வழிகாட்டும் லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகள்!

(வெ.மன்னார்)

வாழைக்குடியரசுகள் என்றும், அமெ ரிக்காவின் கொல்லைப்புற நாடுகள் என்றும் அறியப்பட்டிருந்த லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகள், அமெரிக்காவின் மேலாண்மையை ஏற்றுக் கொண்டு செயல்பட்ட காலம் மலையேறி விட்டது. நிதி மூலதனம் தன் தாராளமயக் கொள்கையை முதன்முதலில் இங்குதான் பரிசோதனை செய்து பார்த்தது. ஜனநாயக அரசாக இருந்தாலும் சர்வாதிகார அரசாக இருந்தாலும் அவையனைத்தும் அமெரிக் காவின் இஷ்டப்படியே செயல்பட்டுக் கொண் டிருந்தன. இந்த நாடுகள் அனைத்தையும் ஓஏயு என்ற அமைப்பின் கீழ்கொண்டு வந்து தன் மேலாதிக்கத்தை செலுத்தி வந்த அமெரிக்கா, இன்று தானே நம்ப முடியாத அளவுக்கு செல்வாக்கிழந்து, வெறுக்கப்படும் நாடாக லத்தீன் அமெரிக்க மக்கள் மத்தியில் மாறிவிட்டது. இந்த பிராந்தியத்தில் உள்ள 33 நாடுகளும் ‘செலாக்’ என்ற அமைப்பை உரு வாக்கி, அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியத்திற்கு சவால் விடும் நிலைக்கு வளர்ந்து வருகிறது.

புதிய தாராளமயக்கொள்கைகளின் அமலாக்கத்தால் வாழ்வாதாரத்தை இழந்து, நாளும் வதைப்பட்ட மக்கள், பொங்கியெழுந்து உருவாக்கிய புதிய அரசுகள், மக்கள் நலனை மையமாக வைத்து அமலாக்கும் திட்டங்கள், இந்திய மக்கள் அறிந்துகொள்ளவேண்டிய அனுபவங்கள். புதிய அரசுகளுக்கு பொறுப்பேற்ற தலைவர்கள் இடதுசாரிகள் என்று அறியப்பட்டாலும், அரசு கட்டமைப்புக்களில் அதிரடி மாற்றங்களைக் கொண்டுவராமல் படிப்படியான சீர் திருத்தங்களைக் கொண்டுவந்து, ஒரு மக்கள் நல அரசாக அதை மாற்றியுள்ளனர். சாதாரண மக்களிடமிருந்து அவர்கள் பெற்ற ஆதரவையும், செல்வாக்கையும் காண சகிக்காத அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியம் வழக்கமான அதன் அரசு கவிழ்ப்பு தகிடுதத்தங்களில் இறங்கி, மூக்கறுபட்டது. ராணுவத்திலேயே பிளவை ஏற்படுத்தி ஒரு பகுதியினரை வெனிசுலாவின் சாவேஸ் அரசுக்கு எதிராக அரசை கவிழ்க்கும் முயற்சியில் ஈடுபட்டது. அதை எதிர்த்து வீறுகொண்டெழுந்த மக்கள் வீதிகளில் இறங்கி கலக ராணுவத்தை எதிர்த்து, புறங் காண வைத்து வரலாற்றைப் படைத்தனர்.

வெனிசுலா
உலக அளவில் பெருமளவு எண்ணெய் வளங்கொண்ட வெனிசுலாவின் வருமானத் தின் 90 சதவீதம் எண்ணெய் ஏற்றுமதியில் தான் கிடைத்து வந்தது. பெயரளவுக்கு அரசு கம்பெனியாக இருந்தாலும் அமெரிக்கர்களே முக்கிய பொறுப்புக்களில் இருந்து ஆதிக்கம் செலுத்திவந்தனர். வருமானத்தின் பெரும் பகுதி மக்களுக்குப் போய்ச்சேரவிடாமல் அமெரிக்க கம்பெனிகளே கொள்ளையடித்து வந்தன.

வெனிசுலாவில் ஹியூகோ சாவேஸ் ஜனாதிபதியாக பொறுப்பேற்றபின் கம்பெனி யின் நிர்வாகத்தில் பெருத்த மாறுதல்கள் கொண்டுவரப்பட்டன. இயக்குநர்கள் மாற்றப்பட்டு அதன் தலைமைப்பொறுப்பு சாவேஸின் நம்பிக்கைக்குரியவரிடம் தரப்பட்டது. இதனால் சாவேஸ் ஆட்சியைக் கவிழ்க்கும் முயற்சிக்கு ஆதரவாக கம்பெனியின் பெரும்பாலான ஊழியர்கள் செயல்பட்டனர். 2002ல் ஆட்சிக்கவிழ்ப்பு முயற்சி தோல்வியடைந்த பின் வெனிசுலாவின் அரசியலையே முடிவு செய்யும் அந்த கம்பெனியின் முழுக்கட்டுப்பாடு சாவேஸின் கைகளுக்குச் சென்று விட்டது. அதன் பின்னரே கம்பெனியின் முழு வருமானமும் சாதாரண மக்களை நோக்கித் திருப்பிவிடப்பட்டது.

