எங்கள் நாட்டில் விருந்தோம்பல் பண்பு தழைத்தோங்கியுள்ளது

கீழைத்தேய கலாசாரத்தின் பிறப்பிடமாக விளங்குவது பாரத நாடாகும். அங்கு ஆரம்பத்தில் சேர, சோழ, பாண்டிய மன்னர் காலத்தில் ருந்தும் அதற்கு முன்னர் பல்லாண்டு காலம் ஆட்சி பீடத்தில் அமர்ந்திருந்த மன்னர்களாலும் விருந்தோம்பல் பண்பு கடைப்பிடிக்கப்பட்டு வந்தது. இதன்பொருட்டு பண்டைய வீடுகளில் திண்ணைகள் நிர்மாணிக்கப் பட்டிருந்தன. திண்ணையின் ஒரு பகுதியில் ஒரு குடம் நிறைய நீரும், அதையெடுத்து அருந்துவதற்கு அங்கு ஒரு சிரட்டையும் வைக்கப்பட்டிருக்கும். அன்று வாகனங்கள் எதுவும் இல்லாத காரணத்தினால் மனிதர்கள் மாட்டு வண்டிகளிலும், கால்நடையின் மூலமும் தான் ஓரிடத்திலிருந்து இன்னுமொரு இடத்திற்கு சென்று திரும்பினார்கள். இவ்விதம் பயணம் செய்பவர்கள் சிறிது நேரம் அமர்ந்து, நீரை அருந்தி தாகத்தைத் தீர்த்துக்கொண்டு களைப்பாறுவதற்கு திண்ணை கள் அவர்களுக்கு பேருதவியாக அமைந்திருந்தன. நீண்ட தூரம் பயணம் செய்பவர்களுக்கு அந்தந்த வீடுகளின் இல்லத்தரசிகள் தங்கள் குடும்பத்திற்கென சமைத்த ஆகாரத்தை அன்னதானமாக கொடுத்து, அவர்களின் பசியைப் போக்கி மகிழ்ச்சியடைவார்கள்.

தூர இடங்களுக்கு செல்பவர்கள் சூரிய அஸ்தமனத்திற்கு பின்னர், தங்கள் பயணத்தை தொடர முடியாது திண்ணையிலேயே தங்கி இரவைப் போக்குவதற்கு அனுமதிக்கும் அந்த வீட்டுத் தலைவர் அவர்களுக்கு இரவு போசனத்தையும், காலை ஆகாரத்தையும் கொடுப்பதுடன், காலைக் கடன்களை செய்து முடிப்பதற்கான வசதி களையும் செய்து கொடுப்பார்.

இதனை தமிழர்களின் விருந்தோம்பல். பண்பாடு என்று அன்று பெருமை யாக அழைத்தார்கள். தமிழ்நாட்டில் தமிழர்கள் மட்டுமல்ல, இஸ் லாமிய மதத்தை தழுவியவர்களும் பெருமளவில் சகோதர பாசத் துடன் வாழ்ந்து வருகிறார்கள். அவர்கள் நாங்கள் தமிழர்கள் தான். ஆனால், நீங்கள் இந்து மதத்தை தழுவியவர்கள், நாங்கள் இஸ் லாமிய மதத்தை தழுவியவர்கள் என்று வெளிப்படையாக கூறினா லும், அவர்களும் விருந்தோம்பல் பண்பை கடைப்பிடிக்கத் தவறு வதில்லை.

இந்த விருந்தோம்பல் பண்பு இன்று இலங்கையிலும், வேரூன்றி யுள்ளது. ஒரு தமிழர் அல்லது ஒரு முஸ்லிம் அல்லது ஒரு சிங்கள சகோதரரின் வீட்டுக்கு வருபவர் எந்த இனத்தைச் சார்ந்த வராக இருந்தாலும் கொஞ்சம் சாப்பிடுங்கள், என்று அவர்கள் வருந்தி அழைத்து அன்புத் தொல்லை கொடுப்பதை நாங்கள் எங்கள் நாளாந்த வாழ்க்கையில் பார்க்கின்றோம்.

