கொல்லப்பட்டார். அவர் அதிபராக இருந்த காலப்பகுதியான 1985 இலிருந்து 1998 வரையான காலம் வட கிழக்கிழக்கிலுள்ள பெருமளவிலான பாடசாலைகள் நடைபெற்று வந்த யுத்தம் காரணமாக மிகுந்த நெருக்கடிகளை எதிர்கொண்ட காலம். மஹாஜனாக் கல்லூரியும் பல நெருக்கடிகளை எதிர்கொண்டதோடு சிலகாலத்துக்கு தெல்லிப்பளையிலிருந்து இடம்பெயர்ந்து வேறு இடத்தில் இயங்கவேண்டிய பெரும் இடருக்கும் உள்ளாகியது. இவற்றையெல்லாம் சமாளித்து ஏறத்தாழ 12 ஆண்டுகளாக சோர்வின்றி அப்பாடசாலையை இயக்கியவர் நாகராஜா. ஆனால் அவர் தன் மரணத்தின்போது பெற்றதோ தமிழ் பாசிஸத்தினது தேசத்துரோகி என்ற அவமந்திர உச்சாடனம்.

ஏறத்தாழ புலம்பெயர் நாடுகளிலுள்ள அனைத்து மஹாஜனாக்கல்லூரியின் பழைய மாணவர் சங்கங்களும் அவரது மரணத்தை வேண்டுமென்றே கண்டிக்கத்தவறியதோடு அவருக்கான அஞ்சலிக்கூட்டங்களையும் நடத்தாது விட்டன. குறிப்பறிந்து இயங்குவதில் புலம்பெயர்ந்த இலங்கைத்தமிழர்களிடம் கிட்லர் கால ஜெர்மானியர்கள் பிச்சை வாங்கவேண்டும். இலங்கை அரசாங்கங்களும் இந்திய இராணுவமும் பல தமிழ் விடுதலை இயக்கங்களும் படுகொலைகளைச் செய்துள்ளன. ஆனால் வழமையைப்போலவே படுகொலைகளைப் பொறுத்தவரையில் விடுதலைப் புலிகளுக்கு நிகர் எவருமில்லை. விடுதலைப் புலிகள் மட்டுமே தமிழ்ப்பாடசாலை அதிபர்களைக் கொன்றவர்கள் என்றும் இராணுவப் புலனாய்வுப் பிரிவால் கொல்லப்பட்டவர் என்று பரவலாக நம்பப்பட்ட கோப்பாய் கிறிஸ்தவக் கல்லூரி அதிபர் சிவகடாட்சத்தையும் உண்மையில் கொன்றது புலிகளே என்று கடைசியாக வந்த மனித உரிமைகளுக்கான யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழக ஆசிரியர் சங்க அறிக்கை குறிப்பிடுகிறது. 