வெனிசுலாவில் தற்போது கல்வியறிவு பெற்றோர் 95 சதவீதமாகும். கல்வியும் சுகாதாரமும் அனைத்து நிலைகளிலும் இலவசமாக்கப்பட்டுள்ளது. இதன்மூலம் குழந்தை இறப்பு விகித அளவை 20 சதவீதமாக குறைத்துள்ளது. மொத்த ஜனத்தொகையான மூன்று கோடி பேரில் கிட்டத்தட்ட 90 லட்சம் பேர் கல்லூரிகளிலோ அல்லது பள்ளிகளிலோ படிக்கின்றனர். கடந்த ஆறு ஆண்டுகளாக ஐக்கிய நாடுகளின் முகமைகள் கல்வியின்மையிலிருந்து விடுபட்ட நாடாக வெனிசுலாவை அறிவித்து வருகின்றன. ஏழ்மையின் சதவிகிதம் 80 சதவீதத்திலிருந்து 5 சதவீதமாக குறைக்கப்பட்டுள்ளது. ஒவ்வொருவருக்கும் குடியிருப்பை உறுதிப்படுத்த உறுதி பூண்டுள்ள சாவேஸ் அரசு, வெள்ளம் வந்த பொழுது வீடிழந்த மக்களை ஐந்து நட்சத்திர ஓட்டல்களில் குடியேற்றவும் தயங்கவில்லை. உணவு உட்பட அனைத்தும் நியாய விலையில் கிடைக்க பொது விநியோக கடைகளைத் திறந்துள்ளது. இதன்மூலம் வரும் வருமானமும் சமூக நலனுக்கே திருப்பிவிடப்படுகிறது. நகரமயமாக்கல் விரைவுபட்ட நிலையில் குடியேறும் மக்களுக்கு குடியிருக்க 2017 க்குள் இரண்டு லட்சம் வீடுகளை கட்டித்தரும் பிரம்மாண்டமான பணியில் அரசு ஈடுபட்டுள்ளது. மேலும் குடியேறும் அந்த மக்கள் மத்தியில் சமூக குழுக்களை உருவாக்கி, அவர்களின் தேவையை அவர்களே நிறைவேற்றிக் கொள்ளும் திட்டத்தையும் வகுத்துள்ளது. தேவையான நிதியினை அவர்களுக்கு வழங்கி மேற்பார்வையிடும் பணியை மட்டும் மேற்கொள்கிறது. வீடுகட்டுதல், கல்வி, சுகாதாரம் மற்றும் காவல்பணி உட்பட அனைத்தையும் அந்த சமூக குழுக்களே மேற்கொள் கின்றன. சாவேஸ் அரசு வெனிசுலா முழுவதும் இது போன்ற 150 திட்டங்களை மேற் கொண்டு வருகிறது.

ஈக்வேடார்

இந்தியாவைப் பொறுத்தவரையில் பட்ஜெட் பற்றாக்குறையைப் போக்க மானியங்களை வெட்டுவதும், பாமர மக்களுக்கான செலவீடுகளை நிறுத்துவதும்தான் வாடிக்கையாக இருக்கிறது. இதனால் மக்கள் அன்றாடம் அவதிப்படுவது நாம் பார்க்கும் நிகழ்வு. ஆனால் சின்னஞ்சிறு ஈக்வேடார் நாட்டில் மக்களின் அமோக ஆதரவோடு ரபேல் கோரியா என்கிற இடதுசாரி தலைவர் ஜனாதிபதியாக ஆட்சிப்பொறுப்பேற்ற பிறகு பட்ஜெட் பற்றாக்குறையைப் போக்க அவர் கையாண்ட அணுகுமுறைகள் நாம் தெரிந்துகொள்ள வேண்டியது.

தாராளமயக் கொள்கையைப் பின்பற்றிய அந்த நாடு பெரும் பொருளாதார நெருக்கடி யில் சிக்கியிருந்தது. அதன் வருமானத்திற்கு ஆதாரம் எண்ணெய் ஏற்றுமதியும், விவசாய விளைபொருளும்தான். அந்த வருமானமும் மக்களைப் போய்ச்சேரவில்லை. 2007ல் ஆட்சிப் பொறுப்புக்கு வந்த ரபேல் கோரியா இரண்டு முக்கிய நடவடிக்கைகளை எடுத்தார். ஒன்று, எண்ணெய் கம்பெனிகளின் மொத்த விற்பனையில் அரசுக்கு 13 சதவீதமே கிடைத்திருந்த நிலையை மாற்றி 87சதவீதமாக அதை உயர்த்தினார். வருமானம் தலை கீழாக குறைந்தாலும் அந்நிய கம்பெனிகள் நாட்டை விட்டு ஓடவில்லை. ஏனெனில் அவை அந்த அளவுக்கு கொள்ளையடித்துக் கொண்டிருந்தன. இப்படிச்செய்தால், இந்திய அரசு சொல்வது போல அந்நிய முதலீட் டாளர்கள் நம்பிக்கையிழந்து வெளியேறி விடுவர் என்பது ஒரு ஏமாற்றுவாதமே என தெளிவாக இதன்மூலம் தெரிகிறது.

