யாழ்ப்பாணத்தின் இடப்பெயர்வு!

1995 அக்டோபர் 30, கந்தசஷ்டி இறுதிநாள். பெரும்பாலானவர்கள் உபவாசமிருந்து சூரன்போரை கண்டு வீடு திரும்பியிருந்தார்கள். ஒலிபெருக்கியில் வித்தியாசமான ஒரு அறிவித்தலை விடுத்துக்கொண்டு அந்த வாகனம் யாழ்ப்பாண வீதிகளில் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அது இத்தனை விபரீதமானது என்பதை யாராலும் நம்பமுடியவில்லை. ‘யாழ்ப்பாணத்தை கைப்பற்றி பாரிய இன அழிப்பு நடவடிக்கையை இராணுவம் மேற்கொள்ள இருக்கின்றதனால் உடனடியாக பாதுகாப்பான பிரதேசங்களான தென்மராட்சி வடமராட்சி வன்னிப் பகுதிகளுக்கு சனத்தை இடம்பெயருமாறு கோரியது அந்த அறிவிப்பு’. ஆனாலும் ஸ்தம்பித்துப் போனவர்கள் உடனடியாகவே செயற்படவும் தொடங்கினார்கள். ‘எப்படி? எப்படி? போவது? எதை எடுப்பது? எதை விடுவது? ஒன்றும் புரியவில்லை. வீட்டிற்குள் அங்குமிங்கும் ஓடிக்கொண்டிருந்தோம்.
காரணமில்லாமல் ஒருவரையொருவர் திட்டினோம். அதை எடு, இதை எடு, என்று ஒரே சத்தம் போட்டுக்கொண்டோம். இறுதியில் ஒவ்வொரு கையிலும் இரண்டு பைகள், நகைகளையும் காசையும் அம்மா எடுத்து கவனமாக வைத்துக்கொண்டா. கதவை கவனமாக இழுத்துப் பூட்டிக்கொண்டோம். பூட்டினால் எந்தவித பயனும் இல்லை, ஆமி வந்து எல்லாவற்றையும் உடைக்கப் போகிறாங்கள். ஏதோ கடவுள் விட்ட வழி. உயிர் தப்பினால் போதும் என்று மனதை அமைதிப்படுத்திக்கொண்டு வீட்டை விட்டுப் புறப்பட்டோம்.
எங்கடை வாகனங்கள் மோட்டார் சைக்கிள், சைக்கிள், இவற்றின் வேகங்களைக் கணக்குப் பண்ணி குறைந்தது அரை மணித்தியாலங்களுக்குள் நாவற்குழிப் பாலத்தைக் கடந்துவிடுவோம் என்று பேசிக்கொண்டோம். ஆனால் நடந்ததோ வேறு, நாங்கள் கனவிலும் நினைக்காதது. அரை மணித்தியாலத்தில் எங்கட வீதியைக் கூட எங்களால் தாண்ட முடியவில்லை. சனக்கூட்டம் மலை அசைவது போல அசைந்துகொண்டிருந்தது. யாழ்ப்பாணக் குடாநாட்டின் அப்போதைய சனத்தொகை 5 இலட்சம். ஒட்டுமொத்த சனத்தையும் வன்னிக்குப் போகும்படியான கட்டளையையே புலிகள் விடுத்திருந்தார்கள். ஆனால் குறைந்தது ஒரு இலட்சம் சனம் புலிகளின் கட்டளைக்கு அடிபணியவில்லை என்றே சொல்ல வேண்டும்.
யாழ் குடாநாட்டிலிருந்து வன்னி பெருநிலப்பரப்பை இணைக்கும் இரண்டு பாதைகளிலும் நகரும் சன வெள்ளத்தை வானத்திலிருந்து இலங்கைப் படையினரின் ஹெலிகொப்டர்கள் தாழப் பறந்து வட்டமிட்டுப் பார்த்தன. இராணுவ அதிகாரிகள் இதனைப் பார்த்திருக்கலாம்! யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து கண்ணீர்த்தாரை வழிவதுபோல அவர்களுக்குத் தோன்றியிருக்கும். அந்தக் கண்ணீரால் யாரையும் கரைக்க முடியவில்லை.
