போராட்டம் முள்ளிவாய்க்காலில் அவலமாக முடிந்ததற்கான வரலாற்று தவறுகள்

1986 டிசம்பர் 13 நினைவு நாள் குறிப்பு

1986 ஆம் ஆண்டு சகோதரப்படுகொலைகளில் கொல்லப்பட்ட துரோகிகளாக முத்திரை குத்தப்பட்ட தமிழர்களால் தவிர மற்றப்படி அவர்கள் நினைவு கூரப்படுவதில்லை. இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில் ஏப்பிரலில் ரெலோ இயக்கம் புலிகளால் தடைசெய்யப்பட்டது. யாழ் திருநெல்வேலியில் ரெலோ போராளிகள் குற்றுயிரும் குறை உயிருமாக எரிக்கப்பட்டபோது திருநெல்வேலி சந்தியில் அன்றைய கடைக்காரர்கள் இந்த தெருத் தாண்டவம் ஆடியவர்களுக்கு கொக்கோகோலா உடைத்துக் கொடுத்த நாட்களில் துரோகி தியாகி என்ற எல்லைக் கோடுகள் அழுத்தம் பெற்றன. உலகத்தின் கடைக் கோடி காட்டுமிராண்டி பிரவினரா நாம் என்ற கேள்வியை எழுப்பியது இந்தச் சம்பவம். இந்த கொக்கோகோலா கதை பல மனித உரிமை அமைப்புக்களின் அறிக்கைகளில் பதிவிடப்பட்டு பல உள்ளூர் உலக  ஊடகங்களில் இடம்பெற்ற பின்னரும் எமது தமிழ் ஜனநாயக ஊடகங்கள்? இன்றுவரை மூச்சுவிடவில்லை. சமூகத்திலும் அதுபற்றிய மனக்கிலேசம் இல்லை. 'எங்கடபொடியள்' என்ற வாஞ்சை அறுந்து விழுந்து துரோகி தியாகி என்று பிரிவுகள் ஏற்பட்டன. கொலைகளை பகிரங்கமாக ஏற்றுக் கொள்ளும் ஒரு கலாச்சாரப்பிறழ்வுக்காலம் இது என வர்ணிக்கலாம்.

இதன் தொடர்ச்சியாக ரெலோ ,புளொட் , பேரவை ,ரெலா, என்எல்எப்ரி, பிஎல்எப்ரி, ஈபிஆர்எல்எப், இலங்கை கம்யூனிஸ்ட் கட்சி, நவசமசமாஜக்கட்சி தொழிற்சங்கங்கள் மனித உரிமைஅமைப்புக்கள் என்பன படுகொலைகள் மூலம் தடைசெய்யப்பட்டன. ஒரு பாசிச கரும்புகை வடக்கு கிழக்கு எங்கும் கவிந்தது. ஜனநாயகத்திற்கு சாவுமணி அடிக்கும் செயற்பாடு ஒரு தொடர் வரலாறாக நிகழ்ந்தது.

இந்த ஆண்டின் இறுதிப்பகுதியில் தான் ஈபிஆர்எல்எப் டிசம்பர் 13இல்  தடைசெய்யப்பட்டது. பலநூற்றுக்கணக்கானவர்கள் சுற்றிவளைக்கப்பட்டார்கள். தேசிய விடுதலைப்போராட்டம் என்றளவில் ஈபிஆர்எல்எப் ஐ ஆதரித்தவர்கள் தன்னும் விட்டுவைக்கப்படவில்லை. வயது, பால் என்ற வேறுபாடு இருக்கவில்லை. ஒரே ஒரு குற்றம் அவர்கள் இந்த போராட்டத்தில் பங்கேற்றது, ஈடுபாடு செலுத்தியது. பலர் ஸ்தலத்திலேயே கொல்லப்பட்டார்கள். இந்தக்காரியத்தை முன் நின்று நேரடியாக செயற்படுத்திய சிலர் மேற்கிலும் வட அமெரிக்காவிலும் சௌகரியமாக இன்றும் வாழ்கிறார்கள். சாகுமட்டும் உண்ணாவிரதம் இருந்து இறந்ததாக கூறப்படும் திலிபனின் மாய விம்பமும் இங்கு உடைகிறது.

பிரித்தானிய சிறையில் உண்ணாவிரதம் இருந்து மரணித்த பொபிசான்ட் போன்றவர்களின் அற உணர்வுகளுக்கும் திலிபனின் மன உணர்வுகளுக்கும் எந்த தொடர்பும் கிடையாது. அது ஒரு வரலாற்று திரிபு. அஹிம்சை, மனிதஉரிமை, ஜனநாயகத்தில் எந்த நம்பிக்கையும் அற்றவர் அவர். இந்த சகோதரப்படுகொலைகளை அரங்கேற்றியதில் அவர் முக்கியமான பிரகிருதி.

