பெரும்பாலான தமிழ்ப்படங்கள் இரசிக்க முடியாதிருப்பது ஏன்?

அனைத்துலகத் திரைப்படங்களுள் பலவற்றை இரசிப்பவன் என்ற முறையிலே தமிழ் நாட்டுத் தமிழ்ப் படங்களில் பலவற்றை அதேயளவு இரசிக்க முடியாதிருக்கிறது. இதற்குக் காரணங்கள் பல. எனது வர்க்கம் (மத்தியதர), இனம் (தமிழன்), பால் (ஆண்), இரசனை மட்டம், திரைப்படம் சம்பந்தமான அறிவும், அனுபவம் என்பனவற்றைக் குறிப்பிடலாம். எனவே இது எனது தனிப்பட்ட விவகாரம். இருந்த போதிலும் எனது கணிப்புகள் அகவயம் சார்ந்ததாக இருப்பது தவிர்க்க முடியாததாய் அமையும்.

கோடம்பாக்கத் தமிழ்ப் படங்களின் குறைபாடுகளை தமிழ் நாட்டுத் திரைப்படத் திறனாய்வாளர்கள் உயர்மட்ட கலை இலக்கிய ஏடுகளில் எழுதிக்கொண்டேயிருக்கிறார்கள். நமது நாட்டிலும் ஓரிருவர் அவ்வாறு எழுதி வந்துள்ளனர். இருந்த போதிலும் சென்னையிலுள்ள திரைப்படச் செய்தியாளர்களும், விமர்சகர்களும் தமது பணியை வணிக நோக்கோடு செய்து வருவதனால் அங்கெல்லாம் திரைப்பட விமர்சனம் ஆய்வற்ற வெறும் ஆரவாரமான புகளுரைக் குறிப்புகளாக அமைந்து வருகின்றன.

ஒரு காலத்தில் நட்சத்திரங்கள் விளம்பரங்களில் முக்கியத்துவம் பெற்ற பின்னர் திரைப்பட நெறியாளர்களுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து அவர்களின் படங்கள் முக்கியப்படுத்தப்பட்டன.

அவ்வாறிருந்தாலும், செய்தியாளர்கள் நட்சத்திரங்களுக்குக் கொடுக்கும் கவர்ச்சி விளம்பரங்களையும், நடிக, நடிகையரின் நிழற்படங்களையும் அந்தரங்க வாழ்க்கைச் செய்திகளையும் நாளிதழ்கள், சஞ்சிகைகள் உட்படப் பலவற்றில் எழுதி வருவதனால் மயங்குண்டு இருக்கிறார்கள் தமிழ்ப்பட இரசிகர்கள். இரசிகர்களின் விருப்பு எதுவோ அதையே நாம் கொடுக்கிறோம் என்று பெரும் செலவில் தயாரிக்கப்படும் அநாவசியக் காட்சிகள் நிறைந்த படங்களை தயாரிப்பாளர்கள் நியாயப்படுத்துகிறார்கள்.

இந்த வணிகச் சூழலிலிருந்து மீட்சி பெறத் தடைக்கற்களாகப் பல இருக்கின்றன.

திரைப்படத் தயாரிப்பு ஒரு கைத்தொழில் என்பதனை நாம் மறக்கலாகாது. அந்த நிலையில் நிலைபேறு கொண்ட தமிழ் சினமாவும் கலையம்சங்களைப் பின்னுக்குத் தள்ளிவிடுகிறது.

எந்தவொரு நாடுமே அதன் மக்கள் பண்பாட்டை மனதிற் கொண்டே படங்களை ஊக்குவிக்கின்றது. களிப்பூட்டலே தமிழ்த் திரைப்படங்கள் உட்பட எல்லா நாடுகளின் படங்களும் தாரக மந்திரமாய் கொண்டுள்ளன.

தமிழ்ப் படங்களைப் பார்க்கும் தமிழ் நாட்டு இரசிகர்களின் கல்வியறிவு, விகிதாசாரம், பண்படுத்தப்படாத இரசனை மட்டம், சமூகத்திலும், அரசியல் உலகிலும் சினமா வகிக்கும் முக்கியத்துவம் போன்றவை தமிழ் சினமாவின் இரசனை உயர்வுக்கு வழிவிடுவதில்லை.

தமிழ்த் திரைப்படங்கள் தென்னிந்தியாவில் மட்டுமன்றி, இலங்கை உட்பட வேறு நாடுகளிலும் தயாரிக்கப்படுவதையும் நாம் மனதிற் கொள்ள வேண்டும். கொடூரமான வன் செயல்கள் தமிழ்ப் படங்களில் குரூரமான முறையில் சேர்க்கப்படுவது எனக்கு அசூசையை ஏற்படுத்துகிறது.

யதார்த்தமற்ற திரைக்கதைகளைக் கொண்ட படங்களில் அளவுக்கு மீறிய பின்னோக்குக் காட்சிகள், கனவுக் காட்சிகள், பொருத்தமில்லாத பாட்டுகளும், நடனங்களும் மிகையாக இருப்பதனால், படங்களின் ஓட்டம் குவியத்தினூடாக வெளியிடப்படாமல் துருத்திக் கொண்டு நமக்கு சலிப்பைத் தருகின்றன.

மடத்தனமான நகைச்சுவை என்ற பெயரில் காட்டப்படும் காட்சிகளும், வசனங்களும், கத்திப் பேசுவதாலும், சண்டைகளும், சச்சரவுகளும் நமக்குச் சலிப்பை ஏற்படுத்துகின்றன.

கீழ் மட்டத்திலுள்ள பெரும்பாலான மக்களின் அன்றாடப் பேச்சு வழக்குகளை நடிகர்கள் விரைவாகப் பேசி என்போன்ற பார்வையாளர்கள் படத்தில் அவர்கள் என்ன கூறுகிறார்கள் என்பதை அறியத் திணற வேண்டியிருக்கிறது. ஆங்கிலம் தெரிந்த நடிகர்கள் கூட ஆங்கில வார்த்தைகளைத் தவறாக உச்சரித்துக் குழப்பியடிப்பதும் சினத்தை உண்டுபண்ணுகிறது.

கதைப் பொருள், கருப்பொருள், பாத்திர வார்ப்பு போன்ற இன்னோரன்ன அம்சங்கள் மேற்போக்காக அமைந்து விடுகின்றன. கமராவை உரிய முறையில் பயன்படுத்தாமல் அங்குமிங்கும் செலுத்துதல் போன்ற அம்சங்களும் பெரும்பாலான திரைப்படங்களில் இடம்பெறுகின்றன.

இத்தகைய குறைபாடுகள் இருந்தும் தரமான பொழுதுபோக்குப் படங்கள் என்று சொல்லத்தக்க படங்களும் தமிழ் நாட்டிலிருந்து இப்பொழுதும் வந்து கொண்டிருக் கின்றன. அவை முன்னர் இடம்பெறாத மனித, சமூக, பொருளாதார, பண்பாடு ரீதியான கதைப் பொருள்களைக் கொண்டிருக் கின்றன.

எனது இரசனைக் கணிப்புதான் சரியானது என்று சொல்வதற்கில்லை. எனது அகவய ரீதியான கணிப்பை உங்களில் பலர் ஏற்றுக் கொள்ளக்கூடும். அத்தகைய படங்களில் சிலவற்றை சந்தர்ப்பம் வரும்போது பகுப்பாய்வு செய்து பார்ப்போம்.

(கே. எஸ். சிவகுமாரன்)