என்னையும் ஆசான் ஆக்கிய ஆசிரியை

(சிவா ஈஸ்வரமூர்த்தி)

சின்னக்கா எனது அரிவரி வகுப்பை தாண்டிப் போகும் போது என்னை அந்த வகுப்பில் காணமல் இருப்பதைக் கண்டார். வகுப்பு ஆசிரியர் செல்வரத்தினம் ஆசிரியையிடம் விசாரித்தார். ஆசிரியர் எனது மாமியும் கூட. சிவா பள்ளிக்கூடம் வருவதில்லையே என்று பதில் கூறினார் ஆசிரியர். என்னை மாடு மேய்ப்பதற்கு அல்லது தோட்ட வேலைகளில் ஈடுபடுத்துவதால் நான் பாடசாலைக்கு வருவதில்லை என அவர் எண்ணியதாக எமது அக்காவிடம் கூறினார். எனது இரு அண்ணன்மார்களும் படிப்பில் அவ்வளவு கெட்டிக்காரர்கள் அல்ல. மேலும் எனது ஐயா தோட்டக்காரன் பெண் பிள்ளைகளை 10ம் வகுப்பிற்கு மேல் பாடசாலைக்கு அனுப்புவது இல்லை என்ற எண்ணம் மேலோங்கி இருந்த கிராமத்தில் பிறந்தவர். இதன்தொடர்ச்சியாக கடைக்குட்டி என்னை தோட்ட வேலையில் ஒத்தாசையாக வைத்திருப்பதற்காக  பாடசாலைக்கு அனுப்புவதில் என்று ஆசிரியை நினைத்தது என்று ஒன்றும் புதிய விடயம் இல்லை.

அக்கா செல்வரத்தினம் ஆசிரியரிடம் ஒன்றும் கூறாமல் எனது வகுப்பைவிட்டு வெளியேறினார். ஆனால் தனது வகுப்பிற்கு செல்லாமல் பாடசாலையில் உள்ள மறைவிடங்களில் எல்லாம் என்னைத் தேடினார். ஏன் எனில் தை மாதம் தொடக்கம் நான் பாடசாலைக்கு சென்றுவருவதும் அதுவும் எனது சின்னக்காவின் பாவாடையைப் பிடித்த வண்ணம் பாடசாலைக்கு செல்வதும் யாருக்கு தெரியாவிட்டாலும் என்னைக் கூட்டிச்செல்லும் எனது சின்னக்காவிற்கு தெரியும்தானே. இறுதியில் எமது பாடசாலையின் விஞ்ஞானகூடத்தின் மேற்கு சுவருக்கும் பாடசாலையின் மேற்கு வேலிக்கும் இடையில் ஒடுக்கமாக அமைந்த பூங்கண்டுகள் நிறைந்த புதருகுளிருந்து (இந்த ஓடையை ஆண் மாணவர்கள் தமது அவசர மூத்திர கழிப்பிடமாகவும் பாவிப்பதுண்டு) குழந்தைகளின் கிசு கிசு குரல் வருவதை கண்டு பிடித்தார். அந்த புதருக்குள் தவழ்ந்து வந்தவர் அங்கே கண்ட காட்சி அவாவை கோபம் அடையச் செய்தது.

ஆமாம் நானும் எனது சக மாணவன் சிறியனும் சாப்பாடு, பழரசம் போன்றவற்றுடன் அங்கு ஒழித்திருந்து பொழுது போக்குவதைக் கண்டார். பிறகு கேட்கவா வேண்டும். பளார் என எனக்கு கன்னத்தில் மாறி மாறி அடி விழுந்தது. அந்த அறையின் அதிர்ச்சியில் சிறியன் ஒரே ஓட்டமாக வேறுபக்கம் ஓட என்னை கொற கொரவென இழுந்து எனது அரிவரி வகுப்பிற்கு கொண்டு சேர்த்தார் எனது அக்கா. எனது வகுப்பு ஆசிரியர் முன்பும் எனக்கு நல்ல அறை. எனது வகுப்பு ஆசிரியரும் எனது மாமியும் இராட்சதி (அப்போது அப்படித்தான் தோன்றியது. இன்று எனது அம்மா எம்மிடம் இல்லாத இடத்து என்தாயை அவரிமும் காண்கின்றேன்) அக்காவின் அடியிலிருந்து என்னைக் காப்பாற்றி அணைத்துக்கொண்டார். அந்த அன்பான ஆசிரியரின் அரவணைப்பு இப்பவும் என் உடலில் புத்துணர்சியை ஏற்படுத்துகின்றது. தொடர்ந்து என்மீது அக்கறையும் பரிவும் காட்டினார். எனக்கு புத்திமதிகளும் பாடங்களும் கற்றுக் கொடுத்தார். பாடசாலை முடிந்த பின்பு மாலை நேரங்களில் என்னை தனது வீடடிற்கு அழைத்து தனது பிள்ளைகளுடன் என்னையும் ஒரு பிள்ளையாக அன்பு செலுத்தி பாடங்களும், விளையாட்டுகளும் கற்றுக்கொடுத்தார்.