வெசாக் பெளர்ணமி தினத்திலும் அதற்கு மறுநாளும் “தன்சல” என்ற பெயரில் அன்னதானம் வழங்குவதும் இந்த விருந்தோம்பல் பண் பின் ஓர் அங்கமாகும். அது போன்றே இந்துக்களின் ஆலயங் களில் பூஜை நடந்து முடிந்த பின்னர் அங்குள்ள பக்தர்களுக்கு அன்னதானம் வழங்கப்படுகிறது. இதே வழியில் இஸ்லாமியர்களும் பள்ளிவாசல்களில் கந்தூரி சோற்றை தங்கள் நண்பர்களுக்கும், உற்றார், உறவினர்களுக்கும் அன்புடன் பகிர்ந்து மகிழ்கிறார்கள்.

இவை அனைத்துமே பண்டைய விருந்தோம்பல் மரபு வழியில் தோன்றிய நற்பழக்கங்களாகும். பொதுவாக நம் நாட்டவர்கள் மற்றவர்களுக்கு உதவி செய்வதில் சளைத்தவர்கள் அல்ல. அவ்விதம் உதவி செய்யும் போது, அவரது இனம், மதம், குலம் மற்றும் பிரதேச வேறுபாடுகளை அவர்கள் பொருட்படுத்து வதில்லை. வாகன விபத்தொன்றில் காயமடைந்தவர்களை, தங்கள் சொந்த இரத்த உறவுகளைப் போன்று நம் நாட்டு மக்கள் கஷ்டப்பட்டு ஆஸ்பத்திரிக்கு எடுத்துச் சென்று அவர்களுக்கு மறுவாழ்வளிக்கும் நற்பண்பை உடையவர்கள்.

மேற்கத்திய நாடுகளில் இவ்விதம் ஆபத்தில் உள்ளவர்களுக்கு உதவி செய்பவர்களின் எண்ணிக்கை மிகவும் குறைவாகவே இருக் கின்றது. அவர்கள் ஒரு விபத்தில் காயமடைந்தவர் உயிரோடு போரா டிக் கொண்டிருப்பதை கண்டாலும், அவர்கள் அம்புலன்ஸுக்கு அறிவிப்பார்களே ஒழிய, தங்கள் கைகளால் காயமடைந்தவர்களை தனது வாகனத்தில் ஏற்றி, ஆஸ்பத்திரிக்கு கொண்டு செல்வதில்லை.

இதுவே கீழைத்தேய நாகரிகத்தின் இன்னுமொரு நற்பண்பாகும். விருந்தோம்பல் இதில் சிறப்பு மிக்கதாக அமைந்திருக்கிறது. இந்தியா போன்ற நாடுகளில் வறுமை காரணமாக பலர் உயிரிழக் கக் கூடிய நிகழ்வுகளும் இடம்பெற்றிருக்கின்றன. ஆனால், இலங்கையின் வரலாற்றில் இது வரையில் ஒருவர் கூட உண வின்றி மரணிக்கவில்லை என்ற உண்மையை எடுத்துரைத்து நாம் மார்பு தட்டி பெருமைப்பட முடியும்.

வெசாக் மற்றும் ஏனைய பண்டிகை காலத்தில் நம் நாட்டில் கடைப் பிடிக்கப்படும் விருந்தோம்பல் பண்பை நம் நாட்டவர்கள் தங்களு டைய நாளாந்த வாழ்க்கையிலும், ஒரு நாளைக்கு ஒருவருக்காவது அன்னதானம் கொடுக்கக் கூடிய மனப்பக்குவம் ஏற்பட்டால், இலங்கை நன்னெறியைக் கடைப்பிடிக்கும் உலகின் அதி உன்னத நாடாக மாறிவிடுவது திண்ணம்.

(தினகரன்)