அதிபர் நாகராஜாவைப் பற்றிப்பேசுவதற்குமுதல் மகாஜனாவைப் பற்றிப் பேசவேண்டும். பெரிய பிரித்தானியாவின் ஈற்றன்(Eton) கல்லூரிக்கும் இந்தியாவின் டூன்(Doon) கல்லூரிக்கும் சற்று சமனான ஒரு உயர்தரத் தமிழ் பாடசாலையை இலங்கையில் கண்டுபிடிக்க முடியுமாயின் சந்தேகமின்றி அது தெல்லிப்பளை மஹாஜனாக் கல்லூரியாகத்தான் இருக்கும். ஈற்றன் கல்லூரியும் டூன் கல்லூரியும் ஆண்கள் பாடசாலை என்பதோடு அங்கு பயிலும் அனைத்து மாணவர்களும் வீட்டுக்குச்செல்லாது விடுதியிலேயே தங்கிப்படிக்கும் மாணவர்கள். மகாஜனாக்கலூரியிலோ 10 வீதத்துக்கும் குறைவானவர்களே தங்கிப்படிக்கும் மாணவர்களாக இருந்தார்கள் என்பதுபோக இன்னொரு முக்கியமான வித்தியாசம் மஹாஜனா ஒரு கலவன் பாடசாலை. தமிழில் "கலவன் பாடசாலை" என்பதே ஒரு "இரண்டாந்தரமான புலமையற்ற மாணவர்கள் பயிலும்" பாடசாலைக்கான ஒத்தசொல் என்ற தவறான கருத்து ஊன்றியிருக்கும் சூழலில் மஹாஜனா ஒரு அதிசயம். ஆங்கிலேயக் காலனியாதிக்க காலத்தில் கிறிஸ்தவப் பாதிரியார்களாலேயே பெருமளவு பாடசாலைகள் தொடங்கப்பட்டதால் இறுக்கமான கிறிஸ்தவ சமய மரபுகளுக்கேற்ப பால் பிரிக்கப்பட்ட பாடசாலைகளே பெருமளவில் இலங்கையில் உருவாகின. பின்னர் இதே மரபைப்பற்றியே யாழ் இந்து போன்ற பல இந்துக்கல்லூரிகளும் தொடங்கப்பட்டாலும் மஹாஜனா விதிவிலக்காகவே இருந்தது. பால் பிரிக்கப்பட்ட உயர்தரப் பாடசாலைகளே மாணவர்களின் கல்வி முன்னேற்றத்திற்கு உகந்ததாக இருக்கும் என்ற கிறிஸ்தவ மரபை ஒட்டிவந்த தவறான கல்விக்கொள்கையையும் மஹாஜனா பொய்யாக்கியிருக்கிறது.  

மூன்றாம் உலக நாடுகளில் கணித மற்றும் விஞ்ஞானத்துறைகள் தவிர்ந்த சமூக மானுடவியல் துறைகள் பிரயோசனமற்ற கற்கை நெறிகள் என்றும் அவற்றைப் பயில்வதால் அதிக வருமானம் பெறும் தொழில்வாய்பைப் பெறமுடியாது என்ற கருத்துகளும் ஊன்றிப்போயிருக்கிறது. இதை அடியொற்றியே எழுபதுகளின் பிற்பகுதியிலிருந்து யாழ்ப்பாணத்தின் பிரபல்யமான ஹாட்லிக்கல்லூரி, இந்துக்கல்லூரி போன்ற பாடசாலைகளில் உயர்தர (A/L) வகுப்பில் கலைப்பீடங்கள் இழுத்துமூடப்பட்டன. இதனை அப்பாடசாலைகள் தங்களது புகழினதும் சிறப்பினதும் வெளிப்பாடாகக் கருதிக்கொள்வதுதான் இன்னும் விஷமத்துக்குரியது. மஹாஜனா இத்தவறைச் செய்யவில்லை.

யாழ் இந்துக்கல்லூரியில் பயின்று கணிதத்தில் நான்கு அதி திறமைச்சித்திகளைப் பெற்று இருந்த என்னுடைய ஒரு நண்பரோடு தொலைக்காட்சியில் ஒரு தமிழ்ப்படம் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். அந்தப்படத்தில் ஆதாம் ஏவாளைப்பற்றிய ஒரு காட்சி ஒரு பாடல் காட்சியில் வந்தது. அதைப்பார்த்த என்னுடைய நண்பரோ யார் ஆதாம் ஏவாள் என்று என்னிடம் வினவினார். ஆதாம் ஏவாளை எல்லோரும் அறிந்திருக்கவேண்டும் என்ற கட்டாயம் இல்லைத்தான். ஆனால் இதற்கூடாக வெளிப்படுவது என்னவென்றால் என்னுடைய இந்துக்கல்லூரி நண்பர் தன்னுடைய பாடப்புத்தகங்கள், அவை சம்பந்தப்பட்ட புத்தகங்கள் தவிர்ந்த வேறு எந்த புத்தகத்தையோ பத்திரிகையோ தன் வாழ்நாளில் பிரித்துப் பார்த்ததில்லை என்பதைத்தான். 