போராடப்புறப்பட்டு சொந்த சமூகத்தினுள்ளேயே படுகொலை சிறை சித்திரவதைகளை அவமானங்களை எதிர்கொண்டவர்கள் கோபமும், பழி உணர்ச்சி ,அவமானத்துடன்,  கொதித்துப்போயிருந்தார்கள். சமூகத்தின் விடிவிற்கென சகலதையும் துறந்து வந்த சாதாரண போராளிகள் தமது தரப்பிலிருந்தே துப்பாக்கி தமக்கெதிராக நீழும் . இரத்த உறவுக்குளேயே சொந்த சமுகத்தினுளேயே கொல்லப்படுவதற்கான நிலை, தலைமறைவாக வாழவேண்டிய நிலை, உயிரைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டுதப்பி ஓட வேண்டியநிலை வருமென்று கனவிலும் நினைக்கவில்லை. ஏறத்தாள கால்நூற்றாண்டு காலம் எமது போராட்டத்தின் லட்சணம் இதுதான். இயல்பான மனிதாபிமான உணர்வுடன் இவர்கள் தலைமறைவாக வாழ்வதற்கு உதவியவர்கள் கூட பயங்கரமான அனுபவங்களை சந்திக்க நேர்ந்தது. யாழ் பத்திரிகைகளும், பிரபல தமிழ் ஊடகங்களும் சமூகவிரோதிகளை கட்டுப்படுத்திய செயல் போல் சித்தரித்தன.

புலிகளின் தளபதி கிட்டு இரண்டாம் குறுக்குத் தெருவில் அக முரண்பாட்டில் கிறனைட் தாக்குதலில் காலை இழந்தபோது(1987 மார்ச்) யாழில் ஒரு வீட்டில் அமைந்திருந்த சித்திரவதைமுகாமில் தடுத்துவைக்கப்பட்டிருந்த 57 பேர் பெருமளவுக்கு ஈபிஆர்எல்எப் மற்றும் புளொட், ரெலோ போராளிகள் ஆதரவாளர்கள் 'ஜாலியன் வாலாபாக்'பாணியில் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார்கள். ஜெனரல் டயரின் வேலையை அருணா மேற்கொண்டான். அந்த படுகொலை 'கந்தன் கருணை' படுகொலை என அழைக்கப்பட்டது. உண்மையில் அந்த படுகொலை நடந்த இடம் தற்போது உதயன் ரெஸ்ட அமைத்திருக்கும் நீராவியடி கட்டிடப் பகுதியாகும்.

என்ன பிரச்சனை என்றால் 1983 இன வன்முறை, சர்வதேச மனித உரிமை தினம், நவம்பர் மாவீரர் தினம்? முள்ளிவாய்க்கால் நினைவு கூரப்படுவது மாதிரி முஸ்லீம் மக்களை வடக்கிலிருந்து வெளியேற்றியதையோ அல்லது சகோதரப்படுகொலைகளின்  மோசமான நாட்களையோ, கந்தன் கருணைப்படுகொலைகளையோ, சென்னையில், பிரான்ஸ் பாரிசில் நிகழ்ந்தவை பற்றியோ இது போன்ற பல பாரதூரமான மனித உரிமை மீறல்களையோ நாம் நினைவு கூரத் தயாரில்லை. அப்படி எதுவும் நடந்ததாகவும் எமது பிரக்ஞையில் இல்லை. எமது அறிவிலும் இல்லை.

எம்மை நாம் சுயவிமர்சனத்துடன் அணுகுவதற்கு தயாராக இல்லை . எமது செயல்களை சில நேரங்களில் நினைத்தால் மனம் கூனிக் குறுகிப்போகிறது. ஆனால் எமது சமூகத்தில் வெட்க உணர்ச்சி, நீதி, நேர்மை என்பன குறைவாகவே இருக்கின்றன. மற்றவர்கள் எமக்கு நேர்மையாக உண்மையாக இருக்கவேண்டும். நாம் அவ்வாறிருக்க தேவையில்லை என்பதே எமது சமூக மனோ நிலையாகும். நாம் அனுராதபுரத்ததில அரசமரத்தின கீழ்  மேற்கொண்டவற்றையும் இன்னும் பல ஜனநாயகவிரோத படுகொலைகளையும் நினைவு கூரக்கடமைப்பட்டவர்கள்.