இரண்டாவது நடவடிக்கை, வரிவருமானத்தை இரண்டு மடங்காக உயர்த்தியது. திறமையான வரிவசூல் நடவடிக்கைகள் மூலம் வரி ஏய்ப்பைத் தடுத்தும், நிலுவை வரிகளை வசூலித்தும், வசூல் முறைகளில் இருந்த ஊழல்களைக் களைந்தும் அதை சாதித்தது. மேலும் வரியின் சதவிகித அளவை 25 சத வீதத்திலிருந்து 22 சதவீதமாக குறைத்ததும் அதற்கு உதவியது. இதற்கு தேவைப்பட்ட தெல்லாம் அரசியல் உறுதியே! அதை வலுவாக கடைப்பிடித்தது ரபேல் கோரியா அரசு. இந்தியாவில் பல லட்சம் கோடி ரூபாய் வரிச்சலுகைகளாக முதலாளிகள் பெற்றாலும் அதன் பலன் முதலாளிகளின் பாக்கெட்டுக்குப் போகிறதே தவிர, துளித்துளியாய் கசிந்துங்கூட அது ஏழைகளை எட்டுவதில்லை.

இப்படிக் கிடைத்த வருமானத்தை சமூக நலத் திட்டங்களுக்குச் செலவிடவும், அதற்கான பொது முதலீட்டை அதிகரிக்கவும் அரசு பயன்படுத்திக்கொண்டது. இதனால் மக்களின் அடிப்படைக்கட்டமைப்பு வசதிகள் வியப்படையும் வண்ணம் பெருகியது. கல்வி, பொதுசுகாதாரம், வீட்டுவசதி, வேலைவாய்ப்பு ஆகிய துறைகளில் கவனம் செலுத்தப்பட்டது.

பிரேசில்

நீண்ட காலம் சர்வாதிகாரத்தின் பிடியிலிருந்த பிரேசில் 1988 ல்தான் ஜனநாயக காற்றை சுவாசித்தது. 2003ல் லூயிஸ் இனாசியோ லூலா டிசில்வா ஜனாதிபதியாக ஆட்சிப் பொறுப்பேற்ற பிறகுதான் சாதாரண மக்களின் வாழ்க்கைத்தரம் பெரிதும் உயர்ந்தது. அரசின் மொத்த வருமானத்தில் கல்விக்கு 5.1 சதவீதமும், சுகாதாரத்திற்கு 3.5 சதவீதமும் ஒதுக்கப்படுகிறது. ஆனால் இந்தியாவிலோ இது மக்களின் நீண்டகால கோரிக்கையாக நீடித்துக் கொண்டிருக்கிறது. ஆண்களை விட பெண்களின் கல்வியறிவு சதவீதம் கூடுதல் என்பது ஒரு சாதனையே. ஆண்கள் சதவீதம் 97, ஆனால் பெண்களின் சதவீதம் 99 ஆகும். 4000 பேருக்கு ஒரு பொதுமருத்துவர், பல் மருத்துவர், செவிலியர் ஆகியோருடன் 13 சுகாதாரப் பணியாளருடன் கூடிய ஒரு பொது மருத்துவ சுகாதார நிலையம் உள்ளது. சராசரி ஒரு லட்சம் பேர் வசிக்கும் பகுதியில் 60 பள்ளிகள் உள்ளன. 99 சதவீதமான குடியிருப்புக்கள் மின் இணைப்பினையும், 77சதவீதமான குடும்பங்கள் குழாய் மூலம் குடிநீர் பெறும் வசதியினையும் பெற்றுள்ளன. ஊட்டச் சத்தின்றி எடை குறைந்தோர் வெறும் 2 சதவீத அளவிலேயே உள்ளனர். போல்சா குடும்பம் என்ற பெயரில் அமலாகும் திட்டத்தின் மூலம் உதவி தேவைப்படும் குடும்பங்களின் விவரங்களை நகராட்சிகள் சேகரிக்கின்றன. அவர்களின் தேவைக்கேற்ப உதவிகள் செய் யப்படுவதோடு அதற்கான நிதியினை அரசே நகராட்சிக்குத் தருகிறது. நகர்ப்புறங்களில் வசிப்போர் 85 சதவீதமாக இருப்பதால் குடியேறுபவர்களின் நலன்களை விசேஷமாக கவனத்தில் கொண்டு திட்டம் வகுக்கப்படுகிறது.

தாராளமயக் கொள்கையின் தாக்கத்தால் அவதிப்பட்ட மக்கள், அதற்கான மாற்றுக் கொள்கையுடன் அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியத்தை எதிர்த்து நிற்கும் அரசுகளை ஆட்சிக்கு கொண்டு வந்ததாலேயே இத்தகைய மாற்றங்கள் சாத்தியமாயிற்று. இதை இந்திய மக்கள் உணர்வதும் அந்த வழியில் செல்வதுமே இன்று தேவைப்படுவது.