என் மனவலையிலிருந்து…..

புலம் பெயர் தேசத்து பொது வாழ்க்கையும் புலுடாக்களும்

(சாகரன்)

தற்போது புலம் பெயர் தேசங்களில் குறிப்பாக தமிழ் மக்கள் அதிகளவில் புலம் பெயர்ந்து வாழும் கனடா போன்ற நாடுகளில் எம்மவரில் சிலர் தேர்தல்களில் பங்கு பற்றுவது என்பது ஒரு புதிய தொழில் முயறசியாக ஆரம்பித்துவிட்டது. பொதுவாக பாடசாலை ஆலோசனை சபை உறுப்பினர் என்ற கீழ் நிலையிலிருந்து ஆரம்பித்து படிப்படியாக நகரசபை, மாநிலங்கள் அவை, பாராளுமன்ற உறுப்பினர் என்று தம்மை உயர்த்திக் கொள்ளல் என்ற கனவுகளுடன் புறப்படத் தொடங்கிவிட்டனர். இவர்கள் யாரிடமும் மக்கள் சேவை என்ற சிந்தனை கிஞ்சிதமும் இல்லை. மாறாக ஒரு பாதுகாப்பான பெருந்தொகையை சம்பளமாகவும், உதவித்தொகையாகவும், இன்ன பிற பயணச்செலவுகள்… இத்தியாதி… இத்தியாதி…. என சட்டவரம்பிற்குள் பெற்று சுகபோக வாழ்வு வாழ்வதே இவர்களின் ஓரே நோக்கம்.

சாதாரண உழைப்பாளிகள்  20 வீதம் வரை வரி செலுத்த வேண்டிய கட்டாயத்தில் உள்ள சாதாரண குடிமகனைப் போலல்லாது இவர்களின் பெரும்பான்மையான கொடுப்பனவுகளுக்கு வரி ஏதும் செலுத்த வேண்டியதில்லை. மேலும் ஒரு தவணை, தோராயமாக 4 அல்லது 5 வருடங்கள் தெரிவுசெய்யப்பட்ட அந்தப்பதவியில் தொங்கிங்கொண்டு இருந்து விட்டால் (இதில் ஒன்றும் பிரச்சனைகள் வர வாய்ப்புகள் அதிகம் இல்லை) இதன் பின்பாடு இவர்களுக்கு ஓய்வூதியம் ஆயுள் பூராகவும் அதுவும் வரிவிலக்குடன் வழங்கப்படும். சாதாரண கனடிய உழைப்பாளி 65 வயதிற்கு மேலேயே தனது முழுமையான ஓய்வூதியத்திற்கு தகுதியுடையவராக அரசு அனுமதிக்கின்றது. ஆனால் இந்த அரசியல்வாதிகளுக்கு இதெல்லாம் பொருந்துவதில்லை. ஏன் எனில் அரசியல் அமைப்பை இயற்றுபவர்கள் இவர்களே. இவர்கள் தமது நலன்களை முதன்மைப்படுத்தியே சட்டங்களை இயற்றுவர். இது மாத்திரம் அல்ல இவர்களின் சம்பள உயர்வும் 40 வீதம் வரை ஏற்படுவதும் உண்டு. சாதாரண ஒரு உழைப்பாளி சராசரியாக வேலைக்காலம் முழுவதும் வருடம் ஒன்றிற்கு 2 வீததிற்கு மேல் சம்பள உயர்வு பெறுவதே கடினமாக உள்ளபோது இந்த அரசியல்வாதிகளின் சொகுசு வாழ்வைப் பார்த்தீர்களா…? விடுவார்களா? இந்த பொன் முட்டையிடும் வாத்துக்களை.