அந்த எங்கள் பயணத்தின் அனுபவத்தை நினைப்பதே எமக்கு அச்சம் தரும். தண்ணீர்! தண்ணீர்! என்று கேட்டால் தண்ணீர் இல்லை. கிடைத்த தண்ணீரைக் கூட வாய்க்குள் விட சந்தர்ப்பம் இல்லாத மக்கள் நெரிசல். நா வரண்டு தொண்டை அடைத்துக்கூட நான் செத்துவிடுவேனோ என்று எண்ணினேன் என ஒருவர் சொன்னார்.
ஆனால், இது கடவுளின் தண்டனை என்று சிலர் பேசிக் கொண்டார்கள். 5 வருடங்களுக்கு இதே நாள் ஒன்றில் முஸ்லிம் மக்கள் அவர்களின் சொந்த வீடுகளிலிருந்து இவ்வாறே புலிகளால் விரட்டப்பட்டிருந்தார்கள். எங்களுக்கு எமது உடைமைகளை எடுத்துச் செல்வதற்கு அனுமதிக்கப்பட்டது. அவர்களுக்கு அதுகூட அனுமதிக்கப்படவில்லை. அந்தப் பாவம் யாழ் குடாநாட்டு மக்கள் அனைவர் மீதும் சூழ்ந்துவிட்டது. இருந்தபோதிலும் அது அரசியல் ரீதியான மாபெரும் தவறு என்பது பற்றி அவர்கள் பேசவில்லை.
தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் தலைவர் பிரபாகரனின் இந்தத் தீர்மானத்திற்கு யார் வலிமை சேர்த்தார்கள் என்பது தெரியவரவில்லை. புலிகள் வன்னி நிலப்பரப்பில் தனி ஆட்சியை 16 வருடங்களாக நடத்துவதற்கு யாழ்ப்பாண இடப்பெயர்வு துணை புரிந்துள்ளது. முள்ளிவாய்க்காலில் இறுதிப்போரில் 40ஆயிரத்துக்கு மேற்பட்டவர்கள் கொல்லப்படுவதற்கும் அது காரணமானது.
இதேநேரம், 1995 இடப்பெயர்வு மற்றொரு பாதகமான அம்சத்தையும் புலிகளுக்கு கொடுத்திருந்தது. அவ்வாறு இடம்பெயர்ந்த யாழ் குடாநாட்டு மக்கள் மீண்டும் 1996 ஏப்ரலில் குடாநாட்டிற்குள் திரும்பி வந்தார்கள். அதன்பின்னர், அவர்கள் புலிகளின் முற்றுமுழுதான பிரசன்னத்தை மனப்பூர்வமாக விரும்பவில்லை. புலிகளைப் பின்னணியில் வைத்துக்கொண்டு இராணுவத்தினரின் கட்டுப்பாட்டு யாழ்;ப்பாணத்தில் வாழ்ந்தார்கள். இராணுவம் – புலிகள், இரண்டு ஆயுததாரிகளையும் சமாளித்தார்கள்.
இந்தக் காலத்தில் இரு தரப்பினரிடமும் முட்டுப்பட்ட தமிழ் இளைஞர்கள் பலியெடுக்கப்பட்டார்கள். காணாமல் போனார்கள். இனந்தெரியாதவர்கள் என்ற பெயரில் நடத்தப்பட்ட அந்தக் கொலைகளும் கடத்தல்களும் இன்றுவரை இனங்காணப்படவில்லை. காணாமல் போனவர்களும் திரும்பிவரவில்லை.
