சிறப்பு அதிகாரம் கொண்ட ஜனாதிபதி முறை நீக்கப்படவேண்டியதன் அவசியம் என்ன?
இலங்கை தழுவிய அரசியல் அதிகாரக் கட்டமைப்பில் தீவிர மாற்றங்கள் இல்லாமல் இலங்கையின் இனப்பிரச்சனை உள்ளிட்ட பிரச்சனைகளுக்கு தீர்வுகாண்பது சிரமமான காரியமாகும். மக்களின் அதிகாரங்கள் அனைத்தையும் மையத்தை நோக்கி உறிஞ்சி தனிமனிதரின் கையில் எல்லையற்ற அதிகாரத்தை குவிக்கிறது. இந்த சிறப்பு அதிகாரம் கொண்ட ஜனாதிபதி முறை பெரும் அனர்த்தங்களை இலங்கையின் சமூக பொருளாதார வாழ்வில் ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. தமிழ்தரப்பில் ஏகபிரதிநித்துவ அகங்காரம் போல,
பிரச்சனை அதிகாரத்திற்கு வரும் நபர் என்பதை விட இந்த சிறப்பு அதிகாரம் கொண்ட ? கட்டமைப்பு இங்கு பிரச்சனை.

1979 இன் பின்னர் இந்த நாட்டில் நிகழ்ந்த விபரீதங்களைப் பார்த்தால் இது தெளிவாகப்புலப்படும். இந்த 30 வருடம் நீடித்த யுத்தத்திற்கும்இ இனப்பிரச்சனை தீவிரமடைந்ததற்கும், சமூகங்களிடையே விரிசல் தீவிரமடைவதற்கும், தொழிலாளர், விவசாயிகள், மீனவர்கள் மாணவர் சமூகத்தின் இதர பிரவினரின் உரிமைகள் நசுக்கப்படுவதற்கும் இஇந்த நாட்டின் இளம் சமுதாயம் கிளர்ச்சியடைவதற்கும ஆடம்பரமான அறவழிகளில் இல்லாமல் மாபியா வழிகளில் செல்வந்தர்களான அதிகாரவர்க்கம் உருவாகுவதற்கும், நாடு இராணுவ மயப்படுவதற்கும் இது வழிவகுத்திருக்கிறது.
இது மக்களிடையே விரக்தியையும், அதிருப்தியையும் இகோபத்தையும் ஏற்படுத்துகிறது.
அதிகாரத்தில் தொடர்ந்து இருப்பதற்காக சமூகங்ளை பிளவுபடுத்தி பதட்டம் அதிகரிக்கப்படுகிறது.
 

பெரும்பான்மையின சமூக வாக்குகளைப் பெறுவதற்காக யுத்த வெற்றியை மறுபடியும், மறுடிபடியும் புதுப்பித்து உரிமை கொண்டாடி வெற்றிபெற முனைவது இலங்கையின் பிரதான அரசியல் ஆகிவிட்டது. மறுமுனையில் சர்வதேச விசாரணை என்ற ஏகாதிபத்திய நிகழ்ச்சி நிரலின் அடிப்படையில் அதிகாரக்கைப்பற்றலுக்கான தமிழ் அரசியல் நிகழ்கிறது.
இன சமூகங்களின் பிரச்சனைகளைப் பேசுவதென்பதே பிரிவினை என்றவாறு அரசுதரப்பில் சித்தரிக்கப்படுகிறது. அல்லது அவ்வாறுகோரினார்கள் என்று இட்டுக்கட்டப்படுகிறது.
குடும்பம், உற்றசுற்றம், நண்பர்கள், உதிரித்தனமான மாபியா முதலாளிவர்க்கம் என்பன சங்கமித்து இந்த அதிகாரக்கட்டமைப்பை பலப்படுத்தவே செய்கிறது.
வம்சம், ஊழல், துஷ்பிரயோகம், இன சமூக பதட்டம், அதிகார அகங்காரம் என்பன நாடளாவிய அளவில் “மாற்றம்” ஒன்றின் தேவையை உணர்த்தி நிற்கின்றன.
இலங்கையின் சராசரியான சாமானிய மக்கள் மாற்றம் வேண்டும் என்பதை உணா;கிறாh;கள்.
தற்போதைய ஜனாதிபதியின் மீதான ஏகாதிபத்திய நிர்ப்பந்தங்களையும், இங்கு மக்களின் ஜனநாயக இடைவெளிக்கான பிரச்சனையையும் ஒன்றாக போட்டு குழப்பிக் கொள்ளக் கூடாது.

ஆளும் தரப்பில் ஏற்பட்ட வெடிப்பும், மைத்திரி வேட்பாளர்ஆகியதும் ஜனநாயக முற்போக்கு சக்திகள் தொடக்கம் இனவாத மற்றும் வலதுசாரி சக்திகள் வரை அவருக்கு ஆதரவளிக்க முற்பட்டதும் ஒன்றும் தற்செயல் நிகழ்ச்சி அல்ல. இங்கு வரலாற்று இயக்கம் முன்னோக்கியதாக இருந்தாலும் அது நோ் கோடானதல்ல. “மாற்றம்” சமூக இன அபிலாசைகளைப் பூர்த்தி செய்து விடும் என்றில்லை. அவ்வாறு கருதுவது பகுத்தறிவின்பால் பட்டதல்ல. இப்போதுள்ளதை விட மோசமில்லாத நிலை பற்றியது. விசேட அதிகாரம் கொண்ட முறையை நீக்குவதே பிரதானமானது.
 

அது ஒரு பண்பு நிலை மாற்றத்தை இலங்கையின் சமூக அரசியல் தளத்தில் ஏற்படுத்தக் கூடும்.
மார்க்சிய பார்வையில் ஜனநாயகப் புரட்சி என்றொரு அமசம் இருக்கிறது.
வரலாற்றின் இயக்கவியலை நாம் புரிந்து கொள்ளவேண்டும் . மாற்றத்தின் தேவை வரலாற்றால், பெருவாரியான மக்களால் உணரப்படுகிறது. அது நிகழ்ந்தாக வேண்டும். “பெருவாரியான சிங்கள மக்களிடம் ஒரு அரசியல் பண்பாட்டை அவதானிகலாம். அவர்கள் ஜனநாயகம் நீர்த்துப்போன ஆட்சியையோ அல்லது அதிகாரத்தையோ நீண்டகாலத்திற்கு சகித்துக் கொள்வதில்லை. அது இனப்பெருமித உணர்வுகளை கொண்டிருந்தாலும்”
(சுகு-ஸ்ரீதரன்)
பத்மநாபா ஈழமக்கள் புரட்சிகர விடுதலை முன்னணி

அமைதி சமாதானம் ஜனநாயகம்

www.sooddram.com