ஈழப்போராட்டம் என்று சொல்லி வடக்கிலும், கிழக்கிலும் மலையகத்திலும் இருந்து ஆட்களைத் திரட்டி நட்டாற்றில் விட்டவர்கள், ஈழத்தில்  எமக்கு உதவி அழிந்து போனவர்களையெலாம் மறந்தவர்கள், என்ற மனக்கிலேசம் எமக்கில்லை. ஐரோப்பாவிலும், வடஅமெரிக்காவிலும் போராட்டதிற்கென தமது உழைப்பையும் பொருளையெல்லாம் தானமாகியவர்கள் கந்தறுந்து நொந்துபோயிருக்கிறார்கள். வசூல் ராஜாக்கள் சத்தம் சந்தடி இல்லால் குபேரவாழ்வு வாழ்கிறார்கள். இங்கு குற்றுயிராக்கபட்ட பல்லாயிரக்கணக்கான குடும்பங்கள் எதனையும் பெறவில்லை. வாழ்வு பாழ்பட்டு வறுமை மிஞ்சியது

நான் இங்கு நாம் என்று கூறுவது எம்மையெல்லாம் ஆக்கிரமித்துள்ள யாழ் மேலாதிக்க சிந்தனையையே. இதனால் நாம் பிணியாளர்களாக இருந்த கொண்டிருக்கிறோம். எல்லாருடைய இழப்புக்களையும் நாம் மூலதனமாக்கியிருக்கிறோம். எமக்கு பெருவாரியாக புலம்பெயர்வாழ்வு கிடைத்திருக்கிறது. எம்மை பார்க்க கமரோன் கூட வருகிறார். கிழக்கும்  எமது பகுதிதான் என்று அவ்வப்போது ஒப்புக்கு 'ம்'மன்னாபோட்டு கிழக்கை பற்றி பேசும் நிலை தான் எமது ஆதிக்க அரசியல்.

போராடப் புறப்பட்டு  இறந்தவர்கள் எல்லாம் துரதிஸ்டசாலிகளாகப் போனார்கள். எம்மிடம் ஜனநாயக உணர்விருந்திருந்தால் தலைவர்கள், போரளிகள், கல்வியாளர்கள், மனித உரிமைவாதிகளின் இந்த பாரிய அழிவைத் தடுத்திருக்க முடியும். அவர்கள் எம்மத்தியில் இருந்திருந்தால் எத்தகைய வளம் அது. வாழ்வின் உன்னதத்தை தொடக் கூடிய அறிவும் அர்ப்பணமும் கருவூலமாக எம்மிடம் இருநதது. இன்றைய தலைமுறையினருக்கு நாம் எவற்றையெல்லாம் இழந்தோம், என்ன நேர்ந்திருக்கிறது என்று தெரியாது அதுபற்றிய பிரக்ஞையும் இல்லை. அதனை விளங்கவைப்பதும் கடினமான காரியம். இன்னுப்பலர் என்றென்றைக்குமாக நாட்டை விட்டே சென்று விட்டார்கள். 'பேயரசு செய்தால் பிணந்தின்னும் சாத்திரங்கள்' என்பார்களே. இதுதான் நடந்தது.

இன்று பிரிக்கப்பட்ட அதிகாரம் தேய்வடைந்த மாகாணசபையையும் வரலாற்றுணர்வற்ற பிரதிநிதிகளையும் வைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். யாரையும் பழிதீர்ப்பதற்காக எழுத வரவில்லை. எம்மை சக இயக்கங்களை தடைசெய்தபோது எத்தகைய அவமானமும் நிர்க்கதியுமான உணர்வுகள் வேதனைப்படுத்தியதோ அதே உணர்வுகள் யுத்தத்தின் இறுதி நாட்களில் சாதாரண போராளிகளின் மக்களின் துன்ப நிலை நரகவேதனை உணர்வை ஏற்படுதியது. பல ஆயிரக்கணக்கான துரோகிகளாக முத்திரை குத்தப்பட்டவர்களின் மனங்கள் இவ்வாறு தான் துன்புற்றன.

ஆனால் ஆயிரக்கணக்கானவர்களை சிறுவர் பெண்கள் முதியவர்கள் என்ற பேதமில்லாமல் சங்காரம் செய்து விட்டு எந்த மனக்கிலேசமும் இல்லாமல் உண்டு உறங்கி நவைச்சுவை பேசும், வெற்றிப் பெருமிதம் பேசும் பிரகிருதிகள் மனித குலத்தின் பகுதியினர்தானா என்ற கேள்வி அடிக்கடி எழும். பல குழந்தைகளை நச்சுவாயுவுக்கு  இரையாக்கிக் கொண்டு பல மில்லியன் மக்களை படுகொலை முகாம்களுக்கு அனுப்பிக்கொண்டு ஹிட்லர் எவ்வாறு நாளாந்தம் தன்னை அலங்கரிக்க முடிந்தது. உணவுட்கொள்ள முடிந்தது என்பது போன்ற விபரிதமான கேள்விகள் எல்லாம் எனக்குள் எழும்.

