தமிழ்மொழியின் பூர்வீக வரலாறு

இவற்றைப் போன்ற புதை பொருட்கள் சைபீரியாவில் ‘எண் கோமி’ எனும் இடத்திலும், காஷா ஜெரார் எனும் இடங்களிலும் பலஸ்தீனத்திலும் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளன.

இதில் இருந்து நாம் ஒன்றை உணர முடிகின்றது. அதாவது, சுமேரிய எகிப்திய சிந்து வெளி போன்ற நாகரிகங்களின் பிந்திய தொடரே ஆதிச்ச நல்லூர் குடியேற்றம் என்பதாகும். எதுவித காரணம் கொண்டும் ஆதிச்ச நல்லூர் குடியேற்றம் முந்தியதாக இருக்க முடியாதல்லவா?

இக்கருத்து பிராங்போட், டாக்டர் ஹால், பேராசிரியர் சீனிவாச ஐயர் போன்றோரின் கருத்தான ‘இந்தியாவில் இருந்தே மத்திய கிழக்கிற்கு நாகரிகம் சென்றது’ என்ற கருத்தினைச் செயலற்றுப் போகச் செய்து விடுகிறது. அதாவது ஆதிச்ச நல்லூரில் இருப்பின் உபயோகம் இருந்தது என்று கண்டுபிடித்ததன் பின் இந்தியாவில் இருந்து மத்திய கிழக்கிற்கு நாகரிகம் சென்றது என்ற கருத்துச் செயலற்றுப் போய்விட்டது எனலாம்.

மேலும் கோண்ட்வாணாக் கண்டம் பற்றிய செய்திகளோடு பின்வரும் செய்தியினையும் சேர்த்து நோக்க முடியும். அதாவது கோண்ட்வாணா எனும் கண்டத்திலே ஆபிரிக்கா, தென்னமெரிக்கா, அவுஸ்திரேலியா, இலங்கை உள்ளிட்ட இந்தியா, ஆசியா எல்லாமே ஒரு கண்டமாக இருந்ததாகப் புவியியல் ஆய்வாளர்கள் கூறுகின்றார்கள்.

ஜப்பான், இந்தோனேசியா, மலேசியா, சுமாத்ரா, போன்ற இன்றைய நாடுகளும் இந்தக் கோண்ட் வாணாக் கண்டத்துடனேயே இணைந்திருந்தன. இக்காலகட்டத்தில் ஆதமுடைய பிற்சந்ததியினராகிய சுமேரியர்களும், கோண்வாணா, கண்டத்தில் குடியேறி வாழ்ந்துள்ளார்கள் என்பது சொல்லித் தெரிய வேண்டிய விடயமல்ல. இவர்கள் பேசிய சுமேரிய மொழி (இன்றைய தமிழின் மூலமொழி) இக்கண்டமெங்கும் பரவி ஆட்சி செய்தது எனலாம். இதற்கு ஆதாரமாக இன்னுமொரு விடயத்தையும் இங்கு கூற முடியும். பேராசிரியர் சண்முகதாஸ் அவர்களின் ஆய்விலே ஜப்பான் மொழியில் 500 க்கு மேற்பட்ட தமிழ்ச் சொற்கள் கலந்திருப்பதாகக் கூறியதோடு மேலும் இது பற்றி ஆராய்ந்தால் இன்னும் பல தமிழ் சொற்களின் தொகை கூடலாம் எனவும் கூறியுள்ளார்.

மேலும் அப்துல் றஹீம் அவர்கள் எழுதிய ‘நபிமார்களின் வரலாறு’ நூலின் நூஃ நபியவர்களின் பிற்சந்ததியினர் பதினெட்டுப் பாஷைகள் பேசக் கூடியவர்களாக விருத்தியடைந்தார்கள் எனக் கூறப்பட்டுள்ளது.

இப்பதினெட்டு மொழிகளுக்கும் மூல மொழி (தாய்) சுமேரிய மொழியே. அதாவது இப்பதினெட்டு மொழிகளும் செமித்திய மொழிக் குடும்பத்தைச் சார்ந்த மொழிகளே.

