மே 18. முள்ளிவாய்க்கால் நினைவுதினம்

இதற்கு அரசியல் ரீதியான பெறுமதி ஒன்றுமில்லை

மே 18. முள்ளிவாய்க்கால் நினைவுதினம். முகநூலில் பதியப்படும் புகைப்படங்கள் நெஞ்சை அறுக்கின்றன. கண்ணில் ஈரம் துளிர்க்காமல் நகர முடியவில்லை தான். ஆனால், ஏய் ராஜபக்ஷே என்ற அடிவயிற்று உறுமல் எனக்கு எழவில்லையே ஏன்? இதைச் சொல்லக் கூச்சம் ஒன்றுமில்லை. தமிழில் நிகழும் இந்த வெற்று உறுமல்கள் ஒரு கும்பல் மனநிலையின் கையாலாகாத கோபம். அது ஒரு மதிக்கத்தக்க உணர்வுதான். ஆனால் அதற்கு அரசியல் ரீதியான பெறுமதி ஒன்றுமில்லை.  கடந்த இருபது ஆண்டுகளில் ஈழத்தில் நடந்தது என்ன? தமிழகத்தின் நம் அரசியல் தலைமைகள் ஈழமக்களின் நலன் குறித்து சாதித்தது தான் என்ன? ஒன்றுமே இல்லையா என்றால், ஆம்.ஒன்றுமே இல்லைதான். பிரபாகரன் குறித்த சிறிய விமர்சன முணுமுணுப்பு கூட தமிழில் எழவில்லையே ஏன்? இந்த அறிவு மொன்னைத் தனம் தான் புலிகளை, சக மனிதர்கள் என்று பார்க்காமல் ஒரு சாகசக்காரர்களாக தமிழின் வெகுஜன மனநிலையில் நிலை நிறுத்தியது. தமிழீழ அரசியல் பேசிய எல்லோரும் இதில் தவறிழைத்தவர்கள் தான்.

தேசிய இன மக்களின் விடுதலை என்பது சாகசத்தின் பாற்பட்டதல்ல. அது வலிமிகுந்தது. ஒரு கட்டத்துக்கு மேல் ஆசுவாசம் வேண்டி நகரக் கூடியது. தமிழக மக்களாகிய நாம் அந்த உணர்வை மதித்ததே இல்லை. அங்கீகரித்ததே இல்லை.போரில் புலிகள் தோற்றவுடன் இலங்கைத் தமிழர்கள் மீது நமக்கு சுரக்கும் இரக்கம் புலிகளின் காலத்திலேயே வந்திருக்க வேண்டும். எவ்வளவு இடப்பெயர்வுகள், வேதனைகள். நமது சாகச மனநிலையையிட்டு நாம் அதை காணாது கடந்தோம். நமது தமிழகத் தலைமைகள் அதை தூபம் போட்டு வளர்த்தன. அதனால் தான் பிரபாகரன் இறந்ததைக் கூட அறிவிக்க இயலாத கயமையில் தவிக்கின்றன. வைகோ, நெடுமாறன், பின்னாளில் சீமான் போன்றோர்களின் அரசியலை இந்த அடிப்படையில் நான் நிராகரிக்கிறேன்.

இப்போது மீதமிருக்கும் அம்மக்களுக்குத் தேவை ஆறுதல். உங்கள் கபடமான அல்லது முட்டாள் தனமான வீர வணக்கம் அல்ல. போர்க்கால புகைப்படங்களில் சாவின் விளிம்பில் அந்த உயிர்களின் கண்களைப் பார்த்தவர்கள் யாரும், அவர்களை அரசியலுக்குப் பயன்படுத்த முடியாது. கூடாது. புலிகளின் மீதான சாகச மனநிலையில் இருந்து நாம் வெளியேறுவோம். இசைப்ரியா மட்டுமல்ல கைகள் கட்டப்பட்ட நிலையில் கொல்லப்படக் காத்திருக்கும் அந்த போராளி சிறுவனும் வாழ வேண்டியவனே. என் கண்ணீர் அவனுக்கும் உரியது. அந்த எளிய உயிர்களை வைத்து சூதாடியவர்களை நாம் மன்னிக்க முடியாது. அதை இனங்கண்டு கொள்ள குறைந்த பட்ச அரசியல் புரிதல் தேவை. ஆனால் உணர்ச்சிவசப்படுவதை நிறுத்தும் இடத்திலிருந்துதான் அந்த புரிதல் தொடங்குகிறது.

(Karl Max)