Contact us at: sooddram@gmail.com

 

Misapplying R2P in Sri Lanka

Jorge Heine

The concept of Responsibility to Protect has triggered resistance in many countries of the Global South precisely because of its potential misapplication to situations such as the Sri Lankan one.

Lakshman Kadirgamar, the former Sri Lankan Foreign Minister, was one of the most incisive legal minds of his generation. A former president of the Oxford Union, he made significant contributions to the ILO and the World Intellectual Property Organisation, among other entities. Whoever met him, as I did, could not help but be impressed with his knowledge of international affairs, his passion for peace in his homeland, and his razor-sharp intellect.

An ethnic Tamil, he was proud to serve as Foreign Minister in the Cabinet of President Chandrika Bandaranaike Kumaratunga, a Sinhala, though he knew in so doing he put his life on the line. And, like so many others of the best and brightest Sri Lankan Tamils of our time, he paid for it dearly. He was gunned down one evening in August 2005 in his own home in Colombo, by a sniper using an infra-red-telescope-equipped rifle. As customary, the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), one of the deadliest and bloodiest terrorist organisations ever seen, never acknowledged authorship, though it is widely accepted no one else could have pulled off such a complex, high-tech task.

As terrorist attacks spread from Baghdad to Bombay to Baluchistan, and the Afghan war spills into Pakistan, one would think that the end of the 25-year-old war in Sri Lanka in May 2009 would be widely greeted. In the South Asian cauldron, where for too long India has been the only anchor of stability, one war less to contend with is a great relief.

Moreover, the LTTE, banned in 32 countries, was among the worst terrorist outfits. Combining moral turpitude with high-tech savvy, it invented the suicide bomber-vest, pioneered the deployment of female suicide bombers, excelled in the recruitment of child-soldiers, killed one President at home and a former Prime Minister abroad, and developed the extortion of the Tamil communities abroad to a high art, accumulating, according to some estimates, a $ 300 million to $ 400 million war chest. Uniquely, it set up both a Navy and an Air Force, and a specialised suicide bomber unit, the so-called Black Tigers, whose career high point was the “last meal” (vegetarian) they had with LTTE supremo Velupillai Prabakaran before departing for their final mission .

The LTTE’s end should thus be welcomed. Yet, inexplicably, instead of being praised, President Mahinda Rajapaksa has been criticised in many western quarters, particularly in Scandinavia and in western Europe. Even before the war was over, the Sri Lankan government was under pressure to allow a ceasefire — presumably to allow the LTTE high command to escape unharmed from its last bastion, on a small sliver of land behind a lagoon in Sri Lanka’s Northern tip, Wanni region.

As usual, the LTTE used human lives as a shield, and surrounded its high command with some 275,000 civilians. The LTTE heavy artillery was set up in the midst of this civilian population. It was to protect those innocent civilian lives that the Sri Lankan government would suspend for a few days the ongoing military operations, first on January 29 and 30 and then on April 13 and 14. Yet, it found that, on doing so, the flow of civilians out of the LTTE-controlled area would diminish from the 1000 or so a day who would escape regularly, as the Tigers, freed from the need to return fire, were able to turn their guns on these innocent hostages.

Even so, and responding to the concern of the United Nations, represented in situ by the U.N. Secretary-General’s chef de cabinet, Vijay Nambiar, as late as early April, the Sri Lankan government was prepared to compromise. A preliminary understanding was reached: the U.N. team would be allowed to go into the LTTE-controlled area, under the auspices of the World Food Programme, to negotiate an end to the conflict, offering full amnesty for the rank and file of the Tigers, and due process of law for their leaders.

This was overtaken by events. On April 20, the Sri Lankan Army broke the security perimeter of the LTTE area, and in 72 hours 105,000 civilians managed to escape, even under Tiger fire. From there on, things moved fast. On May 18, it was over.

