மீண்டும் ஒரு அபாயமா?

2004 டிசம்பர் 26ஆம் நாளன்று அறிவிப்பே கொடுக்காமல் நம்மை வந்து தாக்கிய ஆழிப்பேரலையின் கோரத்தாண்டவம் நம் ஞாபகங்களிலிருந்து இன்னும் கரைய மறுக்கின்றது. அது உருவாக்கிய நாசங்களும் உயிர்ச்சேதங்களும் அளப்பரியன. அந்த பாதிப்புக்கு ஆளாகாத இதர பகுதி மக்களையும் அந்தப் பேரழிவு மருள வைத்தது. அதன் பின்னரே ‘சுனாமி’ என்ற உலக வழக்குச் சொல்லை நாம் அறியலானோம். நம் கதைகளிலும் தொன்மங்களிலும் மாத்திரம் நாம் பேசிவந்த அந்தக் கடல்கோள் வெறும் கற்பனையல்ல என்கிற உண்மைக்குள் நாம் உறைந்து போயிருக்கிறோம்.

நம் பிரியத்துக்குரிய கடலும் கடற்கரையும் பொழுதுபோக்கு மையங்களாகவும் குழந்தைகளின் விளையாட்டுக் களமாகவும் இருந்தவை. 2004 டிசம்பர் 26க்கு பின் கடல் இன்னொரு பலிபீடமாக மாறிவிட்டது. இதையொட்டி கடற்கரையின் மீதான இனிய பிரேமைகள் கலைந்துபோன கவிஞர்களும் இருக்கிறார்கள். நாம் அறியாமல் கொடுத்த விலை இது. இனியொரு சுனாமி நம்மை வேட்டையாடி விடக்கூடாது என்ற விழிப்புணர்வை ஒட்டுமொத்தச் சமூகமும் பெற்றுள்ளது. இது 2004இன் துயரம் நமக்குக் காட்டிய வழி.

ஆனாலும் நம் விருப்பத்துக்கு இயற்கை மசிந்து வராது எனத் தெரியவருகிறது. அண்மையில் மியாமி பல்கலைக்கழகம் மேற்கொண்ட ஆய்வில் பல அதிர்ச்சித் தகவல்கள் வெளியாகியுள்ளன. மீண்டும் பெரிய அளவிலான சுனாமியின் தாக்குதலை இந்தியாவும் இலங்கையும் சேர்ந்தே எதிர்கொள்ள வேண்டியிருக்கும் என்று அதன் ஆய்வுகள் கூறுகின்றன. இந்துப் பெருங்கடலில் ஏராளமான எரிமலைகள் உள்ளன. அந்தக் கடல் இப்போது சமனிலை குலைந்திருக்கிறது. அதன் அழுத்தம் கூடிவருகிறது. இன்னொரு சுனாமி வந்தால் அது 2004, டிசம்பர் 26ல் உண்டான 9.2 ரிக்டரைவிட அதிக அளவில் இருக்கும். முந்தைய தாக்குதலில் நாம் இரண்டு லட்சம் உயிர்களை பறிகொடுத்தோம். நம் கண்முன்னே அவர்கள் சுருட்டிச் செல்லப்பட்டபோது, இவர்களைக் காக்கும் வல்லமையில்லாமல் அலறவோ அழவோதான் நம்மால் முடிந்தது.

பயனற்றுப்போன எலக்ட்ரானிக் பொருள்கள், பிளாஸ்டிக் கழிவுகள், இரசாயனக் கழிவுநீர் போன்றவை இந்துப் பெருங்கடலை மாபெரும் குப்பைத் தொட்டியாக ஆக்கி வருகின்றன. கடற்கரையின் வெண்மணல்மீது புற்றுநோய் கட்டிகள்போல இந்தியாவில் அணுஉலைகள் உண்டாகி வருகின்றன. இருக்கின்றன இரு அணுஉலைகளை எதிர்த்துக் கூடங்குளம் மக்கள் போராடும்போது அரசு மேலும் இரண்டு அணுஉலைகளுக்கு ஒப்பந்தங்களை போட்டு வேடிக்கை காட்டுகிறது. நம்முடைய வாழ்க்கைப் பெருங்கடலை நாம் கடந்துபோவதற்கு, நம் உயிர்ச்சூழலுக்கு ஆதாரமான கடலை நஞ்சு சூழ்ந்த நீர்த்தேக்கமாக மாற்றி வருகிறோம். இனி இந்தக் கடலைத் தூய்மைப்படுத்தும் நஞ்சுண்டன்களை நம் புராணத் தொன்மங்களிலிருந்து இழுத்துவர இயலாது. கடல் வளத்தைக் காப்பதன் மூலமே புவியை நாம் காப்பாற்றிக்கொள்ள முடியும்.

ஆனால் மியாமி பல்கலைக்கழகத்தின் எச்சரிக்கை மணி பொறுப்புள்ள நம் அரசு நிர்வாகத்தின் செவிகளில் விழுந்ததாகத் தெரியவில்லை. இந்தப் பேராபத்துச் செய்தியை நம் ஊடகங்களும் கண்டுகொள்ளவில்லை. இந்த இருதரப்பு மௌனங்களுக்கும் ஒருங்கிணைப்பு உண்டு. ஆனால் நாமும் அவ்வாறு இருந்துவிட முடியாது. உலகம் முழுவதிலுமே சுற்றுச்சூழல் பற்றிய புதிய கவனங்கள் பரவியுள்ளன. இதன் எதிரொலியாக ஆர்ப்பாட்டங்களும் கவன ஈர்ப்புமிக்க வேறுபல செயல்பாடுகளும் நடந்தேறி வருகின்றன. இடிந்தகரையில் இரண்டு ஆண்டுகளைத் தாண்டியும் மாறாத மனஉறுதியோடு நடத்தும் போராட்டம் காந்திய வழிமுறைக்கு உயிரூட்டுவதாகும். ஆனால் காந்திய அரசுக்குத்தான் அது பிடிக்கவில்லை. ஆனால் இத்தகைய எதிர்ப்பு நிலைகள் உருவாகும்போது, பிறபகுதி மக்களை அவர்களிடமிருந்து பிரித்தாளும் சூழ்ச்சிகளை அரங்கேற்றுகிறது அரசு. தேசம், வளர்ச்சி போன்ற கருத்தாக்கங்களை முன்வைத்து அவர்களைத் துரோகிகளாகச் சித்திரிக்கும் போக்கு ரொம்ப சாதாரணமாகிவிட்டது. மக்களின் போராட்டம் பன்மைத்தன்மை பெற்றது. அரசுக்கு இருப்பது ஒரே சொல்தான், அது ‘வளர்ச்சி’. வளர்ச்சி என்ற சொல் அனைத்து தரப்பினருக்குமான உய்வித்தல் அல்ல. சில நிறுவனங்களின் வீறுகொண்ட செல்வக்குவிப்புக்கான ஒரு மந்திரவார்த்தை. இதைத் தொடர்ந்து ஜெபிக்காமல் வேறு செயல்பாட்டு மொழிகளை உருவாக்குதல் நல்லது. ஒரு விஷச்சக்கரம் சுழலும்போது எல்லோரும் சேர்ந்தே அரைபடுகிறோம். அந்தவகையில் மியாமி பல்கலைக்கழகத்தின் எச்சரிக்கைக் குரலை அரசு பொருட்படுத்தவேண்டியது அவசியம்.

(காலச்சுவடு)