வியர்வைக் கடைகள்!

(பாரதி தம்பி)

“அம்மா, அப்பா... என்னை மன்னித்துவிடுங்கள். இனிமேல் என்னால் உங்களுக்கு மருந்து வாங்கித் தர முடியாது. தம்பி... அப்பாவையும் அம்மாவையும் பார்த்துக்கொள்வாயா?''- தன் மீது இடிந்து விழுந்துகிடக்கும் எட்டு மாடிக் கட்டடக் குவியல்களுக்கு இடையில் சிக்கி, உயிர் பிரியும் தருணத்தில் 15 வயதுச் சிறுமி, துண்டுச் சீட்டில் எழுதிவைத்த குறிப்பு இது. அதை எழுதும்போது அவள் மனம் என்னவெல்லாம் நினைத்திருக்கும்? வலியால், வேதனையால் எப்படித் துடித்திருப்பாள்? மரணம் தொட்டுவிட்டது என்று தெரிந்ததும் இறுக்கி அணைத்தபடி உயிர்விட்ட அந்தத் தம்பதியின் மன நிலையை நம்மால் உணர முடியுமா?

அந்தச் சிறுமி மட்டும் அல்ல... அந்தத் தம்பதி மட்டும் அல்ல... உழைப்பதற்கு உடம்பைத் தவிர, எதுவும் அற்ற ஆயிரக்கணக்கான ஏழைத் தொழிலாளர்களைத் துள்ளத் துடிக்கக் கொலை செய்திருக்கிறது பங்களாதேஷ் ஆடை நிறுவன 'விபத்து’! ஏப்ரல் 24-ம் தேதி நொறுங்கி விழுந்த கட்டடத்தில் இருந்து இதுவரை மீட்கப்பட்ட உடல்கள் ஆயிரத்துக்கும் மேல். இன்னமும் வந்துகொண்டே இருக்கின்றன. தலைநகர் டாக்காவின் புறநகர்ப் பகுதியான சாவர், மாபெரும் மனித சுடுகாடாகக் காட்சியளிக்கிறது.

இடிந்து விழுந்த ராணா பிளாசா மொத்தம் எட்டு மாடிகளைக்கொண்டது. இதில் ஐந்து ஆயத்த ஆடை நிறுவனங்கள் இயங்கிவந்தன. அனைத்திலும் சேர்த்து 3,500-க்கும் அதிகமான தொழிலாளர்கள் பணிபுரிந்துவந்தனர். அவர்களில் சரிபாதிப் பேர் இன்று உயிருடன் இல்லை. பங்களாதேஷ§க்கு இத்தகைய விபத்துகள் புதியன அல்ல. ஆனால், எதற்கும் பங்களாதேஷ் அரசு கவலைப்படவில்லை. ''இது விபத்து. உலகில் எங்கு, எப்படி விபத்து நடக்கும் என்பதை யாரும் யூகிக்க முடியாது. தொழிலாளர்கள் நடந்ததை எல்லாம் மறந்துவிட்டு வேலையில் கவனம் செலுத்த வேண்டும். இல்லையெனில், இருக்கும் வேலையும் பறிபோகும்'' என்று பச்சையாக மிரட்டுகிறார் பங்களாதேஷ் பிரதமர் ஷேக் ஹசினா.

ஒரு நாட்டின் பிரதமரே ஏன் இப்படிப் பேச வேண்டும்? ஏனெனில், ஆடை ஏற்றுமதி மூலம் பங்களாதேஷ§க்கு ஆண்டு ஒன்றுக்கு சுமார் ஒரு லட்சம் கோடி ரூபாய் வருமானம் கிடைக்கிறது. இந்த வருமானத்தை ஒப்பிடும்போது செத்துவிழும் ஏழைத் தொழிலாளர்களின் உயிர் அவருக்குப் புறக்கணிக்கத்தக்கதாகத் தோன்றலாம். கடந்த 10 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக அமெரிக்கா மற்றும் ஐரோப்பாவைச் சேர்ந்த முன்னணி ஆடை விற்பனை நிறுவனங்களுக்கான ஆடைகள், பங்களாதேஷில் இருந்துதான் தயாராகின்றன. ஜவுளி ஏற்றுமதியில் உலக அளவில் சீனா, இத்தாலிக்குப் பிறகு மூன்றாம் இடத்தில் இருந்த பங்களாதேஷ் இப்போது இரண்டாம் இடத்துக்கு முன்னேறி இருக்கிறது. டாக்காவைச் சுற்றிலும் சுமார் 4,500 ஆடை தயாரிப்பு மற்றும் ஏற்றுமதி நிறுவனங்கள் இயங்கு கின்றன. எங்கு திரும்பினாலும் கார்மென்ட் தொழிற்சாலைதான்.