The argument has been made that the international community, invoking the concept of the Responsibility to Protect (R2P), should have intervened to stop the fighting earlier, since “the Sri Lankan government is as responsible as the LTTE for civilian deaths.” Others, like my good friend and former Norwegian official, Vidar Helgesen, have argued that the outcome of the Sri Lankan conflict shows “conflict resolution the Post-American Way,” one in which the brute use of force would replace “emerging international norms and architecture for human security, the responsibility to protect, peace mediation, peace-building, etc.,” making them “obsolete before they even got started.”

The resolution of the Sri Lankan conflict would thus fall into the same category as tragedies such as the Rwandan genocide, the Srebrenica massacre, and the “killing fields of Cambodia.” The first task now, therefore, would be an international investigation into what happened, and how to allocate responsibility for eventual war crimes or crimes against humanity between the Sri Lankan government and the LTTE.

This does little favour both to Sri Lanka and to the very valuable Canadian–initiated concept of R2P, one of the most exciting and innovative notions in IR and international law today. R2P has triggered resistance in many countries of the Global South precisely because of its potential misapplication to situations such as the Sri Lankan one.

In Sri Lanka, what obtained was a straightforward civil war, initiated by a separatist, terrorist organisation, which cost up to 70,000 lives during the quarter century it lasted. During its duration, Sri Lanka remained a full-fledged democracy: five general elections were held, and the government changed hands three times, though the LTTE killed one President, at least one Foreign Minister, and the Army Chief barely escaped from another suicide bomber.

Though the war took its toll, press freedom suffered, and human rights violations were committed on both sides, the most remarkable thing is how well Sri Lanka’s democratic institutions withstood the terrorist onslaught. Parliament had to be moved from its prime location in downtown Colombo, overlooking the sea, to the suburbs — to a building that, like a medieval fortress, is surrounded by water to protect the country’s elected representatives from suicide bombers — this in a country with such a peaceful tradition that it did not even have an independence movement: Britain granted it independence in 1948 almost as an afterthought, after India’s the year before.

During these 25 years, Sri Lanka called on the international community for help through a variety of peace-mediation efforts, both from India and the Scandinavian nations. All of them were taken advantage of by the LTTE to continue to pursue its objectives of a separate, independent Tamil Eelam through its policy of indiscriminate killing of all those it considered stood in its way, be they Sinhala or Tamil, and thus came to naught. Time and again, as early as 1987, the LTTE rejected the many offers just short of independence that were made. Not surprisingly, after some two decades of this, President Rajapaksa realised that only a military solution could bring peace to Sri Lanka.

One of the great successes of the LTTE was its manipulation of western public opinion. It masterfully played on the identity politics prevalent in advanced democracies, and stayed away from targeting non-Sri Lankans (except, of course, closer to home, Rajiv Gandhi, which was its undoing). Prabakaran died with a side arm in one hand and a satellite phone in the other, gambling to the last minute that the international community would rescue him and his acolytes.

While 64 years after the end of the Second World War the Allies continue to celebrate with great fanfare the end of a war that lasted six years, Europeans now have the nerve to accuse the Sri Lankan government of engaging in “triumphalism” — this a bare month after ending a war that lasted 25 years and inflicted great suffering on Sri Lanka.

The main task for the international community today is to help Sri Lanka in its reconstruction effort in the North and the East, and in addressing the very legitimate grievances of the minority Tamil community. The last thing South Asia needs is a finger-pointing exercise aimed at questioning the Sri Lankan state’s legitimate right of self-defence and of using military force to respond to a separatist uprising to protect its territorial integrity. To confuse this with a genocidal exercise like that of Rwanda would have made the international lawyer in Lakshman Kadirgamar cringe.

The end of the Sri Lankan conflict should be seen for what it is: a victory of one of Asia’s oldest and most established democracies over one of the great scourges of our time: terrorism.

(Jorge Heine holds the Chair in Global Governance at the Balsillie School of International Affairs and is a Distinguished Fellow at the Centre for International Governance Innovation (CIGI) in Waterloo, Ontario. He served as Chile’s Ambassador to Sri Lanka from 2004 to 2007.)

