முஸ்லிம்களின் மீள்குடியேற்றம் ஒரு சமய கடமையாக நோக்கப்பட வேண்டியுள்ளது

1990 ஆம் ஆண்டு வட மாகாண முஸ்லிம்களுக்கு மாத்திரமன்றி இலங்கைத் தாய் நாட்டிற்கும் கறை படிந்த வரலாற்றைத் தோற்றுவித்த ஆண்டாகும். சுமார் 75000 முஸ்லிம்கள் ஆயுதமுனையில் குறிப்பிட்ட சில மணித்தியாலங் களுக்குள் பலவந்தமாக வெளியேற்றப்பட்ட இக்கோர நிகழ்வுக்கு விடுதலைப் புலிகள் காரணம் என்றாலும், அம்மக்களுக்குரிய பாதுகாப்பை வழங்க வேண்டிய பொறுப்பு தாரிகள், குறிப்பாக அப்பொழுது பதவியிலிருந்த அரசாங்கம் அதை வழங்கத் தவறிவிட்டது என்ற ஒரு கசப்பான உண்மையையும் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டியுள்ளது. பல்லின சமூகங்கள் வாழும் இந்நாட்டிலே பல நூறு வருடங்கள் சம அந்தஸ்துடனும் உரிமைகளுடனும் வாழ்ந்த வடபுல முஸ்லிம்கள் ஆயுத முனையில் பலவந்தமாக வெளியேற்றப்பட்டமை உலக வரலாற்றில் எங்கும் இடம்பெற்றிருக்காத ஒரு பெரும் அநியாயமாகும்.

இது பலஸ்தீன பிரச்சினைக்கு சமனான அல்லது அதை விடவும் பாரதூரமான நிகழ்வாகும். இதனால் முஸ்லிம்களின் பல்வேறுபட்ட உரிமைகள் மீறப்பட்டது மாத்திரமன்றி அவர்களின் வாழ்க்கைத்தரமும் இதனால் படுமோசமாக பாதிப்புக்குள்ளாகியுள்ளது.

வடபுல முஸ்லிம்கள் வெளியேற்றப்பட்டு 20 ஆண்டுகள் கழிந்திருக்கும் நிலையிலும், அவர்களது மீள்குடியேற்றக்கனவு இன்னும் நனவாகாமல் இருந்து வருவது மிகவும் வேதனையளிக்கும் விடயமாகும்.

1990 ஆம் ஆண்டிலிருந்து பலமுறை முஸ்லிம்கள் வடக்கிலுள்ள தமது சொந்த இடங்களில் மீள்குடியேறும் நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்ட பொழுதிலும், பல்வேறுபட்ட காரணங்களால் அது முற்றாக கைகூடவில்லை. குறிப்பாக விடுதலைப் புலிகள் பற்றிய பயமே முஸ்லிம்கள் முழுமையாகக் குடியேறாமைக்கான பிரதான காரணமாகும்.

கடந்த ஆண்டு விடுதலைப் புலிகள் பூரணமாக ஆயுதமுனையில் தோற்கடிக்கப்பட்டதன் பின் முஸ்லிம் மக்கள் மீண்டும் தமது சொந்த இடங்களில் குடியேறுவதற்கு ஆர்வம் காட்டி வருகின்றனர்.

இதுவரை சுமார் 10000 குடும்பங்கள் சுயவிருப்பின் அடிப்படையில் தமது சொந்த இடங்களில் மீளக்குடியேறுவதற்கு தங்களது பெயர்களைப் பதிவு செய்துள்ளதுடன், அவர்களில் பெரும்பாலானோர் குடும்பங்கள் சகிதம் அங்கு வசிக்கத் தொடங்கியுள்ளனர்.