ஏனெனில் அவருக்கு சழைக்காதவர்கள் எம்மிடையேயும் வாழ்ந்தார்கள். வாழ்கிறார்கள். வரலாற்றில் நாம் இழைத்த தவறுகள் பற்றி உணர்வு எம்மிடம் இல்லாததும் எமது அவலம் நீடித்துச் செல்வதற்கு காரணம். இந்த அவலத்திற்கு துணையாக தமிழ் ஊடகங்கள் வகித்த பாத்திரத்தை மறைத்துவிட மறுத்து விட முடியாது.  துரோகிகள் தியாகிகள் என்று பிரமாண்டமான அளவில் உயிர்ப்பலி நிகழ்ந்தது. பிள்ளையார் சுழியே  பிழையாக அமைந்து விட்டபடியால் எல்லாம் விழலுக்கிறைத்த நீராக.

எமது போராட்டத்தில் இருந்த நியாயத்தன்மை தார்மீக வலுபற்றி மீண்டும் மீண்டும் கேட்க வேண்டியிருக்கிறது.

•           சமூகத்தினுள், சமூகங்களிடையே ஏற்படுத்தப்பட்ட கற்பிதமான பிரிவினை, வன்மம், குரோதம்,

•           கிடைத்த சந்தர்ப்பங்களையெல்லாம் விரயமாக்கியதில்.

•           போராட்டம் ஆரம்பித்த காலத்தில் இல்லாத இராணுவத்தை இப்போது எமது குடிமனைகளில் அமர்த்தியதில்

•           பல எமது வாழ்விடங்கள் உயர் பாதுகாப்புவலயங்களாய் போனதில் 

•           எமது பிரதேசங்களில் புதிய தலைமுறையினர் வாழ விரும்பாத சூழ் நிலையை ஏற்படுத்தியதில்

•           இங்கு வாழ்க்கையின் மீது வெறுப்பை உண்டாக்கியதில் எமக்கு பாத்திரம் இருக்கிறது என்பதை மறைத்து விடமுடியாது.

சமூகப்பொறுப்பற்ற அதிகார நோக்கங்களுக்காக மாபெரும் அழிவு ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது.

புலம்பெயர்ந்தவர்கள் கணிசமான ஒரு பிரிவினருக்கு  இது பற்றிய பிரக்ஞை எதுவுமில்லை. காரணம் விரும்பியோ ,விரும்பாமலோ இந்த அவலத்தில் அங்கு வாழ்வு ஸ்தாபிதமாகியது.

எனவே இங்கு தமிழர்களின் ஆழ்மனதில் அவலம் தொடரவேண்டும் . அல்லது அதனைச் சித்தரிக்கவேண்டும் என்ற எண்ணம் இருக்கிறதா என்ற சந்தேகம் எழுவதை தவிர்க்க முடியவில்லை

ஏனெனில் நாம் இழைத்த தவறுகள் பற்றி எந்தப்பிரக்ஞையும் இல்லாமல் இருப்பதை என்னவென்பது. எமது ஜனநாயக விரோத செயற்பாடுகள், மனித உரிமை மீறல்கள் பற்றியும் எந்த பிரக்ஞையும் இல்லாமல் இருக்கிறோம். யுத்தம் முடிந்து நான்கு ஆண்டுகள் ஆகியும் இந்த பிரக்ஞை வரவில்லை. நாம் எமது தவறுகளால் என்னவெல்லாத்தையும் இழந்திருக்கிறோம் என்பதைப்பற்றி பேசவேண்டியருக்கிறது.

அப்பழுக்கில்லாமல் இந்த சமூதாயத்தின்; விடிவிற்காக போராடப்புறப்பட்டு துரோகிகள் என்று முத்திரை குத்தப்பட்டு கொல்லப்பட்டவர்கள,; இந்தபோராட்டம் அறப்போராட்டம் தான் என மானசீகமாக வரிந்து கொண்டு தவறாக வழிநடத்தபட்டு உயிரை மாய்த்தவர்களும் இந்த போரில் கொல்லப்பட்ட முகம் தெரியாத பல்லாயிரக்கணக்கான பொதுமக்கள் விடுவிக்கப் படவேண்டும்.

எமது மனச்சாட்சியின் கதவுகள் திறக்கப்படவேண்டும். எமது போலி முகத்திரைகள் கிழித்தெறிந்து உண்மைகளைத் தரிசிக்கத் தயாராக வேண்டும்.

(சுகு-ஸ்ரீதரன்)