 Thank you : The Hindu 27.06.2009

Thank you: Alathy Annpu. 

 

உனக்கு நாடு இல்லை என்றவனைவிட நமக்கு நாடே இல்லை என்றவனால்தான் நான் எனது நாட்டை விட்டு விரட்டப்பட்டேன்....... 

 


rajaniThiranagama_1.jpg

ராஜினி திரணகம

MBBS(Srilanka)

Phd(Liverpool, UK)

'அதிர்ச்சி ஏற்படுத்தும் சாமர்த்தியம் விடுதலைப்புலிகளின் வலிமை மிகுந்த ஆயுதமாகும்.’ விடுதலைப்புலிகளுடன் நட்பு பூணுவது என்பது வினோதமான சுய தம்பட்டம் அடிக்கும் விவகாரமே. விடுதலைப்புலிகளின் அழைப்பிற்கு உடனே செவிமடுத்து, மாதக்கணக்கில் அவர்களின் குழுக்களில் இருந்து ஆலோசனை வழங்கி, கடிதங்கள் வரைந்து, கூட்டங்களில் பேசித்திரிந்து, அவர்களுக்கு அடிவருடிகளாக இருந்தவர்கள்மீது கூட சூசகமான எச்சரிக்கைகள், காலப்போக்கில் அவர்கள்மீது சந்தேகம் கொண்டு விடப்பட்டன.........'

(முறிந்த பனை நூலில் இருந்து)

(இந் நூலை எழுதிய ராஜினி திரணகம விடுதலைப் புலிகளின் புலனாய்வுப் பிரிவின் முக்கிய உறுப்பினரான பொஸ்கோ என்பவரால் 21-9-1989 அன்று யாழ் பல்கலைக்கழக வாசலில் வைத்து சுட்டு கொல்லப்பட்டார்)

Its capacity to shock was one of the L.T.T.E. smost potent weapons. Friendship with the L.T.T.E.  was a strange and self-flattering affair.In the course of the coming days dire hints were dropped for the benefit of several old friends who had for months sat on committees, given advice, drafted latters, addressed meetings and had placed themselves at the L.T.T.E.’s  beck  and call.

From:  Broken Palmyra

வடபுலத் தலமையின் வடஅமெரிக்க விஜயம்

(சாகரன்)

புலிகளின் முக்கிய புள்ளி ஒருவரின் வாக்கு மூலம்

பிரபாகரனுடன் இறுதி வரை இருந்து முள்ளிவாய்கால் இறுதி சங்காரத்தில் தப்பியவரின் வாக்குமூலம்

 

தமிழகத் தேர்தல் 2011

திமுக, அதிமுக, தமிழக மக்கள் இவர்களில் வெல்லப் போவது யார்?

(சாகரன்)

என் இனிய தாய் நிலமே!

தங்கி நிற்க தனி மரம் தேவை! தோப்பு அல்ல!!

(சாகரன்)

இலங்கையின் 7 வது பாராளுமன்றத் தேர்தல்! நடக்கும் என்றார் நடந்து விட்டது! நடக்காது என்றார் இனி நடந்துவிடுமா?

(சாகரன்)

வெல்லப்போவது யார்.....? பாராளுமன்றத் தேர்தல் 2010

(சாகரன்)

பாராளுமன்றத் தேர்தல் 2010

தேர்தல் விஞ்ஞாபனம்  - பத்மநாபா ஈழமக்கள் புரட்சிகர விடுதலை முன்னணி

1990 முதல் 2009 வரை அட்டைகளின் (புலிகளின்) ஆட்சியில்......

நடந்த வன்கொடுமைகள்!

 (fpNwrpad;> ehthe;Jiw)

சமரனின் ஒரு கைதியின் வரலாறு

'ஆயுதங்கள் மேல் காதல் கொண்ட மனநோயாளிகள்.' வெகு விரைவில்...