இதனை வேறு ஒரு வகையாகக் கூறுவதாயின் சுமேரிய மொழி யூப்பிரட்டீஸ் ரைக்கிaஸ் நதிக்கரையில் பிறந்து வளர்ந்து ஆட்சி செய்து பின் அங்கிருந்து நைல் நதிக்கரைக்கு வந்து நைல் நதிக்கரை நாகரிகத்தை தோற்றுவித்துப் பின் அங்கிருந்து சிந்து நதிக்கரைக்கு வந்து சிந்து நதிக்கரையில் ஹரப்பா, மொஹஞ்சதாரோ நாகரிகத்திற்கு உறுதுணையாக இருந்து அங்கிருந்து ஆதிச்ச நல்லூருக்கு வந்துள்ளது எனலாம்.

மேலும் இதற்கு ஆதாரமாக பின்வரும் விடயங்களையும் கூறமுடியும்.

சுமேரியர்கள் தலைவியை உம்மு, உம்மா என்றழைத்தனர்.

இந்திய தேச இந்துக்கள் பெண் தெய்வத்தை தலைவியை ‘உமா’ ‘அம்மா’ என்றழைத்தனர்.

மேலும் பலூஸிஸ்தானில் வாழும் பிராஹிலி மொழிக்கும் இன்று இந்தியாவிலும் இலங்கையிலும் பேசப்படும் தமிழ் மொழிக்கும் இடையே நெருக்கமான தொடர்புகள் காணப்படுகின்றன.

ஆசிய மைனரைச் சேர்ந்தவர்களையும் அவர்களது கல்வெட்டுக்களையும் ‘த்ரிம்ளை’(ஹிriசீசீlai) எனக் குறிக்கப்பட்டுள்ளது.

இச்சொல்லின் ஒலி (திரம்பளம், தமிழம், தமிழ் என ஆகியுள்ளதாக ஊகிக்க முடியும்.

ஆசிய மைனரைச் சேர்ந்தவர்களும் மத்திய கிழக்கு வாசிகளும் ஒரே இனத்தவரே என்ற கருத்தும் உண்டு.

எனவே அன்றைய ஆசிய மைனர்களின் மொழி தமிழாக இருந்திருக்கலாம்.

மேலும் தென் இந்தியாவிற்கு வந்த மத்திய கிழக்கு வாசிகள் தமிழை ‘அறவம்’ என அழைத்ததாக திராவிட மொழிகளின் ஒப்பிலக்கண நூலாசிரியர் கால்வெல்ட் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

ஆனால் ‘அறவம்’ என்ற சொல் தமிழைக் குறிக்க ஏன் பயன்படுத்தினார்கள் என்பது பற்றி தன்னால் நிச்சயமாக எதுவும் கூற முடியாதுள்ளது என்றும் ‘கோல்வெல்ட்’ குறிப்பிடுகின்றார்.

ஆயினும் டாக்டர் குண்டட் என்பவரின் கருத்தையும் தனது நூலில் கோல்ட் வெல்ட் குறிப்பிட மறக்கவில்லை.

அரபுத் தமிழ் நூல்களை - அரபு லிபியையும், தமிழ் ஒலியையும் கொண்ட நூல்களை ‘அறவிய்யா’ என்று அழைப்பதும் இங்கு கருத்திற் கொள்ள வேண்டிய ஒன்றாகும்.

(ஆதாரம் : அkஸ¤ம் தமிழும் - நஹ்யா)

அரபு என்ற சொல் அறபிய்யா, அறவன் என்று மருவியிருக்கலாம்.

மேலும் கி.மு. 2 ஆம், 3 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் எழுத்தெனக் கருதப்படும் சில பிராமிய்க் கல்வெட்டுக்கள் தமிழ் மொழியில் இருக்க காண்கின்றோம். ஆனால் அந்தத் தமிழ் இக்கால வேலையாட்கள் பேசும் இங்கிலீஸ் போல் பிராகிரதச் சொற்கள் நிரம்பிக் காணப்படுகின்றன.

இதனை வேற்று மொழியினர் பேசிய தமிழ் எனக் கொள்ளலாம் என தமிழ்க் கலைக் களஞ்சியம் குறிப்பிட்டுள்ளது.