வட பகுதி முஸ்லிம்களின் மீள்குடியேற்றத்தை கேள்விக் குறிக்குள்ளாக்கும் பல விடயங்கள் காணப்படுகின்றன. அவர்களின் அடிப்படைத் தேவைகள் கூட இதுவரை நிறைவேற்றப்படாமல் இருக்கின்றமையும் மீள்குடியேற்ற நகர்வுகள் மிகவும் பின் தங்கியுள்ளதற்கான காரணம் எனலாம்.

கடந்த ஒரு ஆண்டு காலமாக மீள்குடியேற்றம் தொடர்ந்தும் இடம்பெற்று வருகின்ற பொழுதிலும், பெரும்பாலான குடும்பங்களின் வதிவிட, குடிநீர், சுகாதாரம், போக்குவரத்து, கல்வி வசதிகள் உள்ளிட்ட எத்தனையோ விடயங்கள் இன்னும் பூரணமாக செய்து கொடுக்கப்படவில்லை. இவ்வசதிகள் அவர்களுக்கு செய்து கொடுக்கப்படாமல் அவர்களைக் குடியேற்றுவதோ அல்லது குடும்பங்களுடன் அங்கு தொடர்ந்து வசித்து வருவதற்கு விடுவதோ அறவே முடியாத காரியமாகும்.

கடந்த 20 வருட காலப்பகுதிகளில் இவர்களின் குடியேற்றப் பகுதிகளிலிருந்து சகல வளங்களும் பல்வேறுபட்ட தரப்பினரால் அகற்றப்பட்டு, அப்பிரதேசங்கள் எவ்வித வசதிகளுமற்ற நிலையில் காணப்படுகின்றமை மற்றுமொரு காரணமாகும்.

சர்வதேச சமூகமும், நிதி வழங்குனர்களும் புதிதாக இடம்பெயர்ந்தவர்களின் மீள்குடியேற்றத்துக்கே முக்கியத்துவம் கொடுத்து வருவதுடன், 1990களில் இடம்பெயர்ந்தவர்களின் விடயத்தில் அக்கறையின்றி, நிதியுவதி வழங்க முன் வராதிருக்கின்றமை முஸ்லிம்களின் மீள்குடியேற்றத்தை பாதிப்படையச் செய்துள்ளது. இதனைப்பற்றிய எதுவித விழிப்புணர்வையும் பெறாமல் இருப்பதும் கவலை தரும் விடயமாகவே காணப்படுகின்றது.

அண்மையில் இந்திய அரசு 50,000 வீடுகளை அமைத்துத் தருவதற்கு நிதியுதவி வழங்க முன்வந்திருக்கின்றமை, ஏன் இஸ்லாமிய நாடுகள் முஸ்லிம்களின் மீள்குடியேற்றத்துக்கு நிதியுதவி வழங்க முன்வரக்கூடாது என்ற ஆதங்கத்தை சகல தரப்பினரிடத்திலும் ஏற்படுத்துகின்றது.

வடக்கு முஸ்லிம்களின் மீள்குடியேற்றம் ஒரு சமயக்கடமையாக நோக்கப்பட வேண்டும். சகல தரப்பினரும் இதில் ஆர்வம் காட்டவேண்டும். முஸ்லிம் சமூகத்திலுள்ள செல்வந்தர்கள், இஸ்லாமிய நிறுவனங்கள், இஸ்லாமிய நாடுகள், நலன் விரும்பிகள், முஸ்லிம் அரசியல்வாதிகள் அனைவரும் ஒரேயணியில் நின்று செயற்படும் போதுதான் ஒரு அர்த்தமுள்ள மீள்குடியேற்றத்தை சாத்தியமாக்கலாம்.

இல்லாவிட்டால் இந்த நாட்டின் பல பிரதேசங்களில் சிதறி வாழ்ந்து வரும் சுமார் 30,000 அகதிக் குடும்பங்களின் நிலை மிகவும் கவலைக்கிடமானதாகவே தொடர்ந்தும் காணப்படும்.

ஹுனைஸ் பாரூக் பா.உ.