என்ன தேர்தலில் பங்குபற்றுவது, பிரச்சாரங்களில் ஈடுபடுதல், வெல்லுதல் போன்றவற்றிற்கு வருடம் குறைந்தது 100 ஆயிரம் டாலர்களுக்கு மேல் பணத்தை ஈட்டக் கூடிய ஒருவரால்தான் முடியும். எம்மவர்களில் 90 வீதமாவர்கள் வருடம் 25 ஆயிரம் சம்பளமாக பெறுவதற்கே இங்கு முதலாளிமார்கள் வாய்ப்புக்கள் அழிப்பதில்லை. அப்போ எப்படி சிலரால் மட்டும் இது முடிகின்றது என்றால், பெரும்பாலும் தரகு வேலை செய்பவர்கள் (வீடு வாங்க விற்ற, காப்புறுதி….) வருடம் பெருங்தொகை பணத்தை எப்படியோ சுருட்டிவிடுவார்கள் கமிஷனாக. இதனையே தமது அரசியல் பதவிகளைப் பெற முதலீடு செய்கின்றார்கள். இவர்கள் தமக்கான வாக்கு வங்கிகளையும் எம்மவர் மத்தியிலிருந்தே பெறமுயற்சிக்கின்றனர். இதற்கும் இருக்கின்றது; வன்னி வீதி, தமிழர் திருநாள், இன அழிப்புக்கு எதிராக பாராளுமன்றத்தில் பேசுதல் என்று ஏதாவது ஒரு (தமிழ்) தேசியத்தை அவ்வப்போது தூக்கியும் கொள்வர். கூடவே இவர்களுக்கு போட்டியாக உள்ள இந்திய, பாகிஸ்தான் வேட்பாளர்களையும் தமது உத்தியோகப்பற்ற பிரச்சார பீரங்கிகள் மூலம் யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து முஸ்லீங்களை இனச் சுத்திகரிப்பு செய்யது போன்று 'வாய்' அறிக்கைகள் மூலம் விஷமப் பிரச்சாரமும் செய்வர். எம்மவர்களையும் கேட்கவா வேண்டும்?

விடிய நித்திரையால் எழும்பி கண்ணை கசக்கி கொண்டு 'போடு புள்ளடியை வீட்டுக்கு நேரே' என்பது போல் தமது வரலாற்றுக் கடமையை செய்து முடிப்பர். இதில் இன்னொரு வேடிக்கை என்னவென்றால் இந்த தேர்தல் நாயகர்கள் தமிழ் தேசியத்தைப் பேசினாலும் இவர்கள் குழந்தைகளுக்கு சுட்டுப் போட்டாலும் தமிழ் பேசவே வராது. தமிழ்க் கலாச்சாரமும் வராது. ஊரில் எமது தமிழ் தலைவர்கள் கொழும்பில் ஆங்கிலம் யாழ்பாணத்தில் தமிழ் போலத்தான். பிறகென்ன தேர்தல் வெற்றி…. பிரமுகர்தனம்….. ஏதோ தாங்களால்தான் தமிழும், தமிழ் சனமும் புலம் பெயர் தேசங்களில் வாழுகின்றனர் என்று பொன்னாடை போர்த்தல்களும், ஊர்ச்சங்கங்களில் வீரப் பேச்சு, வரலாற்றை திரித்துப் போடும் மொள்ளமாரித்தனம் எல்லாம் அதிகம் இவர்களிடம் மேலும் தொற்றிவிடும். பாவம் சாதாரண புலம் பெயர் தேசத்து தமிழ் மக்கள், பனியிலும், குளிரிலும், இரவிலும், பகலிலும் வெறும் அடிப்படைச் சம்பளத்திற்கு பஞ்சம் பிழைக்கும் கூலிகளாக  தொடர்ந்து வாழ்விற்கான டாலரைத் தேடி ஓட்டம்தான். கனடாவில் தினமும் வெங்காயத் தாழ்வைதான், ஓய்வில்லா கடற்தொழில்தான். என்றுதான் முடியும் இந்த பஞ்சம் பிழைக்கும் அடிமைவாழ்வு. இதனைமாற்றயமைக்கும் ஒரு கக்கனும், காமராசுவும், ஜோஷி முஜிகா உம், மனிக் சர்கார் உம் எம் மத்தியில் தோன்றப் போகின்றனரோ தெரியாது. தோன்றினாலும் மக்கள் சபை உறுப்பினர்கள் ஆகலாமோ தெரியாது.....?

(சாகரன்)

(ஓக்ரோபர் 26, 2014)