ஆயுதப்போராட்டம் ஆரம்பித்த பின்னர், ஈழத்தில் தமிழ்பேசும் மக்கள் இடம்பெயர்ந்த இருண்ட காலங்கள் அவை -
 1983 ஜூலை சிங்கள பேரினவாதத்தினால் தமிழ் மக்கள் வடக்கு கிழக்கிற்கு விரட்டப்பட்டு இனச்சுத்திகரிப்பு கொலை நடத்தப்பட்டது.
 1986 ஏப்ரல் – மே இல் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளால், தமிழீழ விடுதலை இயக்க (ரெலோ) போராளிகள் கொன்றொழிக்கப்பட்டார்கள்.
1986 டிசம்பரில் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளால், ஈ.பி.ஆர்.எல்.எப். உட்பட அனைத்து விடுதலை இயக்க போராளிகளும் தடைசெய்யப்பட்டதும் கொன்றொழிக்கப்பட்டதும் இடம்பெற்றது.
 1987இல் இந்திய அரசால் யாழ் குடாநாட்டு மக்கள் தங்கள் சொந்த இடத்திலேயே அகதிகளாக்கப்பட்டார்கள். நல்லூர் கோவில் வளாகத்தில் 40ஆயிரத்திற்கு மேற்பட்ட மக்கள் 5 நாட்களாக சோறு, தண்ணியின்றி அடைக்கப்பட்டார்கள். தமிழ்ப் பெண்கள் மானபங்கப்படுத்தப்பட்டார்கள்.
 1989இல் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளால், ஈழமக்கள் புரட்சிகர விடுதலை முன்னணியினர் குடும்பத்துடன் விரட்டப்பட்டார்கள்
 1990இல் வடக்கு கிழக்கில், ஒட்டுமொத்தமாக முஸ்லிம் மக்கள் அவர்களின் சொந்த இடங்களிலிருந்து புலிகளால் விரட்டப்பட்டார்கள்.
 1995இல் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளால், குடாநாட்டு மக்கள் வன்னிக்கு விரட்டப்பட்டார்கள்.
 2000இல் யாழ்குடாநாட்டின் தென்மராட்சி மக்கள் இலங்கை இராணுவத்தினரின் தாக்குதலினால் இடம்பெயர்ந்தார்கள்.
2008இல் கிழக்கு மாகாணத்தில் மாவிலாற்று நீரைத் தடுத்து, தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் விவசாயிகளுக்கு எதிராக போரை ஆரம்பித்தார்கள். அப்போது ஓடத் தொடங்கிய தமிழ் மக்கள் 2009 மே இல், வவுனியா மெனிக் பாம் அகதி முகாமில் தமது ஓட்டத்தை நிறுத்திக்கொண்டார்கள்.
விடுதலைப் புலிகள் இப்போது புலம்பெயர்ந்துவிட்டார்கள். தமிழீழத்தின் எல்லை நாடுகடந்து நிற்கிறது. மக்கள் வன்னியில் தமது காணியின் எல்லையைத் தீர்மானிக்க இலங்கை பொலிஸ் நிலையத்திற்கு செல்கிறார்கள்.
தமிழ் மக்களின் தலைவிதியை நாமே தீர்மானிப்போம் என்ற விடுதலைப் புலிகள் மண்ணுக்குள் போனபின்னர் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு அதே காவடியைத் தூக்கிக்கொண்டு புலிகளின் தாளத்தைப் போடுகிறார்கள். இந்தியா-அமெரிக்கா-அவுஸ்திரேலியா-கனடா …… சுற்றுலா நடக்கிறது. ‘இலங்கையிலுள்ள தமிழர்கள் சுபீட்சமாக வாழ இந்த நாடுகளெல்லாம் தமது பணத்தையும் நேரத்தையும் செலவழிக்கிறார்கள’ நாமும் நெஞ்சில் கைவைத்து நம்புவோமாக!
தமிழ்குரல்