தலைசிறந்த ஆங்கிலப்படைப்பாளியும் மனச்சாட்சியின் கைதியுமான ஜோர்ஜ் ஓர்வெல் ஈற்றன் கல்லூரியில்தான் பயின்றார். அவர் இலகுவாக அதனைத்தொடர்ந்து கேம்பிரிட்ச்சிலோ ஒக்ஸ்போட்டிலோ அனுமதிபெற்று பல்கலை கழகக் கல்வியும் பெற்றிருக்கலாம். எனினும் அவர் அவ்விதமின்றி பர்மாவுக்கு பொலிஸ் அதிகாரியாக பணியாற்றச்சென்றார். ஈற்றனில் பயின்றவர்களுக்கு பல்கலைக்கழகமே தேவை இல்லாதவாறு எவ்வாறு ஈற்றனே ஒரு பல்கலைக் கழகமோ அவ்வாறுதான் மஹாஜனாவும் ஒரு பல்கலைக்கழகம்தான். அற்புதங்களை நிகழ்த்தவல்லவர்கள் மஹாஜனா மாணவர்கள்.

எண்பதுகளில் யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து உருவாகிவந்த தலைசிறந்த அகழ்வாராய்ச்சியாளரும் வரலாற்றறிஞருமான பொ. ரகுபதியின் கதை எல்லோரையும் ஆட்கொள்ளக்கூடியது. ரகுபதி யாழ்ப்பாணம் இந்துக்கலூரியில்தான் தனது க.பொ.த சாதாரண தரம் வரை பயின்றார். உயர்தரத்தில் அவர் கலைப்பாடங்களையே பயில விரும்பியபோதும் அக்கல்லூரியில்  கலைப்பிரிவு இல்லாத படியினால் ஆரம்பத்தில் சிறிதுகாலம் விஞ்ஞானப் பாடங்களையே பயின்றார். பின்னர் தான் கலைப்பாடங்களையே பயிலப்போவதாக பாடசலை நிர்வாகத்திடம் சொன்னபோது அவரைப்போன்ற கிறுக்கர்களுக்கு மஹாஜனாவே சரி என்று ஏளனம் செய்யப்பட்டார். ரகுபதி மஹாஜனாவுக்குச்சென்று கலைப்பிரிவில் பயின்று பின்னர் மாதோட்டத்திலும் குடாநாட்டின் பகுதிகளிலும் அகழ்வாராய்ச்சியில் ஈடுபட்டபோது அத்துறை சார்ந்த அறிஞர்களின் புருவங்கள் உயர்ந்தன. இவரைப்போன்ற எத்தனையோ சமூக மானுடவியல் துறை அறிஞர்களாக மிளிரவேண்டியவர்களை ஹாட்லிக்கல்லூரி போன்ற பாடசாலைகள் காயடித்துவர மஹாஜனா மட்டுமே ஒரே தஞ்சம். 

மஹாஜனாக் கல்லூரியில் பயின்ற வீ. வசந்தன் என்பவர் தமிழ்நாட்டில் ஒரு எந்திரவியற் கல்லூரியில் எந்திரவியல் படித்துக்கொண்டிருந்தார். அவரோடு தமிழ்நாட்டைச்சேர்ந்த இலக்கியத்தில் ஈடுபாடுள்ள  ஒரு தமிழ் நாட்டவரும் பயின்றார். ஆர். கே. நாராயணன், சல்மான் றஷ்டி போன்றோரின் நாவல்களைப் படிக்கும் அவர் ஒரு நாள் வசந்தனிடம் தமிழில் மேற்கூறியவர்கள் எழுதுகின்றவற்றைப்போன்ற நாவல்கள் இல்லை என்றும் இருப்பவை எல்லாம் பாலகுமாரன் சுஜாதா போன்றவர்கள் எழுதும் வியாபார நாவல்கள் என்றும் குறைபட்டுக்கொண்டாராம். அடுத்த நாள் வசந்தன் தன் சகமாணவரிடம் தன்னிடம் அப்போதிருந்த சுந்தர ராமசாமியின் ஜே.ஜே சில குறிப்புக்கள்  நாவலைப்படித்துப் பார்க்குமாறு கொடுத்தார். அதை ஒரே அமர்வில் இருந்து ஆச்சரியத்தோடு படித்து முடித்த பின்னவருக்கு அதன் பிறகே நவீன தமிழிலக்கியத்தின் பரிச்சயமே வந்தது. (ஜே.ஜே சில குறிப்புக்கள் சுந்தர ராமசாமியின் masterpiece என்பதிலோ  அல்லது அது தமிழில் வந்த சிறந்த நாவல்களில் ஒன்று என்பதிலோ எனக்கு உடன்பாடு இல்லை என்பது வேறு விடயம்) 