வீட்டில் கட்டித்தரும் சாப்பாட்டையும், குளிர்பானத்தையும் பாடசாலைக்கு கொண்டு சென்று வகுப்பிற்கு செல்லாமல் புதருக்குள் மறைந்திருந்து நண்பர்கள் இருவரும் நமக்கிடையே இவற்றைப் பரிமாறி குழந்தைப் பருவத்து காலத்தை ஓட்டுவதில் லயித்துப்போயிருந்த என்னை அன்பையும் பண்பையும் படிக்க வேண்டும் என்ற ஆர்வததையும் ஊட்டிய அந்த செல்வரத்தினம் ஆசிரியரை நான் இன்றைய ஆசிரியர் தினத்தில் என் மனக் கண்முன்னால் நிறுத்துவதில் பெரு மகிழ்ச்சி அடைகின்றேன். தொடர்ந்து வகுப்புகளில் முதல் மாணாக்கனாக மிளிர இவரே எனக்கு அரிசுவடிட்டவர்.

வகுப்பில் பூனை எலி விளையாட்டில் பூனைக்கு யார் மணிகட்டுவது என்று மேசைகளிடையே பூனையாக தவழ்ந்து எங்கள் எல்லோருக்கும் கற்பித்த அந்த ஆசிரியையை இன்றும் என் நினைவுகளில் வாழ்கின்றார். அவரிடம் நான் சிரித்த முகத்தை தவிர எதனையும் பார்க்கவில்லை. தன்னிடம் கல்வி கற்கும் குழந்தைகளிம் அப்படியொரு பரிவு. பல அன்னைகளின் மொத்த வடிவம் இவர். ஆனால் இந்த ஆசிரிய அன்னையை கான்சர் என்ற வியாதி வெகு சீக்கிரத்தில் மரணத்தை தழுவவைத்துவிட்டது. அரை நூற்றாண்டுகள் கழிந்தும்  இன்றும் இன்னமும் அந்த சிரித்த கனிவான முகமும் பரிவான பரவசமூட்டும் பேச்சும் தட்டிக்கொடுத்து அரவணைத்துச் செல்லும் அந்த நல்லாசிரியையை நினைவு என் இதயத்தில் பசுமையாக இருக்கின்றது. என் இதயத்தில் பசுமையாக இருக்கின்றது.அவரை கூர்வதில் நான் பெருமைப்படுகின்றேன். அரிசுவடி என்ன என்று கற்றுக்கொடுத்த அந்த ஆசானால்தான் நான் இன்று சமூக நலம் சார்ந்த பொதுவாழ்விலும் எழுத்துலகத்திலும் கூடவே மேற்படிப்பு, பட்டங்களும் பெற்று வாழ வழி வகுத்துள்ளது என்பதை நன்றியுடன் பணிவுடன் நினைவு கூருகின்றேன். இன்று நானும் ஓர் ஆசிரியனாக 35 வருடங்களுக்கு மேலாக விருப்புடன் செயற்படுவதற்கும் செல்வரத்தினம் ஆசிரியை ஆரம்பித்து வைத்த அந்த அரிசுடி சுழியே காரணம் என்பது நான் கண்ட நிதர்சனமான உண்மை. இந்த ஆசிரியர் தினம் நாளில் அவரை வணங்கி வாழ்த்தி நிற்கின்றேன்.

(செல்வரத்தினம் போன்ற நல் ஆசிரியர்களுக்கு இது சமர்பணம்)

(Sep 06, 2014)