இந்தியாவின் சமண நூல்கள் ஆதி காலத்தில் பதினெட்டு வகையான எழுத்து வடிவங்கள் இருந்ததாகக் கூறுகின்றன. இஃது எமக்கு நூஃ நபியவர்களின் சந்ததியினர் பதினெட்டு பாசைகள் பேசக்கூடியவர்களாக இருந்தார்கள் என்ற கருத்தினை ஞாபகமூட்டுகின்றன எனலாம்.

இதேவேளை இந்தப் பதினெட்டு எழுத்து வடிவங்களுள் ‘பம்பி’ எனப்படும் பிராமியும், தாமிலியும் அடங்கும் எனவும் அந்தச் சமண நூல்கள் கூறுகின்றன. இஃதேவேளை இந்தப் பிராமிய வரி வடிவம் இந்தியாவில் உள்ள எல்லா எழுத்துவரி வடிவங்களுக்கும் ‘தாய்’ எனக் கொள்ள இடமிருக்கிறது எனச் சில ஆய்வாளர்கள் கூறியுள்ளார்கள்.

தமிழுக்கும், பிராமிய வரி வடிவத்திற்கும் இடையே நெருங்கிய தொடர்பு உண்டு என்பதை பன்னீர்ச் செல்வம் போன்றோரின் சங்ககால கல்வெட்டு ஆய்வுகள் நிரூபிக்கின்றன. த.நா. சுப்ரமணியத்தின் கருத்துபடி பிராமிய வரி வடிவம் தமிழ் மொழியை எழுதுவதற்கென்றே அமைக்கப்பட்டுள்ளது என விளக்கம் கூறுகின்றார்.

மேலும் சிந்து வெளி நாகரிகப் பகுதிகளான ஹரப்பா, மொகஞ்சதாரோ எழுத்துக்கள் இடமிருந்து வலமாக எழுதப்பட்டு அடுத்த வரி தொடராக வலமிருந்து இடமாகச் செல்லும் வழக்கமுடையதாக இருந்துள்ளது.

சுமேரியர்கள் உலகிலேயே முதல் முதல் எழுதக் கற்றுக் கொண்டவர்கள்.

இவர்கள் வலமிருந்து இடமாக எழுதினார்கள். வலமிருந்து இடமாக எழுதப்பட்ட சுமேரிய எழுத்துக்கள் சில வசதிகள் கருதி சிந்துவெளி நாகரிகத்தின் போது வலமிருந்து இடமாகவும் அதன் தொடர் அடுத்து வரியில் இடமிருந்து வலமாகவும் எழுதப்பட்டது எனலாம். பின் இது சில வசதிகள் கருதி வலமிருந்து இடமாகவும் இடமிருந்து வலமாகவும் எழுதப்பட்டது எனலாம். அதாவது தனித்தனியே பிரித்து எழுதப்பட்டது எனலாம். இன்றைய தமிழ் இடமிருந்து வலமாக எழுதப்படுவதற்கும் அரபு வலமிருந்து இடமாக எழுதப்படுவதற்கும் இவைகளே காரணங்கள் எனலாம். திரு. வி. கனகசபாபதிப்பிள்ளை, தமிழர்கள் சீன நாட்டில் இருந்து வந்தவர்கள் என்கின்றார்.

(ஆதாரம்: சீது முதல் சிந்துவரை - எம்.கே.ஈ. மெளலானா)

பண்டிதர் சவயரும் வேறு சிலரும் மொசப்பட்டோமியா, கலாடியா ஆகிய மேலை, ஆசிய நாடுகள் என்கிறார்கள்.

இதிலிருந்து நாம் ஒன்றை ஊகிக்கலாம். அதாவது தமிழைப் பேசினாலும் திராவிடர் வேறு, தமிழர்கள் வேறு என்பதாகும்.

இன்று தென்னிந்தியாவிலும் இலங்கையிலும் வாழ்கின்ற தமிழ் பேசும் மக்களின் அதிகமானோர் மத்திய கிழக்கு வாசிகளின் வம்சாவளியினரே. இவர்களும் திராவிடர்களும் இனத்தால் வித்தியாசப்பட்டவர்களே.