மஹாஜனாக் கல்லூரியில் உயர்தரவகுப்பில் பயின்றுகொண்டிருக்கும் போதே பாலசூரியன் போன்றவர்களால் வெளியிடப்பட்ட "புதிசு" என்ற இலக்கியச்சஞ்சிகை பாடசாலை மாணவர்களால் வெளியிடப்படுகிற சஞ்சிகையின் தரத்தில் இருக்காது ஒரு தொழில்சார் இலக்கியப்பதிப்பாளரால் வெளியிடப்படுகிற அளவு தரத்தில் இருந்தது. வாசிப்பு முழுமையான மனிதனை உருவாக்குகிறது என்ற தத்துவத்தை முழுமையாகப் பிரயோகித்து அதன் முழுப்பிரயோசனங்;களையும் பெற்று அனுபவிப்பவர்கள் மஹாஜனா மாணவர்கள்.

ஈழத்தேசிய விடுதலை இயக்கங்கள் உருவாகியபோது, இந்திய அரசிடமிருந்து பயிற்சி உதவிகள் பெறுவதும்கூடத் தவறு என்று கருதிச்செயற்பட்டு உன்னத கொள்கைகளிலிருந்து பிசகாது களங்கமற்ற இயக்கம் என்று பெயரெடுத்த தமிழீழத் தேசிய விடுதலை முன்னணி (NLFT)யில் மஹாஜனாவின் மாணவர்களில் பலர்  போய்ச் சேர்ந்ததும் கூட ஒரு தற்செயலான நிகழ்வு அல்ல.

மஹாஜனா பாடசாலையின் ஸ்தாபகரான துரையப்பாபிள்ளை ஒரு கவிஞராக இருந்ததும் மஹாஜனாக் கல்லூரியில்  மிகச்சிறப்பான நூலகம் இருந்ததும் மஹாஜனாவிற்கு தொடர்ச்சியான வலுவான ஒரு இலக்கியப் பாரம்பரியம் இருப்பதற்கு காரணமாக இருக்கலாம். ஆனால் அதே சமயம் இப்பாடசாலை கணித விஞ்ஞானத்துறைகளிலும் விளையாட்டுத்துறைகளிலும் யாழ் இந்துக்கல்லூரி முதலியவற்றுக்கு எந்த விதத்திலும் குறையாமல் சாதித்துக்கொண்டிருக்கிறது. இதில்தான் அதன் முழுமையும் தலைசிறப்பும் வருகிறது. 

இத்தகைய சிறந்த பாரம்பரியம் மிக்க மஹாஜனாவின் அதிபர் நாகராஜாவின் கொலையும் பத்தோடு பதினொன்றாக புலிகளால் கொல்லப்பட்ட இருபத்தையாயிரம் தமிழர்களில் ஒருவராக விரைவில் மறக்கப்பட்டுவிடும். மஹாஜனாவின் பழைய மாணவரான, விரிவுரையாளராக இருந்துகொண்டே பேராசிரியர் என்று கதைவிடும் சேரன் போன்றவர்களே பாஸிசப் புலிகளுக்காக வெட்கமின்றி வக்காலத்து வாங்குகிறார்கள். "தளராத படைத்திறன், போர்வலு என்பவற்றின் மீது உறுதியாகக் கட்டப்பட்ட நம்பிக்கையோடும் பெருமிதத்தோடும்" தேசியத்தலைவர் இக்கொலைக்கு உத்தரவிட்டிருக்கலாம் என்று சேரன் எழுதக்கூடும்.                                                                                                                                                                                     - நட்சத்திரன் செவ்விந்தியன்.

(2006 ம் ஆண்டு லண்டன் தேசம் சஞ்சிகையில் வெளிவந்தது)