இவற்றில் பணிபுரியும் தொழிலாளர்களின் எண்ணிக்கை 35 லட்சத்துக்கும் மேல். இவற்றில் 90 சதவிகிதம் பேர் பெண்கள். 12 மணி நேரத் துக்கும் அதிகமான வேலை, இருட்டு அறையில் நாள் முழுக்கத் தையல் இயந்திரங்களின் சத்தம், இடைவிடாத உழைப்பு... இதற்கான ஊதியம் எவ்வளவு தெரியுமா? நம்புங்கள், மாதத்துக்கு வெறும் 2,000 ரூபாய். அதுவும் நான்கு ஆண்டு காலத் தொழிலாளர் போராட்டத்துக்குப் பிறகு 2010-ம் ஆண்டு நிர்ணயிக்கப்பட்ட தொகைதான் இது. சீனா, கம்போடியா, இந்தியாவைவிட மிகக் குறைந்த கூலிக்குத் தொழிலாளர்கள் கிடைப்ப தால், உலகின் முன்னணி 'பிராண்டட்’ ஆடை நிறுவனங்கள் பங்களாதேஷை நோக்கிப் படை யெடுக்கின்றன. இந்த ஏழைத் தொழிலாளர்களின் ரத்தத்தை உறிஞ்சித் தயாரிக்கப்பட்ட ஆடைகள், அமெரிக்காவிலும் ஐரோப்பாவிலும் குளிரூட்டப்பட்ட அரங்குகளில் ஷோகேஸ்களில் வைத்து டாலர்களில் விற்கப்படுகின்றன. ராக்கெட் முதல் அணு குண்டு வரை எல்லாவற்றையும் தன் நாட்டிலேயே தயாரித்துக்கொள்ளும் மேற்கத்திய நாடுகள், இதற்கு மட்டும் ஏழை நாடுகளுக்கு வருவது ஏன்? ஏனெனில், இங்குதான் தொழிலாளர் களின் உழைப்பை மிகக் குறைந்த கூலிக்குச் சுரண்ட முடியும். இதற்கு உள்ளூர் முதலாளிகளும் அரசியல்வாதிகளும் 'கங்காணி’களாகச் செயல்படுகிறார்கள். பங்களாதேஷின் 10 சதவிகித ஆடை நிறுவனங்கள் நேரடியாக அரசியல்வாதிகளுக்குச் சொந்தமானவை. 50 சதவிகித நிறுவனங்கள் ஏதோ ஒரு விதத்தில் அரசியல்வாதிகளுடன் தொடர்புகொண்டிருக்கின்றன. தற்போது இடிந்துவிழுந்த ராணா பிளாசாவின் முதலாளி முகமது சகேல் ராணா, ஆளும் கட்சியான அவாமி லீக்கின் இளைஞர் அணித் தலைவர்.

இது பங்களாதேஷின் நிலைமை மட்டுமல்ல... உலகம் முழுவதும் இத்தகைய கொடூர உழைப்புச் சுரண்டல் நீடிக்கிறது. வளர்ந்த அமெரிக்க, ஐரோப் பிய நாடுகளும் அவற்றின் நிறுவனங்களும், குறைந்த கூலிக்குத் தொழிலாளர்கள் கிடைக்கும் நாடுகளை நோக்கித் தங்கள் தொழிற்சாலைகளை மாற்றுகின்றன. 'அந்நியச் செலாவணி, வேலைவாய்ப்பு’ என பில்டப் கொடுத்து இதை வரவேற்கும் அந்தந்த நாட்டு அரசுகள், ஏராளமான வரிச் சலுகைகளையும் வாரி வழங்குகின்றன. சொந்த நாட்டு மக்கள் மின் சாரம் இல்லாமல் வாடி வதங்கினாலும் இத்தகைய பன்னாட்டு நிறுவனங்களுக்குத் தடை இல்லா மின்சாரம் வழங்கப்படுகிறது. இந்தியா முழுவதும் திறக்கப்பட்டுள்ள சிறப்புப் பொருளாதார மண்டலங்கள் இத்தகையவைதான். ஸ்ரீபெரும்புதூர் சாலையில் அமைந்துள்ள பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் தொழிலாளர்களுக்கும், பங்களாதேஷ் ஆயத்த ஆடை நிறுவனத் தொழிலாளர்களுக்கும் பெரிய வித்தியாசங் கள் இல்லை. இங்கும் 12 மணி நேர வேலையும், 7 ஆயிரம் 8 ஆயிரம் சம்பளமும் தான் தொழிலாளர்களுக்கு மிச்சம்.

ஆங்கிலத்தில் sweat shop என்பார்கள். 'வியர்வைக் கடைகள்’ என அழைக்கப்படும் இவை உலகம் முழுக்கத் தொழிலாளர்களின் ரத்தத்தை உறிஞ்சுகின்றன. பத்துக்குப் பத்து அறையில் நெருக்கமாக அமர்ந்து நாள் முழுக்க ஒரே விதமான வேலையைச் செய்துகொண்டே இருக்க வேண்டும். அருகிலேயே அதேபோன்ற ஒரு பத்துக்குப் பத்து அறையில் நெருக்கியடித்துத் தங்கிக்கொள்ள வேண்டும். காலை 5 மணிக்குக் குளித்துச் சாப்பிட்டுவிட்டு இயந்திரத்தில் அமர்ந்தால், நாள் முழுக்க உழைப்பு... உழைப்பு... உழைப்புதான். ரெடிமேட் ஆடைகள், ஷூ, பொம்மைகள், ஹேண்ட்பேக், சாக்லேட்கள் என இவர்கள் தயாரிக்கும் பொருட்கள் அனைத்தும் மக்கள் அன்றாட வாழ்வில் பயன்படுத்துபவை. நம் திருப்பூரும் இந்தப் பட்டியலில்தான் வரும்.

ஏழை நாடுகள் மற்றும் வளர்ந்துவரும் நாடுகளின் தாதுவளம், காடுவளம், நீர்வளம் ஆகியவற்றைச் சூறையாடும் பன்னாட்டு நிறுவனங்கள், உழைப்பு வளத்தை 'வியர்வைக் கடைகள்’ மூலம் சுரண்டுகின்றன.

நாம் அணிந்திருக்கும் பிராண்டட் ஆடைகளில் உலகத் தொழிலாளர்களின் உதிரம் படிந்திருக்கிறது!