ஆதித்திராவிடர்கள் இன்றும் திராவிடமொழிக்குடும்ப மொழிகளான தெலுங்கு, கன்னடம், போன்ற மொழிகளையே பேசுகின்றார்கள்.

திராவிட இயக்க தலைவர் இராமசாமிப் பெரியார் அவர்கள் ஆதித்திராவிடர், ஆதித்திராவிடர் என ஏன் அடிக்கடி பேச வேண்டும்.

மேலும் சிலப்பதிகார இளங்கோ அடிகள், காவிரிப்பூம்பட்டணத்தில் வாழ்ந்த மக்களை திராவிடர் என்றோ தமிழர் என்றோ அழையாமல் பதியெழு ஆரியப் பழங்குடியினர்’ எனக் கூறியுள்ளது நோக்கற்பாலது.

மேற் கூறியவற்றில் இருந்தும் தமிழர்கள் அல்லது தமிழ் பேசுபவர்கள் எல்லோரும் திராவிடர்கள் அல்ல எனக் கொள்ள முடியும்.

தட்டெழுத்துக்கள் எனக் கூறப்படும் பண்டைய தமிழ் எழுத்துக்கள் கி.பி. 14 ஆம் நூற்றாண்டில் வடமொழி எழுத்துக்களின் செல்வாக்கிற்கு உட்படுத்தப்பட்டுத்தான் இன்றைய எழுத்துக்கள் தோன்றின என மொழியியலாளர்கள் கூறுகின்றார்கள்.

இதன்படி பார்த்தால் இன்றைய தமிழ் எழுத்துக்கள் கி.பி. 14 ஆம் நூற்றாண்டுகளோடு ஆரம்பமாகிறது என கொள்ள முடியும். வடமொழி எழுத்துக்களின் செல்வாக்கிற்கு உட்படுத்தப்பட்டுத்தான் இன்றைய தமிழ் எழுத்துக்கள் தோன்றின என மொழியியலாளர்கள் கூறுகின்றனர். வட்டெழுத்திற்கு முன்பிருந்த ஆப்பெழுத்து வழக்தொழிந்தது 9 ஆம், 10 ஆம் நூற்றாண்டுகளாக கொள்ள முடியும்.

(ஆதாரம்: தமிழக வரலாறும் மக்கள் பண்பாடும் டாக்டர் கே.கே. பிள்ளை)

மேலும் இன்று நாம் பார்க்கும் யாழ்ப்பாணத்தவர்களில் அதிகமானோரின் மூதாதையர் மத்திய கிழக்கில் இருந்து வந்தவர்களே. மலை நாட்டில் தேயிலைத் தோட்டங்களில் வசிப்பவர்கள் திராவிடர்கள், தென்னிந்தியாவில் வசிப்பவர்களில் அதிகமானவர்கள் திராவிடர்களே.

மகாகவி பாரதி திராவிடர் அல்ல. இராமசாமி பெரியாரும் அப்படியே.

மேலும் ஹிந்துக்கள் சந்திரனின் தோற்றம் மறைவைக் கொண்டே மாதத்தைக் கணித்தனர். ஆரம்ப கால சுமேரிய மக்களும் இவ்வாறே கணித்தனர். பழந்தமிழ் இலக்கியங்களிலே இது பற்றிய குறிப்புகள் உண்டு.

மேற்கூறப்பட்ட பல ஆதாரங்களில் இருந்து தமிழர்கள் திராவிடர்கள் அல்ல என்றும் தமிழ் மொழி திராவிட மொழிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்ததல்ல என்றும் ஊகிக்க முடியும். எனவே தமிழின் பூர்வீகம் சுமேரியன் என்றும், தமிழே உலகின் முதல் நாகரிக மொழி என்றும் இம் மொழியே உலகில் எழுத்து வடிவத்தைக் கொண்ட மொழி என்றும் சங்கத்தமிழ் என்பது கோடான கோடி ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட காலத்தைக் கொண்டது என்றும் இது நாம் நினைப்பது போன்று கி.மு. 3 ஆம் நூற்றாண்டுகளுக்கும் கி.பி. 3 ஆம் நூற்றாண்டிற்கும் இடைப்பட்ட காலத்தில் அமைக்கப்பட்ட சங்கம் அல்ல என்றும் கொள்ள முடியும்.