மீசை வைச்ச சிங்களவனும் ஆசை வைச்ச தமிழனும்

(சாகரன்)

இலங்கையில்

'இராணுவ' ஆட்சி வேண்டி நிற்கும் மேற்குலகம்,  துணை செய்யக் காத்திருக்கும்; சரத் பொன்சேகா கூட்டம்

(சாகரன்)

ஜனாதிபதி தேர்தல்

எமது தெரிவு எவ்வாறு அமைய வேண்டும்?

பத்மநாபா ஈபிஆர்எல்எவ்

ஜனாதிபதித் தேர்தல்

ஆணை இட்ட அதிபர் 'கை', வேட்டு வைத்த ஜெனரல் 'துப்பாக்கி'  ..... யார் வெல்வார்கள்?

(சாகரன்)

சம்பந்தரே! உங்களிடம் சில சந்தேகங்கள்

(சேகர்)

அனைத்து இலங்கைத் தமிழர்களும் ஒற்றுமையான இலங்கை தமது தாயகம் என மனப்பூர்வமாக உரிமையோடு உணரும் நிலை ஏற்பட வேண்டும்.

(m. tujuh[g;ngUkhs;)

தொடரும் 60 வருடகால காட்டிக் கொடுப்பு

ஜனாதிபதித் தேர்தலில் தமிழ் மக்கள் பாடம் புகட்டுவார்களா?

 (சாகரன்)

 ஜனவரி இருபத்தாறு!

விரும்பியோ விரும்பாமலோ இரு கட்சிகளுக்குள் ஒன்றை தமிழ் பேசும் மக்கள் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும்.....?

(மோகன்)

2009 விடைபெறுகின்றது! 2010 வரவேற்கின்றது!!

'ஈழத் தமிழ் பேசும் மக்கள் மத்தியில் பாசிசத்தின் உதிர்வும், ஜனநாயகத்தின் எழுச்சியும்'

 (சாகரன்)

சபாஷ் சரியான போட்டி.

மகிந்த  ராஜபக்ஷ & சரத் பொன்சேகா.

(யஹியா வாஸித்)

கூத்தமைப்பு கூத்தாடிகளும் மாற்று தமிழ் அரசியல் தலைமைகளும்!

(சதா. ஜீ.)

தமிழ் பேசும் மக்களின் புதிய அரசியல் தலைமை

மீண்டும் திரும்பும் 35 வருடகால அரசியல் சுழற்சி! தமிழ் பேசும் மக்களுக்கு விடிவு கிட்டுமா?

(சாகரன்)

கப்பலோட்டிய தமிழனும், அகதி (கப்பல்) தமிழனும்

(சாகரன்)

சூரிச் மகாநாடு

(பூட்டிய) இருட்டு அறையில் கறுப்பு பூனையை தேடும் முயற்சி

 (சாகரன்)

பிரிவோம்! சந்திப்போம்!! மீண்டும் சந்திப்போம்! பிரிவோம்!!

(மோகன்)

தமிழ் தேசிய கூட்டமைப்புடன் உறவு

பாம்புக்கு பால் வார்க்கும் பழிச் செயல்

(சாகரன்)

இலங்கை அரசின் முதல் கோணல் முற்றும் கோணலாக மாறும் அபாயம்

(சாகரன்)

ஈழ விடுலைப் போராட்டமும், ஊடகத்துறை தர்மமும்

(சாகரன்)

அடுத்த கட்டமான அதிகாரப்பகிர்வு முன்னேற்றமானது 13வது திருத்தத்திலிருந்து முன்னோக்கி உந்திப் பாயும் ஒரு விடயமே

(அ.வரதராஜப்பெருமாள்)

மலையகம் தந்த பாடம்

வடக்கு கிழக்கு மக்கள் கற்றுக்கொள்வார்களா?  

 (சாகரன்)

ஒரு பிரளயம் கடந்து ஒரு யுகம் முடிந்தது போல் சம்பவங்கள் நடந்து முடிந்துள்ளன.!

(அ.வரதராஜப்பெருமாள்)

 

 

அமைதி சமாதானம் ஜனநாயகம்

www.sooddram.com